Striking Distance Studios heeft er geen geheim van gemaakt dat The Callisto Protocol veel raakvlakken heeft met de Dead Space- franchise. Dit is ook niet gek aangezien zowel de bedenker, animatieregisseur en andere mensen bij het project van Striking Distance Studios zijn betrokken bij deze nieuwe game. Er zijn dan ook veel overeenkomsten te vinden tussen de twee games, maar is het ontwikkelteam van Glen Schofield erin geslaagd om ons een game te bezorgen die het op kan nemen tegen de Necromorph horror klassieker uit 2008? Heeft Striking Distance Studios met succes de essentie van Dead Space weten te ontrafelen en herwerkt tot een andere opvallende survival-horrorervaring? Je leest het in de onderstaande review!
Zodra je voor het eerst kennismaakt met hoofdrolspeler Jacob Lee, voel je meteen de diepe connectie die The Callisto Protocol heeft met het avontuur van Isaac Clarke. Het verhaal kent eenzelfde soort toon en de manier waarop Jacob Lee zich beweegt lijkt een-op-een overgenomen te zijn van de Dead Space-franchise. Het third-person perspectief zorgt ervoor dat je dicht op de actie zit en net als in Dead Space worden de gezondheidsbalk van Jacob en verschillende andere meters op zijn lichaam en pak weergegeven via holografische elementen in zijn nek, in plaats van dat we een meer traditionele HUD voorgeschoteld krijgen. De manier van presentatie is nog steeds een toffe manier om essentiële informatie over te brengen, en om eerlijk te zijn zien we dit niet vaak terug in andere games.
Dit is niet het enige wat The Callisto Protocol heeft gepikt, want Jacob beschikt ook over een paar moves die we eerder hebben gezien in Dead Space. Zo herken je meteen de zware stomp die je kunt gebruiken op verslagen vijanden, om zo bijvoorbeeld munitie of Callisto Credits te vergaren. Later in de game krijg je een GRP-glove, welke sterk doet denken aan Isaacs kinesis vermogen. Van hoe Jacob een zware aanval uitvoert tot hoe hij een pistool afvuurt, het voelt precies net zo opzettelijk langzaam aan als Dead Space. Hoewel dit misschien negatief klinkt, bedoel ik het niet zo want het zorgt voor de nodige suspense in de game.
Elektrisch knuppelen
Een van de opvallende kenmerken die Dead Space kende was natuurlijk het unieke combatsysteem dat is gebaseerd op het ontleden van de Necromorphs. Hier kon je op gewelddadige wijze de ledematen van de monsters verwijderen om ze zo te vertragen en ze te uiteindelijk te doden met zo min mogelijk schoten om je munitievoorraden te sparen. Het is een systeem dat tot op de dag van vandaag wonderbaarlijk goed standhoudt, en een systeem dat zo goed uitgebalanceerd en leuk is om mee te werken dat Dead Space en zijn geweldige vervolgen (en tot op zekere hoogte zelfs nummer 3) nog steeds een absoluut genot zijn om naar terug te keren om opnieuw te beleven.
Heel goed wetende dat Dead Space bloeide op het unieke karakter van deze gevechten, komt The Callisto Protocol zijn eigen combatsysteem. Als je namelijk aangevallen wordt door een van de vele gemuteerde monsters, kun je deze aanvallen getimed ontwijken, waardoor er kansen ontstaan om terug te slaan met bijvoorbeeld een Stun Baton (een geëlektrificeerde knuppel zeg maar). Het ontwijken hoeft niet perfect getimed te zijn, maar het is wel afwachten hoe vaak een vijand je probeert te slaan. De opzet van deze mechanic is simpel en je gebruikt gewoon de linker joystick om de richting van aanvallen aan te passen wanneer ze binnenkomen, Jacob zal de aanvallen ontwijken en je kunt dit dan opvolgen met een zwaai van je geëlektrificeerde knuppel of je trekt gewoon een vuurwapen om je vijand te voorzien van een paar extra gaatjes. Je kunt de stick ook direct naar achteren houden om Jacob te laten blocken, al levert hem dit wel wat damage op,
Effe printen
Hoewel The Callisto Protocol een aantal vuurwapens kent, is er een onvermijdelijk tekort aan munitie. Hoewel je je verzamelde Callisto-credits kunt uitgeven om meer ammo te printen bij een Reforge-station, al gaat dit wel ten koste van waardevolle wapen- en tool-upgrades. Met alleen een standaard vuurwapen kom je trouwens niet ver in deze game, want de monsterlijke mutanten kunnen flink wat kogels hebben. De diverse upgrades, die je kunt vergaren, zorgen ervoor dat je verraderlijke reis door Black Iron Prison en zijn omgeving net iets beter kan overleven, maar je kunt over alle middelen beschikken die je nodig hebt en toch constant onder druk staan. The Callisto Protocol is namelijk best een pittige game en kent genoeg uitdagingen, zelfs op de gemakkelijkste ‘Minimum Security’ moeilijkheidsgraad.
De impact van de gevechten is best intens te noemen. Kogels scheuren door vlees en botten, waardoor elk schot impactvol aanvoelt, terwijl melee-wapens een bevredigend gevoel achter laten als je op geweldadige wijze het hoofd van een mutant inslaat. Tentakels barsten uit de magen van bepaalde vijanden; een paniekopwekkend teken dat ze op het punt staan te muteren in iets gruwelijkers en dodelijkers. Anderen vijanden strompelen blind rond en kunnen op een sneaky stealth-wijze in de rug worden gestoken. Sommige vijanden rennen tegen de plafonds, wachtend op een geschikt moment om op je hoofd te vallen. Elk van Callisto’s gemuteerde wangedrochten is een volslagen angstaanjagende klootzak en zal zonder pardon proberen je schedel in stukken te slaan, je armen eraf trekken of je ogen uitsteken als ze maar de kans krijgen, en dit zorgt voor een hele intense spelbeleving.
Uitgelepeld oogballetje
Striking Distance schuwt geen geweld, en dat is ook wel goed te zien in de presentatie van The Callisto Protocol. Het bloed vliegt samen met een uitgelepeld oogballetje, wat darmen en een hoop ledematen in het rond en wordt op gruwelijke wijze op je beeldscherm getoverd. The Callisto Protocol is dan ook een waar gore-fest en kent ook geen censuur. Hoe vaak ik Jacobs blootgestelde hersenen heb mogen zien, of juist dat zijn gezicht op gewelddadige wijze ontploft als hij het loodje legt tijdens gevechten. Josh Duhamel (de acteur die Jacob speelt) verdient dan ook een pluim voor zijn optreden, want hij weet dit op een enthousiaste manier te brengen. Je zult trouwens ook vaak sterven en de kansen zijn niet bepaald in jouw voordeel gestapeld. Het is dan ook zaak om de combat en het ontwijken goed te beheersen zoals een professionele bokser dit zou doen.
Tegen de tijd dat je de GRP en betere wapens zoals de Skunk Gun hebt verworven (er zijn namelijk maar vijf wapens die je kunt vinden in de game), wordt de actie een stuk interessanter. De GRP is namelijk een handschoen waarbij je een soort “The Force”-achtige kracht krijgt. Hiermee kun je bijvoorbeeld vijanden oppikken en op spijkermuren kunt gooien, of juist in een hele grote ventilator en zijn er nog een aantal andere dodelijke constructies die zorgen voor mooie directe omgevingsmoorden. Toch zou een vlammenwerper op zijn minst niet misstaan hebben in deze game. Het arsenaal aan wapens is niet bijzonder opwindend te noemen, maar de intensiteit en brutaliteit die de game kent maakt een hele hoop goed.
Anti-climax
The Callisto Protocol is een heerlijke survival-horrorervaring geworden, en Striking Distance weet dan ook zeker om de beleving van Dead Space te evenaren op een eigen manier. Toch weet de game er helaas niet goed in te slagen om een meeslepende eindbaasconfrontatie af te leveren. De eindbaas in de game slaat naar mijn mening nergens op en zorgt zelfs voor een anti-climax gevoel op het einde van de game. Een ander minpunt is dat de game een beetje aan de korte kant is, en je kunt The Callisto Protocol makkelijk in ongeveer 10 tot 12 uur uitspelen. Een ander gebrek is de herspeelwaarde, want de game kent op dit moment nog geen New Game+ modus of zelfs een hoofdstukselectie, om bijvoorbeeld wat losse eindjes aan elkaar te knopen. Beetje jammer, maar aangezien de game een Season Pass heeft, verwacht ik dat dit in de toekomst alsnog wordt toegevoegd, naast behoorlijk wat nieuwe verhalende content.
Conclusie
The Callisto Protocol is een verbluffende visuele showcase geworden en een fantastisch voorbeeld van hoe een filmische ervaring aangepakt moet worden in een game. Hoewel het op momenten best frustrerend kan zijn, weet het een bevredigende spelervaring op te leveren. De game kent de nodige framerate issues (die onlangs met een patch aardig verholpen zijn), het eindbaasgevecht is eerlijk gezegd een beetje een anti-climax en de game is een beetje aan de korte kant. Toch weet The Callisto Protocol een huiveringwekkend avontuur neer te zetten, en is dit zeker een van de meest meedogenloos enge sci-fi horror-games van dit moment die je gespeeld moet hebben.
