Hoe leuk vond jij The Last of Us: Part II? Dit is de vraag die deze review eigenlijk wel een beetje het beste kan beschrijven. Deze vraag is namelijk een beslissende factor of je werkelijk deze remaster wilt gaan spelen en of het ook echt iets voor jou is. Als je The Last of Us: Part II namelijk al hebt gespeeld, dan weet je al wat je te wachten staat en is het de vraag of je het verhaal opnieuw wilt beleven of juist de nieuwe content wilt proberen. Voor nieuwkomers in de serie is deze heruitgave sowieso een must om te spelen, al zijn er wellicht goedkopere manieren om hiervan te genieten.
Voor een uitgebreidere analyse van The Last of Us: Part II verwijzen we je graag naar onze oorspronkelijke review van de game.
Laat ik wel even vooropstellen dat een remaster van The Last of Us: Part II naar mijn mening totaal niet nodig was. Het origineel heeft namelijk al eerder een performance update gekregen, waardoor je de game in 60fps kon spelen. Amper vier jaar na release van het origineel op PlayStation 4 komt Naughty Dog dan al op de proppen met een remaster van The Last of Us Part II. Hoewel de grafische kloof tussen de PS4 en de PS5 behoorlijk te noemen is, is het twijfelachtig te noemen of deze nu al overbrugd moest worden.
Toch probeert de ontwikkelaar de twijfelende gamer over de streep te trekken om deze remaster aan te schaffen want, naast de kleine grafische opfrisbeurt, bevat The Last of Us Part II Remastered ook wat extra content in de vorm van een “behind the scenes” video, een exclusieve rogue-like speelervaring genaamd No Return, de mogelijkheid om vrij gitaar te spelen en kun je diverse outfits vrijspelen waarmee je het avontuur opnieuw kunt beleven. Of dit werkelijk de prijs waard is, is uiteraard de vraag…
More than meets the eye
The Last of Us Part 2 Remastered kent een aantal technische en visuele upgrades, zoals de keuze tussen een native 4K (30fps) en een prestatiemodus met onbeperkte framerate voor mensen die een VRR-scherm hebben. Ook zijn de animaties wat soepeler geworden, en als je heel goed kijkt merk je meer details op doordat de resolutie van de textures en schaduwen zijn verhoogd. Dit klinkt goed, maar het gemiddelde oog zal dit niet zozeer opvallen aangezien het origineel al ongekend gedetailleerd en mooi was.
Naast deze technische zaken zijn er nog een aantal zaken toegevoegd. Zo kun je optioneel ontwikkelaarscommentaar aanzetten waarbij mensen zoals Neil Druckmann en de verzamelde cast een inzicht geven op bepaalde scenes. Daarnaast zijn er drie “Lost Levels” toegevoegd welke meer diepte en inzicht geven op het verhaal, en deze verloren content is ook zeker wel de moeite waard. Ook is er een leuke Guitar freeplay-modus toegevoegd, waarmee je zelf een beetje kunt pingelen in de game. Speedrun fanaten komen ook aan hun trekken met een speciale modus die in het leven geroepen waarmee je met elkaar kunt concurreren wie de game het snelst heeft uitgespeelt, compleet met ranglijsten om je digitale penis te tonen!
Roguelike of Us
De meest spannende toevoeging is wellicht de nieuwe ‘No Return’-modus. Dit is een roguelite-achtige ervaring die de nadruk legt op het combatsysteem van de game. Het is dan ook een kat-en-muisspelletje welke veel flexibiliteit en een vloeiende overgang tussen stealth en open gevechten kent. Daarnaast krijg je voldoende ruimte om tactieken te bedenken, maar je zal merken dat hier weinig van terecht komt vanwege de slimme AI die al snel je plannen doorziet. In een scenario waarin doodgaan definitief is, neemt de immense spanning alleen maar toe, vooral als er vijanden in het spel zijn die je met één klap of hap kunnen doden.
In No Return kies je eerst een personage (wat in eerste instantie alleen maar Ellie zal zijn), en elk van deze personages hebben hun eigen focus. Zo is Abby bijvoorbeeld goed in melee-gevechten en kills helpen haar gezondheid herstellen. Dina is daarentegen een knutselexpert en begint met recepten die andere personages eerst moeten ontgrendelen. Een ronde in deze modus is relatief kort: je speelt maximaal zes levels, waarbij de laatste level een een bossfight bevat. Het klinkt simpel, maar er komen toch flink wat extra subtiliteiten bij te pas. Daarnaast kun je uiteindelijk kiezen uit een vijftiental speelbare personages, met elk hun eigen startuitrusting en bonus stats, toch spelen ze allemaal zoals Ellie in de main game. Iedereen kan gebruik maken van alle acties zoals het aandachtig luisteren of sluipen, net zoals alle personages overweg kunnen met de diverse wapens die de game kent.
De vrij te spelen personages zijn er eerder om je een andere speelstijl te geven, maar bieden je stiekem weinig replay value. En op een handvol mods na, zoals een regen van molotov cocktails of wapens die dubbele schade aanrichten, ga je geen gloednieuwe content, maps of uitrustingen aantreffen in de No Return-modus. De modus wordt uiteindelijk steeds moeilijker als je een run succesvol voltooid, aangezien je steeds sterkere vijanden en nieuwe bosses voorgeschoteld krijgt.
En de rest
Naast de nieuwe modi en extraatjes kun je ook een shitload aan concept art, modelviewers en andere content bekijken. Dit gaat niet gelijk wanneer je de remaster voor het eerst opstart en zal je vrij moeten spelen met punten die je enkel krijgt door de No Return-mode te spelen of het hoofdverhaal nog eens opnieuw te voltooien. Als laatste krijg je ook nog toegang tot de Grounded II: The Making of The Last of Us Part II documentaire, welke binnenkort ook via YouTube te bewonderen is.
En zo op het einde van deze review komen we terug op de vraag: “Hoe leuk vond jij The Last of Us: Part II?” Wie deze The Last of Us Part II Remastered nog niet bezit, zal hier €50 voor moeten dokken. Diegene die de game al op de PlayStation 4 hebben, kunnen door middel van een upgrade (zowel digitaal als fysiek) van 10 euro genieten van deze remaster op de PS5. Wie slim is koopt de originele game voor een prikkie op Marktplaats, en doet dan een upgrade.
Toch biedt de remaster niet zoveel meer dan het origineel, hoewel het zeker de definitieve versie is en er net wat beter uitziet en net wat meer content heeft. Toch moet je wel een echte fan zijn van de The Last of Us om geld neer te leggen om terug te keren naar deze versie voor net wat meer pixels, een roguelike mode en een blik achter de schermen. Het is het tientje zeker waard, en als je de game nooit gespeeld hebt dan zal raad ik je dit avontuur ook zeker aan, maar een remaster was echt nog niet nodig naar mijn bescheiden mening.
Conclusie
The Last of Us Part II blijft een verhalende ervaring die ongekend is. Het brengt diverse gevoelige zaken bij elkaar in een videogame, en niet iedereen zal hier voor geschikt zijn om te ervaren vanwege het hoge gehalte geweld die de game kent. Toch is het een van de beste games die ooit is uitgebracht, en het is dan ook een beetje dubieus dat Sony en Naughty Dog met een remaster komen van een game die het eigenlijk niet nodig had.
De kleine grafische verbeteringen vallen niet zozeer op, en de extra content is leuk maar niet echt baanbrekend te noemen. De No Return-mode verlengt de speelduur wel aardig en de echte blikvanger zijn de Lost Levels die wat meer inzicht geven op bepaalde situaties. Maar alleen daarvoor deze remaster in huis halen is misschien een iets te hoog gegrepen. Ondanks dat is de remaster een must-play voor wie het spel nog steeds niet gespeeld heeft. Voor diegene die de PlayStation 4-versie hebben is dit een een degelijke, maar onnodige, update voor wie een excuus zoekt om nog eens het verhaal te doorlopen.
