Na een aantal keren uitgesteld te zijn, diverse leaks over de gameplay en een Closed Beta welke niet echt positief ontvangen werd, zag het er twijfelachtig uit voor Suicide Squad: Kill The Justice League. Men heeft natuurlijk ook hoge verwachtingen van Rocksteady Studios, de ontwikkelaar achter de geweldige Batman Arkham-serie. Hierdoor was er nog wel het nodige vertrouwen dat het goed ging komen met de game. Nu met de volledige release van Suicide Squad, valt gelijk op dat men werk heeft gemaakt van een flink aantal zaken, maar helaas worden de positieve elementen overschaduwd door een aantal negatieve designkeuzes. Lees je even mee?
Suicide Squad: Kill the Justice League is een coöperatieve live-service game welke je de controle geeft over over een van de vier speelbare personages, namelijk Harley Quinn, King Shark, Deadshot en Captain Boomerang. Deze kennen elk hun eigen kwaliteiten en ik was al snel verkocht aan King Shark, welke mij zeer sterk deed denken aan Alex Mercer aan de vroegere Prototype-game van Activision. Hoe dan ook, het verhaal gaat over Brainiac die de hel over de ficitieve stad Metropolis ontketent en diverse leden van de Justice League heeft gehersenspoeld. Aan Amanda Waller (die wordt gespeeld door de geweldige Debra Wilson) de taak om het tuig van Arkham Asylum bij elkaar te roepen om de kwade plannen van Brainiac te dwarsbomen.
Belachelijk maar prachtig
Het verhaal in Suicide Squad is op momenten best complex te noemen en kent een belachelijk uitgangspunt, waarbij veel van de plotpunten aanvoelen als een soort rare DC-koortsdroom. Toch vond ik dit uitgangspunt persoonlijk best tof en verfrissend, vooral omdat de het acteerwerk en de humor best van hoge kwaliteit is. Hierdoor komen de diverse personages werkelijk tot leven, en er zijn genoeg knipogen die je een flinke grijns op je gezicht weten te brengen. Als je echter op zoek bent naar een verhaal met een serieuzere toon, wat in lijn ligt met de Batman: Arkham-games, dan zul je waarschijnlijk teleurgesteld zijn. Toch weet het naar mijn mening veel goed te doen en is dit zeker een van de hoogtepunten in de game.
Elk personage kent zijn eigen indrukwekkende en unieke vaardigheden, van muurklimmen tot luchtstormen en lange sprongen tot grijphaken die verrassend instinctief werken en ervoor zorgen dat het reizen door de stad gewoon snel en lekker aanvoelt. Ik durf te wedden dat Rocksteady in dit opzicht sterk geïnspireerd was door Marvel’s Spider-Man, hoewel de manier waarop je in dat spel voortbeweegt superieur blijft. Eén aspect waarin Suicide Squad: Kill the Justice League werkelijk uitblinkt, is dat de stad veel verticaliteit en ook vele lagen kent: van torens die de lucht in schieten tot verlaten tunnels op straatniveau. Het is geweldig om jezelf hier doorheen te verplaatsen terwijl je diverse missies en af en toe een verzamelobject ontdekt. Hoewel de stad voor het grootste gedeelte geëvacueerd is, komt dit alles behoorlijk tot leven. Al moet ik zeggen dat de variëteit qua vijanden ver te zoeken is. De vergezichten als je op een hoogpunt staat zijn van een ongekend niveau en de spelwereld kent voldoende toffe kleine details die best indrukwekkend te noemen zijn.
Repetitieve gunslinger
Hoewel de grote stad heel tof is gemaakt, het verhaal goed zijn ding weet te doen en het jezelf verplaatsen best plezierig gaat, is de combat de game niet echt wat ik verwacht had. Ik had zelf gehoopt op een mix van Arkham-combat afgewisseld met vuurwapens, maar de nadruk ligt enorm op dat laatste. Je hebt melee aanvallen, maar verwacht geen dikke vette combo’s met je vuisten of slagwapens. Je bent voornamelijk aan het schieten, en hoewel ik het mechanisme waarbij je op de benen van vijanden schiet en ze vervolgens met een melee-aanval slaat om ze te verslaan best tof vind, mist het impact en wordt het snel repetitief. De game kent wel fantastische speciale moves en takedowns, maar daarbuiten ben je voornamelijk alleen maar aan het schieten. Missies zijn ook niet echt van een hoogstaand niveau en je zal vooral hordes aan vijanden uit moeten schakelen met je lange afstandwapens. Rocksteady probeert hier en daar de moeilijkheid iets op te schroeven door het aan te kleden door je te vertellen om iets te verdedigen of juist een energieschild uit te schakelen, maar het komt vooral neer op dat je alles moet neerschieten wat je ziet lopen.
Hoewel de combat op de lange termijn erg repetitief wordt, zijn de gevechten best leuk te noemen. Voornamelijk in bepaalde chaotische ontmoetingen kan het in een ware explosieve actiegame veranderen, waar je het op moet nemen in een gebied vol vijanden, terwijl je snipers probeert te ontwijken en je jezelf verwoed een weg baant naar het volgende doel voordat de tijd om is. Bovendien zijn sommige bossfights erg leuk bedacht en kennen deze de nodige uitdaging. Daarnaast waren er ook bossfights die veel minder spanning kende en je alleen maar hoeft te richten en te schieten om deze onvermijdelijk te verslaan.
Onplezierige co-op
Het grootste element van Suicide Squad: Kill the Justice League wat mij echt teleurstelde, is dat het online samenwerken met mensen niet echt iets toevoegt aan het plezier en de werkelijke gameplay. Alle personages zijn wel verschillend van elkaar, maar hebben in hun moves en vaardigheden toch veel overeenkomsten. Er zit dan ook weinig balans in, en het kent dan ook geen klassen waarbij elke speler kan kiezen om bijvoorbeeld een healer, tank of sniper te zijn. In Suicide Squad doet iedereen in principe wat hij zelf wil, zonder echte noodzaak om samen te werken. In dit segment zat dan ook veel meer potentie, en het was eigenlijk iets waar ik oprecht naar uitkeek. Daarnaast is het ook niet fijn om met random mensen te spelen, en raad ik aan om deze game alleen met vrienden te proberen. Hierdoor heb je betere communicatie en het scheelt je ook een hoop frustratie.
Conclusie
Suicide Squad: Kill the Justice League is geen slechte game, maar het is ook zeker niet de topper die je zou verwachten van een ontwikkelaar als Rocksteady Studios. Zo zijn er veel aspecten in de game die beter uitgewerkt hadden kunnen worden om het een meer bevredigende ervaring te maken. Het verhaal, de humor en het grafische gedeelte steken allemaal goed in elkaar. Het is de repetitieve gameplay, het gebrek aan variatie in vijanden en de co-op die roet in het eten gooien. Ook de missies voelen aan als een herhalingsmissie en je bent gewoon teveel bezig met hetzelfde wat ervoor zorgt dat je wellicht afhaakt.
Hoewel ik persoonlijk heb genoten van mijn tijd met Suicide Squad: Kill the Justice League, en dan voornamelijk vanwege het verhaal en de humor, zit er in de gameplay veel meer potentie dan Rocksteady werkelijk laat zien. Het is leuk om met vrienden te spelen, maar de co-op ervaring zorgt verder alleen voor frustratie. Al met al een leuke game, maar zeker niet de topper die het had moeten worden.
