Al lange tijd kijkt menig gamer uit naar het vervolg op het gigantisch succesvolle Hellblade Senua’s Sacrifice. Een game die je meenam op een psychologische ervaring zoals wij nog nooit hadden gezien, een game waarin al snel duidelijk werd dat je het moest spelen met een koptelefoon op om echt in de game te komen. Senua hoort namelijk stemmen en ziet dingen die er niet zijn of juist misschien wel en door het gebruik van je koptelefoon en geniaal audio design lijkt het haast alsof jij de stemmen ook hoort.
De legendarische ontwikkelaar Ninja Theory (bekend van onder andere Heavenly Sword en Enslaved) zijn de makers van Senua’s Saga: Hellblade 2. De studio is inmiddels al wat jaartjes geleden opgekocht door Xbox Game studio’s en dit is hun tweede game onder de vlag van Microsoft. Xbox heeft natuurlijk veel toffe games in diverse genre’s, echter het enige waar ze beetje achter blijven waren natuurlijk de verhalende third person singleplayer ervaringen, een genre waar concurrenten zoals Nintendo en Playstation al jaren goed in zijn.
Inmiddels heb ik het spel al twee keer uitgespeeld en ik kan stellen dat Xbox nu eindelijk een echt meesterwerk in huis heeft met deze game.
Niet een spel maar een ervaring!
Senua’s Sacrifice: Hellblade 2 is meer een ervaring dan een game. De game speelt zich af na het eerste deel. Senua is gevangen genomen en een slaaf gemaakt door Thórgestr en zij zal zichzelf en andere tijdens dit avontuur moeten bevrijden. Door een grote storm op zee komt Senua vrij en zal ze haar nieuwe avontuur voortzetten. Anders dan in het vorige deel is Senua namelijk meer naar buiten gekeerd. Waar Hellblade: Senua’s Sacrifice met name ging over zelfacceptatie en het accepteren van de verschrikkelijke zaken die ze heeft mee gemaakt gaat Senua’s Saga: Hellblade 2 over het helpen van andere. Na dat Senua zichzelf heeft weten te helpen doet ze er alles aan om te zorgen dat andere niet hoeven te lijden. Senua is hiervoor bereid zichzelf, en de stemmen in haar hoofd compleet te negeren en zelf pijn te ondergaan. Hierdoor toont Senua een geweldige character development die het startschot geeft van een diep verhaal waar je door het Ijslandse landschap trekt om niet jezelf, maar ook de bondgenoten die je gedurende je reis ontmoet.
Je hoeft het eerste deel niet perse gespeeld te hebben om van Senua’s Sacrifice: Hellblade 2 te genieten. Het is eigenlijk een vrij op zichzelf staand verhaal waar je op je eigen tempo in kunt springen.
Zoals ik al eerder vertelde is Senua’s Sacrifice: Hellblade 2 meer een interactieve ervaring dan werkelijk een game. Het is super lineair opgezet en je speelt de game ergens tussen de 6 a 8 uur uit. Nu lijkt dit in eerste instantie voor sommigen iets slechts, echter voor mij was het een aangename verassing aangezien Senua’s Sacrifice: Hellblade 2 zijn welkom niet overspeelt, het had ook gewoon echt niet langer moeten duren. Vandaar dat het spel ook niet heel duur is, en de 50 euro die het kost komt dan ook goed overeen met het plezier wat je ermee hebt. Helemaal als je weet dat een grote titel al snel 80 euro kost. Mensen met de Game Pass kunnen de game gewoon spelen zonder extra kosten.
Next gen is eindelijk begonnen
Senua’s Sacrifice: Hellblade 2 is grafisch en technisch een meesterwerk en een duidelijk visitekaartje voor de Unreal engine 5. Natuurlijk hebben we al wel wat games gezien die gebruik maakte van de nieuwe versie van deze engine, maar dit is de eerste game waarin alle toeters en bellen werkelijk getoond worden. Toen ik in eerste instantie hoorde dat de game maximaal op 30 fps zou draaien op zowel de Xbox Series X als S, was ik in eerst wat sceptisch. Maar dit is voor het eerst dat ik zeker weet dat dit gedaan is met de reden om het spel een meer cinematisch gevoel te geven, aangezien het een heel rustig spel is die meer gaat om de ervaring dan de gameplay. Ik heb de game inmiddels op zowel PC als alle Xbox Series-consoles gespeeld en ja zelfs op PC word geadviseerd het te spelen op 30 fps. Het hoogst haalbare op PC is trouwens 60 fps, maar op de een of andere manier zag het er daardoor juist minder mooi uit. Beetje dat effect wanneer je een film kijkt in HFR zoals wat die Hobbit films hadden. Er waren zelfs enkele momenten in het spel dat ik dacht dat ze stiekem echte beelden van IJsland er tussen hadden geplakt om ons de gek aan te steken, maar het draait werkelijk allemaal op de in-game engine.
De gameplay in Senua’s Saga Hellblade 2 is zoals ik al eerder zei meer een ervaring waarin het vooral om lopen gaat, in bloedmooie en realisitsche gebieden van IJsland, waar het verhaal letterlijk tot leven komt met het beste sound design wat je ooit gehoord hebt in een game. Net als het eerste deel zijn er ook wat actievolle momenten en het combatsysteemis werkelijk iets bijzonders geworden, wat ik nog nooit eerder heb beleeft. Waar je in het eerste deel de standaard gevechten had, welke niet heel bijzonder aanvoelde, krijg je hier een soort next-gen evolutie. Nog nooit heeft het bevechten van vijanden namelijk zo cinematisch aangevoeld. Misschien ken je wel die geweldige vechtscènes uit de film 300? Nou, probeer je dat voor te stellen maar dan dat je het zelf speelt. Het is moeilijk uit te leggen, maar het is werkelijk een genot en je hebt werkelijk het idee dat je met iets bezig bent wat je nog nooit hebt gespeeld. Hulde aan Ninja Theory dat ze dit zo voor elkaar hebben gekregen.
Conclusie
Eindelijk heeft het Xbox-platform zijn eigen singleplayer meesterwerk te pakken, en Hellblade 2 is een game waar ik nog jaren op terug zal kijken qua ervaring en de bijzondere momenten die het mij voorschotelde. Regelmatig zal je even stilstaan om de wereld van Senua in je op te nemen, en deze is werkelijk waar prachtig geworden. De prijs-kwaliteit verhouding is gewoon goed te noemen voor een 6 tot 8 uur durende ervaring voor de 50 euro die je neerlegt voor deze game.
