De jaren ’90 is pure nostalgie voor oudere games zoals ikzelf. De ene na de andere RPG heb ik verslonden in deze gouden tijd. Het was een tijd gevuld met titels als Chrono Trigger, Illusion of Time en Secret of Mana. Die laatste verscheen in 1993 en werd een heuse klassieker. Nu zijn we dik vijfentwintig jaar later en Square Enix komt op de proppen met een HD-remake voor de Playstation 4, PS Vita en de PC.
Het is mooi om te zien hoe een ontwikkelaar een remake maakt van een game die vijfentwintig jaar oud is. Welke keuzes maken ze in de veranderingen van het gamedesign. Laten ze de gameplay in stand en fleuren ze het grafische aspect alleen maar op of gaat er meer gebeuren? In de tijd van nu zijn wij gamers aardig verwend, maar komen we spelenderwijs ook in aanraking met complexere gameplay in vergelijking met vroeger. Secret of Mana is een action-RPG welke vertrouwd aanvoelt. Het is net alsof The Legend of Zelda: A Link to the Past en Final Fantasy IV samen een baby kregen. Het vertrouwde hack ’n slash element wordt gecomplimenteerd met wat diepgang . Toch kent de gameplay in deze remake zijn nodige zwaktes, en dit komt vooral door de mengeling van het totaal pakket.
ExcaliMana
Maar voordat we gaan beginnen aan de nodige kritiek op de remake van Secret of Mana een kleine inleiding omtrent de game. De game werd vroeger gekenmerkt door zijn verhaal, en deze is gelukkig nergens veranderd. De opzet van het verhaal is vrij simpel en het begint ook simpel. De jonge held Randi is op pad met zijn matties, maar valt op een willekeurig moment van een brug naar beneden. Hier komt hij terecht in de wildernis en hij probeert zijn weg terug te vinden naar het dorp waar hij woont. Tijdens deze korte tocht komt hij een zwaard in een rots tegen, maar omdat zijn pad geblokkeerd wordt door wat wilde struiken trekt hij het zwaard uit de rots. Vanaf hier breekt de pleuris uit en al snel wordt Randi verbannen van zijn dorp omdat het zwaard zijn woonplaats beschermde van al het kwaad. Het is geen geheim dat de schrijvers van Secret of Mana destijds een grote inspiratie haalden uit het verhaal van Koning Arthur en zijn zwaard Excalibur. Het begin van de game klinkt wellicht simplistisch, maar naarmate je vordert in de game ontvouwd deze zich tot een verhaal van grote proporties welke je nog lang bij zal blijven.
Deuk in een pak boter
Hoewel het verhaal de tand des tijd heeft doorstaan, moet ik opmerken dat de gameplay dit niet helemaal heeft overleeft. Zoals ik al eerder vertelde is Secret of Mana een action-RPG met wat andere elementen dan dat je gewend bent in het genre. Zo is daar een mechaniek waarbij elke slag of magicspell je staminameter leeghaalt. Deze meter is binnen no-time weer gevuld, maar het is zaak om een beetje rond te rennen en vijanden te ontwijken om zelf geen klappen te vangen. Doe je dit niet, dan zijn je aanvallen enorm zwak en sla je nog geen deuk in een pak boter…
Deze mechaniek is op zich nog wel een aardige toevoeging, maar de gevechten stellen stiekem niet veel voor. Het is een beetje rondlopen, hakken, stamina meter opladen en nog een keer hakken. Dit doe je door gebruik te maken van je zwaard (of een van de andere wapens welke je tegenkomt in de game) of door gebruik te maken van magie. Ondanks dat de combat later in de game wel lastiger en uitdagender wordt, ben je eigenlijk alleen maar bezig met constant hetzelfde doen en wordt de gameplay niet tactischer en complexer. Het blijft op een bepaald niveau hangen en komt hier niet overheen. Ook het welbekende ring-menu is aanwezig in de remake maar oogt nogal onoverzichtelijk door de verschillende menuutjes waar je vanuit daar weer in wordt gegooid.
Escortmissie deluxe
In Secret of Mana leer je naar gelang nieuwe personages kennen, en uiteindelijk kom je terecht in een party van drie personages. In de originele SNES-versie waren je, door AI bestuurde, teamgenoten behoorlijk zwakzinnig. Dit keer zijn je teamgenoten iets minder nutteloos vanwege de betere AI-opties die de remake kent. Dit betekent dat deze personages meer bewegen en verder van het hoofdpersonage afdwalen om iets aan te vallen. In de strijd is dit natuurlijk een geweldig gegeven, maar als eenmaal de strijd is afgelopen raken ze al vaak verstrikt achter een bosje of een boom. Je kunt niet verder gaan tenzij al je personages op hetzelfde scherm staan, dus dit betekent dat je vaak terug moet huppelen om ervoor te zorgen dat ze je weer volgen. Zo lijkt het net alsof het hele spel één grote escortmissie is van je teamgenoten.
Buiksprekende personages
Een remake betekend dat de game in een nieuw jasje is gestoken. Dit is ook zeker gebeurt met Secret of Mana. Waar het origineel nog vrij primitieve sprites had, was de game ongelooflijk helder en kleurrijk, maar lang niet zo gedetailleerd als de sprites van Chrono Trigger of Final Fantasy VI. Met de remake worden deze twee dimensionele sprites ingeruild voor 3D modellen. Dit maakt het spel voor het grootste gedeelte visueel aantrekkelijker. Omgevingen zijn precies zoals ze waren in de SNES-versie, en het zien van deze platte 16-bit-kaarten van het scherm in HD is een traktatie an sich.
Helaas is de vormgeving van de personages niet zo goed uitgewerkt. Deze remake deelt hetzelfde probleem wat een andere recent RPG-project van Square ook had (Lost Sphear anyone?). De polygoon-modellen zijn niet zo koddig en vertederend als de SNES sprites, welke toch flink meer karakter hadden. Technisch zijn de graphics meer geavanceerd, maar het geheel voelt aan als een stijve poppenkast in plaats van een epische fantasiewerk. Misschien komt het ook wel doordat er geen enkele personage zijn mond beweegt als deze praat, dat ondanks de toevoeging van voice-acting in de game. Een ander groot hekelpunt is dat we bij het betreden van elk nieuw speelveld eerst verwelkomt worden door een zwart scherm waarin de witte letters “LOADING” prijken. Dit haalt je ook aardig uit de spelbeleving van de game…
Draait als een tiet
Een ding dat deze remake wel goed doet qua techniek is de framerate. Spellen die draaien op 60 beeldjes per seconde zijn tegenwoordig relatief gewoon, maar je ziet niet vaak dat een RPG profiteert van de kracht van onze huidige generatie consoles. De manier hoe soepel de personages over je beeld bewegen, is echt aangenaam. Nu ik er toch aan denk, het zou interessant zijn om deze behandeling te mogen zien voor spellen als Illusion of Time of Terranigma. Maar dan wel met wat meer ‘effort’ in het omzetten van de personages. In Secret of Mana is het toch allemaal wat lui gedaan…
Conclusie
Om de zoveel jaar haal ik mijn SNES nog weleens van zolder om wat oude games, welke dicht bij mijn hart liggen, te spelen. Secret of Mana is er een van, en in zijn oude glorie is het een genot om de game in actie te zien. Met de remake heb ik dit gevoel niet. Ondanks dat er weinig veranderd is qua gameplay en verhaal slaat de remake net de plank mis als het gaat om vormgeving en spelbeleving (wel praten, maar geen bewegende monden?). Voor een remake heeft de gameplay de tand des tijds niet overleeft en is het allemaal net iets te simpel. De combat is te beperkt maar gelukkig is het verhaal nog steeds episch. Het geheel wekt dankzij de (geremasterde techno) muziek en omgevingen wel een nostalgisch gevoel op, maar het geeft je niet die kick als dat je het origineel speelt op de SNES. Mijn advies is dan ook om een SNES Mini Classic op de kop te tikken om je het echte retro-gevoel te geven!
