Al bij het eerste woord in de titel was ik verkocht: Werewolf! Hoe kan het ook anders dan dat die gast met die lange manen deze titel meepikt om aan de tand te voelen. Daarbij helpt het ook dat Stephan van een mooie (vrouwelijke) volle maan een wild beest kan worden. Dus was hij op de redactie van StarGamers de aangewezen persoon om Werewolf: the Apocalypse: Earthblood uit te proberen op de Xbox One. Maar of hij de ontwikkelaar met zijn oordeel werkelijk blij zal maken of juist tegen de haren gaat strijken lees je hier.
Een Wolf in Geitenwollensokken
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood mag dan niet bekend klinken, toch gaat het concept waarop de game gebaseerd is al heel wat jaartjes mee. En dat origineel (Werewolf: the Apocalypse uit 1994) is ook geen virtuele game, maar een tabletop RPG, waar je dus in de realiteit met dobbelstenen aan de slag moet en je fantasie de vrij loop moet laten gaan. Nu zijn er al een aantal videogames in de serie gemaakt, zo verscheen vorig jaar de visual novel/RPG Heart of the Forest op de PC. Vandaag (4 februari) is dit nieuwste deel “Earthblood” ook uitgekomen en tapt uit een heel ander vaatje, de game is namelijk een action-RPG met stealth gameplay geworden.
Bij een weerwolf game heb je al gauw een idee wat voor kant het verhaal op gaat, maar toch steekt het weer anders in elkaar als wat je verwacht. Je speelt als weerwolf Cahal, niet een bloeddorstig beest opzoek naar vlees om zijn tanden in te zetten, maar een eco-activist die het Pentex Corporation een kopje kleiner wilt maken, vanwege haar aandeel in de milieuproblematiek. En als weerwolf doe je waar je goed in bent en laat dat nou niet demonstreren op het Malieveld, lobbyen en petities afnemen van burgers zijn. Nee, als modderfokking weerwolf dring je binnen bij het bedrijf, neuk je ze allemaal de moeder en plant je een bom en dismantel je het hele gebeuren.
Met een grote boog omheen sneaken
Dat binnendringen wil je natuurlijk niet met teveel kabaal doen. In de menselijke vorm van Cahal probeer je binnen te dringen in waar de missie je ook heen stuurt. Echter zijn de opties hierin vrij beperkt. Je kruipt achter wat kratten langs, kan camera’s en turrets uitschakelen en deuren openen op computers. Echter met hulp van de wolvenvorm die Cahal aan kan nemen, kan je door kruipgangetjes sluipen en blaffen om bewakers af te leiden. Heel uitgebreid en handig zit het echter niet in elkaar. Blijkbaar kan Cahal in zijn menselijke vorm niet kloppen of geluid maken, want om bewakers af te leiden met geluid moet je eerst veranderen in een wolf en dan blaffen.
Je kunt naar een bewaker sneaken en hem omleggen met een druk op de knop. Zijn lijk verstoppen is er echter niet mogelijk en zodra deze ontdekt wordt blijven de bewakers in een “verdachte mode” staan. Je zou denken dat dit betekent dat ze het gebied uitkammen, maar ze blijven juist doodstil staan. Als je gevonden bent en je hebt daarna alles en iedereen in de kamer de dood in gejaagd, dan kan je naar de volgende kamer waar ze helemaal niets doorhebben van jouw aanwezigheid. Kortom, als je een beetje gevoel krijgt van hoe matig de A.I. in elkaar zit en hoe beperkt de stealthgameplay is, dan zou je willen dat je dit kon overslaan. En gelukkig kan dit ook.
Als een weerwolf in een porseleinen kast
De hoofdmaaltijd van deze game is voor mij de actie. Nee, het zijn geen Dark Souls-achtige taferelen en lastig is het ook niet, maar op een lompe manier is de game toch vermakelijk. Dus leg die dobbelstenen maar weg, want het is geen turn-based gebeuren, maar vooral simpele button bash actie. Je hebt je quick attack, sterke attack en jump attack en je kunt natuurlijk met een druk op de knop aanvallen ontwijken. Het is soms lomper dan een metalgitarist die met een bijl op zijn snaren staat te raggen, maar voor de actie werkt dit prima. Je loopt een kamer binnen en zodra je gevonden wordt of wanneer je genoeg hebt van stealth, schakel je met een druk op de knop over tot actie.
De diepgang zit hem in de verschillende vijanden. Normale bewakers werk je zo tegen de grond, maar vijanden met zilveren kogels zorgen ervoor dat niet alleen je gezondheid het moet ontgelden, maar je levensbalk ook kleiner wordt totdat het gevecht afgelopen is. Daarnaast zijn er vijanden met schilden, robots of drones met exploderende projectielen. Gedurende de gevechten, bouw je Rage kracht op, waarmee je kunt healen of sterke moves kunt gebruiken. Daarom is het handig om zwakkere vijanden tot het laatst te bewaren, zodat je makkelijk je Rage op kunt vullen wanneer dit nodig is.
Het resultaat is dat het gevecht een soort apenkooien wordt, wat mij ook sterk deed denken aan DOOM. Dodgen en aan komen stormen om een robot een beuk te geven, weer op weg naar een ander groepje vijanden terwijl een drone je net mist met een raket, terwijl je een net aangestormd groepje schutters met zilveren kogels tegen de grond beukt. Die computerschermen en hekwerken die je op je pad tegenkomt, moeten het ook ontgelden.
RPGeen
Grafisch kan Werewolf er best mee door, maar nergens is er een moment geweest waarop ik enthousiast werd van de game. Het voelt allemaal gedateerd aan en de animaties zijn helaas nog een stukje erger. Alsof je behalve met weerwolven ook te maken hebt met robots met stalen gezichten of eenvoudige bewakers waarbij je de impact van een beuk niet ziet, alsof ze een standbeeld zijn. Het is een beetje alsof deze game van 2 consolegeneraties geleden is, maar het is zeker een puntje van aandacht. De muziek werkt, maar is even vergetelijk als de game. Liftmuziek tijdens de stealth-elementen worden afgewisseld met stevig metal deuntjes tijdens de gevechten. De voice acting is prima, maar heeft last van slechte lip-sync die de gesprekken niet goed over weten te brengen.
Behalve de stealth en actie gameplay, ben je blijkbaar ook bezig met een RPG. Echter zal ik dit wel RPG light moeten noemen. Behalve de nodige skill-tree en dialogen met keuzes, merk je er niet te veel van. Je hebt geen speciale uitrusting en de skill-tree is ook erg beperkt. Het RPG gebeuren voelt dan vooral als een “moetje” dan dat het werkelijk iets toevoegt aan de ervaring. Deze game had prima volstaan zonder skill-tree en ik heb het dan ook zeker niet gemist.
Conclusie
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is een hele matige game, maar heeft toch wel enige charme. De A.I. mag dat het niveau van een uitgelopen fles zonnebrandcreme in een sneeuwstorm niet ontstijgen, maar daar merk je niks van als je de vijanden met grof geweld aan stukken scheurt. De stealth gameplay is te beperkt, maar als een soort beat ‘m up werkt de game wel. Lomp beuken op knoppen kan ook vermakelijk zijn, zeker met de intensiteit die deze game er tegenaan gooit. Hoewel Werewolf pretendeert een RPG te zijn, strijkt dit tegen de haren in van wat een RPG werkelijk hoort te zijn. Waar balans, finetuning en het uitzoeken van een juiste build met de skill-tree wel van normaal belang zijn, is het in deze game ver te zoeken.
Op de goede momenten deed de game mij denken aan DOOM, met lomp geweld, vliegend over het scherm als een virtueel potje apenkooien. Op andere momenten voelde het als een fail compilatie van Mass Effect: Andromeda en Cyberpunk 2077, de game zit namelijk vol met bugs, houterige animaties en slechte A.I. Heb je een kratje bier bij de hand, metalmuziek op vol staan en heb je zin in lompe actie, dan kan je je prima vermaken. Heb je al het geluid uit en verwacht je een RPG die je inpakt met een waanzinnig verhaal, een prachtige wereld en diepgaande gameplay, dan kun beter ergens anders gaan kijken.
