Het was 2008 dat de wereld werd opgeschrikt door de komst van een nieuw soort game. Freerunnen over de daken van een fictieve stad, in een artistieke grafische stijl, waarin jij diverse lineaire opdrachten moest voltooien. Het was het begin van Mirror’s Edge. In 2007 werd de game voor het eerst getoond aan het grote publiek op de E3 in Los Angeles, en velen wisten toen nog niet wat zij konden verwachten. Nu zijn we in ieder geval weer acht jaar verder, en mogen we een nieuw deel van Mirror’s Edge spelen. Gooit deze even hoge ogen als zijn voorganger, of is het meer van hetzelfde? Je leest het in de review van Rowdy.
Ik heb warme herinneringen aan de eerste Mirror’s Edge. Het was de GamesCom van 2008 (in Leipzig), waar ik voor het eerst aan de slag mocht met deze game. Het was een hele verademing, omdat de game het bekende First Person perspectief combineerde met een compleet nieuw soort gameplay. De speelsessie in Leipzig was toen nog aardig kort, maar wat ik gezien en gespeeld had smaakte naar meer. We moesten nog even wachten tot november 2008, en laat ik zeggen dat ik ondergedompeld werd in een geweldige game ervaring. Ik slaakte ook een kreetje van geluk, toen EA Games vorig jaar met de aankondiging kwam dat Mirror’s Edge een vervolg / reboot zou krijgen. Nu is Mirror’s Edge Catalyst dan eindelijk uit, en kon ik eindelijk weer aan de slag met Faith.
Stront aan de knikker
Mirror’s Edge Catalyst speelt zich af in een fictieve stad genaamd Glass. Hier heerst een megacorporatie die de de inwoners onder een streng regime heeft geplaatst. Een onderdeel van deze megacorporatie heet KrugerSec, ofwel K-Sec. Dit is een beveiligingsmaatschappij die de straten van Glass controleert en veilig houdt. Laat het nu wel zijn dat deze maatschappij als een dictatuur te werk gaat, want iedereen die tegenspreekt en niet gehoorzaamt krijgt spontaan klapjes en wordt in de bak gemieterd.
Hoofdrolspeelster Faith heeft hier ook kennis mee gemaakt. Zij heeft diverse delicten gepleegd en is vastgezet in een jeugdgevangenis. Faith is lid van de Runners, dit is een groep mensen die diverse geheime boodschappen en objecten moeten transporteren over de hoge daken van Glass. Op een dag komt Faith vrij en wordt ze al snel weer verwelkomd door haar broeders en zusters bij de Runners. Vanuit hier wordt ze weer op pad gestuurd om een flink aantal opdrachten uit te voeren. Aangezien de Runners zo onopvallend mogelijk willen blijven met de dingen die zij doen, komen ze al snel in het vizier bij K-Sec. Dit komt vanwege een andere groepering: Black November, die het zelfde doen als de Runners. Een groot verschil is alleen de aanpak, want in plaats van anonimiteit gebruiken zij extremistische middelen. K-Sec ziet het verschil niet en wil koste wat het kost beide partijen zo snel mogelijk uitschakelen. Dit brengt Faith en haar Runners in een nog moeilijkere positie dan waar zij al zaten.
Het verhaal begint nogal hoopvol, maar naarmate dat je vordert in de game kom je erachter dat het verhaal nogal dunnetjes is, met de welbekende plottwist waar zelfs Goede Tijden geen kaas van heeft gegeten.. We worden getrakteerd op een handvol oninteressante personages die niet weten te overtuigen. Een flinke gemiste kans, want met het verhaal was zoveel meer te doen dan wat er nu mee gedaan is…
Ik krijg een heel apart gevoel van binnen
Gameplay-technisch is er weinig veranderd aan de opzet van de originele Mirror’s Edge. Het freerunnen gaat soepel en vloeiend, maar vergt de nodige oefening. Gelukkig kent de game een goede learning curve die er zeker voor gaat zorgen dat je alles gaat snappen qua besturing. Er moet wel gezegd worden dat je in korte tijd wel een hele hoop informatie om je oren gesmeten krijgt waardoor je vingers nog weleens in de knoop raken, of je onbedoeld van een dakgoot afdondert. Als je dit eenmaal onder de knie hebt is het werkelijk genieten van de vloeiende besturing die Mirror’s Edge Catalyst kent. Niks is zo lekker om van dak naar dak te springen, een wallrun te maken en deze omzetten in een grote sprong die je eindigt met een koprol als je de grond weer raakt. Het ziet er visueel alleen niet al vet uit, maar het geeft je een werkelijk lekker onderbuik gevoel.
Het freerunnen is waar de game om draait, en ondanks dat dit goed voelt zit er hier en daar nog wat “trial and error” aan vast. Zoals eerder gezegd is het niet altijd duidelijk wat de bedoeling is en kan het zomaar eens gebeuren dat je met jouw lieflijke gezichtje het beton van de begane grond mag kussen. Laat het nu wel zijn dat je, naarmate de game vordert, experience points verdient. Met deze punten kun je Faith eens lekker upgraden met nieuwe gear, freerun vaardigheden en combat skills. Aangezien Catalyst afspeelt voor de originele Mirror’s Edge is dit een leuke en belonende toevoeging. Hoe je deze punten verdient? Nou, gewoon door het verzamelen van collectables en door de diverse missies te voltooien.
Op je muil!
Een ander dingetje in de game is de combat. Deze is verweven in de diverse acrobatische capriolen die je uithaalt, maar toch voelt dit misplaatst in deze game. In de introductie van de game leer je namelijk hoe je vloeiend de combat kan toevoegen aan jouw freerun moves. Zo kun je nadat je een vette jump hebt uitgevoerd een trap geven aan een vijand om zo ineens weer door te rennen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar later in de game kun je dit niet goed in de praktijk brengen. Zo kom je teveel momenten in de game tegen waar je op een klein dakje wordt opgewacht door een aantal K-Sec medewerkers. Hier heb je te weinig ruimte om jouw ren moves te mixen met de combat en moet je dus gewoon een potje knokken voor je leven. Ofja, knokken… Laat ik zeggen ontwijken als een malle en hier en daar een trapje of stootje tegen iemands muil uitdelen. De combat is dan heel erg statisch en krampachtig te noemen, en dan heb je ook nog een gebrek aan combo’s om de boel nog een beetje op te fleuren. Nee, de combat is niet echt om over naar huis te schrijven en is ook het grootste kritiek- en irritatiepunt van de game.
Big City
De originele Mirror’s Edge was een lineair opgezette game, maar in Catalyst krijgen we een heuse open wereld voor onze kiezen. Je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt op de daken van de stad Glass en laat ik stellen dat deze ongelooflijk groot te noemen is. Er zijn een shitload aan dingen te doen op deze daken, want mocht je onverhoopt op weg zijn naar een van de hoofdmissies, kom je al snel diverse sidequests en time trials tegen. Zodoende bekruipt je het gevoel dat de game aardig gevuld is en met content, en dat is ook zo. Ondanks dat de stad groot is en veel activiteiten kent, vind ik de game op den duur toch een beetje levenloos en statisch overkomen.
De vormgeving is daarentegen simplistisch maar doeltreffend neergezet. We kennen het idee natuurlijk al uit het origineel en dat wordt in Catalyst dus overgedaan. Wit voert namelijk de boventoon in de omgevingen en dat wordt afgewisseld met hier en daar wat felle kleurtjes. Het ziet er allemaal behoorlijk “clean” uit en dat is wat Mirror’s Edge zo typeert. Al voelt het zo nu en dan behoorlijk klinisch, kil en levenloos aan.
Run Forrest, Run!
Een nieuwe toepassing in de gameplay is het gebruik van de Runners Vision. Dit is een soort Augmented Reality dingetje voor de ogen van Faith. Hierdoor kun je markers plaatsen naar jouw bestemming en de Runners Vision toont je dan via een lijn hoe je bij jouw bestemming moet komen. Dit is niet altijd de snelste route die je kunt volgen, maar het helpt je wel om te oriënteren. Dit heb je ook nodig, omdat de omgeving van Glass nogal groot is. Je kunt dankzij de Runners Vision flink wat kilometers af gaan leggen, Forrest Gump zou trots op je zijn!
Catalyst kent ook nog een online gedeelte, wat een leuke toevoeging is maar ook niet meer dan dat. Aangezien je een heleboel heen en weer aan het hobbelen bent over de daken van Glass, kun je door middel van leaderboards strijden om de snelste tijd. Daarnaast kun je zelf ook time trials maken en delen om te kijken wie de snelste Runner van het universum is. Leuke toevoeging, maar niet echt een boeiend iets om heel eerlijk te zijn. Misschien was het veel leuker geweest om een echte multiplayer te maken, dat je met vier spelers over de daken kon springen om zo te kijken wie er het snelst over de finish is? Zodoende heb je tenminste ook interactie met andere spelers en dat is dan iets wat ik nu mis in de online functionaliteit van de game.
Conclusie
Mirror’s Edge Catalyst is zeker geen slechte game, maar kent wel zijn gebreken. Ga je deze naast het origineel zetten, dan is Catalyst zeker niet baanbrekend en is het originele Mirror’s Edge nog steeds de betere van de twee. Desondanks voelt het gewoon heerlijk om over de daken van Glass te springen, rennen, vliegen, vallen, opstaan, en weer doorgaan. Dit alles in een grote en open wereld met unieke visuals. Helaas laat de game steken vallen als het gaat om het verhaal, de spelbeleving, de diverse ongeïnspireerde personages en de houterige combat. Het originele idee van Mirror’s Edge bevat zeker veel potentie, maar ik moet bekennen dat deze potentie met Catalyst zeker niet bereikt wordt. Al met al geen slechte game, maar wel een mindere Mirror’s Edge!
[mbYTPlayer url=”https://www.youtube.com/watch?v=5GBVMGXXFMw” opacity=”.5″ quality=”medium” ratio=”auto” isinline=”false” showcontrols=”false” realfullscreen=”true” printurl=”true” autoplay=”true” startat=”4″ mute=”true” loop=”true” addraster=”true” stopmovieonblur=”false” gaTrack=”false”]
