Jaren terug, op een (wel heel erg) zwarte vrijdag, werd het dodelijke Green Poison virus verspreid wat ervoor zorgde dat de mensheid in New York City in standje Lord of the Flies ging. Als agent van the Strategic Homeland Division was het aan jou om de stad te bevrijden van badguys met bandanas en zonnenbrillen. Nu is Massive Entertainment terug met een vervolg op The Division, een relatief slecht ontvangen game die zichzelf wist te ontpoppen tot een van de betere looter-shooters van de afgelopen tijd. Weet Ubisoft met The Division 2 dit succes voort te zetten? Of ondergaan ze dezelfde fout die de grote concurrenten maakte en gaat deeltje twee net zo rommelig van start als het eerste deel?
Verhaal: *exists
The Division 2 begint zeven maanden na de uitbraak van het virus en richt zich deze keer op een andere stad, Washington DC. Verder is het plot nog steeds hetzelfde; een virus was losgelaten, steden werden overgenomen door boze incest boeven, super agentjes die de boel komen neutraliseren en de controle weer in de handen van de good guys proberen te krijgen. That’s it. De rest van de missions zijn aangekleed met kleine verhaaltjes waarom je iets aan het doen bent. Voor de rest kan het me echt geen kont interesseren wat er gebeurd in die stad, het komt toch elke keer neer op: “We hebben een stuk grond verloren aan een groep eeneiige vijftiglingen. Pak dit stuk grond terug want je moet uiteindelijk toch alles hebben. Veel plezier he”. Cutscenes die voorbij komen zijn geen kut aan en zorgen er meer voor dat ik uit de flow van de game raak, dan dat ze mijn interesse wekken. Het enige goede wat ik er over te zeggen heb is dat het er in zit. Als ze een rete spannend verhaal hadden willen neerzetten, zouden ze wel dieper in zijn gegaan op de leiders van enemy factions. Wat voor een twisted incest praktijken moeten er plaats hebben gevonden om honderden identieke soldaatjes uit te poepen. Of dan zouden ze in gaan op de styling assistente die dag in en dag uit al die identieke soldaatjes in hetzelfde kut pakje aan het heisen is. Die, toen de maat vol was, een eigen factie is begonnen waar je alleen maar bij mag als je een Gucci belt geloot hebt. Maar nee, Ubisoft kiest er verhaalwijs voor om het allemaal wat standaard en té serieus aan te pakken.
Uitgebreid arsenaal
Waar het verhaal mijn interesse weet te verliezen, weet The Division 2 het een en ander goed te maken qua gameplay. Bij het eerste deel waren er veel klachten dat de vijanden te grote bulletsponges zouden zijn. Dit hebben ze deze keer iets anders aangepakt; de vijanden hebben een stukje minder HP, vijanden stunnen of struikelen sneller bij een goede hit en je hebt tegenwoordig armor. Armor fungeert als een tweede levensbalk die niet automatisch bijvult, je kan armor packs gebruiken om deze weer aan te vullen. Het klinkt misschien als een minimale toevoeging, maar dit zorgt wel voor heel veel meer dynamiek in speelstijl voor jou als speler. Je kan namelijk niet al te veel schoten hebben in de game, zeker op hogere difficulty levels, en het managen van je levens is makkelijker geworden. Daarnaast zitten er nieuwe gadgets in, waarmee je het de tegenstander een stukje zuurder kan maken. Zelf gebruikte ik meer de support gadgets, aangezien de offensive gadgets vaak een veel te lange cooldown hebben voor de minimale impact die ze geven. En de wapens schoten allemaal wel prima en waren effectief op hun eigen manier, dus extra kracht was niet echt nodig. Zeker met de verschillende mods die beschikbaar zijn via een skilltree of via crafting kun je je wapens echt eigen maken. Niet een heel diepgaand systeem, maar wel eentje die heel goed is uitgewerkt.
Stoeptegels en dakpannen
Ondanks dat de combat wat dynamischer is geworden, weet hij toch snel te vervelen. De AI van vijanden is zacht gezegd niveautje stoeptegel, met hier en daar de uitzondering van een poppetje dat iets slimmer lijkt te zijn. Alsnog is hij dan de dakpan onder de stoeptegels, hij ligt net wat hoger, maar kan nog steeds alleen maar liggen, gefelicteerd pik! Vijanden rennen vaak op onlogische manieren over het slagveld, nemen op onlogische momenten cover en ze weten granaten vaak voor geen meter raak te gooien. Voor een cover-based shooter vind ik de AI in ieder geval zwaar ondermaats. Tevens moet je bijna elke missie hetzelfde doen; of iemand redden en bad guys afschieten, bad guys afschieten en een gebied neutraliseren, of gewoon bad guys afschieten. Zelfs de mannetjes die je elke missie aan het afschieten bent zijn hetzelfde. Met uitzondering van de boss, die herken je aan de veel te overdreven armor pieces die hij aan heeft. Het enige dat veranderd zijn de locaties waar je aan het schieten bent.
Explore galore
En ik moet zeggen dat de locaties echt gaaf zijn hoor. Waar The Division 2 steken laat vallen op shooter en verhaaltechnisch gebied, is het RPG gehalte in de game heavy. Een loot systeem dat erg fijn en belonend werkt is nog maar het begin. De prachtige straten van Washington DC schreeuwen om verkend te worden. Vervallen gebouwen die door flora zijn overgenomen, oude bouwvallen waar zelfs John Williams niet eens aan durft te beginnen, of enge industriëlen panden… het zit allemaal in de game. Gebieden zijn aangekleed met patrouilles en vijandelijke activiteiten. Zo zijn er publieke executies, speakers die propaganda verkondigen of control points die overgenomen kunnen worden. Control points hebben weer resources nodig die je weer kan vinden door de wereld te exploren. Lever je deze resources in, dan ontvang je weer bonussen om makkelijker loot te spotten. Alles wat je verzamelt in de game werkt ergens naar toe, en alle loot die je krijgt kun je (in)direct weer ergens anders voor gebruiken. Massive Entertainment heeft het loot cirkeltje perfect rond gekregen, chapeau. Niet alles wat je doet heeft even veel invloed, maar je hebt altijd wel iets aan de rommel die je krijgt. De loot blijft ook lange tijd interessant, aangezien je geleidelijk aan wapens en gear met betere stats vindt.
Waar andere games in het looter-shooter genre struggelen met de hoeveelheid content en de lootsystemen, weet The Division 2 dit heel goed aan te pakken. Na het halen van de story (die je gek genoeg eerst helemaal op “story” difficulty moet spelen) zijn er enkele Strongholds te doen en natuurlijk is er nog de PVP in de Darkzones. Concurrenten maakte de fout om bij de stap van deel 1 naar deel 2 een hoop werkende shit eruit te slopen. Ubisoft maakt deze fout niet, waardoor ze het complete plaatje vanaf de release weten aan te bieden. Sowieso dat je tientallen uren bezig bent voor je de endgame haalt, en tel er nog maar een paar honderd uur bij als de PVP jouw shit is. Ik vond er ieder geval geen kont aan.
Conclusie
Waar de concurrenten de mist in gingen, weet Ubisoft het goed aan te pakken met The Division 2. Ze bouwen voort op de succesformule die ze met deel een wisten neer te zetten. Dit betekend echter niet dat alles goed is. Wat de game qua verhaal en combatsysteem mist, maken ze goed met een grote schitterende open wereld. Het RPG gehalte neemt overduidelijk de overhand, wat zorgt voor een verslavend spelletje dat, door de combat, niet altijd even leuk is om te spelen, maar je wel bezig houdt. The Division 2 is de looter-shooter waar het meeste te doen is, alleen is de game jammer genoeg niet de leukste om te spelen.
