Het is alweer een tijdje geleden dat ik de VR-bril op mijn kneiter heb gehad, dus bij de vraag of ik ‘Transference’ wilde reviewen; “Let’s f*ckin’ get it”. Ik ben zeker geen nieuweling als het aankomt op horrorgames, maar ik heb wel een hoge standaard. I ain’t easy to scare, dus je moet zeker wat in huis hebben. Iets wat de game wel had waardoor ik mijn VR-bril een tijdje aan de kant heb gelegd, namelijk Resident Evil 7. Holy hell, wat is die game toch eng. Mannentranen zijn gevallen en menig luier is vol gescheten kan ik je vertellen. Maar zou Transference enigszins in de buurt van dat komen? De trailer beloofde in ieder geval veel goeds, dus let’s find out…
Briljante facepalm wetenschapper
In Transference duik je in de hoofden van de familie van Raymond Hayes. Hayes is een briljante wetenschapper die het weet te presteren om het onderbewustzijn van een mens te digitaliseren, en te uploaden naar cyberspace. Ook niet zomaar iemand zijn bewustzijn, maar die van zichzelf, zijn zoon Ben en vrouw Katherine. Ik heb denk ik meer horrorfilms gezien dan Raymond, want iedereen met een gezond verstand weet natuurlijk dat je die shit niet op jezelf en/of je familie uitprobeert. *sigh*.. White people.
Anyways, de upload van hun bewustzijn raakt gefragmenteerd, je komt vast te zitten in cyberspace en jij moet ervoor zorgen dat alle fragmenten weer in elkaar vallen om uit de nachtmerrie te komen. Het verhaal speelt zich af in hun gedigitaliseerde huis in Boston, dat je speelt vanuit het perspectief van alle verschillende familieleden. Dit gaat in verschillende tijdframes, wat net zo bijzondere als verwarrende situaties kan opleveren.
Rollator much?
Je slentert het grofst gedeelte van de tijd (teeeeergeeeend langzaaaaaaaam) door ’t huis, waarvan de ontwikkelaar de atmosfeer wel echt machtig heeft weten neer te zetten. De ‘glitches’/fouten in de wereld overlappen met de werkelijkheid, waar je vaak simpele puzzels voor moet oplossen om zo verder je weg te vinden door het huis. Dit doe je door rond te slenteren in je omgeving en allerlei shit op te rapen in de hoop dat het een hint bevat om je verder te brengen.
Dit gaat gelukkig vaak organisch (op het oprapen na), en zijn de meeste best vermakelijk om op te lossen. Al ben ik wel twee puzzels tegengekomen die me toch iets te onduidelijk waren. Op zich niet zo’n probleem zou je zeggen, maar omdat je werkelijk rond strompelt naar hints alsof je bent vergeten hoe je moet lopen wekte dit toch enigszins wat irritatie bij me op. We leven als het goed is in een tijd waarin een ren-functie een normaal ding is zou je zeggen maar hey, ik bemoei niet..
Ik moet wel zeggen dat het echt zonde is, want het trok me die twee keren compleet uit de sfeer die de game zo goed weet neer te zetten. Zeg maar, als in letterlijk ‘vergeten’ dat het eng en beklemmend is. Ik heb dus ook speciaal een nieuw genre bedacht voor Transference: ‘Escape Room-esque Horror-Thriller Extremely Slow Walking Simulator’.
Brb, even een nieuwe familie kopen
Kan het misschien wel lijken alsof ik de game compleet aan het afbranden ben, maar dat kan ik ook weer niet doen. Want zoals al eerder gezegd, de game ademt sfeer. Terwijl je vanuit verschillende perspectieven van de familieleden speelt, verandert het kleine huis aanzienlijk. Met een druk op de opgelichte aan/uit knoppen in de game, kijk je vanuit de ogen van een ander gezinslid.
Als je als moederlief speelt, zie je het huis afgeladen staan met apparatuur van de doorgedraaide wetenschapper Raymond, haar man. Je zal hem in de audio allerlei excuses horen maken over dat zijn werk belangrijk is, terwijl ze alleen maar wilt dat hij een goede echtgenoot en vader is. Als Raymond zal je zien dat het hele huis leeg is gehaald terwijl het antwoordapparaat vol staat met berichten van zijn vertrokken en gebroken vrouw. Het gezin ligt aan diggelen, en de aftermath is zwaar.
Het verhaal word nog aangedikt met goed acteerwerk dat zich uit via videobeelden die het gezin hebben opgenomen voordat de shit down ging. Deze beelden die live-action geschoten zijn voelen echt en aangrijpend. Soms verschijnen de gezinsleden ook nog wel eens geanimeerd en de likeness is angstaanjagend. Soms steekt er zeer sporadisch nog wel eens een cyber-demon de kop op, maar de gezinsleden hebben me ’to be honest’ vaker laten schrikken dan die digitale flikker. Paar stevige jumpscares gegarandeerd!
Conclusie
Transference is an sich geen slechte game, die best wel zijn mannetje staat. Het voelt aan als een triple A-titel grafisch en atmosferisch gezien , alleen liggen de gameplay-flaws voor mij wel iets te dik op de ervaring. Het had zoveel meer kunnen zijn door wat simpele aanpassingen, en de prijs/kwaliteit verhouding is mede door de speelduur niet in stand. Voor die 25 ekkies die je neertelt voor een spel dat je in een klein anderhalf tot twee uur uitspeelt; vind ik niet oké. Die paar collectibles halen in een tweede playthrough.. Mij niet gezien. Als je een echt goede horror-ervaring wilt, zijn er meer geschiktere alternatieven dan Transference. Zeker als je geen VR-bril hebt, lekker laten liggen of wachten tot hij gratis word met Games with Gold of PS Plus. Of anders check je mijn eerder opgenomen stream hieronder:
