Als een G1-fan tot op het bot was ik zo blij als een kind toen ik de allereerste trailer van Transformers: Devastation zag. Vooral na de adelaarsduik die de franchise met ‘Rise of the Dark Spark’ naar mijn idee heeft gemaakt was ik erg angstig voor een nieuw deel. Maar ik geloof dat er eindelijk wat is doorgedrongen, want ze lijken te beseffen dat de harde kern bereid is om voor elke vorm van nostalgie grof geld neer te tellen. Zet je mindset even terug naar eind jaren ’80 en bereid je voor om een bewegend, speelbaar stripboek in te duiken, genaamd Transformers: Devastation!
Tranen met liters wegpinken
Vanaf het moment dat je de schijf in je console ramt en de introscreen op je Samsung Curve verschijnt, voelt het meer alsof je met je duim in je mik achter een dikke beeldbuis zit om 8 uur ’s morgens voordat je naar school gaat om toch nog even een afleveringetje mee te pikken… In deze mega-lange zin beschrijf ik eigenlijk al wat het spel met je doet, vooral met de ekte ekte oldskool nerds als ik dan.
Dat heeft vooral te maken met de artstyle die het spel bevat, die lekker trouw is aan de stripboeken, serie en geanimeerde film. De graphics zijn natuurgetrouw cellshaded(+), zelfs de gloed van het metaal schijnt prachtig van de Cybertronians af. Elk stilstaand beeld zou op zich een fragment uit een stripboek kunnen zijn, wat een prachtige prestatie is van Platinum Games. Ook nog eens op een soepele 60fps zonder enkele framedrop, genieten man!
Vooral de stijl van de cutscenes voelt vertrouwd aan door de manier waarop de Autobots en Decepticons onderling met elkaar omgaan. Zo is Starscream nog steeds een douchebag, Bumblebee een toffertje en Sideswipe roekeloos als fuck. Daarbovenop zijn alle stemmen ingesproken door de originele stemacteurs, wat natuurlijk ontzettend bijdraagt aan de sfeer. We mogen onszelf gelukkig prijzen dat ze nog allemaal in leven zijn op het moment dat ze besloten om de game te maken. Yes! Lucky old us.
‘Gewoon’ Transformers
Het verhaal zou gewoon een ‘deel zoveel in seizoen zoveel’ van de serie kunnen zijn, zo vertrouwd voelt het aan. In grove lijnen gaat het als volgt: Megatron vindt een manier om Plasma Energy te gebruiken om de aarde te ‘Cyberformen’, wat betekent dat wij als ras uitgeroeid worden en Aarde een nieuw Cybertron wordt. Dat vinden de Autobots natuurlijk niet zo heel tof, omdat zij ons mensen wél aardig vinden, dus is het aan hun de taak om een stokje steken voor de plannen van de akelige ‘Decepticreeps’. BAM! Als dat niet klinkt als Transformers, weet ik het ook niet meer.
Tegenover de delen ‘War for Cybertron’ en ‘Fall of Cybertron’ (die overigens ook fantastisch waren), kan je in Devastation alleen spelen als de Autobots. Dat is in mijn ogen een beetje een gemiste kans, aangezien de franchise rijk is aan een fikse horde Transformers. Ik vond het in de ‘Cybertron’ serie bijvoorbeeld nou juist leuk dat het mogelijk was om het verhaal vanaf twee kanten te spelen, want zo creëer je meer ‘immersiteit’. Ik gebruikte dat woord tevens alleen om stoer te doen. ‘Tevens’ trouwens ook.
De speelbare Autobots zijn helaas maar een kleine schare van het geheel; in dit geval zijn het er vijf. Je krijgt de keuze uit Optimus Prime, Bumblebee, Wheeljack, Sideswipe en last but not least, motherfuckin’ GRIMLOCK! Inderdaad, de badass T-Rex. Ze beschikken allemaal over heel verschillende speelstijlen (denk hierbij aan langzaam/sterk, snel/zwak, etc.), maar Grimlock is by far de leukste om mee in de weer te zijn. Zijn diversiteit en bruutheid van aanvallen outshinen gewoon de rest van de Autoboys, erg vermakelijk!
Rondvliegende Decepticonderdelen
De game is bedoeld als brawler, wat al klinkt als een Transformer op zich (check hier, maar dat terzijde). Dat betekent dus kortom: zoveel mogelijk Decepticons zo efficiënt mogelijk kapot slaan in zo’n kort mogelijke tijd. Dat klinkt minder vermakelijk dan het daadwerkelijk is, want het werkt zo gesmeerd als de olie tussen de scharnieren van Optimus Prime.
Het is niet moeilijk om wat robot-ass te kicken, maar het perfectioneren vergt wel wat tijd. Vooral later in het spel als er meer verschillende type robots (Insecticons, Constructicons, etc.) op je afkomen, moet je kunnen zorgen dat je je mannetje staat. Het draait vooral om timing, het type aanval dat je uitvoert, en COMBO’S. Fucking veel COMBO’S. Het wisselen van voertuigvorm naar robot ziet er trouwens echt episch uit en heeft in een hoop situaties nog eens nut ook.
Of de aanvallen er spectaculair uitzien? Well, hell yes! Ongeveer om de vier klappen die je succesvol uitvoert krijg je de kans om een ‘vehicle attack’ uit te voeren, die ontzettend veel schade aanricht en er ook nog eens badass uitziet. Het wijkt wel het meeste af van de serie, want dat zie je onze beste robotische vrienden niet om de haverklap doen. Gelukkig is het goed geïmplementeerd en lijkt het alsof ze het al vanaf day 1 hebben gekund. Slick!
Wat wel een beetje jammer is, is dat de omgevingen naar mijn idee iets te ‘rechttoe, rechtaan’ gebouwd zijn. Vooral de stad is een waar doolhof omdat alles op elkaar lijkt. Niet iets waar je constant mee bezig bent omdat je zoveel mot aan het maken bent, maar als je van A naar B moet reizen gaat het wel opvallen.
Customizaticon
Terwijl je op je dooie gemak de aarde aan het redden bent, vergaar je XP met elke vijand die je verslaat en vind je verschillende items. Daarmee kun je de stats van de character waarmee je speelt flink opkrikken, jezelf healen, tijdelijk sterker maken enzovoorts. Dit is een essentieel onderdeel van de game, want de moeilijkheidsgraad ligt behoorlijk hoog! Een fijne afwisseling tussen de games die tegenwoordig vaak gedownscaled worden op dat gebied, dus euforie gegarandeerd als je die ene moeilijke eindbaas toch weet te verslaan. Welke eindbazen vraag je? Onder andere Soundwave, Starscream, Devastator en natuurlijk Megatron!
Daarnaast vind je allerlei wapens die je kunt ‘synthesizen’ om ze sterker te maken. Dat betekent dat je al die wapens die je vindt met elkaar kan samensmelten om een sterker wapen te maken. Ze hebben soms karakteristieke eigenschappen die dan overgedragen kunnen worden naar het andere wapen. Helaas is dit hele gedeelte vrij omslachtig in elkaar gezet, en weet je 9 van de 10 keer niet waar je mee bezig bent. Menuutjes, menuutjes, menuutjes… IK WIL KNOKKEN NONDEJU!
Conclusie
Laten we voorop stellen dat Platinum Games duidelijk met liefde heeft gewerkt aan de game en dat de hardcore/oldskool fans dat goed zullen merken. Alles voelt vertrouwd, zowel qua setting als gameplay. De learning curve ligt laag, maar om de game te masteren ben je nog wel even bezig.
Wat ik wel als een flinke misser ervaar is het kleine aantal speelbare characters. Er zijn zo ontzettend veel iconische characters die hier niet de kans krijgen om te shinen, waarbij het daarbovenop ook nog eens alleen maar mogelijk is om één kant van het verhaal te spelen. Daarnaast zijn de omgevingen weinig inspirerend, en is de customization tegenover de rest van het actievolle spel een beetje dull. De ‘Challenge Mode’ die je later unlockt rekt de speelbaarheid van het spel nog wel even, maar of je dit nu maanden gaat spelen is mij de vraag.
Al met al is Transformers: Devastation een erg vermakelijk spel dat schreeuwt om een vervolg. De kritiekpunten die ik hier benoem zijn makkelijk te verhelpen; dan wordt het spel pas écht de moeite waard.
Nu is je vraag natuurlijk: ‘moet ik hem oppikken?’ Ik denk dat de oldskool fans geen spijt zullen krijgen als ze van beat ‘m up games en nostalgie houden. Als je veel diepgang zoekt ben je aan het verkeerde adres. Voor de Transformerliefhebbers die uit de ‘Michael Bay periode’ komen vind ik het moeilijk te beantwoorden, maar als je van robots, knokken en een lichtshow met lasers en plasmakanonnen houdt zit je waarschijnlijk wel goed. Voor de laatstgenoemden misschien in een online sale of de budgetbak, maar dit is er zeker één om aan de collectie toe te voegen.
