Dontnod liet mij toch weer “ja” knikken tijdens de E3, en wel door de trailer van “Captain Spirit”. Mocht deze trailer van de makers van onder andere “Life is Strange” en het recent uitgekomen “Vampyr” niet zijn blijven hangen na al het game-geweld tijdens de E3 is ondertekende de beroerdste niet en fris ik graag je geheugen even op. Laat ik maar meteen tot de kern van het verhaal komen, het enige excuus om deze review te lezen is omdat Steam niet opschiet met de gratis download die vanaf vandaag, 26 juni, op www.captainspirit.com te vinden is en je toch wat te doen wilt hebben.
Voor mijn schrijfstijl hoef je het deze keer écht niet te doen, want man-man-man-man, ik zit er eventjes een klein beetje doorheen, in positieve zin, dus laten we maar beginnen. Disclaimer; het is een hele korte game en de review wil ik spoilervrij houden, het is behalve een sentimenteel stuk dus ook nog eens heel beknopt. Met screenshots uit de game om het luchtig te houden. Lucky you.
Beavercreek, Oregon.
Bij het opstarten van dit nieuwe hoofdstuk, want zo mag je het wel noemen aangezien dit verhaaltje zich afspeelt in dezelfde tijd en universum van LiS, krijg je meteen flashbacks en kippenvel. Je wordt namelijk meteen getrakteerd op de mooie beelden die we gewend zijn van Dontnod incluis indie soundtrack.
Na deze visuele parel krijg je vrij snel de controle over Chris, een creatieve 10 jarige jongen die in zijn slaapkamer met behulp van zijn fantasie de wildste avonturen beleefd als Captain Spirit. Je mag helpen met het ontwerpen van de outfit van deze nieuwe superheld terwijl je rondkijkt en de nieuwe interactieve wereld van je slaapkamer ontdekt. Dit alles voelt heel natuurlijk en intuïtief aan, zelfs als je niet bekend bent met LiS en consorten.
Helaas komt er midden in de speelpartij een brul vanachter je deur je vandaan, kappen met spelen Chris, het ontbijt staat klaar. Nu ben ik zelf al geen fan van ontbijten in het echte leven, maar dit ontbijt trapte je meteen terug in de keiharde realiteit wat heel veel kinderen helaas dagelijks moeten doormaken, papa blijkt namelijk een alcoholische, agressieve, vervelende man te zijn. Ook meteen degene die verantwoordelijk is voor de blauwe plekken op de arm van Chris die vrij expliciet in beeld kwamen.
“Dad, do you drink beer before you eat?”
– It’s game-day, the breakfast of the champions.
Paps, of Charles, was vroeger namelijk een bekende basketballer. Totdat alles mis ging that is.
Hierbij een screenshot van mijn hype vóór ik begon aan deze game, je moet alleen even een “S” voor “he” zetten
En toen de credits over mijn scherm rolde;
Enfin, er zijn dingen te doen, je krijgt namelijk je persoonlijke “my awesome things to do” lijst.
Op deze lijst staan koddige tekeningen die stiekem ook hints bevatten als je beter kijkt en de wereld een beetje doorkrijgt. en ingekleurd worden als je ze hebt volbracht.
Groot is je speelwereld echter niet, deze is namelijk “beperkt” tot je huis en de tuin met garage en boomhut. Dit klinkt heel summier maar er is genoeg te beleven en te doen gelukkig, in het interview werd gezegd dat deze game goed is voor een kleine 2 uurtjes, maar als je net zo eigenwijs bent als ik en op alles moet en wilt klikken terwijl je van de prachtige art en het verhaal geniet, ben je toch een stevige 4-5 uur verder. Niet gek voor een gratis cadeautje van de uitgever.
Minigames en puzzels
Om je to do lijstje netjes ingekleurd te krijgen moet je uiteraard interacten met alles in je omgeving, een beetje opletten, sommige dingen onthouden, verzamelen en keuzes make– enfin jullie snappen me. Dit varieert van huishoudelijke taken tot aan echte puzzels.
Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik voor 1 puzzeltje de oplossing heb moeten opzoeken. Niet meteen oordelen, het was heel erg ver gezocht, wil iedereen die op zijn telefoon een pincode heeft van ELF (!) cijfers, zich even melden in de comments? Alvast bedankt.
Je krijgt er dan wél wat voor terug, een fantastische versie van Flappy-Bird in de vorm van een hotdog, press left-button to mustard!
The crossing of Mantie Street and Astroid Drive, Oregon
…
Damn, hebben jullie enig idee hoe moeilijk het is om spoilervrij een review te schrijven over een game die emotioneel zó zwaar beladen is? Gelukkig heb ik nog een screenshot, dit was de hele Stargamers-bazen Whatsapp-groep toen ik maar door bleef gaan over onzichtbare ninja’s die uien aan het snijden waren;
Ik vermoed verder een PG18 label want;
Schelden, schelden en nog eens schelden. Drank maakt meer goed dan anderen kapot kunnen maken. Oh, nee, wacht.
Eindoordeel;
Ik praat wel vaker tegen mezelf, maar deze keer was het wel heel erg, ik bleef maar tegen Chris mompelen dat IK het hem wel zou leren, of hem zou helpen als hij het moeilijk heeft. Gelukkig heb je Mrs. Reynolds, de buurvrouw en de ingame belichaming van mezelf, beetje de “komt wel goed schatje” factor.
Zonder alles te verklappen, ik heb bij het einde zitten janken als een klein kind en ik ging woest op zoek naar verschillende eindes op basis van de keuzes die je maakt tijdens het spelen, deze bleken helaas minimaal. Persoonlijk vind ik het jammer dat een game die keuzes aanbied alsnog een vrij lineair verhaal volgt zonder significante impact op de hele story.
Afgezien van dat, als je van binnen nog niet helemaal dood bent en je Medusa IRL niet aan hebt gekeken, GA DIT SPELEN! Dit is het soort game waarbij je jezelf beter leert kennen en als dat inhoud dat je eindigt als een klein jankend balletje is dat maar zo. Het is de hele ervaring meer dan waard!
I won’t nod, but I will take my hat of and bow!
