[mbYTPlayer url=”https://www.youtube.com/watch?v=egw4K8to9d0″ opacity=”.5″ quality=”medium” ratio=”auto” isinline=”false” showcontrols=”false” realfullscreen=”true” printurl=”true” autoplay=”true” startat=”12″ mute=”true” loop=”true” addraster=”true” stopmovieonblur=”false” gaTrack=”false”]
Sherlock, wie kent ‘m niet. Begonnen als fictief karakter in 1887 (!) en daarna uitgegroeid tot wereldberoemde speurneus. The Devil’s Daughter is alweer de elfde game in de reeks en de eerste die ik onder het vergrootglas neem. Gedegen onderzoek zal uitwijzen of deze game de eer van Sherlock hooghoudt, of maar beter achter slot en grendel kan verdwijnen.
De game trapt met wat framerateproblemen in een achtervolgingsscène; een zorgelijke start. Na een seconde of tien was dit echter klaar, en verder heb ik daar tijdens de game ook nog maar heel zelden last van gehad. De achtervolging was een kijkje in de toekomst, want feitelijk begin je in het appartement van Holmes, midden in Londen. Op dit punt begint ontwikkelaar Frogwares al met het opbouwen van het karakter.
De sfeer is fantastisch, gov’ner
Holmes ligt als een hoopje ongeluk op de bank, vrijwel niet aanspreekbaar. Ongetwijfeld zijn bekende depressie, want zelfs beste vriend Dr. Watson kan niet tot hem doordingen. Totdat een nieuwe zaak zich aandient! Een klein jongetje heeft hulp nodig om zijn vader te vinden. Holmes ondervraagt het jongetje en maakt een karakterschets van hem door naar de details in zijn houding en kleding te kijken. Aan de rode ogen van het jongetje is bijvoorbeeld te zien dat hij net gehuild heeft.
Wat gelijk opvalt is de ijzersterke voice-acting, in ieder geval van Sherlock en Watson. Zij komen super natuurlijk over en hebben echt karakter. Als je vervolgens de voordeur van je appartement uitloopt, bevind je je ook écht in Londen. In de straat gebeurt er van alles en kun je karakters aanspreken die de krant staan te verkopen, schoenen willen poetsen of het christelijke geloof uitdragen. De stad leeft en zet een sfeer neer die heel goed bij de game past. Die sfeer plus het sterke karakter van Sherlock, is een heel groot pluspunt. Sterker; als iemand tegen me loog kreeg ik meer dan eens de neiging om dingen als ‘Oi’, fock off bloody wanker’ tegen mijn scherm te schreeuwen. De sfeer zuigt je op.
Soms te rigide en langdradig
Wanneer je het huis van het jongetje gaat doorspeuren, leiden alle gevonden hints naar de kroeg om de hoek. Toen ik daar voor de deur stond gaf Sherlock echter herhaaldelijk aan ‘I’m not thirsty.’ Gametaal voor ‘je mag nog niet naar binnen.’ Op dit punt heb ik tien minuten gezocht naar meer hints, blijkbaar had ik achterop een pamflet over het hoofd gezien dat het met een plakbandje aan de muur had gehangen. Pas na het vinden van deze hint, mocht ik de kroeg in. Dit voelde heel rigide aan. Het was overduidelijk dat ik naar die kroeg moest, maar ik moest eerst precies doen wat de game noodzakelijk vond om verder te mogen.
Niet lang hierna is er een achtervolgingsscène die op bepaalde punten te langdradig is, net als een aantal puzzels in de game, omdat de achtervolgde stelselmatig elke zoveel stappen stil gaat staan. Jij moet dan dekking zoeken, om hem om te laten draaien. Daarna loopt hij verder en dat gaat een tijdje zo door. Tot dit punt was het spel interessant, maar een beetje doorbijten. Echter vanaf dit moment ben ik écht fan van de game geworden.
Dit punt was na ongeveer twintig minuten à een half uur. De game is opgebouwd uit vier cases en een persoonlijke rode draad die daardoorheen loopt. Je bent ongeveer twee uur met een case bezig. In totaal had ik negen uur nodig om de game uit te spelen. Dat is niet heel lang, maar het voelde wel als genoeg omdat het een vrij intense belevenis is. Daarnaast leent deze game zich perfect voor DLC.
Vette cases
De cases zijn stuk voor stuk op hun eigen manier interessant en diep uitgewerkt, en de obstakels die je moet overkomen om de zaken op te lossen zijn afwisselend en creatief. Soms moet je iemand afluisteren of beïnvloeden. Het mooiste stuk van de game wil ik niet verklappen, maar ik zeg maar één woord: EXORCISM. Zoals gezegd, de game is best intens. Als je in een barbrawl terecht komt, zit je echt op het puntje van je stoel om jezelf te redden met wat er zich dan ook in je omgeving bevindt, maar als je in een bizarre geheime kamer terecht komt ben je ook steeds aan het luisteren of er niemand aankomt, want je wilt natuurlijk niet gepakt worden (no shit Sherlock! Sorry, maar die kon niet uitblijven).
Een case los je op door hints te verzamelen en soms dieper onderzoek te doen door in je eigen appartement je archief te doorlopen of een bewerkte foto op je werktafel te behandelen met allerlei chemische spulletjes. Zelfs je trouwe viervoeter Toby speelt een rol. Als je genoeg hints hebt, kan je gaan deduceren. Je schrijft twee aanwijzingen tegen elkaar weg en verbindt daar een conclusie aan. Als je genoeg hebt gededuceerd, komt er weer een conclusie voort uit je vorige conclusies, tot je uiteindelijk kunt bepalen wie de schuldige in jouw zaak is.
Het zit ‘m in de details
Er is echt veel op details gelet in het spel. Opvallend is dat je kunt kiezen hoe je wilt laden. Standaard krijg je gewoon een statisch tussenscherm met een draaiend tekentje, maar je kunt ook aanzetten dat je in de taxi laadt. Dit heeft véél meer sfeer. Je zit in een authentieke taxi terwijl je naar de volgende locatie wordt gebracht, en kunt ondertussen je aantekeningen nog eens doorlopen. Als Watson met je mee is, zit hij netjes naast je. Als het laden klaar is, stopt de taxi ook.
Je kunt je ook omkleden of in bepaalde situaties vermommen. Een detail waar dan weer niet op is gelet, is dat de onderbuurvrouw je niet herkent als je vermomd bent, maar welke willekeurige agent je ook tegenkomt je aanspreekt met ‘good afternoon, Mr. Holmes.’
Conclusie
Deze game is niet voor iedereen, maar als je het leuk vindt om de speurneus uit te hangen zeker een aanrader. De game is ook niet perfect, maar wordt geleidelijk aan beter en weet de speler in te pakken met de sfeer en voice-acting. Daarnaast is Sherlock een enorme droogkloot, waardoor naast een intense, ook af en toe een luchtige stemming ontstaat. Grafisch is de game niet fantastisch, maar het is prima. Omdat de problemen die je tegenkomt zo goed doordacht en creatief zijn, is het toch interessant om te spelen. Sommige elementen zijn echter te star of langdradig, daar moet je je soms even doorheen worstelen. Het echte speurwerk en het interessante deduceren, maakt dat echter ruimschoots goed.
