Het heeft even mogen duren, maar hij is terug van weggeweest. Van veelstelang weggeweest. De held die we allemaal nodig hebben, de onverwoestbare tank van een man. Hij gaat ook wel onder de naam ‘The Trained Brainmuscle’, of nog sterker verwoord: The Last Keyboard Warrior; oftewel moi. In mijn meest recente avontuur heeft William ‘BJ’ Blazkowicz het genoegen gehad om met mij op pad te gaan om in een alternatieve realiteit het Nazi-regime de kop in te drukken. Natuurlijk deden wij dit met gemak *insert sarcasm smiley here*, maar was het ook net zo vermakelijk als het klinkt? Let’s find out!
I did Nazi that coming
Als je de vorige game Wolfenstein: The New Order gespeeld hebt (wat jullie overigens allemaal zouden moeten doen), dan weet je dat BJ geen makkelijk leven heeft gehad. Hij heeft een hoop mensen verloren, voor praktisch onmogelijke missies gestaan, teveel mensen met teveel macht boos gemaakt en mocht daardoor op het einde zelfs bijna zijn eigen leven kosten. In dit deel ga je rustig verder waar het verhaal geëindigd is, wat betekent dat je lijf aan gort is gegaan door de granaat in de hand van Deathshead die zijn laatste adem uitblaast. Op een miraculeuze wijze overleef je dit, en jouw rebellenteam weet je nog net op tijd te redden voordat het te laat is. Natuurlijk, because fuck logic right? Maar houd je paarden, want het was het meer dan waard.
Hoe corny de game ook eindigt, des te meer het weet goed te maken in de huidige storyline. BJ is zo’n ongelofelijk uitgewerkt personage die er eigenlijk al om schreeuwde om verder uitgewerkt te worden. De rest van het verzet waar je uiteraard veel mee te maken hebt, voegen daarnaast ook echt een ongelofelijke waarde aan het verhaal toe. Ze zijn allemaal stuk voor stuk overtuigend , likeable en bouwt daarom heel makkelijk een band met ze op. Daartegenover worden de villains van het verhaal neergezet als de pure belichaming van het kwaad, en blijft dat constante haatgevoel naarmate de game vordert alleen maar groeien. Het acteerwerk is gewoon topnotch en de voice-acting doet er ook niet aan onder, alles is ontzettend geloofwaardig. Voor zover dat mogelijk is dan.
Een emotionele achtbaan
Ik ga niet te diep in het verhaal duiken, want het is veel te makkelijk om te spoilen en dat zou zonde zijn. Hierbij dus in een notendop: De wereld is naar de getver, de Nazis hebben de oorlog gewonnen en jij hebt in deeltje 1 eigenlijk maar een vlekje op de lens weten weg te poetsen met je zogenaamde ‘grote operatie’ en doet daardoor slaapie slaapie. De kartoffelnmenschen hebben New York platgebombardeerd en hebben daardoor Amerika op hun knieën weten te krijgen, and that’s where you come in. Je komt uit een niet al te gemakkelijke slaap/coma van 5 maanden inclusief gebroken lijf in de U-boat die je uit het vorige deel hebt weten te kapen omdat het word aangevallen, en je mag gelijk weer aan het werk. Al rolstoelend laat je even zien wie de eindbaas is, and long story short; you go back to kick that Nazi-ass outta America. Moet je nagaan wat je al kan bewerkstelligen in een fucking rolstoel, laat staan dat je met beide benen op de grond staat.
Hoe stoer Blazko ook is, je merkt en voelt zijn wanhoop heel sterk. Het is een emotionele rollercoaster die alleen maar in een neerwaartse spiraal lijkt te gaan, waarna het op het juiste moment weer een goede wending krijgt. Zo worden er daddy-issues geadresseerd, rassenhaat, je aankomende gezin dat onder vuur ligt.. het is allemaal heel intens. Ik wil de schrijver van het verhaal daarvoor een dikke bigup geven, want het houd je de gehele game op het puntje van je stoel. Er zitten zelfs heuse Quentin Tarantino-achtige secties (misschien zelfs ééntje met de Fuhrër himself, ssssstt…) in tussen al het actiegeweld die extreem goed bijdragen aan de sfeer van de game, waardoor je je nog meer in het verhaal gezogen voelt. Chapeau! Eh ik bedoel; Prost!
In je aars-en-al
Gameplaywise voelt Wolfenstein aan als een smooth oldskool firstperson-shooter, zoals we ondertussen al wel weten dat ze dat kunnen bij Bethesda (hetzelfde truukje hebben ze al geflikt bij het eerste deel en Doom). Het is uitdagend, we pakken gewoon weer medpacks en ammo op als voorheen en dat werkt zelfs in deze tijd ontzettend goed. Je beschikt over een aardig arsenaal aan wapens met hun eigen identiteit, al hadden ze wel wat meer mogen verschillen qua uiterlijk in mijn opinie. Maar goed, uiteindelijk krijg je toch een bepaalde voorkeur voor zekere wapens waardoor je toch je eigen speelstijl creeërt en je de game easy eigen maakt. Zelfs dualwielden is een mogelijkheid, en omdat je mag kiezen welk wapen je in welke hand houd is het leuk (en belangrijk!) om te experimenteren wat voor jou het makkelijkst werkt tegen welke vijand.
Al dat geweld word gedraaid op een soepele 60fps met gelikte graphics; ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen maar het ze doen het keer op keer. De gore is letterlijk om je vingers bij af te vegen, vooral met meleekills. De wereld voelt echt in de ban van het Duitse rijk, vooral omdat alles sterk uitvergroot word. De KKK aan de macht in het zuiden van Amerika, Überkommando-outposts op andere planeten.. Grote machines, grote vliegende machines, grote gebouwen, grote robots.. En vooral veel hakenkruizen. Veel grote hakenkruizen man. Hitler sure did love his swastikas.
Pittig spelletje, geloof daar maar Sieg Heilig in
Ik kan je vertellen dat de moeilijkheidsgraad aardig hoog ligt; aangezien ik al moeite had met FUCKING MEDIUM. Besef even dat er 6 moeilijkheidsgraden zijn, en ik heb gespeeld op de 3de. Het grootste gedeelte is uitdagend maar haalbaar, sommige stukken daarentegen vragen het uiterste van je geduld en concentratie. Daar krijg je zeker mee te kampen (haha see what I did there), maar ALS je het haalt; ik denk dat het gevoel van een kind krijgen erbij in de buurt komt (females, don’t hate). Er bestaan zo bijvoorbeeld sneaksecties in de game waarin je gevraagd word om ‘captains’ uit te schakelen. Je kan er uiteindelijk voor kiezen om er guns blazing doorheen te gaan, maar zeker op de hogere moeilijksheidsgraad raad ik je aan om dat niet te doen.
Er bestaat een simpel upgradesysteem voor je wapens, die niet heel veel toevoeging nodig heeft. Als je een beetje verkent door de wereld vind je zo hier en daar upgradepoints voor je wapens. Al je wapens hebben 3 upgrades, die je kan unlocken door zo’n punt eraan te spenderen. Ik raad je daarbij aan om als eerste de silencer op je pistol te zetten, thank me later. Er zijn ook een shitload aan collectibles te vinden voor de achievementhunter/liefhebber, die je nog verder in het verhaal zuigen. Dit is uiteraard niet nodig voor de gameprogressie, maar de propaganda die er door ze Germans verspreid word is werkelijk te hilarisch voor woorden. Als je dit interessant vind, luister dan ook zo nu en dan eens de gesprekken af die de Duitsers met elkaar voeren voordat je in de aanval gaat. Vooral een gesprek in de U-boat die me is bijgebleven tussen twee Duitsers die praten over dat ze geleerd hebben dat Amerikanen een brein ter grootte van een tennisbal hebben… Ik hield mijn broek niet droog.
Rondrennen voor je leven
En als we het dan toch over de wereld verkennen hebben; ren rond alsof je leven ervan afhangt. Het is niet de munitie die schaars is, maar vooral je health en armor. Want my god, wat is de AI van je vijand toch hoog. Ze zoeken cover wanneer ze low on health zijn, ze flanken uitmuntend goed.. Bijna tot frustrerend aan toe. Soms is het nog niet eens hun digitale brein, maar het aantal waarmee ze je aanvallen. Het is zo overweldigend, dat je bij bepaalde stukken gewoon het gevoel hebt dat ze het je expres te moeilijk maken. Daarbovenop komt ook nog eens bij kijken dat BJ nogal kieskeurig is over waar hij op kan klimmen, en dat wapens wisselen in sommige situaties nogal penibel aan kan voelen. Ze hadden beter het systeem van Doom over kunnen nemen, waarin de tijd vertraagd zodra je in je wapenselectie menu komt. Los van dat is de actie zo smooth als de bil van een baby in de vaseline, en gaat de Übermensch zo heerlijk tegen de vlakte dat je niet kan stoppen met spelen.
Jaja, zelfs als je klaar bent met de game, ben je nog niet klaar met de game. Vanuit de U-boat, oftewel de hub van de game krijg je nadat je klaar bent zelfs nog de keuze om missies in voorgaande delen van de wereld nog te bezoeken om daar Überkommanders uit te schakelen. En met de aankomende DLC’s is er schijnbaar nog meer te beleven dan er al te beleven viel.
Conclusie
Wolfenstein II is één van de beste voorbeelden waarom een game geen multiplayer nodig heeft om er toe te doen. Er is zo’n ongekend detail in het verhaal gegooid, die je zo meesleurt dat je er eigenlijk niet meer uit wilt komen. Gameplaywise werkt het bijna perfect, op een paar kleine flaws na is het een game die je als firstperson-shooter liefhebber niet mag missen. Ik kijk met smart uit naar deel 3, Wolfenstein heeft me weer watertandend achtergelaten. En bedankt hé Bethesda!
