Vorig jaar mocht ik al aan de slag met Little Hope van The Dark Pictures Anthlogy en ongeveer een jaartje verder, en precies op tijd voor Halloween, is er het derde in de serie: House of Ashes. Little Hope voelde aan als een heerlijke interactieve game met een filmachtige ervaring die je binnen een (lange) ruk uit kon spelen. Of ik House of Ashes ook in een ruk heb uitgespeeld, of dat dit verhaal juist zo ruk was dat ik er niet in kon komen, lees je in deze review.
Een verhaal op zich
Voor wie nog niet bekend is met The Dark Pictures Anthology heb ik even een korte uitleg. Deze games zijn eigenlijk een soort interactieve horrorfilms, waarbij je door middel van keuzes en het wel of niet succesvol doorlopen van Quick Time Event het verhaal stuurt. Daarnaast kun je tussendoor nog informatie, artikelen en foto’s verzamelen die het verhaal extra inkleuren en je ook kunnen helpen bij de keuzes die je maakt. De verschillende verhalen staan los van elkaar en je kunt gewoon bij House of Ashes instappen als je de andere games niet gespeeld hebt.
America, Fuck Yeah!
De Dark Pictures-games zijn stuk voor stuk horror verhalen. Na het verhaal over een spookschip in Man of Medan en de Salem Witchtrials in Little Hope, neemt House of Ashes een andere insteek. Dit nieuwe verhaal in de serie gaat over een legereenheid die in de tijd van Bush (2003) in Irak op zoek is naar massavernietigingswapens. Een van de leden uit het team is Eric, die een nieuwe technologische hoogstandje heeft uitgevonden “de caelus”. Dit is een satellietprogramma die ondergrondse ruimtes/mogelijke wapensilos kan opsporen. Wanneer dit apparaat een raging clue heeft gevonden, doen de Amerikanen waar ze bekend om staan; er bovenop knallen en de zaak verstoren.
Het resulteert in een vuurgevecht tussen de Amerikaanse legertroepen en de Irakezen, samen met de vijfde hoofdpersoon Salim. Tijdens het vuurgevecht breekt de pleuris uit en stort de grond in en valt de groep in een oude tempel die gebruikt werd om met bloedvergiet te goden goed te stemmen. Wat volgt is een worsteling om uit de tempel te ontsnappen, terwijl de spanning tussen de Amerikanen en Irakezen er nog altijd is. Om de situatie nog uitzichtlozer te maken, blijkt de tempel vervloekt met allesverslindende wezens die een kruising zijn tussen vampieren en demonen.
The Adventures of Tomb Raider
Wat gelijk opvalt is dat House of Ashes een mooiere game is dan de voorgaande. Niet dat ik het gevoel hebt dat er grafisch een hele hoop verbeterd is, maar een vervallen tempel met de nodige relikwieën, standbeelden en het zonlicht dat zich her en der door het aardoppervlak weet heen te worstelen zien er heerlijk uit. Daarnaast zijn de omgevingen ook heel divers en naar mate je verder in het complex verstrikt raakt, krijg je telkens iets nieuwe voorgeschoteld: van het aardoppervlak, nauwe donkere gangen, prachtige stukken tempel, helse revieren van bloed en vuur en nog meer wat ik niet allemaal wil verklappen.
Vergeleken met de andere games uit de serie had ik iets meer met de personages in House of Ashes, al is het maar omdat de interactie tussen personages een iets prominentere rol heeft gekregen. Ik heb het gevoel dat het vertrouwen, de onderlinge relaties en spanningen wat meer invloed heeft op het verhaal en dat maakte dat keuzes ook gewichtiger aanvoelde. Puntje van kritiek hierbij is dat de gezichtsuitdrukkingen soms ook wat vreemd en glazig eruit zien. Juist als het aankomt op onderlinge verhoudingen en interacties, komen de emoties daardoor niet altijd sterk over.
Minder verrassingen, meer actie
Aan de andere kant voelt het grotere verhaal in House of Ashes wat meer aan als los zand. Alsof het verhaal soms ook gebruikt is om personages bij elkaar te brengen of van elkaar te scheiden. Veel twists of mysterie dat zich ontwikkeld als in Little Hope zit er eigenlijk nauwelijks in. Sinds je in de tempel belandt, is je doel duidelijk: ontsnappen. In de tussentijd kom je wel achtergrondinformatie tegen uit het verleden, maar dit leidt nauwelijks tot nieuwe inzichten die je voor lastige keuzes zetten. Wat dat betreft voelt House of Ashes wat meer oppervlakkig. De lastige keuzes zijn iets meer voorspelbaar.
Wat betreft horror is het ook een tikkeltje rustiger in House of Ashes. Natuurlijk zijn er nog genoeg horror-elementen, maar ook deze liggen wat meer voor de hand. De demonen zijn wezens waar je niet mee wil fokken en dat deze ronddwalen in de tempel brengt spanning met zich mee. Dit in combinatie met de mysteries te ontdekken in de tempel vormen het horroraspect van House of Ashes. In plaats daarvan draait House of Ashes meer om de actie en veel van de Quick Time Events zijn dan verpakt in scenes waarin je moet schieten op de demonen, moet vluchten of je hartslag onder controle moet houden tijdens het sluipen of schuilen voor deze monsters.
Conclusie
House of Ashes is zeker weer een tof nieuw verhaal in de Dark Pictures Anthology series. In deze game ligt de nadruk meer op actie en spanning en de horrorelementen zijn wat minder in dit verhaal. Toch is er in het spel genoeg om je op het puntje van je stoel te houden en al zeker wat betreft het verkennen van de tempel en de geheimen die zich onder het aardoppervlak bevinden. Meer dan in de vorige delen lijkt de nadruk te liggen op interactie en relaties tussen de hoofdpersonages en daarom is het wat jammer dat de expressies niet altijd even goed uit de verf komen. De herspeelbaarheid, verschillende keuzes en de impact op het verhaal zorgen ervoor dat House of Ashes ook tof is om meerdere keren te spelen of met een co-op met een maat op te pakken. Hoewel ik meer had met Little Hope kijk ik zeker uit naar de aankomende game uit de serie: “The Devil in Me.”
