Het is weer tijd om shit te hacken, want Ubisoft komt op de proppen met Watch Dogs Legion. Dit derde deel in de serie probeert ons weer iets compleets nieuws voor te schotelen, doordat je zelf bepaalt met wie je speelt in de game. Of Watch Dogs Legion hiermee weet te imponeren, lees je in de onderstaande review!
Vorige week kregen wij een mail van Ubisoft waarin we vroegtijdig aan de slag mochten met de open-wereld game, waarin hackers de hoofdrol spelen. We hebben de game uitvoerig kunnen testen en hebben de game in een kleine 25 uur uit kunnen spelen. Helaas ontbreekt de multiplayer nog, en deze zal ergens in december van dit jaar gaan verschijnen. Hier komen wij binnenkort uiteraard op terug, maar voor nu geven wij ons oordeel over de singleplayer ervaring van Watch Dogs Legion.
Zero Day
Watch Dogs: Legion speelt zich af in het toekomstige Londen waar een particulier militaire bedrijf (met de naam Albion) de leiding heeft gekregen over de veiligheid van de stad en zijn burgers. Dit gebeurde nadat een rampzalige reeks aan bombardementen de stad hebben geteisterd. Deze daad van terreur werd uitgevoerd door een mysterieuze entiteit die bekend staat als Zero Day. DedSec, het welbekende groepje hackers uit de voorgaande delen, wordt beschuldigd van de aanval en het is aan jou om de ware identiteit van Zero Day te ontdekken en de straten van Londen voorgoed van Albion te bevrijden.
Oiii!
De voorgaande games in de serie hebben geprobeerd aan te tonen dat iedereen kan vechten tegen onrecht. Dat werd voornamelijk in Watch Dogs 2 erg goed uitgevoerd dankzij de charismatische hoofdrolspeler Marcus welke ook nog eens uitzonderlijke vaardigheden en capaciteiten bezat. Watch Dogs Legion gaat een stapje verder en zorgt ervoor dat letterlijk iedereen voor gerechtigheid kan vechten. Zie je die dakloze man op de hoek van de straat? Dat is een DedSec-agent! En die oude dame die bijna niet op haar benen kan staan? DedSec-agent! Bijna iedereen die je tegenkomt in de straten van Londen kun je rekruteren en zodoende gebruiken als personage. Dit klinkt heel tof, maar een ambitieus systeem als dit brengt ook de nodige nadelen met zich mee.
Watch Dogs: Legion is de definitie van kwantiteit boven kwaliteit. Met Watch Dogs: Legion kun je iedereen van de straat rekruteren en ze toevoegen aan je team van DedSec-agenten. Je kunt een volledig op maat gemaakt team van hackers samenstellen die bij jouw specifieke speelstijl past. Elke burger van Londen is volkomen uniek, elk met zijn eigen vaardigheden, wapens en dagelijkse schema’s. Op papier is dit een fenomenaal idee, maar de uitvoering laat veel te wensen over want een gebrek aan personage ontwikkeling en diepgang zorgen ervoor dat de ervaring aardig oppervlakkig blijft.
You Twat!
Dit principe is natuurlijk niet helemaal nieuw, zo hebben we een soortgelijk iets al eerder gezien in de turnbased strategy game XCOM. Hier heb je een eindeloze voorraad aan personages die je in kan zetten, maar deze eenheden dienen niet meer als kanonnenvoer. Watch Dogs Legion gaat een stap verder en probeert zijn eindeloze voorraad personages te implementeren in het verhaal door middel van cutscenes, compleet met voice-acting. Toch komt dit niet overtuigend over, want naast dat het verhaal lijdt aan karakter en diepgang zijn al deze personages behoorlijk generiek. De animaties van de personages en voornamelijk de voice-acting voelen ook behoorlijk ondermaats aan in deze game. Zo had ik een degelijke en goed uitziende dame gerekruteerd in de game, maar toen zij eenmaal haar mond open trok leek het net of ik met een vrouwelijke versie van Ali G gemixt met Arthur Shelby uit Peaky Blinders aan het spelen was. Het uiterlijk van de personages sluiten vaak niet aan bij de stemmen die gebruikt worden en ik miste ook bedrevenheid en emotie in de stemmen. En ondanks dat de gameplay best tof is, en de stad Londen erg overtuigend overkomt, valt de uiteindelijke beleving van de game aardig tegen door dit gegeven.
Watch Dogs Legion probeert het eerder genoemde probleem te verhelpen door de ondersteunende cast aan NPC’s en schurken. Daarnaast is de verhaallijn ook erg generiek en het centrale Zero-Day-mysterie voelt niet erg bijzonder en eindigt in een enorm onbevredigende conclusie. Er zijn wel een paar interessante momenten waarop de game verwijst naar een potentieel interessanter plot, maar dan gaat het verhaal verder naar de volgende oninteressante missie waarin je opnieuw een ander personage zal spelen. De game geeft de personages niet genoeg tijd om zichzelf te definiëren. Ook een aantal NPC’s zoals Sabine, het hoofd van DedSec die de de groep weer op wilt bouwen, is volkomen onopvallend aanwezig in de game en dat is best jammer te noemen.
It’s alive
Hoewel het verhaal misschien niet iets is om over naar huis te schrijven, is de enorme spelwereld erg imposant en bijzonder te noemen. Zo ben ik nooit een herhaaldelijk gezicht, outfit of stem tegengekomen in de ongeveer 25 uurtjes die ik in de game heb zitten. De bevolking van Londen heeft een enorme omvang die ik nog nooit eerder in een game ben tegen gekomen. Daarnaast gebeurt er ook onnoemelijk veel in de stad, want elke NPC heeft een eigen gedetailleerd dagschema. Deze kun je zelfs bekijken bestuderen als je mensen probeert te hacken. Zo kun je zelfs informatie gebruiken om mensen te rekruteren, zelfs diegene die een negatieve mening over DedSec hebben. Elk personage die je tegenkomt hebben hun eigen relaties en herinneren zich bepaalde gebeurtenissen uit het verleden. Zo heb ik bijvoorbeeld een Albion-bewaker gehackt als een potentiële rekruut en ontdekte dat een van mijn agenten hem tijdens een eerdere missie in het ziekenhuis had gemept. Zo kent Watch Dogs Legion behoorlijk wat leuke en kleine details waardoor de game dan toch wel aardig uniek aanvoelt.
De gameplay van Watch Dogs Legion is best tof te noemen, ongeacht met welk personage je speelt. Uiteraard is het nog steeds de typische welbekende Watch Dogs-gameplay, maar het is allemaal een stuk verfijnder en soepeler geworden. Met de druk op een knop zal je met je magische mobiele telefoon een heleboel elementen kunnen beïnvloeden in de game. Zo kun je auto’s van een afstand besturen, stoplichten van rood naar groen zetten, wegblokkeringen omhoog en omlaag laten gaan, drones en camera’s hacken en nog veel meer. Naarmate je verder komt in de game, zal je ook de nodige basis vaardigheden vrijspelen. Daarnaast hebben specifieke personages ook hun eigen vaardigheden die je hier en daar weer kunnen helpen tijdens een missie, denk hierbij aan specifieke drones, slagwapens of zelfs bommen. Daarnaast heb je veel vrijheid in hoe je een doel wilt behalen. Zo kun je vol frontaal ergens binnen dringen, maar is het ook mogelijk om ergens binnen te sluipen en via een spider-bot proberen om je doel te bereiken. Je kunt alles zo creatief mogelijk aanpakken zoals je het zelf wilt.
London is a roost for every bird
In het echt is Londen een prachtige stad, en dat is in Watch Dogs Legion niet anders. De spelwereld bruist gewoon van levendigheid en dan voornamelijk in de nacht. De game kent een absurde hoevelheid aan details en deze vindt je in elke hoek terug. Er zijn een breed scala aan unieke etalages, winkels en restaurants te vinden die ervoor zorgen dat de stad erg geloofwaardiger aanvoelt. Daarnaast is er ook ontzettend veel aandacht besteed aan de futuristische setting van de game. De meeste auto’s die in Londen rond rijden zijn dan ook voornamelijk (zelf rijdende) elektrische wagens. Ook zie je overal drones vliegen die pakketten afleveren en de straten in de gaten houden. Elke wijk die stad kent heeft ook zijn eigen unieke identiteit, grotendeels vanwege de soorten mensen die je hier kunt vinden en rekruteren. Ook bekende gebouwen als Buckinham Palace, de Big Ben en de Tower Bridge zijn te bezoeken in Watch Dogs Legion. De game heeft misschien wel niet de meest enorme open wereld, zoals Assassin’s Creed Odyssey, maar het is nog steeds indrukwekkend om te zien hoeveel detail Ubisoft in een game weet te proppen. Londen is in de game dan ook een druk bevolkte plek, waar je genoeg kunt ontdekken als je een willekeurig steegje induikt. Ondanks dat de gerekruteerde personages niet veel diepgang kennen, voelt de bevolking van Londen wel aan of dat het echte mensen zijn en dit zorgt voor een hele fijne sfeerbeleving. Je waant jezelf gewoon echt in een futuristische versie van Londen, en dat is best knap gedaan.
God Save the Queen
Zoals het Ubisoft betaamt wordt ook Legion geplaagd door een repetitieve missie structuur. En hoewel Londen bruist van het leven, zijn de missies dan ook een lichtelijke domper in de spelbeleving van de game. In de meeste missies ben je dan ook aangewezen om op een locatie te komen om iets te hacken, om daarna weer te horen dat je naar een ander gebouw moet rijden om opnieuw iets te hacken. Het gebeurt ook regelmatig dat je teruggestuurd wordt naar gebieden in verschillende missies. Je start een missie met de taak om in een locatie alle vijanden uit te schakelen, je missie voltooien, een nieuwe missie starten waarna je wordt teruggestuurd naar dezelfde plek om een andere taak uit te voeren. Hier staan ineens alle vijanden gewoon weer vrolijk op je te wachten alsof er niets gebeurd is.
Watch Dogs: Legion heeft moeite om een goed evenwicht te vinden in de actie die de game kent. Op een slinkse en stealthy wijze missies aanpakken is misschien te gemakkelijk , omdat vijanden echt nodig een afspraak met hun opticien moeten maken, aangezien ze geen reet kunnen zien. Aan de andere kant, mocht je voor de bekende Rambo-aanpak willen gaan en gunblazing missies aan willen pakken, bereid je dan maar voor op een pittige uitdaging. De hel zal letterlijk om je heen losbarsten terwijl de hele militaire macht van Albion troopers en gewapende drones op je afstuurt om met een arsenaal waar onze landmacht jaloers van zou worden. Ik moet wel zeggen dat de actie in de game een beetje vreemd aanvoelt. Bepaalde knoppen zitten op plekken waar je ze juist niet verwacht, waardoor de controls in het begin nogal onwennig kunnen zijn. Ook het autorijden is nog niet helemaal optimaal te noemen, maar dit ligt er aan in welk voertuig je plaats neemt. Zo zal de ene auto lekker rijden, terwijl de andere auto over het wegdek zwabbert. Dit gegeven valt tijdens de gameplay wel aardig op, aangezien je in Legion veel meer schiet en rijdt dan in de vorige twee games. Melee-gevechten zijn in ieder geval enigszins verbeterd, waardoor je naast je standaard stoten nu ook kunt ontwijken, desondanks blijft dit systeem nog steeds redelijk basic.
Conclusie
Watch Dogs: Legion is een fascinerende game welke enorm ambitieus wilt zijn en zich afspeelt in een prachtig neergezet Londen. De spelwereld bruist, ademt sfeer uit en lijkt echt te leven. De game is dan ook zeker niet slecht te noemen, maar het mist hier en daar wel zijn doel. Zo is het verhaal niet bijster bijzonder te noemen, kent de game een repetitieve missiestructuur en het rekruteren van mensen is een tof concept maar mist de nodige diepgang. Toch is Watch Dogs Legion een toffe game om te spelen en zal het je zeker de nodige uren bezig weten te houden.
