Het is ondertussen al weer een aantal jaar geleden dat SSX furore maakte op de consoles. Het laatste deeltje kwam uit in 2012 en vanaf dat moment was het stil onder de snowboard games. De stemming voor extreme sports leek een beetje onderkoeld geraakt, maar als fan van onder andere SSX en de Tony Hawk series verheugde ik me op een volgende extreme sports game. Daarom was ik blij te horen dat deze goed gemutste jongen, goed gekleed en gemutst de pistes van Steep mocht betreden voor de review.
Het gamelandschap wat betreft extreme sports is een beetje onderkoeld geraakt. Natuurlijk was er zo’n jaar geleden Tony Hawk’s Pro Skater 5, maar dat is een game die we het liefst zouden willen vergeten. Ik moet bekennen dat ik toch erg heb genoten van SSX en ik sinds afgelopen E3 uitkeek naar Steep. Een extreme snowsports game in de Alpen, met een andere insteek dat het over de top SSX. Of het ook een ideale vervanging is van een wintersportvakantie of niet, lees je in de review.
Een Steepje voor op de rest!
Wie begint met Steep, zal merken dat de game anders is dan de andere extreme sport games. De wereld is er om ontdekt te worden, vol met dropzones, challenges, points of interest en heerlijke afdalingen. De Alpen als decor, brengen een soort serene rust aan die ervaring. Niks geen ubertricks met lazershows en vuurwerk, maar een panorama uitgestrekt over de Alpen om je beeldscherm bij af te likken. Je zet de playlist en je mindset op standje “chill” en je bent klaar om te gaan. (hoewel ook het standje hiphop of rock met wel kunnen bekoren) Overal bergtoppen die vragen om getemd te worden en na een korte tutorial wordt je in het diepen gegooid.
De hele berg is van jou en je wordt niet bij de hand genomen en verteld wat je moet doen. Je moet zelf de dropzones vinden en ook de keuze voor welke uitdagingen je doet, ligt bij jou. Na de tutorial wordt er vrij weinig uitgelegd over de mogelijkheden van het spel. Er wordt geen heel verhaal verteld dat je een grotere man wordt als je die race doet en dat er vervolgens champagne op je hotelkamer staat als je wint en dat je de nummer 1 van de wereld moet worden. De challenges staan op de kaart en voor de rest laat de game je vrij en dat is lekker.
Keepin’ it Real!
De Alpen zijn bijzonder fraai en natuurgetrouw vormgegeven. Zo kun je in het berggebied de verschillende regio’s (Aravis, Tirol, Aiguilles, Zwitserland, De Vervloekte Bergen, Aoste en de Mont Blanc) verkennen en kom je bossen, rotspartijen en bergdorpjes tegen. Omdat de bergen natuurgetrouw zijn, betekend het ook dat de omgeving niet speciaal is ontworpen om spectaculair te zijn. Zo ben je geen hele treinsporen waar je over kan scheuren en is niet iedere heuvel ideaal om over te tricken. Soms schuilt er bijvoorbeeld achter een heuvel een enorme rotspartij die je alsnog met je bek tegen de grond kan werken.
Wat vooral indrukwekkend is, is de diepte in het spel, wanneer je uitkijkt op meerdere bergtoppen. Het voelt geweldig om er te zijn en zeker wanneer je beseft dat je alles zelf kunt ontdekken. Van pittoreske winterdorpjes, tot het grillige rotsachtige terrein van de Mont Blanc en van gezellige pistes voor de hele familie tot gitzwarte pistes waarvan de meest ervaren wintersporters het nog in hun broek zouden doen. Het ligt allemaal voor jouw klaar om te ontdekken.
Keepin’ it Real?
Toch is het nou ook weer niet zo realistisch dat het als een sim game voelt. Eigenlijk voelt het ook best arcade, waar het mogelijk is vanaf je map van uitdaging naar uitdaging te hoppen en in je elandpakje zonder veel moeite je flips en tricks eruit te gooien. Het is niet zo dat je megajumps hebt en dat je 8 keer op je as draait, maar het is ook niet zo realistisch dat het saai wordt. Zet je vervolgens tijdens het tricken je “go pro” cam aan, dan ziet het er behoorlijk spectaculair uit. Het is mogelijk om de game op de manier in first person te spelen, hoewel het dan wel een stuk moeilijker wordt.
Ik ga naar de Alpen en neem mee…..
Voor je ontdekkingsreis door de Alpen ben je natuurlijk niet alleen overgeleverd tot je board, maar je kan ook kiezen om de lange latten onder je voeten te zetten, een stukje te paragliden of met je wingsuit te vliegen. Daarnaast heb je nog een helikopter achter de hand die je op plekken kan droppen en een luchtballon, wat een ideale plek is om vanaf te paragliden/vliegen met je wingsuit. Het meeste ben ik zelf aan de slag gegaan met snowboarden en skiën en moet zeggen dat ik de lange latten toch ook heel tof vindt. Op een of andere manier voel je je op ski’s meer wendbaar dan op je board.
De wingsuit is niet alleen gemaakt voor het afleggen van afstanden, maar ook om daar zieke races mee te doen. Zo is er onder andere een race waarbij je door elektriciteitsmasten moet vliegen terwijl je strijd voor de gouden plak. Hoe meer challenges je voltooid, des te meer andere uitdagingen, outfits en items je weer vrijspeelt. Alles telt mee voor je voortgang in een van de stijlen: freestyler, bottenbreker, ontdekkingsreiziger, freerider, extreemrider en pro-rider.
Tetrathlon
De game kent veel afwisseling, mede door de combinatie van de verschillende sporten. De uitdagingen kan je verdelen in races, tricks en overige dingen, zoals een speurtocht met coördinaten of het omver duwen van een aantal sneeuwpoppen. Verder zijn de opdrachten onderverdeeld in de eerder genoemde 6 stijlen. De kern van de opdracht blijft vaak hetzelfde: race of trick, maar de route bepaalde tot welke stij het hoort. Moet jij bijvoordeeld tricks maken op een halfpipe dan hoort dat bij pro-rider, moet je tricken op de heuvelige “backcountry”, dan hoort dat bij freestyle en moet je een trick succesvol weten te landen boven ruig, rotsachtig terrein, dan behoort het weer tot de bottenbreker stijl.
Races zul je niet alleen hebben op de piste, maar ook boven het berglandschap zul je moeten races met je wingsuit of het paragliden. Daarnaast zijn er simpele races waarbij je checkpoint moet volgen, of juist van punt A naar B moet komen met je eigen route en hetzelfde geld voor tricks. Voor alle 4 de disciplines (skiën, snowboarden, wingsuit en paragliden) zijn uitdagingen. Wanneer je de game meer door krijgt, is het tijd zelf ook een uitdaging op je vrienden af te vuren. Je racet of trickt je een weg over een zelf gekozen route en de score of tijd die je haalt, kun je als uitdaging naar je vrienden sturen.
Alles voor niets?
Waar Steep in de eerste uren als een pareltje aan zal voelen, bleek ik toch iets te missen. Je doet de verschillende opdrachten en speelt daarmee wat nieuwe outfits en boards vrij, maar het laat je onbevredigend achter. Waar doe je het allemaal voor? Je speelt geen nieuwe gebieden vrij, je karakter wordt niet beter, krijgt geen nieuwe skills, je krijgt geen betere boarden of speciale boarden die passen bij een van de speelstijlen. Het enige wat je krijgt is een smak geld en meer cosmetische opsmuk en dat is jammer. Het had meer voldoening gegeven als je ergens naar toe kon werken en iets aan het opbouwen was.
Vrienden voor het Leven
Het gebrek aan progressie wordt enigszins opgevangen door het sociale aspect van de game. Waar de singleplayer ervaring geweldig is, maar je ook wat onbevredigd achterlaat, doet de multiplayer dit beter. In plaats van dat je cosmetische opsmuk verdient, zul je online ook je vrienden een pak asswhoop kunnen geven. En zeg nou zelf, is er iets bevredigender dan dat?
Je moet Steep altijd online spelen, omdat het online concept zo belangrijk is. Je zult ook echte spelers in de wereld tegenkomen (je kan elkaar gelukkig niet van het board werken). Het maakt de wereld een stuk levendiger en daarnaast kun je met een druk op de knop een groepje vormen en gezamenlijk de berg onveilig maken. Toch een leuke manier om ook een aantal maten te vinden die de game ook spelen en vervolgens kun je elkaar dan weer uitdagingen sturen.
Conclusie
Steep is voor mij een verdomd lastige game om te reviewen. Aan de ene kant blaast de game je weg met de de grote open wereld en de diversiteit aan sporten en de mogelijkheid om je eigen routes en challenges naar vrienden te sturen. Wat je de game wel kwalijk kan nemen, is een gemis aan progressie. Na de tutorial zijn zo’n beetje de hele Alpen al te verkennen en kun je vrij de uitdagingen kiezen (van makkelijk en moeilijk). Het mist een doel, een ontwikkeling, progressie en dat is jammer. Ze zeggen wel eens “de reis is belangrijker dan de eindbestemming” en zo voelt het bij Steep ook. Een reis door de Alpen alleen of met je (online) vrienden en daar is toch eigenlijk niets mis mee.
Je zou kunnen zeggen dat Steep je de perfecte wintersportervaring biedt in een game, maar niet de perfecte game-ervaring voor iedere gamer. Net als op wintersport is de reis leuker dan de eindbestemming, ofwel het thuiskomen met de foto’s. Vind jij het niet zo probleem dat je gelijk alle vrijheid krijgt en zit je al een tijdje droog wat betreft extreme sport games, dan is dit jouw game. En nu ik klaar ben met de review, duik ik gewoon weer de piste op.
