‘A survivor is born’ benadrukken ontwikkelaar Crystal Dynamics en uitgever Square Enix. Als Tomb Raider op deze wijze blijft overtuigen in de toekomst, overleeft de serie ongetwijfeld temidden andere grote namen op de markt. Het spel gonst van kwaliteit: de graphics ogen prachtig, de voice acting is een schot in de roos, de karaktermodellen en -animaties blijken natuurgetrouw en gedetailleerd, het verhaal blijft intrigerend tot en met het einde en weinig voorgaande spellen boden je een band met heldin Lara Croft als dit deel. Welkom terug, Lara.
In de reboot speel je een 21-jarige Lara Croft. Ze is een net afgestudeerd archeologe die in de voetstappen van haar overleden vader treedt. Als ze met het schip de Endurance in een hevige storm geraakt nabij Japan, lijdt ze schipbreuk. Ze komt op een eiland terecht en verliest de rest van de bemanning uit het oog. Haar vrienden zijn ontvoerd door de bewoners van het mysterieuze eiland. Lara besluit ze te redden. Gaandeweg breidt ze haar uitrusting uit – met o.a. een pijl en boog, pistool, aansteker en touw – waarmee ze gemakkelijker vijanden verslaat of bij nieuwe gebieden komt. Met een gemodificeerde pikhouweel kan je in het spel bijvoorbeeld rotswanden beklimmen.
Niet alleen breidt Lara haar arsenaal uit, ze groeit ook als persoon. Crystal Dynamics vertelt Lara’s persoonlijke ontwikkeling (van een onschuldig meisje dat onbekend is met haar eigen kracht naar de sterke heldin die elke situatie aankan) zeer overtuigend. Lara ondergaat flink wat fysieke en emotionele klappen maar ze weet deze telkens te overkomen. Deze renditie van Lara is overtuigend, aandoenlijk, emotioneel, sterk en vindingrijk. Als speler is het makkelijk om in haar huid te kruipen en met haar mee te voelen.
Het is Crystal Dynamics gelukt om onze heldin realistisch neer te zetten. Haar karaktermodel ziet er prachtig uit (realistisch en aantrekkelijk, waardoor ze sexier is dan in voorgaande games), de animaties vloeien natuurlijk en Camilla Luddington, Lara’s stemactrice, brengt Lara fenomenaal tot leven. Luddington laat je Lara’s pijn en angst voelen als ze gewond is en haar opluchting wanneer ze bekenden tegenkomt. Dit essentiële aspect van de ervaring is foutloos. Lara is nooit een personage in een spel – ze is een kwetsbaar doch bestendig persoon van vlees en bloed. Dit komt het verhaal en de ervaring zeker ten goede.
Als je naar de rest van het spel kijkt, wordt het duidelijk dat de ontwikkelaar niet enkel haar best deed voor Lara. De rest van de karakters zien er even goed uit en hebben ook capabele stemacteurs. De camera ondersteunt elke cinematische scène perfect en werkt uitmuntend tijdens de gameplay. Het eiland leeft en je komt veel dieren, beekjes, watervallen, rotsen en hutten tegen. Het eiland is te verkennen naar eigen gelang. Het is niet echt te bestempelen als een open wereld – zie de spelwereld als een aaneenschakeling van open secties. In elk van de verschillende gebieden is genoeg te verkennen: jagen op dieren voor ervaringspunten, zoeken naar schatten of materiaal om wapens te versterken en het bezoeken van – hoe kan het ook anders? – tombes. Het spel biedt veel te doen, de wereld zit vol details en oogt prachtig.
De gameplay bestaat voor het grootste gedeelte uit het verkennen van het eiland op weg naar een locatie om bijvoorbeeld zoekgeraakte bemanningsleden te bevrijden of meer te weten te komen over het mysterieuze eiland. Als Lara vijanden tegenkomt, kan ze deze geruisloos uitschakelen of een directe aanpak verkiezen. De omgeving kan hierbij helpen: denk aan exploderende vatten benzine of het naar beneden laten rollen van tonnen om de vijand uit te schakelen. Soms overvallen Lara’s vijanden haar en heeft ze geen mogelijkheid om ze sluipend uit te schakelen. Gelukkig zijn deze secties sporadisch want ze werken niet zo lekker als de verken- en sluipgedeeltes. Vaak zijn ze te chaotisch.
Helaas is de multiplayer niet bijzonder interessant. Het voelt gauw saai aan omdat het in essentie gameplay biedt die je kent uit andere spellen. Het zijn wat weinig mappen en oninteressante modi. De asymmetrische gameplay is wel interessant: afhankelijk van het team dat je speelt, heb je verschillende opdrachten. De schipbreukelingen moeten bijvoorbeeld drie gebieden zien te veroveren om zo een S.O.S. signaal te verzenden, terwijl de eilandbewoners de schipbreukelingen moeten doden om zo 20 batterijen te stelen. Ondanks deze interessante insteek, verliest de multiplayer je aandacht snel.
Ook bevat het spel enkele quick-time events. Gelukkig zijn deze niet talrijk maar af en toe veroorzaken ze toch wat frustratie. Het spel duidt ruim van tevoren aan dat een knop moet worden ingedrukt maar welke knop dit is, is slechts even zichtbaar. Zo ben je al snel te laat. Gelukkig plaatst de auto-save je vlak voor het punt waar je stierf. Toch kan het irriteren om een deel een aantal keer opnieuw te moeten doen.
Conclusie
De kleine minpuntjes doen geen enkele afbreuk aan de singeplayer ervaring. Het spel behoudt een kwalitatief zeer hoog niveau en de ervaring blijft het hele spel intens. De afwisseling tussen vrije gameplay en scripted events verloopt vloeiend. De reboot pakt dus bijzonder goed uit. Hopelijk zien we snel een vervolg in de serie van dit niveau. A survivor is born, indeed.
Als je na de recensie zin hebt Tomb Raider te spelen op de PC, PlayStation 3 of Xbox 360 dan heb je geluk. Het spel ligt nu in de schappen.
