Normaal gesproken werkt het meeste wat met ‘arcade’ en/of ‘racing’ te maken heeft absoluut niet voor mij. Maar blijkbaar heeft de weg naar mijn hart dit jaar stiekem op een kiertje gestaan, want ik vermaak me al een geruime tijd kostelijk met Rocket League. Die bevat beide elementen én voetbal for fuck’s sake! ‘Misschien is het iets in de lucht David, het kan in ieder geval niet goed voor je zijn.’ bleef ik mezelf maar zeggen. Tot de trailer van Trackmania Turbo verscheen heb ik dat vol kunnen houden, maar ik besefte mezelf dat het kwaad al geschied was.. De kloppende mini-me tegen de binnenkant van mijn rits bevestigde mijn vermoedens; ik heb een zwak ontwikkeld in vergevorderd stadium voor arcade-racing games. F*ck.
Kind van de Wipeout Era
Ik heb nog vage herinneringen uit een tijd waarin er een hoop kleurrijke arcade-racers uitkwamen, waar ik toendertijd erg veel plezier mee had. Dan heb ik het voornamelijk over games zoals Wipeout, F-Zero, de eerste Need for Speeds en Rollcage (waarvoor ze overigens bezig zijn met een reboot die me natuurlijk absoluut niet psyched heeft gekregen). Het feit dat ik me na het opnoemen van deze titels een middle-aged opa voel mag de pret niet drukken, want het was een prachtige tijd om een gamer te zijn. Weetjewel, toen ‘multiplayer’ nog gewoon naast elkaar op de bank zitten betekende.
Ik kreeg in ieder geval hetzelfde warme gevoel van binnen na het zien van de Trackmania Turbo trailer. De snelheid, de absurde tracks, de chaos: just the way I like it. Soms wordt de schoonheid van simplisme vergeten, maar ik had er goede hoop in dat Trackmania Turbo die topfitte chick in sportbeha zou kunnen zijn.
Throwback naar vroegâh
Als we dan toch bezig zijn over schoonheid; Trackmania mag er zeker zijn! Het kan zich misschien grafisch niet meten met realism-racers als Forza, maar voor wat de game wil zijn heiligt het z’n doel prima. De kleuren spatten van je scherm af en de tracks zien er spectaculair uit, dat alles in een 60FPS jasje zonder enkele framedrop. En geloof mij nou maar dat dat een flinke prestatie is, want er komt heeeeel wat op je af, maar daar kom ik later op terug.
De adrenaline-pompende muziek die de passieve ADHD’er in je naar boven haalt past prima in het stijltje, waarvan deze zich ook nog eens aanpast aan de manier waarop je presteert. Des te meer checkpoints jij snel weet te behalen, des te intensiever de beat wordt en hoe harder de muziek gaat pompen. Leuke gimmick!
Wees de baan de baas
De game telt een duizelingwekkend aantal van 200 (!!!) tracks in vijf verschillende moeilijkheidsgraden, opgedeeld in vier racing-disciplines: snelheid, driften, techniek en off-road (niet officieel zo benoemd, zo doe ik het even voor ’t gemak). Trackmania heb je overigens zo geleerd: je kan gas geven, remmen, driften, (soms) springen en (soms) op de baan blijven ‘plakken’. Dat is basically alles wat je moet weten om het te spelen. Maar natuurlijk is het niet zo makkelijk, want het is een ‘easy to learn, hard to master’ game in zijn puurste vorm.
Trackmania is niet your average racing-game. Als ik hem persoonlijk zou moeten bestempelen, zou ik het een Wipeout x Trials HD-hybride noemen. Als je niet genoeg loopings, halfpipes, kurkentrekkers of idiote sprongen in een track kan hebben naar jouw idee, of niet hard genoeg (op zijn kop) over een track kan blazen is Trackmania sowieso jouw ding (Wipeout much?). Qua spektakel kent de game een enorme wow-factor, die je bij elke bocht op je lip laat bijten terwijl je eigenlijk niet meer weet wat onder en boven is. Love it!
Op de meeste banen rijd je een A-naar-B-route, die je zo snel mogelijk af moet zien te leggen in een X tijdsbestek middels trial & error. A LOT of trial & error, maar gelukkig zit je met één druk op de knop binnen een fractie van seconden weer op de baan waardoor het niet storend is. Enkele tracks zijn wel drie lap rondes, maar de kracht ligt van de game ligt nou juist in de A-naar-B-routes. De lap-banen worden snel saai en zijn weinig inventief, terwijl de korte banen van 30 à 40 seconden veel interessante segmenten kennen. Gelukkig kent het spel deze laatstgenoemden het meest, which is nice.
Arcade = love, racing = life
Het spel kent een singleplayer campaign, waarin je basically in oplopende moeilijkheidsgraad alle tracks doorloopt die ook in de multiplayer te spelen zijn. Op elke track zijn er bronzen, zilveren en gouden medailles te verdienen, waarmee je cosmetische unlocks voor je waggie vrijspeelt. Genoeg reden dus om de campaign eens door te lopen en de banen goed te leren kennen voordat je je er online aan gaat wagen, vooral als je ervan houdt om te winnen dan.
Het is tevens een mogelijkheid om vrienden challenges toe te sturen, als je het gevoel hebt dat je een baan heerlijk gereden a.k.a. de moeder geneukt hebt. Hierin racen je maten tegen jouw ‘ghost’, maar waarom zou je dat doen als er een fantastische multiplayer in zit right?!?
Het is namelijk mogelijk om maar liefst met 100(!!!) andere spelers op één baan te racen! Bedenk je even de craziness, en vermenigvuldig dat maal tien. Vooral op de lastigere banen is dit erg tof en vliegen de medespelers je in elke moeilijke bocht om de oren, wat een indrukwekkend schouwspel oplevert. Het mooie van het verhaal is dat je elkaar niet in de weg kan rijden, want iedereen speelt in realtime als een ‘ghost’ waardoor je dus niet kan botsen. Dus als je hier wint, betekent het gewoon dat je alle 99 anderen hun kont geschopt hebt op basis van skill. En dat, lieve leesbuiskinderen, is een heeeerlijk gevoel.
Als online toch niet helemaal je ding is of als je gewoon te skeer bent om een online subscription af te sluiten, zul je merken dat Trackmania erg zijn best doet om ol’ skool gaming terug te brengen met de Hotseat en vele verschillende Splitscreen gamemodes. Er is zelfs een Double Driver gamemode, die je samen met een maatje één auto voor 50% laat besturen. Erg uitdagend kan ik je zeggen, probeer die maar eens in een degelijke tijd over de finishlijn te trekken!
Bob de Bouwer ain’t got sh*t on me
Er is ook gedacht aan de mensen die aan de 200 (!!!) meegeleverde tracks met launch niet genoeg hebben, want er zit een heuse Trackbuilder in de game! Deze is supereasy in gebruik, in een half uur kan je als n00b al een hele degelijke track in elkaar hebben zitten. Je kan het natuurlijk zo gek maken als je zelf wilt in de advanced mode, maar om frustratie te voorkomen zou ik de basis leren kennen in de beginner mode.
Heb je daar bij voorhand al absoluut geen zin in, kan je Trackmania zelf een random track laten generaten. Je ziet de baan dan letterlijk voor je neus opgebouwd worden, en vind je hem geen flikker aan druk je gewoon weer op de randomize knop tot je wel een toffe tegenkomt. Zo heb je in principe oneindige afwisseling, en het mooie is dat je je eigen creatie stiekem tussen je online roulering van tracks kunt proppen en zo met 100 man kan testen. Winning!
Wist je dat…
…er gebruik gemaakt wordt van leaderboards na afloop van elke race, die je ranking laten zien? En dan heb ik het niet alleen over je overall world ranking, maar ook van je land, en zelfs je fucking provincie! En zeg nou eerlijk; wat is er leuker dan opscheppen tegenover je vrienden over de ranking in jouw fucking provincie?!?
…als je een server opzet, deze ook blijft bestaan omdat alle servers dedicated zijn? Hier kan je een roulering van tracks aanzetten die jij tof vindt, gemixt met zelfgebouwde banen en je kan eigenlijk altijd rommelen in de settings + tracks toevoegen. Daarbovenop kan je ook nog eens servers favoriet maken en anderen de jouwe!
Conclusie
Trackmania Turbo is een game die praktisch gezien voor iedereen leuk zou kunnen zijn, en erg compleet aanvoelt. Een arcaderacer als vanouds die uitpuilt van de content, ONEINDIGE content! Het is gepolijst, leuk om te spelen en haalt de competitieve jou in je naar boven. Het constant willen verbeteren van je vorige tijden op alle banen, de highscores van je vrienden in rook op te laten gaan; ik voel me weer als een kind uit de era waarin ik ben opgegroeid. Dat alles is ook nog tegen een zacht prijsje te verkrijgen… Ik zou eigenlijk geen echt goede reden kunnen bedenken waarom je hem nog niet in huis gehaald hebt tegen de tijd dat je hier bent in mijn artikel. Of heb je gewoon niet gelezen? Waar wacht je nog op, GA!
