Wolfenstein: The New Order en Wolfenstein II: The New Colossus behoren tot de beste shooters van de afgelopen jaren. Ze brachten een oude titel terug naar zijn glorie met genoeg vernieuwingen en interessante gameplay. Daarnaast waren de games ook nog eens puur gericht op de singleplayer, iets wat niet veel shooters vandaag de dag nog doen. Maar nu is daar Wolfenstein: Youngblood, een spin-off van de serie en een Wolfenstein game gericht puur op Co-op. Maar is het ook leuker om met z’n tweeën nazi’s te vermoorden?
Wat The New Order en The New Colossus zo cool maakte was het feit dat het shooter geweld enorm strak was, het verhaal interessant was met leuke wendingen en dat we uiteraard de nodige tijd mochten doorbrengen met William “B.J.” Blazkowicz. In Younblood is onze held spoorloos en gaan zijn twee dochters opzoek naar hun vader.
Zeg je nee, dan krijg je er twee
Jessica en Sophia, de zussen in kwestie, belanden uiteindelijk in Frankrijk en wel in Neu-Paris om precies te zijn. Daar ontmoeten ze Juju, de leider van het verzet, en die verteld de dames dat ze daadwerkelijk hun vader heeft ontmoet, maar geen flauw idee heeft waar hij nu is. Uiteraard kan het verzet de hulp van de zussen wel gebruiken en voor je het weet ben je op nazi jacht. Het verhaal in Youngblood is bij lange na niet zo vet of goed uitgewerkt als in de vorige twee delen. Je bent voor een groot deel vooral bezig met sidequests om xp en dergelijke te vergaren zodat je sterker word. Er zijn namelijk drie torens die je moet infiltreren maar daar moet je eerst flink sterker voor worden.
Het nadeel van het doen van al deze sidequests is dat je constant naar de zelfde gebieden binnen de stad afreist om daar weer een quest te doen. Nu heb ik er geen probleem mee om af en toe terug te keren naar een plek waar je al eens geweest bent, maar als je om de haverklap naar de zelfde gebieden moet afreizen wordt het snel vervelend. De gebieden an sich zien er wel sfeervol uit en geven daadwerkelijk het gevoel van een verlaten stad, op de vele nazi’s na die er rondlopen.
Blijven schieten
Het doorspelen van de game samen met een schietgrage vriend is enorm tof. Je kunt de game uiteraard ook in je eentje spelen, waarbij de andere zus gespeeld word door een AI, maar de game is echt bedoeld als Co-op game. Met z’n tweeën de nodige nazi’s afknallen is een leuke en haast therapeutische bezigheid. Op de strakke schiet actie is dan ook niks op aan te merken, maar uiteraard heb ik toch een puntje van kritiek. Youngblood speelt zich twintig jaar na het tweede deel af en blijkbaar hebben de nazi’s in die tussentijd een methode gevonden om kogels te absorberen.
Wat ik hier eigenlijk mee bedoel is dat elke vijand nu gewoon een bulletsponge is geworden. Ze hebben zelf levensbalkjes! En het maakt niet uit hoeveel sterker je wordt of hoe goed je je wapen upgrade. De vijanden later in de game worden ook niet slimmer of sterker perse, nee ze kunnen gewoon meer kogels hebben voor dat ze doodgaan. En dat maakt de game er niet echt leuker op. Waarschijnlijk vonden de makers het anders te makkelijk worden als je met z’n tweeën aan het gamen bent, een andere reden kan ik niet bedenken waarom ze anders deze keuze gemaakt hebben.
Just Shut Up!
Jessica en Sophia zijn daarnaast ook behoorlijk irritant. Man man man, wat kramen die een hoop onzin uit zeg. De wisselwerking tussen die twee is irritant en totaal niet grappig. Ze hebben blijkbaar goed opgelet toen ze schietoefeningen kregen van hun vader, maar niet hoe je goeie one-liners maakt. De main cast is dus al niet interessant maar helaas word het niet beter als je kijkt naar de baddies. Die zijn ook al nergens interessant genoeg om aandacht aan te besteden. De enige aan wie je misschien wel plezier beleefd in deze game, is de persoon met wie je deze game samen speelt.
Maar niet alles aan de game is tegenvallend. De game zelf ziet er prima uit en zoals eerder al gezegd zien de gebieden er ook prima uit. De algehele sfeer in deze gebieden, en daarmee eigenlijk in de gehele game, is dan ook goed voelbaar. De spanning, de verlatenheid, het gevoel van overwinning aan de Duitse kant het is allemaal voelbaar.
Prima met z’n tweeën
Wolfenstein Youngblood probeert dankzij de Co-op iets nieuws te brengen binnen de Wolfenstein games. En de game is echt wel tof als je het met een buddy speelt, wat helemaal makkelijk is met de Buddy Pass in de Deluxe editie. Dankzij deze pass kun je toch met een vriend spelen die de game niet heeft, maar deze persoon kan de game dan enkel spelen samen met jou en niet alleen. Het is alleen jammer dat de meeste aspecten die de laatste twee games juist zo goed maakte hier haast niet aanwezig zijn. En daarmee is deze game dan eigenlijk ook niet geschikt om in je eentje te spelen. En voor iedereen die graag zijn Wolfenstein game alleen speelt is het afwachten op een hopelijk derde deel.
Conclusie
Wolfenstein Youngblood is een aardige poging om iets nieuws te doen binnen de serie. Helaas pakt het op de meeste punten niet helemaal lekker uit. De actie in de game is nog steeds zo strak als de vlaggen van de Nazi’s, maar helaas zijn nazi’s grote sponsen geworden. Ben je van plan om deze game in je eentje te spelen, dan zou ik hem persoonlijk afraden en wachten op een eventueel derde deel binnen de serie. Ben je echter opzoek naar een game waarin je honderden nazi’s kan afknallen samen met een vriend, dan is dit jullie game. Voordeel is ook nog eens de lagere prijs voor de game!
