Zeven jaar. Ik heb verdomme zeven fucking lange jaren moeten wachten op de nieuwe installment van mijn lievelingsfranchise. Rainbow Six: Siege komt als geroepen tussen al het hersenloze FPS-geweld van tegenwoordig. In Rainbow Six ren je namelijk niet n00bsprayend schreeuwend de eerste beste kamer in met een LMG… als je geen doodswens hebt dan. Alles draait hier om nauwkeurig communiceren met je team, plannen en dat plan uitvoeren met chirurgische precisie. Althans, zo is het altijd wel geweest. Weet Siege het in dit geval ook weer te flikken?
De situatie? ‘FUBAR’
Om even met de deur in huis te vallen: waar ik even hard om kan lachen als huilen, is dat Rainbow Six: Siege al het tweede spel op rij is die ik review waar geen singleplayer in zit. Inderdaad, na Star Wars: Battlefront zit in deze game ook nagenoeg nada verhaal. Het zal wel een dingetje zijn van tegenwoordig, of misschien word ik gewoon oud en is een degelijke storyline in een first-persoon shooter overrated. Het kleine beetje verhaal waar de game op leunt is in ieder geval zo flinterdun, dat menig Victoria’s Secret model er nog jaloers op zou zijn.
Er is een nieuwe terreurorganisatie opgedoken, genaamd de White Masks, die zo goed als letterlijk over de gehele wereld heen kakt. Je nationaliteit, afkomst, leeftijd; ze geven geen fuck om wie of wat je bent, je moet gewoon dood en dat ga je dus ook. Omdat de White Masks en hun agenda daarom zo onvoorspelbaar zijn, worden er van over heel de wereld solide Special Forces-pappies/mammies op actief gesteld om deze aanslagen tegen te gaan. Deze jongens en meisjes worden met z’n allen in een clubje geramd, die als Team Rainbow door het leven gaat. Ennnnn tadaaaaaaa, daar heb je je verhaal. Dus.
Ik loop hier wel te zeiken over een gemis aan een storyline, maar in de vorige delen voelde het eigenlijk ook vrij misplaatst in de context. Special Units hebben in mijn ogen helemaal geen tijd voor drama, alleen voor scenario’s. Met een verhaal zo simplistisch als dit is de setting voor de game wel te ‘verklaren’, dat wordt later nog wel duidelijk. Uiteindelijk gaat het hier toch om de multiplayer, en wat de voorgangers op dat gebied goed deden is grotendeels gelukkig weer terug te vinden in Siege.
Go in like a wrecking ball
Ik zal niet liegen; Rainbow Six: Siege is een game met een akelig steile learning curve. Het blijft natuurlijk een shooter in essentie, maar het is hier niet de kunst om de controls onder de knie te krijgen. De uitdaging zit ‘m hier voornamelijk in je creativiteit ontwikkelen om situaties op een efficiënte manier aan te pakken. Gelukkig is daar de spelmodus ‘Situations‘ voor om je daar zo goed mogelijk op voor te bereiden. Daarbovenop is het erg voordelig dat je er veel in-game credits mee opbouwt om nieuwe shit te unlocken, maar daar kom ik later op terug.
Deze gamemode is alleen solo te spelen en is bedoeld om je de basis van de game op een logische wijze uit te leggen. Het is niet onverstandig om hier doorheen te lopen voordat je aan het ‘echte’ werk begint, als je niet na een paar potjes wilt ragequitten en de disc verbrandt. Trouwens, over dingen vernietigen gesproken…
Wat in Siege centraal staat en je te allen tijde hoort te onthouden: bijna ALLES kan kapot. Er zijn letterlijk duizenden manieren om te moorden en vermoord te worden. Je moet alleen weten wat je moet doen, kan doen en welke gadgets of wapens je daarvoor nodig hebt. Je kan dunne hout-, metaal- en gipsplaten je bitch maken door er gewoonweg een paar kogels doorheen te jagen, hopend dat je de boy aan de andere kant van de muur ook meepakt. Deze tactiek kan je bijvoorbeeld ook defensief gebruiken door op tactische chokepoints al een gat in de muur te schieten, waardoor je vijanden al aan ziet komen. Bedenk je nu eens wat een breaching charge of een C4 kan doen met zo’n wandje… Ja precies, klinkt als total annihilation. Ohja, dat is het ook. Heerlijk!
Oefening baart kunst
Zodra je het denkt een beetje onder de knie te hebben, kan je langzaamaan richting de echte multiplayer-gamemodes gaan. Het tweede punt wat echt, maar dan ook echt essentieel is, is mapkennis. Hoe beter je de maps kent, des te groter jouw voordeel wordt. Weten waar de meest voordelige entrypoints en de zwakke punten van het gebouw zitten is de helft van het werk. Daarom raad ik je ook aan om na de ‘Situations‘ afgerond te hebben met je vrienden de ‘Terrorist Hunt‘ gamemode in te duiken. Hierin speel je tegen AI-vijanden waarin je een bepaalde objective moet vervullen zoals een gijzelaar escorteren, een bom moet ontmantelen of gewoonweg alle vijanden moet uitschakelen. Een meer relaxte manier om de game onder de knie te krijgen in teamverband is er niet, dus overweeg het op zijn minst.
Je opgebouwde credits, oftewel ‘Renown‘, hoort natuurlijk uitgegeven te worden. Het meeste van je Renown zal opgaan aan het kopen van nieuwe characters, die in Siege ‘Operators‘ heten. Deze hebben allemaal hun eigen speciale vaardigheden die een enorme invloed hebben op je speelstijl. Zo heb je bijvoorbeeld de sloopkogel Sledge, die met zijn enorme hamer in één keer een muur of een barricade aan gort kan beuken. Of Fuze, die een muurcharge kan plaatsen die granaten aan de andere kant van de muur lanceert. Of Blitz, die een schild met zich meedraagt waar vijf flashcharges in zitten. Of… ga zo maar door. Zoals je begrijpt, is ‘Terrorist Hunt’ een meer dan geschikte manier om je nieuw vergaarde Operators eens goed aan de tand te voelen.
De loadouts van al je vrijgespeelde Operators zijn op een simpele manier aan te passen, iets waar je je Renown ook voor kan gebruiken. Dit betreft simpele aanpassingen op je wapens, zoals ze bijvoorbeeld een scope, suppressor een extra grip of een weapon skin te geven. Het is aan te raden om in ieder geval eens naar de scopes te kijken, want de iron sights op de meeste guns zijn wack! Gelukkig betaal je er niet zoveel voor, dat maakt het verhaal wat draaglijker.
Niets moet, alles mag
Het is tevens mogelijk om R6 Credits (staat los van Renown) te kopen met echt geld, die je de keuze geven om weapon skins of Renown boosterpacks te kopen. Alle belangrijke dingen in de game zijn te behalen door het spel simpelweg te spelen, R6 credits zijn voor de mensen die een centje overhebben en het toch aan niks beters uit te geven hebben.
Hierbij wil ik ook even welgemeende digitale boks geven aan het team achter Siege, want alle DLC die verschijnt in het eerste jaar is helemaal moederneukend GRATIS! Jaja, het is echt waar, supergratis. Er verschijnen volgens Ubi zelf nieuwe maps op reguliere basis, waarbij over het jaar verspreid ook nog eens 8 nieuwe operators worden toegevoegd. HUUUUULDEEEEE!
Het verwarrende is misschien dat er een Season Pass te koop is, maar die geeft slechts enkele voordelen op de reguliere spelers. De twee belangrijkste voordelen zijn dat je een permanente Renown boost krijgt en dat je met alle Operators zeven dagen eerder aan de slag kan dan de rest zodra ze verschijnen. Je kan dus helemaal zelf bepalen of je dit de moeite waard vind; ik ben allang blij dat ze je niets proberen op te dringen.
Vallen en opstaan
Maar genoeg van dat, back to business. Zodra je jezelf een beetje veteraantje begint te wanen, is het tijd voor het echte werk. In de logisch benoemde ‘Multiplayer‘ spelmodus speel je in teams van 5 vs 5, in rondes van vier minuten. Hierbij zit één aanvallend en één verdedigend team, die elkaar om de ronde af wisselen totdat er drie rondes gewonnen zijn door één van beide teams. De gametypes lopen hier ook weer uit tot het redden en escorteren van een gijzelaar, of een bom ontmantelen.
Elke ronde krijgt het verdedigende team een minuut de tijd om het gebied rond de objective te barricaderen. Dit kan bijvoorbeeld gedaan worden door middel van muren en ramen dicht te spijkeren en boobytraps te plaatsen. Zo zijn er natuurlijk ook nog Operators met hun eigen vaardigheden die het nog moeilijker maken voor de aanvallers om de aanval tot een succesvol eind te brengen.
De aanvallers krijgen daarentegen een minuut de tijd om met kleine, rijdende drones de omgeving uit te kammen en de objective te zoeken. Daarbovenop vergaren ze ook nog eens informatie over hoe de verdediging is opgesteld en kunnen aan de hand van de vergaarde informatie een plan opstellen. Let wel: zorg dat je ongezien blijft en snel beweegt, want je drone is te vernietigen!
Het klinkt makkelijker dan het is; je zal flink wat fikse klappen voor je kneiter krijgen voordat je überhaupt een lach op je gezicht kan toveren tijdens het spelen van Siege. Het is dan ook niet voor niets dat je pas vanaf level 20 ranked matches mag gaan spelen.. Maar hier gaat het gezegde ‘de aanhouder wint’ meer dan op, dus om het wat makkelijker te maken heb ik wat knowledge om jullie een beetje op weg te helpen.
In (in mijn ogen) vier belangrijke tips die ik mee kan geven:
- Houd de posities van je teammaten scherp in de gaten, want friendly fire staat ALTIJD aan. Alle Operators hebben maar één leven per ronde, dus wees wijs and be nice. Je hebt elkaar nodig.
- Speel met een team i.c.m. een microfoon. Kies in overleg Operators die elkaar complimenteren, zo vergroot je de kans op winst.
- Probeer in ieder geval met één andere Operator te blijven, zo kan je elkaars rug dekken of de tegenstander verrassen door om te lopen als je in een vuurgevecht belandt.
- Het loont om langzamer je stappen te zetten dan dat je gaat rennen. Geluid speelt een grote rol, de vijand kan je van mijlenver aan horen komen.
Conclusie
Rainbow Six: Siege is een solide shooter, die uniek is in zijn soort. De hoge moeilijkheidsgraad maakt de game interessant, maar zal voor sommige mensen toch nét iets te hardcore zijn. Bloed, zweet en tranen gaan gepaard met de game masteren, maar als je het geduld en het juiste team er voor hebt is het keihard genieten als je door de zure appel heen bent.
Als je gewend bent om op hoog tempo te sterven, te respawnen en/of 48 kills per ronde te zetten, kom je met Siege bedrogen uit. Soms maak je in een paar rondes helemaal geen kills, maar als je teamgeest hebt en goed samenwerkt zal je merken dat je soms toch dat ene verschil uit hebt gemaakt die bepalend was voor de winst. Het draait in Siege om samenspel/objectives spelen, niet om wie de grootste ‘pik’ heeft.
Het spel is niet wat Rainbow ooit was, het heeft gewoon een gezonde ontwikkeling doorgemaakt die hoort bij deze tijd. Ik denk dat het fans van de oude garde even goed kan behagen als dattie het niet kan, maar dat is slechts een kwestie van smaak. Voorlopig ben ik nog wel even zoet met Siege, Rainbow is voor mij weer helemaal terug!
(Oh, en had ik al gratis DLC gezegd? GRATIS DLC!)
