Tijdens het spelen van de intense proloog van The Last of Us: Remastered wordt al snel duidelijk dat deze geüpdate PlayStation 3-game goed omgaat met alle paniek en drukte die op het scherm plaatsvindt. Zo ren je tussen de vluchtende menigte, de crashende auto’s en de vlammende straten door met je dochter in je armen. Geen enkele hapering verstoort de scène. De eerste confrontatie met de allesvernietigende ziekte die de aarde teistert, blijft één van de sterkste momenten.
Op Sony’s nieuwe spelcomputer is meer mogelijk, en de ontwikkelaar van de Uncharted-reeks wil ook graag meedoen met de ‘1080p-resolutie en 60 frames per seconde’-trend. Het plot en de hele mythologie rondom The Last of Us heeft Naughty Dog daarbij intact gelaten. De gehavende smokkelaar Joel krijgt nog steeds de opdracht om de jonge, eigenwijze Ellie te escorteren door een post-apocalyptisch Amerika. En de meedogenloze rovers en geïnfecteerde menswezens die daar rondlopen hebben het nog altijd op het duo gemunt.
Naast de opgekrikte beeldresolutie zijn ook de texturen van de omgevingen en personages verbeterd. Het detail van de straten van Boston, de omliggende buitenwijken en de wilde natuur heeft een extra glans laag en biedt meer immersie dan de PlayStation 3-versie kon geven. De daarbij passende lichteffecten maken het plaatje af. Indien je de schaduwen mooier op beeld wilt hebben, moet je terug naar de optionele 30fps-setting.
Ook de tussenfilmpjes zijn er duidelijk op vooruit gegaan. De gedetailleerde rimpels en uitdrukkingen op het gezicht van Joel geven het personage meer finesse, wat het filmische gevoel van de game versterkt. Dit vloeit ook voort in de gameplay. Het zijn de gemetselde muren en de postmoderne ruïnes van de quarantainezone waarin je elke baksteen en raamscherf kan tellen. Of de schimmel op de hoofden van de bloeddorstige Clickers, die besmettelijker dan ooit lijken.
De kalme momenten brengen de vergane glorie zo nog mooier naar voren. De nieuwe Photo Mode is een intuïtieve manier om hiervan een momentopname te maken. Door in het startmenu deze optie aan te zetten, pauzeer je de game om op je gemak een foto te maken. Zo fotografeer je de heftige confrontaties met de ondoden of juist de rustgevende ogenblikken. Alsof je een wereld in verval vastlegt op Instagram.
Het is dus niet te ontkennen dat de The Last of Us: Remastered er beter uitziet dan zijn voorganger. De scherpte en het detail plaatsen de game op visueel gebied echter tussen twee generaties. Van een volwaardige PlayStation 4 game is namelijk niet te spreken. Het ontwerp en geraamte van de levels ademen PlayStation 3 en door de kleinschaligheid voelt het op momenten niet zo open als je zou willen. Zo is het af en toe net alsof je door een filmset loopt. Zo worden er in het Pittsburgh-level burgers geëxecuteerd en staan er mensen in de rij voor de voedselbank, maar je mag er enkel naar kijken en niet ingrijpen.
De schoonheidsfoutjes van het origineel zijn nog steeds rijkelijk aanwezig. Zo is de A.I. van zowel je tegen- als medestanders in geen opzicht verbeterd, wat de Remastered-benaming maar weinig eer aan doet. Zo rent Ellie af en toe een broedplek van Clickers in, terwijl jij zelf er alles aan doet om zo stilletjes mogelijk te sluipen. Een rondcirkelende vrouw spant de kroon. In een gebied van zo’n twee vierkante meter blijft de dame in kwestie rondjes lopen, terwijl de rest van de omgeving moord en brand schreeuwt.
De gameplay van The Last of Us had geen rigoureuze aanpassingen nodig. De manier van levels doorkruisen is en blijft simpel in opzet. De lineariteit van de weg voorwaarts wordt door de sfeer gecompenseerd. Het uitschakelen van vijanden is spannend, maar repetitief. De oneindige golf aan barbaarse mannen die je om willen leggen, voelt soms wat als te veel van het goede. De stealth-elementen zijn eenvoudig, maar geluidloos langs de Clickers sluipen blijft intens. Bovendien leent de korte speelduur zich goed voor de rechtlijnige gameplay.
Verder bundelt deze uitgave alle downloadbare content, waaronder de geweldige verhaaluitbreiding Left Behind. Hierin speel je als Ellie op het moment dat zij en Joel elkaar nog niet ontmoet hebben. Het brede scala aan emoties dat je voelt tijdens de hoofdgame wordt hier moeiteloos verdubbeld. Ellie’s rendez-vous met relikwieën uit de oude wereld is een gouden formule.
Daarnaast zijn alle multiplayer-maps die voorheen los verkrijgbaar waren toegevoegd. Het verzamelen van spullen is net als in de single-player campagne essentieel als je wilt overleven, want de kogels zijn schaars en de tegenstand onverbiddelijk. Voor deze modus koop je The Last of Us echter niet. De game moet het hebben van het verhaal en niet van deathmatches.
Conclusie
The Last of Us: Remastered doet zijn naam op grafisch gebied veel eer aan, ondanks dat duidelijk is dat je te maken hebt met een game van de vorige generatie. Daarbij moet de originele ervaring volgens de studio intact blijven maar de schoonheidsfoutjes die je uit de sfeer van de oorspronkelijke game haalden, doen dat nu nog steeds.
Het wegwerken daarvan zou een dubbele aankoop van The Last of Us rechtvaardigen, waar het nu exclusief voor nieuwe spelers de moeite waard is. En hoe. The Last of Us: Remastered blijft een schitterende titel met één van de meest memorabele verhalen uit de recente gamegeschiedenis.
