FromSoftware heeft door de jaren heen de lat voor videogames voortdurend weten te verleggen. Hun visie van uitdagende maar bevredigende gameplay vermengd met een ingenieus levelontwerp heeft geresulteerd in moeilijke maar zeer vette game ervaringen. Hoewel het lijkt alsof de Soulsborne-games berucht staat om zijn moeilijkheidsgraad, welke tot op de dag van vandaag wordt gebruikt als meetgraad voor ander soortgelijke games, is het uiteindelijk de uitstekende kwaliteit van de serie die de tand des tijds heeft doorstaan. Hierdoor mag FromSoftware nu al genieten van een bepaalde cultstatus in de gamingscene.
Als we heel eerlijk zijn: FromSoftware geeft geen ene reet om jou. They don’t give a shit, en het maakt ze ook helemaal niets uit. Ze gaven geen ruk om je met Demon Souls. Geen tyfus met Dark Souls en al helemaal geen fuck met Bloodborne… Dit zijn allemaal games die voor de mainstream gamer veelte moeilijk zijn, maar toch verslavend blijven door de gameplay, lore en visuals. Ondanks dat FromSoftware schijt aan jou en mij heeft, pikken wij dit gewoon in al hun games. We blijven die shit maar kopen, en er zijn ondertussen duizenden controllers (en televisies) gesneuveld tijdens de veelvuldige sterfsessies in al hun games. En toch blijven wij doorgaan met het spelen van deze games. Of dit met Sekiro: Shadows Die Twice anders is? Wat denk je zelf?!
En al die handjes, de lucht in
Sekiro speelt zich af in een feodaal tijdperk van Japan, waar het land Ashina wordt overgenomen door Lord Isshin Ashina en zijn leger onder leiding van Genichiro Ashina. Jaren later staat Ashina op het punt van vernietiging en in een poging om het land te redden ontvoert Genichiro een jonge heer onder de naam Kuro, welke een bloedlijn heeft die in staat is om mensen onsterfelijkheid te verlenen. Je speelt als Wolf, die later bekend staat als Sekiro (One-armed Wolf), een Shinobi die dienst doet onder de ontvoerde jonge heer. Zijn enige doel in het leven is om Kuro ten koste van alles te beschermen.
Al snel in het begin van het verhaal staat Wolf uiteindelijk tegenover Genichiro, maar lijdt een nederlaag en raakt hierdoorzijn arm kwijt en verliest het bewustzijn. Gelukkig wordt Wolf opgevangen door de Sculptor, en nadat hij weer bij bewust zijn is gekomen merkt hij op dat zijn afgehakte arm is vervangen door een prothetische arm gemaakt uit hout. Al snel gaat hij op pad om zijn meester te redden, en komt terecht in een gigantisch avontuur.
Op het eerste oog is het verhaal van Sekiro veel eenvoudiger dan wat je gewend bent van een FromSoftware game. Het is een aardige verandering van tempo en het spelen als een vast personage zorgt ervoor dat je jezelf sneller hecht aan Wolf, wat in eerdere FromSoftware titels niet het geval was. Dat gezegd hebbende is er nogal wat mysterie te ontdekken in de wereld van Sekiro en je zult talloze NPC’s tegenkomen die de wereld aardig levend weet te maken. Ondanks dat het verhaal van Sekiro oppervlakkig lijkt op het eerste oog, is er echt een diepe laag van kennis om door te graven. Er is veel gaande onder de oppervlakte van Sekiro qua verhaal.
Open en toch lineair
Gameplay technisch is Sekiro mechanisch een heel ander spel dan de Soulsborne games, maar het erft nog steeds veel van de kernfundamenten als het gaat om zijn level- en speldesign. Vanaf het moment dat je de tutorial hebt doorlopen kun je het land van Ashina vrij verkennen. Hoewel de game niet helemaal een open wereld kent zoals je zou verwachten. Dit komt omdat er nog steeds een lineair pad naar je bestemming is, toch is de wereld enorm en uitgestrekt met veel onderling verbonden en afwijkende paden. Je kunt vanaf het begin zien waar je moet komen, maar het is een lang en verraderlijk pad om er te komen.
Het is een knap staaltje design als je kijkt hoe goed de wereld en de levels door elkaar zijn verweven. Het gevoel van verwondering en ontdekking, dat gevoel van pure opwinding wanneer je een verborgen pad of nieuw gebied ontdekt, is gewoon ongeëvenaard. Dit gevoel had ik lichtelijk bij zowel Dark Souls als bij Bloodborne, maar door de Japanse setting is FromSoftware erin geslaagd dat gevoel nog sterker te maken. Het is een lust om je door de wondere (en dodelijke) wereld van Sekiro te bewegen.
Grapplen met je hook
Het gevoel van verkenning wordt versterkt door de grapplinghook. Met de nieuwe prothetische arm van Wolf krijg je de beschikking over een aantal vette skills. Een van de eerste skills die je vrijspeelt is de mogelijkheid om een grijphaak te gebruiken om toegang te krijgen tot hogere en vaak ontoegankelijke delen van de spelwereld. Dit draagt enorm bij aan het gevoel van vrijheid wanneer je de wereld doorkruist. Dit alles voelt intuitief aan, en het zorgt ervoor dat je op een organische manier nieuwe paden welke je weer een groter gevoel van keuzevrijheid geeft. Deze aanpak van verkenning kun je ook gebruiken op andere interessante manieren, zoals de manier hoe je vijanden kunt benaderen.
Katana in je strot
Hoewel Sekiro een actiegame in hart en nieren is, kent de game ook veel stealth elementen. De stealth aanpak speelt dan ook aardig in zodat je vijandige situaties op verschillende manieren kan aanpakken. Hier zien we dan ook stiekem wat elementen terug die we kennen uit de oude Tenchu-franchise (waar FromSoftware de rechten van bezit). Zo kun je jezelf boven de vijanden verplaatsen over de Japanse daken om zo met je katana neer te dalen in de strot van een niets vermoedende vijandige samurai. Of je besluit een sneaky route te nemen door een dicht stuk gras, om zo een onbewuste vijand als een dodelijke slang te naderen voordat je hem doorklieft met je zwaard.
Het is echt aan jou hoe je wilt spelen, en ben je niet gebonden aan verplichte speelstijlen. Wil je helemaal gung-ho gaan, dan kun je gewoon als een bezeten kamikaze Japanner naar binnen rennen om zoveel mogelijk dood en verderf te zaaien. Toch is dit niet helemaal aan te raden, aangezien je dan al behoorlijk snel het loodje zal leggen en dan al helemaal als er een mini-boss tussen de reguliere vijanden staat. Met een stealth benadering zul je meer bereiken, al kun je niet altijd iedereen uitschakelen door te sluipen.
Posture dingen
Waar Dark Souls juist defensieve gameplay kent en je in Bloodborne juist meer aanvallend te werk moest gaan, ligt in Sekiro de nadruk op het afweren en deflecten van aanvallen. Je kunt nog steeds vijandelijke aanvallen ontwijken en je moet daarbij een balans vinden tussen afweren en ontwijken, maar het beheersen van deflecten is een noodzaak om te slagen in de combat van Sekiro. Dit alles heeft weer te maken met het Posture-systeem. Telkens wanneer je de vijand aanvalt of ze je aanval blokkeren, bouwt de vijand Posture op welke je ziet in een meter. Is deze meter eenmaal vol dan is de vijand kwetsbaar voor een eenmalige aanval, genaamd de Deathblow.
Dit geld niet alleen voor de vijand, maar het Posture-systeem is ook van toepassing op jou. Dus het blokkeren van aanvallen is niet altijd de beste strategie. Het Posture-systeem dwingt je om aanvallend te blijven, en aanvallen goed te pareren. Je moet constant actief in beweging blijven aangezien de meter van de vijand langzaam daalt in de loop van de tijd. Het is een buitengewoon goed uitgewerkte en gebalanceerde gameplay mechanic welke ervoor zorgt dat je strategisch te werk gaat. Verwacht dus ook niet dat buttonbashen je in Sekiro gaat helpen, ofja het zal je helpen met sterven.
De combat in Sekiro zorgt ervoor dat gevechten snel en agressief zijn, terwijl je in split-second deflections mengt met een flurry van aanvallen. Eenmaal als je de smaak van de gevechten te pakken krijgt en aanvoelt hoe dit gameplay element werkt wordt het een soort van verslaving om zo goed mogelijk te worden in de game. Het enige nadeel is dat de combat echt veel van je eist als speler. Een klein foutje en je bent ten dode opgeschreven. De combat in Sekiro is net zo gracieus als dat het wreed kan zijn.
Onderschat die shit niet…
Je moet Sekiro echt niet onderschatten, want de game kan af en toe zo onvergeeflijk moeilijk zijn. Waar je in het begin vindt dat het allemaal oneerlijk is dat je dood gaat, besef je later dat er eigenlijk op neer komt hoe goed je grip hebt op de gameplay-mechanics van de game. Waar je in het begin nog een beetje onwennig met de bumpers van je controller aan het klikken bent, leer je langzamerhand dat het gaat om timing, tactiek en patronen herkennen.
Ik zelf zag het licht toen ik een bepaalde vlinder dame tegen het lijf liep in de game. Alles wat ik van de game wist mocht ik tijdens dit specifieke gevecht met Lady Butterfly overboord flikkeren om zo de echte essentie van Sekiro te leren kennen. Waar je met normale vijanden nog lekker de tijd kunt nemen, kom je er ineens achter dat boss-fights als deze hele andere koek is. Lady Butterfly is namelijk ongelooflijk snel en wendbaar op het slagveld. Het is bijna noodzakelijk om haar aan te blijven vallen, terwijl je genoeg heen en weer dodged en haar speciale aanvallen ontwijkt om haar Posture te breken. Hoe meer je pusht, hoe beter je begint te pareren en hoe gemakkelijker het wordt om bewegingen en aanvalspatronen te lezen van vijanden.
Dood gaan en Dragon Rot
Sekiro wil dat je de uitdaging aan gaat en dus leert van je fouten. De gameplay systemen zijn erg genuanceerd en intuïtief en naarmate je beter wordt zul je ook echt voldoening krijgen als je gevechten van mini-bosses of andere krachtige vijanden wint. Ga je dood, dan is het ook echt je eigen schuld en het zou geen FromSoftware-spel zijn zonder een soort penalty om dood te gaan. Sekiro heeft twee doodscenario’s voor je in petto.
Het eerste scenario is dat je bij je dood de helft van je geld en experience verliest. Hoewel dit niet zo verschrikkelijk klinkt als bijvoorbeeld in Dark Souls (waar je deze zaken weer bij je lijk terug kunt vinden) is dit in Sekiro andere koek. Je verliest namelijk een groot deel van je geld en XP zonder dat je het ooit terug kunt vinden.
Het tweede scenario is iets gecompliceerder. Vanwege de bloedlijn van de jonge heer Kuro, is het mogelijk om na het sterven weer tot leven te komen. Als je deze optie gebruikt verspreid je wel een ziekte die bekendstaat als Dragon Rot. Hierdoor zullen NPC’s langzaamaan ziek te worden en dit alles zal er voor zorgen dat een aantal questlines stoppen, of dat je juist geen skills of items meer vrij kunt spelen. Dragon Rot verlaagt ook je Unseen Aid-percentage, dat een soort vangnet is welke de mogelijkheid geeft om de helft van je XP en geld te behouden als je eenmaal sterft. Jezelf opnieuw tot leven wekken klinkt misschien als een ideale oplossing, maar het brengt ook een hele hoop verantwoordelijkheid met zichzelf mee in Sekiro. Je bent gewaarschuwd!
Skilltree pompen
Als je gewend bent aan de diepe personagecreatie systeem van FromSoftware, ben je misschien teleurgesteld om te ontdekken dat dit alles niet in Sekiro terug te vinden is. Waar Dark Souls en Bloodborne nog aardig wat RPG elementen had, is Sekiro meer een action-adventure game. Je levelt in de ze game dus niet, maar verdient wel XP punten om skills vrij te spelen. Je hebt zelfs de keuze om je punten in diverse skilltrees te pompen, waardoor je een overvloed aan nieuwe moves en vaardigheden krijgt. Dat is het het enige, want tijdens je speelsessies kun je ook nieuwe skills voor je prothetische arm ontgrendelen met shinobi-hulpmiddelen. Zo kun je deze uitbreiden met shuriken, een krachtige bijl en zelfs een vlammenwerper. Hoewel dit als iets gimmick-achtigs kan klinken, heb je deze hulpmiddelen zeker nodig om verder te kunnen komen in de game. Elk van deze shinobi-tools zijn op hun eigen manier bruikbaar en ze kunnen ook nog eens worden geüpgrade.
Intense geluidseffecten
Visueel is Sekiro een prachtige game en het lukt de game om het feodale tijdperk van Japan humeurig en mysterieus te maken. Het is misschien niet de allermooiste game ooit, vanuit een technisch oogpunt, maar het weet zich zeker te onderscheiden van de massa en kent door de gekozen visuele stijl zijn eigen unieke smoelwerk. De game draait soepel en het hakt allemaal lekker vloeiend weg. De muzikale composities die Sekiro kent zijn ook goed, variërend van traditionele Japanse muziek tot de melancholische bossfight muziekjes.
Ik moet ook vermelden dat Sekiro de beste zwaardgeluidseffecten heeft die ik ooit in een game heb mogen horen. Geluid speelt echt een rol in de combat van de game en ik zweer dat ik de weerkaatsing van twee zwaarden die elkaar raakten kon voelen wanneer deze tegen elkaar botsten. Dit draagt echt bij aan de intensiteit van elke slag die je maakt in de game.
Niet foutloos, maar toch…
Nu dat ik zo langzamerhand aan het einde kom van deze review, besef ik dat ik niet echt iets negatiefs over de game heb verteld. Dit betekend niet dat de game foutloos is, want zo zijn er wel een aantal zaken die wel iets beter had gekunnen. Denk hierbij aan de nogal rare camera, welke nog weleens een probleem kan zijn tijdens hectische gevechten. Toch breekt dit niets af aan de ervaring van Sekiro, want wanneer ik terugkijk op mijn tijd met de game is deze gevuld met niets meer dan gevoelens van voldoening, goede frustraties en vette momenten.
Sekiro is dankzij zijn steile learningcurve en moeilijkheidsgraad niet voor iedereen weggelegd, maar het omvat wel alles wat ik leuk vind aan videogames. Sekiro heeft me een wondere wereld voorgeschoteld waarin ik volkomen en hopeloos in kan verdwalen, tot de nok toe gevuld met dingen die ik kon ontdekken en genoeg plekken die ik kon verkennen. Voeg daaraan de uiterst bevredigende en uitdagende gameplay aan toe en je blijft achter met een recept voor succes. Er is maar één zin dat ik kan gebruiken om dit spel te beschrijven: “Het is een meesterwerk!”.
Conclusie
Ondanks dat FromSoftware geen ene reet geeft om jou en mij, bewijst het bedrijf opnieuw dat ze meesters zijn in hun vak. Elk aspect van Sekiro: Shadows Die Twice is zo liefdevol gemaakt dat elke tekortkoming aanvoelt als een druppel in een oceaan vol schittering. Sekiro is een geweldige ervaring met enorm bevredigende gevechten en een intrigerende en mysterieuze wereld om van alles te ontdekken. Ondanks dat deze game niet voor elke gamers is geschikt, is het zeker een meesterwerk in deze generatie van games.
Noot van de redactie: Sekiro heeft Rowdy sowieso een LG OLED TV, een normale Xbox- en een Xbox Elite controller gekost. De extra kosten voor deze review worden dan binnenkort ook verhaald op Activision 😉
LET OP: HET SPELEN VAN SEKIRO: SHADOWS DIE TWICE KAN JE MEERDERE CONTROLLERS EN TV’S KOSTEN. ZORG ER DUS VOOR DAT JE BANKREKENING GOED GEVULD IS. SPELEN IS DUS OP EIGEN RISICO.
