Bloober Team is het afgelopen half decennium een van de meest productieve ontwikkelaars van horrorgames geweest. Met titels als Layers of Fear, Observer en Blair Witch in hun portfolio kan niemand echt twijfelen aan het talent van de studio. De nieuwste release van Bloober Team, The Medium, moet een grote stap voorwaarts zijn voor de studio en het is hun meest ambitieuze game tot nu toe. The Medium is een idee waar ze al bijna tien jaar op hebben zitten broeden, en nu ze eindelijk de hardware hebben om hun ambities waar te maken is de game dan eindelijk verschenen. Hoewel de game zeker wat nieuwe dingen doet, is de uitvoering van The Medium zeker niet foutloos te noemen. Je leest er meer over in deze review!
In The Medium speel je als Marianne, een paranormale dame die zowel de spirituele- als de echte wereld kan betreden. Een telefoontje van een mysterieuze vreemdeling in de vroege minuten van het spel leidt Marianne naar een nachtmerrieachtige zoektocht van intriges Hierdoor zal ze naar het verlaten Niwa Resort in Polen moeten reizen. Hier wordt haar gewelddadige verleden blootgelegd, terwijl ze meer over zichzelf en haar eigen verleden leert.
Filmisch
De manier waarop het verhaal verteld wordt in The Medium is een van de sterkste punten van de game. De tussenfilmpjes ogen ontzettend stijlvol en worden ondersteund door geweldige en diepgaande dialogen. Daarnaast wordt Marianne’s vermogen, om de twee werelden tegelijkertijd te betreden, vaak gebruikt voor een geweldig filmisch effect. Tegelijkertijd zal je belangrijke details zoals secundaire plotpunten, personages en info over de spelwereld ontdekken door middel van notities en verzamelobjecten die verspreid zijn in de game. Door deze te vinden en alle informatie samen te voegen, vindt je een hele hoop achtergrondinformatie en daarnaast houdt het je gewoonweg bezig. Dit alles komt samen in het verhaal dat, voornamelijk in het begin, een beetje traag op gang komt en best wel voorspelbaar kan zijn. Toch doet het goed zijn werk om je van het begin tot eind aan het puntje van je stoel te houden.
Dual Reality
Marianne’s vaardigheden als medium is niet alleen een gimmick waarmee de game zijn verhaal verteld, het vormt ook de ruggengraat van de Dual Reality-gameplay die de game kent. Dit bijzondere gameplay element splitst namelijk het scherm in tweeën en geeft je de taak om tegelijkertijd door twee verschillende versies van een enkele locatie te navigeren. Jouw acties in de ene werkelijkheid hebben effect op de andere, en de uitvoering van het concept doet recht aan het briljante idee. Je pad in de ene realiteit kan geblokkeerd zijn, wat ook de voortgang in de andere realiteit belemmert, terwijl interactie met bepaalde objecten op een bepaalde manier in de ene wereld interesse-effecten kan hebben op iets in de andere. Marianne kan ook uit haar lichaam treden, waardoor ze haar materiële bestaan in een soort van coma kan achterlaten in de fysieke wereld, terwijl ze met haar spirituele zelf een beperkte tijd vrij kan rondlopen in de andere wereld.
Naast het Dual Reality element heeft Marianne ook nog andere paranormale vaardigheden. Zo kun je bijvoorbeeld spiegels aanraken waardoor je een sprong kunt maken naar een andere realiteit. Door heen en weer te springen tussen alternatieve versies van dezelfde locatie kun je beide werelden manipuleren door interactie met bepaalde objecten of juist door het oplossen van puzzels. Dit is een interessant concept en het werkt ook uitermate goed in The Medium. De game blijft manieren vinden om bepaalde elementen te mixen dankzij slim ontworpen puzzels die nooit te repetitief worden, hoewel de puzzels op zichzelf niet al te uitdagend of uitgebreid zijn. De pure nieuwigheid van de Dual Reality-mechanic zorgt er in ieder geval voor dat dingen altijd fris en interessant aan blijven voelen.
Waar is de uitdaging?
Ondanks dat de puzzels, de verkenning van de spelwereld en de Dual Reality-mechanic best tof zijn, struikelt The Medium op bepaalde manieren toch over zijn eigen ambitie heen. De grootste teleurstelling is het complete gebrek aan uitdaging in de game. Zoals ik eerder al zei zijn de puzzels en andere uitdagingen nooit echt moeilijk of werkelijk uitdagend. Wat deze problemen nog meer benadrukt, is het feit dat The Medium volledig rondom deze dingen gebouwd is. De game kent dan ook bijna geen gevechten, en in plaats daarvan kom je af en toe in situaties terecht waarin je heimelijk door een kamer of een locatie moet sluipen zonder opgemerkt te worden door de bovennatuurlijke dreiging die bekend staat als The Maw. Door de minimale interactiviteit en het gebrek aan uitdaging is er nooit echt een reëel faalgevaar en daardoor neemt de spanning van de game al snel af.
Door het gebrek aan een gevaar gevoel zal de game op de lange duur ook een beetje saai aan gaan voelen. Hoewel Marianne meer dan eens oog in oog komt te staan met angstaanjagende monsters (welke verdomd goed zijn ontworpen), komen deze momenten alleen voor in de tussenfilmpjes van de game. Je hoeft dan ook zeker geen traditionele baasgevechten verwachten in The Medium, want die zijn gewoon niet aanwezig. Wel kom je grote monsters tegen, maar dus alleen in de filmpjes van de game. Het is eigenlijk best zonde, want enige vorm van interactiviteit in deze griezelige ontmoetingen zouden de game aanzienlijk hebben geholpen. In de huidige vorm, waar het dus alleen slechts tussenfilmpjes zijn, kan ik niet anders dan teleurgesteld zijn.
Mooi, maar niet eng
Hoewel The Medium niet zo eng is als ik gehoopt had, is het in ieder geval een erg sfeervolle game geworden. Het kent een uitstekende soundtrack en de game kent sterke en stijlvolle artwork. Of je nu de vervallen overblijfselen van een locatie in de spirituele wereld verkent of juist in de schaduw van een kolossaal monster staat, The Medium ziet er geweldig uit. Ook vanuit technisch perspectief staat The Medium zijn mannetje, en hoewel er enkele kleine problemen zijn met lipsynchronisatie en het inladen van texturen net iets te lang duurt, is het een visueel indrukwekkende game.
Je merkt trouwens aan alle kanten dat The Medium een duidelijk eerbetoon is aan de klassieke horrorgames. Zo merk je dat de eerder genoemde art-direction en muziek geïnspireerd is door de Silent Hill-reeks. Daarnaast kent The Medium de semi-vaste camerahoeken welke zijn inspiratie haalt uit de klassieke Resident Evil-games. Tevens is dit het eerste horrorspel dat Bloober Team heeft ontwikkeld welke niet in first-person is te spelen, maar dat zou je niet zeggen aan de hand van hoe zelfverzekerd en effectief de semi-vaste camera is geïmplementeerd . De vaste camerahoeken worden gebruikt om een filmische en sfeervolle ervaring neer te zetten waardoor de productiewaarde van The Medium erg hoog aanvoelt.
Hoewel de semi-vaste camerahoeken in de game best goed aanvoelen, neemt het ook de nodige minpunten met zich mee. Een hiervan is de besturing van de game, want door deze invalshoek zijn Marianne’s bewegingen te traag en vaak tamelijk onnauwkeurig (vooral als je wilt dat ze draait). Dit euvel is natuurlijk iets wat we kennen uit de klassieke Resident Evil-reeks, waar het ook “honke-bonke-door-de-gang-stuiteren” was. In The Medium, een game zonder gevechten welke volledig gericht is op puzzels oplossen en verkenning, voelt deze langzame en omslachtige manier van besturing gewoon erg vervelend aan, al leer je er naar gelang van tijd mee te leven.
In een poep en een scheet!
Iets anders dat The Medium tegenhoudt om werkelijk een topgame te zijn is de lengte, want heel lang is deze horrorervaring niet. Ik heb de game namelijk in een poep en een scheet uit weten te spelen. The Medium neemt maar een kleine 6,5 uur van je leven in beslag, en dat is toch wel aardig aan de korte kant. Daarnaast heb ik ook het gevoel dat de game niet echt het onderste uit de kan weet te halen. Elke keer dat ik een belangrijke locatie verliet en doorging naar een volgende gebied, kreeg ik het gevoel dat de game niet alles had gedaan wat het kon met dat gebied. Zoals ik al eerder zei, is de manier waarop The Medium zijn verhaal verteld best goed gedaan, maar het einde van de game is een van de meest frustrerende en abrupte eindes die ik in een game ben tegen gekomen, en dat is best jammer…
Conclusie
The Medium is wellicht niet de next-gen topgame geworden waarop ik gehoopt had, toch heeft Bloober Team wel geprobeerd om een toffe horrorervaring neer te zetten. Met zijn semi-vaste camerahoeken en zijn focus op het verkennen van omgevingen en het in een weloverwogen tempo oplossen van puzzels, is The Medium een game geworden die veel aantrekkingskracht heeft op fans van klassieke horrortitels. Daarnaast is de Dual Reality-mechanic een zeldzaam voorbeeld van een geniaal concept dat wordt ondersteund door een even solide uitvoering. De toffe art-style en muziek zorgen daarnaast ook voor een toffe sfeer en beleving. Het is alleen zo teleurstellend om te zien dat de game wordt geplaagd door een aantal grote minpunten die ervoor zorgen dat het niet de topgame is geworden waar ik op gehoopt had. Zo is de besturing veel te traag, kent de game nagenoeg geen uitdaging en is de ervaring naar mijn mening veel te kort. Wat overblijft is een fatsoenlijke horrorspel met een aantal echt goede ideeën, maar uiteindelijk niet aan zijn potentieel weet te voldoen.
