Eindelijk is hij daar, het allerlaatste avontuur van Nathan Drake! In ieder geval als we Naughty Dog mogen geloven. Uncharted 4: A Thief’s End zou het slotstuk moeten zijn van de serie, en niets zou mooier zijn dan een waanzinnig spektakel om heel de pleuriszooi af te sluiten. Rowdy dook in de archeologische wereld en keek of deze nieuwe Uncharted “Game of the Year” waardig is!
Naughty Dog staat er om bekend om geweldige verhalende games in elkaar te breien. Als een meester bespelen zij de verhaallijnen van de games die wij in het verleden hebben mogen spelen. Alhoewel deze studio al dateert uit 1984, werden ze pas echt bekend met het uitbrengen van de Crash Bandicoot games op de Playstation 1 en later de Jak & Daxter games op de Playstation 2. Het balletje begon pas echt te rollen toen zij aankwamen met het concept van de Uncharted franchise. Een gamereeks wat flink leentjebuur speelt bij Tomb Raider en uiteraard Indiana Jones. En zoals ze zeggen: “Beter goed gejat, dan slecht bedacht”. De ontwikkeling van Uncharted was een gouden greep voor de studio. Zo zetten ze een geweldig plot neer, wat zich uitstreek over drie fokkin’ vette games, en als kersje op de appelmoes kregen we ook nog eens The Last of Us. Deze laatste titel is naar mijn mening een van de vetste en meest emotioneel meeslepende games ooit gemaakt. Daardoor heeft de studio de lat voor zichzelf behoorlijk hoog gelegd, en zijn de verwachtingen van Uncharted 4 dan ook erg hoog bij menig gamer. Maar genoeg bullshit, over op de orde van de dag: de recensie van Uncharted 4: A Thief’s End!
Huisje, huisje, boompje, boompje, beestje!
Na de avonturen in de eerdere drie delen van Uncharted, vond Nathan Drake het welletjes geweest. De beste man was het avontuurlijke leven zat geworden en wilde zich settelen met de rondbillige Elena. Deze vrouw met een booty om te kussen heeft de duim op het hoofd van onze trouwe avonturier gezet, en tegenwoordig is Nathan bezig bij een bergingsbedrijf. Als duiker weet hij de ene na de andere klus te klaren en zorgt hij keihard voor brood op de plank in huize Drake. Ondanks zijn rustige bestaan, verlangt Nathan diep van binnen nog steeds naar de oude tijd. Het is natuurlijk niet niks om zomaar ineens van de onstuimige en broeiende jungles te verhuizen naar het huisje-boompje-beestje bestaan.
Iets wat wij nog niet eerder wisten is dat Nathan een broer had, genaamd Sam. Deze had hetzelfde avontuurlijke bloed in zich als onze held. Helaas is Sam tijdens een expeditie samen met Nathan omgekomen, in ieder geval dat dacht Nathan. Tijdens de sleur in zijn hedendaagse bestaan wordt hij ineens opgeschrikt met een bezoek van zijn (blijkbaar niet zo) overleden broeder. Het blijkt dat Sam het overleefd heeft, en 15 jaar lang heeft moeten boeten in een cel in Panama zonder dat iemand ook maar wist of hij het overleefd had. Hij is ook niet zomaar vrijgekomen uit de bajes, maar heeft hulp gehad van een snode drugsbaas die hem vrijliet inruil voor een deel van een ongevonden schat. Helpt Sam niet om de schat te vinden, dan zal hij dit moeten bekopen met zijn leven.
Zo gezegd, zo gedaan. Sam heeft Nathan weer een reden gegeven om voor de allerlaatste keer op avontuur te gaan. En niet zomaar een. Nee, want Nathan en Sam moeten op zoek naar de verloren schat van Henry Avery. Deze piraat had een shitload aan goud, juwelen, en andere zaken die veel pingels waard zijn, goed verstopt. In totaliteit zou er voor maar liefst 400 miljoen dollar aan zooi ergens op deze aardkloot liggen. Dat gaat Nathan niet in de koude kleren zitten. Hij verzint een kutsmoes om zijn lieftallige Elena op het verkeerde been te zetten en gaat samen met Sam op avontuur. Al snel komt Nathan erachter dat niet alleen zij achter de schat aan zitten, maar ook de snode Rafe. Dit is een oude partner van beide broers, die er een levenstaak van heeft gemaakt om de schat te vinden. Dit doet hij niet alleen, maar tezamen met zijn privéleger aan klootzakken dat niemand in hun weg laat staan tijdens hun zoektocht. Ik zeg: “Let the shitstorm begin!”.
Met de bek open van verbazing
Laat ik het maar gewoon zeggen: “Uncharted 4: A Thief’s End” is gewoon een briljante game geworden! Ik schreeuw het werkelijk waar van de daken, en iedereen mag het weten. Maar waarom is deze game dan zo briljant? Het is de samensmelting van diverse factoren die om het hoekje komen kijken. De game klopt gewoon aan alle kanten, en de game levert gewoon een beleving aan je af. Om te beginnen zijn daar de visuals van de game, die werkelijk adembenemend zijn, al kent de framerate hier en dan wel een dipje. Maar desondanks: de spelwereld leeft gewoon, of je nu de proloog in de gevangenis in Panama speelt, of juist de hooglanden in Schotland. De wereld van Uncharted ademt de perfecte sfeer uit, en je staat met je bek open van verbazing te kijken naar de prachtige vergezichten die de game kent. Het is net of je voor die 60 a 70 euri gewoon een complete all-inclusive wereldreis krijgt (al moet je zelf toch je kratje bier kopen hoor…). Het gebeurt zelden dat ik een game speel en een volmondig “WOW” door mijn huiskamer gooi. Deze game heeft hiervoor gezorgd en ik stond er zelf perplex van.
Een shitstorm aan belevingen
Maar het is niet alleen het visuele aspect van de game dat het zo ongelooflijk goed maakt. De game is gewoon een complete beleving, en deze beleving hebben we ook al goed kunnen proeven in The Last of Us. Naughty Dog krijgt het voor elkaar om een sfeer op te bouwen door de verschillende gebeurtenissen die de game rijk is. Zo heb je een sequence waar Nathan nog werkt bij het bergingsbedrijf. Dit alles is gewoon interactief, en om je in het verhaal te trekken moet jij dan ook een in de rivier geparkeerde vrachtwagen terug vinden en op laten hijsen.
Een ander iets is de emotionele band die je krijgt met Nathan en Elena. In het begin van de game is Nathan thuis en vermaakt zich op zolder. Hier vind je allerlei leuke referenties naar de voorgaande delen, maar kun je ook met een NERF gun lekker op zolder schieten. Ineens word je door Elena geroepen dat het eten klaar is. Als een brave echtgenoot stop je met je kinderachtige shit en ga je naar beneden. Daar zit je vrouwtje te wachten op de bank, waarop jij netjes de borden volschept met vreten. Samen gezellig even op de bank hangen, een gesprekje aangaan, een potje Crash Bandicoot op de PS1 en ga zo maar door. Het klinkt heel saai, maar dit moet je meegemaakt hebben. De band die je met het verhaal krijgt is geweldig goed uitgewerkt en zo zijn er nog veel meer gevallen te noemen die je allemaal lekker zelf mag gaan ontdekken. Een kleine kanttekening is dat de game wel erg de tijd neemt om je een emotionele belevenis te geven. Of zoals de n00b zou zeggen: “Dat verdomde verhaal komt wel traag op gang, man!”.
Gunblazing ninja style
Uncharted 4: A Thief’s End is een wonderlijke reis langs vele plekken. Van Madagaskar, Panama, naar Schotland en dit alles met zijn eigen vegetatie en ander soort details die werkelijk goed uitgevoerd zijn. Overal vind je bergpassages waar je doorheen kunt klimmen en klauteren, komen we in donkere grotten en crypten en wordt het avonturieren ook nog eens afgewisseld met de nodige actie. De actie kennen we natuurlijk al uit de voorgaande delen, maar je merkt al snel dat de gameplay mechanics dit keer behoorlijk wat weg hebben van The Last of Us. Zo gaat het er niet altijd maar om stukjes lood door de hoofden van vijanden te jagen, maar is het stealth principe ook meer geraffineerd en soepeler geworden. Zo heb je ditmaal compleet de keus wat je aanpak zal zijn en kun je de game uitspelen zonder ook maar een schot te lossen. De stealth approach is mijn ding als het erop aankomt en dat je vrijgelaten wordt om als een silent ninja de vijand uit te schakelen is dan ook een verademing. Nu hoeven de gunblazing Rambo’s onder ons niet te treuren, want je kunt als een bezetene ook gewoon alles en iedereen omver blazen met de diverse guns die je vindt.
Lineaire open gameplay
Qua gameplay kent Uncharted 4 nog een aantal andere veranderingen. Ondanks dat de game nog steeds lineair van opzet is, geeft Naughty Dog je toch wel diverse stukken met een aardig open wereld om te verkennen. Zo mag je de vlaktes van King’s Bay verkennen per Jeep en kun je in en uit het voertuig stappen wanneer je maar wilt. Ga je de vlakte echt verkennen kom je een hele hoop leuke collectables tegen die we ook kennen uit de voorgaande delen. Of het nu geheime schatten zijn, dagboeknotities, briefjes of juist gesprekken tussen Nathan, Sully en Sam, het is er allemaal mee bezaaid. Deze collectables zorgen ook weer voor leuke unlockable bonussen die je vrij kunt spelen. Zodoende wordt de speelduur van de game nog aardig verlengd, wat ik natuurlijk toejuich.
De game zelf kent ook een aardige speelduur. In totaal kom je terecht in 22 hoofdstukken die het verhaal vertellen van Uncharted 4: A Thief’s End. Als je een beetje doorhobbelt, en je laat alle verborgen schatten en andere zaken liggen zul je ongeveer binnen 15 uur klaar zijn met de game. Ben jij een echte loothoer en moet je alle schatten hebben die de game kent, dan mag je uitgaan van een dikke 25 uur aan gameplay. Ben je helemaal klaar met het avontuur, dan kun je jezelf nog effe lekkertjes vermaken met de multiplayer van de game.
Iets met een frikandel speciaal?
JA! Uncharted 4: A Thief’s End kent ook een multiplayer modus, die uiteindelijk wel licht bevredigend werkt, maar vooralsnog erg karig is te noemen. Is de singleplayer nog een fenomenaal lekker biefstuk begeleid met een heerlijke truffeljus, krijgen we met de singleplayer gewoon een ordinaire frikandel speciaal om onze bek mee af te vegen. Nu is een frikandel speciaal ook wel erg lekker, maar niets gaat boven een sappige steak, toch?
In de multiplayer hebben we de keuze uit drie verschillende spelmodi, namelijk Team Deathmatch, Plunder en Command. Team Deathmatch hoef ik denk ik niet uit te leggen, maar de andere modi zijn nog wel interessant om even te benoemen. Plunder is een soort van Capture the Flag, maar in plaats van een vlag moet je een beeldje naar jouw basis brengen. Command is ook wel interessant en deze mode lijkt het meest op de welbekende Domination mode uit de Call of Duty games. Tijdens je killingsprees verdien je geld en de verdiende poen kun je weer uitgeven aan nieuwe wapens, historische objecten en andere zaken.
Ondanks dat de multiplayer wel aardig is om te spelen, wordt het flink overschaduwd door de singleplayer. Wat zeg ik? De multiplayer wordt gewoon finaal van achteren genomen door de singleplayer. Maar desondanks met maar drie modes en een handjevol maps ben je zo uitgekeken op de meerspeler ervaring. Gelukkig krijgen wij het aankomende jaar nog wel volop support voor de multiplayer, en mag je in de toekomst gratis nieuwe maps en wellicht ook modes verwachten.
Conclusie
Met de vraag of we hier de game van het jaar in handen hebben, zeg ik op dit moment volmondig JA!! Nathan’s verhaal wordt waardig afgesloten dankzij een spectaculaire en bombastische spelervaring, dat in het begin misschien iets te traag op gang komt. In ieder geval moet elk zichzelf respecterende Playstation 4 bezitter dan ook NU (!) de StarGamers website afsluiten en als een malle naar zijn lokale gameshop rennen om deze game te scoren. De singleplayer ervaring is er een om van te smullen, en ben je hiermee klaar kun je jezelf wellicht nog wel even vermaken met de karige multiplayer mode. Misschien zelfs wel totdat The Last of Us 2 verschijnt, ofzo?
