Obsidian Entertainment timmert al behoorlijk wat jaartjes aan de weg, en staan ook vooral bekend om hun grote RPG games, met vaak een flink aantal verstopte bugs. Goed, dat laatste is meer een “running gag” geworden door de jaren heen maar iedereen die bijvoorbeeld Fallout: New Vegas, Alpha Protocol en/of Star Wars: Knights of the Old Republic II: The Sith Lords heeft gespeeld weet donders goed waar ik het over heb. Stuk voor stuk goede games die helaas geteisterd werden door een shitload aan bugs, glitches en crashes. En nu is daar The Outer Worlds, een nieuwe action RPG welke zich in space afspeelt. En ook hier zitten (grote) bugs in maar gelukkig kun je deze bugs gewoon dood maken.
Alpha Protocol is al die jaren absoluut mijn favoriete game geweest van Obsidian. Niet omdat de game enorm goed was maar meer vanwege de setting en de keuze vrijheid. De game werd geplaagd door redelijk slechte gameplay en de voice acting was ook niet altijd even goed. Maar een action RPG die zich eens niet in de ruimte of in de toekomst afspeelde, of een fantasy setting had, maar juist heel down to earth was. Alpha Protocol nam je mee in de wereld van de spionage met alle gevolgen van dien. Ondanks de matige gameplay heb ik die game meermaals uitgespeeld en ook steeds een ander einde gekregen. En dat is waarom ik fan ben van Obsidian, als studio wel te verstaan aangezien lang niet elke game mij trekt.
Tot zover mijn liefdesverklaring voor Alpha Protocol. (Waar blijft het tweede deel!).
Bedrijfsmatig
The Outer Worlds is op dit moment een klein weekje uit, en helaas konden wij hier bij StarGamers niet eerder aan de slag met de game. Desondanks ben ik de afgelopen week druk bezig geweest met deze game om jullie alsnog redelijk op tijd te voorzien van een review, geen dank! Maar uiteraard moest ik in de tussentijd ook gewoon werken, net als de meeste van ons. En of je nu werkt bij een groot of een klein bedrijf, het doel van deze bedrijven is het zelfde: Winst maken en groeien. Jij als werknemer bent dan ook aangenomen om het bedrijf daarin te helpen en te voorzien van al jouw kennis om de gemaakte bedrijfsplannen waar te maken en misschien zelfs te verleggen. Maar wat als we nu de kennis en de technologie hebben om te verhuizen naar andere planeten, en wat als er mega corporaties zijn die deze planeten gaan terra vormen naar hun ideologie?
En dat is juist waar The Outer Worlds over gaat: Mega corporaties die het voor het zeggen hebben, kolonisten die niks anders zijn dan bedrijfseigendom, en het verschil behoorlijk groot is tussen arm en rijk. Ooh, en dat kolonisten bedrijfseigendom zijn gaat heel ver in The Outer Worlds. Zo kwam ik vrij aan het begin een vrouw tegen die een enorme schuld had aan het bedrijf waar ze werkte. Waarom? Omdat zij haar collega had gevonden die on the job zelfmoord had gepleegd, en zelfmoord is het zelfde als het vernietigen van bedrijfseigendommen. En deze vrouw werd gezien als kennis van de collega, of beter gezegd: Zij had de collega gevonden en was dus nu verantwoordelijk voor de schuld. Maar ze zat er niet echt mee, het was nu eenmaal zoals het op papier stond.
De gehele game staat bol van dit soort zwartgallige humor, maar is tegelijkertijd niet het enige soort humor. En dat is waar de game vanaf het begin af aan in uitblinkt: Humor! In alle vormen en soorten, zwartgallig, woordspelingen, gevatte humor, flauwe humor, het is er allemaal.
Being Dumb is Fun
In The Outer Worlds speel jij een net ontwaakte kolonist. Je word gewekt door een rare snuiter die je verteld dat jouw transport spaceship nooit is aangekomen en dat je al tientallen jaren slapend rond zweeft, samen met honderden andere. Uiteraard heeft hij jou hulp nodig om de kolonie en de andere kolonisten te redden. Maar jij bent niet zomaar iemand, het is tenslotte een RPG, dus je mag eerst je personage maken. En ik heb een gratis tip voor iedereen die van flauwe humor houd: Zet de intelligentie op het laagste niveau. Check de screenshot hierboven maar waarom. Je krijgt namelijk vaak een extra dialoog optie om lekker dom te antwoorden. Combineer dit met een lekker veel charisma en je hebt een redelijk domme idioot die veel voor elkaar krijgt puur op charisma. Beetje als Malcolm “Mal” Reynolds uit de serie: Firefly.
Keuzevrijheid
The Outer Worlds laat jouw als speler voor het grootste gedeelte helemaal los over wie of wat je wilt zijn. Nu is en blijft The Outer Worlds een game, dus of je nu een held of een klootzak wilt zijn, je werkt uiteindelijk toch naar een vast gezet einde toe. Het grote einde dan, de kleine vertakkingen kunnen hierin variëren. Wells, de rare snuiter van het begin, heeft dus jouw hulp nodig om de nog slapen kolonisten te wekken en zo de volledige kolonie te redden. Daar tegenover staat de Board, een overkoepelende organisatie die de touwtjes strak in handen hebben, en ook hun kunnen jouw hulp wel gebruiken. Ondanks dat er wel gehint word naar wie de goodies zijn en wie de baddies zijn, is het uiteindelijk allemaal minder zwart wit dan dat je zou denken. The Outer Worlds probeert zoveel mogelijk in het grijsgebied te lopen, zodat er geen duidelijke goodies en baddies zijn in het grote geheel.
Tijdens je avontuur zul je ook verschillende planeten bezoeken met elk hun eigen probleem. Vaak zijn het twee partijen die tegenover elkaar staan en beide partijen kunnen jou hulp gebruiken. Voor wie je kiest maakt weinig uit, dat is immers een soort van gevoelskwestie, maar je kunt uiteindelijk er ook voor kiezen om jouw missie te volbrengen en de twee partijen het lekker uit te laten zoeken. Of je vermoord gewoon iedereen: Probleem opgelost. Maar ondanks dat het einde, waarvan er 2 zijn plus heel wat kleine aftakkingen, redelijk vast staat is de weg er naar toe heerlijk om te bewandelen met de enorme keuzevrijheid die je krijgt. En je kunt er ook nog eens voor kiezen om alleen op avontuur te gaan om met een paar metgezellen. Er zijn uiteindelijk zes compagnons te “verzamelen” en je kunt er steeds twee mee nemen als je een planeet bezoekt.
Alleen of samen
Elke compagnon die je oppikt is interessant, maar zoals in elke RPG zul je al snel je eigen favoriet(en) hebben. Ze hebben allemaal hun eigen reden om zich aan te sluiten bij je en uiteraard horen daar ook wat persoonlijke missies bij. Het is niet zo dat wanneer je die missie fout doet of helemaal niet doet dat hij of zij je verlaat, al kun je er wel voor kiezen om iemand weer buiten te trappen als je hem of haar zat bent, of als je meer een lone cowboy wilt zijn. En over personages gesproken, tijdens je avontuur zul je een hele waslijst aan kleurrijke personages tegenkomen. En The Outer Worlds is een RPG waarin je heel veel zult praten met heel veel mensen. En de voice acting is bijzonder goed te noemen van de vele personages die je tegen komt. En dat is wel zo fijn als je steeds naar ze moet luisteren.
Op het gebied van gameplay is het een first person shooter geworden. Je kunt er voor kiezen om de vijanden met geweren te lijf te gaan of up close en personal met melee wapens. Maar onthoud wel: The Outer Worlds is een RPG in de geest van Fallout, dus je kunt niet “all-out Call of Duty” gaan in deze game. Vijanden hebben een levensbalk, en gaan niet neer bij de eerste de beste headshot. Voor een game die zich afspeelt als een first person shooter is dit misschien wel het zwakste gedeelte van de game. Begrijp me niet verkeerd, het speelt lekker weg en er valt weinig op aan te merken, maar het heeft ook niet de impact die je misschien had gehoopt. Je kunt tijdens de combat wel de wereld vertragen, door gebruik te maken van Tactical Time Dilation, om zie bepaalde delen van vijanden te raken, maar dit heb ik behoorlijk weinig gebruikt. Het probleem wat ik ermee had is dat het niet werkte zoals ik had gehoopt. Ja je kunt op het hoofd mikken, maar ook op de benen zodat je vijanden niet meer zou kunnen lopen bijvoorbeeld. In de praktijk is dit helaas niet het geval. Het is een leuke toevoeging die helaas niet helemaal goed uit de verf komt.
Space Cowboy
The Outer Worlds is een behoorlijke kleurrijke game geworden. De kleuren spatten van je scherm af en het ziet er gewoon erg goed uit. Vooral als je op een planeet staat en je even omhoog kijkt en je daar de ringen om de planeet ziet of een maan die heel dicht tegen de planeet staat of in een grote stad waar de grote neon reclames je uitnodigen, maar dit alles geeft mooie beelden en een bepaalde sfeer in de game. Maar tegelijkertijd voelt alles ook behoorlijk statisch aan. Als je een wandeling maakt over de planeet dan valt het op dat er niks beweegt. Geen gras dat beweegt door de wind of wanneer je er doorheen loopt bijvoorbeeld. Nu is dat uiteraard geen groot probleem, maar het is wel iets wat opvalt.
Een ander probleem wat wel opvalt en een probleem is zijn de enorme lange laadtijden. Die kunnen behoorlijk vervelend worden. Maar The Outer Worlds is een game van Obsidian, dus hoe zit het met bugs, glitches e.d. hoor ik je denken. Simpel: Ik ben in de ruim 20 uur dat ik over de game heb gedaan 1 crash gehad. Dit was wel op een bepaalde plek waar de game steeds bleef crashen, maar gelukkig kon ik ook via een andere kant de kamer binnen.
Conclusie
The Outer Worlds is een heerlijke action RPG geworden waarin keuzevrijheid de boventoon voert. Het schrijfwerk is van de bovenste plank en word versterkt door een uitstekende voice cast. De humor is van het begin tot het einde heerlijk vooral als je er voor kiest om een niet zo’n intelligent personage te maken. Het shooter gedeelte doet wat het moet doen, niks meer niks minder, en de game geeft je geregeld de tijd om wat drinken te pakken met de enorme laadtijden. Daarnaast heeft Obsidian een nagenoeg bug vrije game uitgebracht wat ook een prestatie is. Al met al is The Outer Worlds heerlijke game voor iedereen die toe is aan een echte RPG game waarin alles niet al te serieus genomen word.
