“Ik heb familie, ik heb vrienden, maar toch ben ik hier. Ik voel me alleen…. Alweer. Wat is toch mis met mij?” Dit is de vraag die hoofdpersoon Kay zichzelf afvraagt aan het begin van Sea of Solitude. En dat is waar deze game van Jo-Mei Games dan ook omdraait: Eenzaamheid. Sea of Solitude wordt uitgegeven door EA onder hun EA Originals label. Onder dit label kwamen eerder al games als A Way out, Fe en Unravel op de markt. Het EA Originals label brengt dan vaak ook EA games om wel naar uit te kijken zonder dat het gelijk weer een vervolg of een sportgame is.
Sea of Solitude is in zijn kern een platform game maar dan wel eentje waar het verhaal de boventoon voert. Het verhaal van Kay, die in een mysterieuze wereld is terecht gekomen en wakker wordt in een bootje. Niet wetende waar ze precies is of waarom ze er zo raar uitziet gaat ze op onderzoek uit. Het wordt een persoonlijke zoektocht waarin haar gevoel voor eenzaamheid centraal staat.
Kleurig en Donker
Wat direct opvalt bij het opstarten van de game, of als je een trailer gezien hebt, zijn de zeer fijne en kleurrijke graphics. De stad die compleet onder water staat en zich langzaam openbaart als het water niveau zakt. Maar het is niet altijd kleurig en serene, al snel slaat het om en veranderd alles in een soort grijze deprimerende toon. Beide staan centraal voor de gemoedstoestand van Kay, vrolijk en opgewekt tegen deprimerend en alleen. Dit contrast is wat dat betreft ook zeer goed uitgewerkt in Sea of Solitude.
Wat daarnaast ook zeer goed is uitgewerkt is het onderwerp waar het allemaal om draait: eenzaamheid. Eenzaam hoeft niet perse te betekenen dat je daadwerkelijk niemand om je heen hebt. Eenzaamheid kun je ook ervaren terwijl je hele fijne vrienden hebt en een goede band met je familie. Sea of Solitude draait er ook niet omheen maar brengt de boodschap, en daarmee het verhaal van Kay, zonder poespas regelrecht je huiskamer binnen. En nee, het probeert je geen oplossing te bieden maar eerder het gevoel te geven dat als jij met eenzaamheid kampt, in welke vorm dan ook, dat je niet alleen bent.
Platformpje spelen
Gameplay technisch gezien is het allemaal wat minder kleurrijk. In essentie is het niks meer dan een platformer, of misschien zelfs een walking simulator. Het is dan ook jammer dat dit gedeelte juist teleurstelt. Ten eerste de besturing, want deze redelijk matig uitgewerkt. Het lopen en het varen met je bootje verloopt beide zeer stroef en missen een soort van flow. In principe loop je van opdracht naar opdracht, het is alleen jammer dat daar geen variatie inzit. Je bent eigenlijk constant het zelfde aan het doen en ondanks dat de game maar een uurtje of 5 a 6 duurt, worden deze gedeeltes snel vervelend. Het is dan ook de verhaalvertelling doe je door laat spelen en niet de daadwerkelijk gameplay.
Jawohl!
De stad die je verkent is gebaseerd op Berlijn, en aangezien Jo-Mei Games in Berlijn zit is dat zo gek nog niet. Maar hier komt dan ook gelijk kritiek puntje nummer twee van mijn kant. De stemacteurs komen ook uit Duitsland, en daar heb ik absoluut niks op tegen laat ik dat voorop stellen. Maar zodra er Engels gepraat wordt met een te dik Duits accent dan is het soms lastig te volgen. In dit geval had ik liever gezien (of gehoord) dat het gewoon in het Duits zou zijn of misschien andere stem acteurs hadden gebruikt. Nu moet ik wel zeggen dat dit een persoonlijk puntje is en dat jij het misschien helemaal niet storend vind. Daarnaast is de voice acting ook niet altijd even sterk.
Niet voor iedereen
Sea of Solitude is lang niet voor iedereen weggelegd. Als het verhaal je niet kan binden dan houd je een redelijk matige game over met mooie visueels. Als het verhaal jou echter wel weet te pakken dan heb je een korte maar krachtige verhaalvertelling met matige gameplay momenten. Het mogen duidelijk zijn dat de game puur wordt gedragen door het verhaal en de boodschap die het probeert te vertellen. Er had alleen meer ingezeten qua gameplay en het is zonde dat het er niet uitgekomen is.
Conclusie
Sea of Solitude verteld een aangrijpend verhaal over eenzaamheid maar vergeet dat het als game ook moet boeien. De game ziet er fantastisch uit en weet de boodschap over eenzaamheid goed over te brengen. Het is daarom ook zo jammer dat het daadwerkelijk gameplay gedeelte niet af voelt en zelfs ronduit saai is. Sea of Solutide moet je dan misschien ook niet als een echte game zien maar meer als een interactief verhaal dat een psychische aandoening onder de aandacht wilt brengen, want daar slaagt deze game prima in.
