Het is zeven jaar geleden dat Naughty Dog ons verraste met de komst van The Last of Us en eindelijk na dit lange wachten mogen we aan de slag met het vervolg. Wij kregen ver voor de release een reviewcode van de game en hebben deze ondertussen weten te voltooien. Weet The Last of Us Part II net zo’n indruk te maken als zijn voorganger? Je leest het hier op StarGamers.nl!
The Last of Us vertelde een eenvoudig verhaal over overleven, liefde en hoop welke ontzettend diep was uitgewerkt. Het overkoepelende verhaal van The Last of Us Part II is wellicht nog eenvoudiger alleen is er heel weinig liefde, geen hoop en voornamelijk een grote berg haat. Hoop was de belangrijkste motivatie in het originele spel, maar door dat de focus nu meer op haat en geweld wordt gelegd zuigt het verhaal je helemaal op. Waar het eerste deel mij qua emotie gelijk vanaf het begin wist te pakken, duurde het bij dit tweede deel toch aanzienlijk langer voordat ik in de game zat. Toch weet het verhaal van dit tweede deel je al snel bij de strot te pakken en is zonder twijfel een van de meest deprimerende en sombere verhalen die op PlayStation worden verteld. Dit is zeker niet negatief bedoeld, maar meer als een compliment, want Naughty Dog weet het weer goed te brengen.
Torn apart!
The Last of Us Part 2 opent in de idyllische toekomst waar we allemaal van droomden na de eerste game. Het is vijf jaar geleden na de gebeurtenissen uit het origineel, en de twee hebben een nieuw leven gesmeed in de schilderachtige bergen van Jackson, Wyoming. Relaties en routines zijn gevormd en Ellie heeft ondertussen meer vertrouwen gekregen in zichzelf. Maar redenen, die je zelf zult ontdekken, zorgen ervoor dat de twee uit elkaar gedreven worden. Een leegte waarvan ze allebei bang waren wordt werkelijkheid. Vanaf hier wordt hun relatie op een aantal fascinerende manieren geanalyseerd, banden waarvan we ooit dachten dat ze heilig waren, worden uit elkaar gescheurd. Ik zal hier verder niet op ingaan, maar de game kent een prachtig geschreven script die je op het puntje van je stoel zal houden.
Elk personage in The Last of Us Part II zo zijn eigen verhaal en sommige hiervan zijn behoorlijk intrigerend en complex. Naughty Dog heeft dan ook zijn stinkende best gedaan om dit zo gedetailleerd mogelijk te vertellen. En hoewel de meeste personages koppig zijn en niet echt evolueren door het verhaal heen, zijn voornamelijk de hoofdrolspelers die indruk weten te maken. Toch is het moeilijk om de cast volledig te omarmen als je terugkijkt op bepaalde acties die zij hebben gemaakt, want sommige hiervan zijn weerzinwekkend te noemen. Tegelijkertijd zie je onderlinge relaties bloeien en uit elkaar vallen, die op het eerste oog allemaal wat kinderlijk overkomen, maar later uitgroeien tot een complexe en volwassen situatie. Bereid je in ieder geval maar voor op een emotionele rollercoaster die je zeker lang bij zal blijven.
Adembenemende ervaring
Verreweg het meest indrukwekkende aspect van The Last of Us Part II is de adembenemende spelwereld. Niet alleen zijn de graphics een van de mooiste die ik heb mogen zien op de PlayStation 4, maar alles in de wereld lijkt echt te leven. Denk hierbij aan de manier waarop de begroeiing de wereld heeft overgenomen, de diverse plassen die midden op de straat liggen of de lege huizen die ooit bewoond zijn geweest. Bovendien zien alle personages er ongekend goed uit en verdient de animatie van een dikke pluim. Naughty Dog heeft de personages ook een lichte cartoonachtige uitstraling gegeven, waardoor het voelt of ze op de een of andere manier authentieker en levendiger overkomen en dit werkt dan ook zeer succesvol. The Last of Us Part II is hierdoor een adembenemende en lonende ervaring geworden en ik merkte op dat ik vaak even stopte om bezienswaardigheden zoals prachtige watervallen en uitgestrekte landschappen te bewonderen.
Herhaling
Terwijl je jezelf een weg baant door de apocalyptische spelwereld, merk je al snel op dat dit een zeer meeslepende onderneming is. Stealth is het sleutelwoord in The Last of Us Part II, maar toch moet ik bekennen dat bepaalde scenario’s iets te vaak worden verhaald in de game. Dit is niet echt storend, maar het haalt je zo nu en dan wel even uit de beleving. Zo gebeurt het net iets teveel naar mijn smaak dat je bijvoorbeeld door een zwakke vloer zakt om opnieuw jezelf uit een benarde situatie te bevrijden. Een ander scenario is wanneer je je een weg moet banen van punt A naar B en terwijl je bij punt B een deur opent, door middel van een Quick Time Event, je vatbaar bent om gezien en gehoord te worden door vijanden.
Ondanks dat je in de game voor een heleboel uitdagingen komt te staan, zal je een berg verschillende situaties tegenkomen. Toch viel het me op dat de eerder genoemde gebeurtenissen net iets te vaak voor kwamen dat me lief was. Een ander klein hekelpunt is dat de game, net als zijn voorganger, zwaar gescript en lineair te noemen is. Er zijn wel mogelijkheden om eventjes van het pad af te dwalen, maar dat is maar mondjes maat toegepast. Uiteindelijk ook wel begrijpelijk, aangezien de game een tof verhaal verteld waarmee je jezelf zeker 30 uur mee bezig kunt houden.
Infected, WLF, Scars?
Tijdens The Last of Us Part II kom je in aanraking met een grote verscheidenheid aan vijanden en elk type heeft zo zijn eigen gedrag. Hierdoor voelt elke ontmoeting met vijanden ook aan als een soort open puzzel, waardoor je zelf kan en mag bepalen hoe je dit op gaat lossen. Ga je als een Rambo gunblazing te werk, of kies je juist voor stealth takedowns? Wil je iedereen dood maken in een gebied, of ga je er juist stilletjes omheen? De keuze is aan jou om zelf je eigen pad te kiezen.
Hetgeen wat The Last of Us zo spannend maakte waren de Infected die de spelwereld onveilig maakte. Natuurlijk maken deze opnieuw hun opwachting in de game, en zijn er diverse gebieden compleet overspoeld met Runners, Clickers, Bloaters en Stalkers welke je de stuipen op het lijf jagen. Daarnaast zijn er ook een aantal nieuwe Infected die je tegenkomt, maar daar mag je zelf achter komen als je de game gaat spelen.
Naast de Infected neem je het ook op tegen menselijke vijanden, en wellicht zijn deze nog gevaarlijker dan de Infected. Er is namelijk een militia groep aanwezig in de spelwereld genaamd de WLF (Washington Liberation Front)en de manier waarop deze jou te lijf gaan is aardig uniek te noemen. Zij gebruiken bepaalde strategieën om jouw op te jagen en maken bijvoorbeeld gebruik van waakhonden die je op kunnen sporen als ze eenmaal je geur te pakken hebben. Tevens bijten deze beesten ontzettend hard, dus zorg ervoor dat je niet gevonden wordt. Ook heerst er een andere groep overlevenden in de spelwereld, die The Seraphites heten (ook wel Scars genoemd) en dit zijn misschien wel de meest intense vijanden om tegen te komen. Dit zijn een soort sekteleden die voornamelijk stealthy te werk gaan, daarnaast communiceren ze met hun eigen fluit-taal. Mocht je dus het fluiten horen, zorg er dan voor dat je jezelf goed verstopt.
Wapentuig
The Last of Us Part II kent weer genoeg manieren om je vijanden te bevechten. Zo kun je deze met melee-aanvallen belagen maar kun je ook gebruik maken van geweren, pijlen en handgemaakte items zoals mijnen, Molotov-cocktails en shivs. Nu is het wel zo dat ammunitie schaars is, en je dus op let wat en wanneer je iets gaat gebruiken. Een nieuwe toevoeging in de gameplay is het dodgen van melee-aanvallen, met een druk op de juiste knop kun je met een perfecte timing een aanval afweren en terugslaan. Dit is een ontzettend vernuftige toevoeging aan de originele gameplay. De gameplay uit het eerste deel was al nagenoeg perfect en in dit tweede deel is dat niet anders. De besturing van de game is soepel, de combat loopt als een tiet en als een echte McGyver craft je de nodige med-kits, shivs, geluidsdempers en meer.
Solid Snake eat your heart out!
In de Last of Us Part II wordt je nogal vaak in benarde situaties geplaatst, maar zoals eerder gezegd kun je zelf je plan uitstippelen. Zo kun je jezelf door veel situaties heen werken door stealth te gebruiken, wat naar mijn mening veel spannender is dan gunblazing alles te lijf gaan. Om te beginnen kun je je omgeving gebruiken om je te verschuilen achter muren of in gras en je kunt ook dingen gooien om vijanden tijdelijk af te leiden. Ik vond het absoluut heerlijk om me een weg te banen door schijnbaar onmogelijke situaties en ik voelde me weer helemaal als Solid Snake. Aan de andere kant is de AI soms aardig dom te noemen, zoals wanneer je NPC-partner recht op een vijand af rent en ze ze niet eens zien. Dit is allemaal wel een beetje jammer maar het haalt je gelukkig niet uit de spelbeleving.
Een ander aspect van The Last of Us Part II wat best goed is uitgewerkt zijn de praktische puzzels. Je kunt in de game namelijk bijna alles doen wat je jezelf maar kunt bedenken, zolang het praktisch is. Om een voorbeeld te geven dacht ik in een vroege puzzel moest ik over een hek zien te komen, en in de omgeving lag een touw. Dit touw kun je oppakken en over een balk gooien zodat je het kan beklimmen. Eenmaal in het touw kon ik mezelf heen en weer zwieren om zo ver het hek te springen. En zo zit The Last of Us Part II vol met kleine detailrijke en praktische puzzels om verder te komen in de game. Het voelt heel natuurlijk aan en de diversiteit aan kleinigheden doen eer aan het concept van de game.
Elliephant in de kamer
In de sombere wereld van The Last of Us Part II is compassie dood en blijft er een soort bloedlust over. De enorme Elliephant in de kamer is dan ook de weergave van geweld in de game. Er komen namelijk een flink aantal gewelddadige en weerzinwekkende dingen voorbij die niet iedereen zal waarderen. Iedereen in de wereld van The Last of Us Part II heeft bloed aan zijn handen, en dit lichaamsvocht vloeit ook rijkelijk rond doordat het geweld flink over de top gaat. Zo worden er oren afgebeten, wangen open gesneden (waardoor tanden en kaak door de gapende wond zichtbaar worden), hoofden worden ingeslagen met hamers en nog veel meer. Visueel is het de game een bloederig schouwspel met veel detail, maar daarnaast zal het ook schokkend overkomen op veel mensen. Ik zou zelfs kunnen beweren dat de game op deze manier geweld verheerlijkt waardoor het op bepaalde vlakken zelfs verontrustend te noemen is.
Daarnaast kent de game ook een aantal scènes waarin posttraumatische stress centraal staat, en ook deze zullen niet voor iedereen weggelegd zijn. Het is wel een tof concept om dit in een videogame te verwerken en het laat zien dat niet alle helden onoverwinnelijk zijn. Je kunt mensen en zombies niet blijven neer maaien zonder dat je er geestelijk door wordt beïnvloed. Het eist zijn tol en komt terug om je te achtervolgen, en Naughty Dog weet dit op een realistische manier in de game te verwerken.
Conclusie
The Last of Us Part II is een ervaring die ongekend is. Het brengt diverse gevoelige zaken bij elkaar in een videogame, en niet iedereen zal hier voor geschikt zijn om te ervaren vanwege het hoge gehalte geweld die de game kent. Het verhaal komt misschien niet zo snel op gang als zijn voorganger, maar weet uiteindelijk wel te imponeren en zal je zeker 30-uur bezig houden. Terwijl de aftiteling rolde, voelde ik me hol, hopeloos en ontroerd door de emotionele rollercoaster die ik heb mogen ervaren. Het valt niet te ontkennen dat The Last of Us Part II een bijzondere ervaring is wat versterkt wordt door zijn graphics, sfeer en gameplay. Het is gewoon een game die ronduit verbazingwekkend te noemen is.
