Kings Quest, uitgekomen op 28 juli 2015, is een zogeheten “point and click adventure game”. In deze game beleef je het verhaal van protagonist Graham die afstamt uit een lange lijn van koningsbeschermers, of, zoals hij ze zelf noemt, ridders. Nu is het zijn beurt om de koning van Deventry te dienen, maar voor hij dit kan doen moet hij nog een lange weg afleggen.
“LET OP!! Aangezien dit spel een duidelijke verhaallijn heeft zijn er nogal wat spoilers aanwezig in mijn review. Ik probeer zoveel mogelijk spoilers te voorkomen, maar wees gewaarschuwd!”
Gouwe ouwe
King’s Quest: A Kight To Remember is zeker geen nieuwe game. Wat veel mensen niet weten is dat deze installment een reboot is van de King’s Quest francise uit 1984. Deze francise bestond, net als het huidige spel, uit 5 hoofdstukken, waarin wij als spelers een deel uit het leven van koning/voormalig ridder Graham spelen die zijn weg omhoog vecht in de hiërarchie van het koninkrijk Deventry. Deze game franchise was een keerpunt in de gaming industrie omdat King’s Quest de eerste game was waar het karakter vrij bestuurd kon worden door de speler; het spel was dus zijn tijd heel ver vooruit. Nu, ruim dertig jaar later, is er besloten nieuw leven te blazen in deze franchise met de reboot King’s Quest: A Kight To Remember.
The search for fame and glory
In King’s Quest: A Knight To Remember spelen wij het verhaal van de dappere koning/voormalig ridder Graham wiens achternaam nog niet bekend is in hoofdstuk een. Het is Graham’s doel om ridder te worden aan het hof van de voormalige koning van Deventry. Dit doet hij door aan het jaarlijkse riddertoernooi mee te doen. De winnaar van dit toernooi wordt aangewezen als nieuwe ridder in de hofhouding van de koning en aangezien de koning geen kinderen heeft kan het zijn dat een van zijn hofhouding ook nog eens koning wordt wanneer hij komt te overlijden… ehm laten we het een toevalsspoiler noemen. Maar zoals we al snel leren is dit spel zelf een grote spoiler want de volledige gameplay van King’s Quest bestaat uit het herleven van de verhalen van Koning Graham die hij aan zijn kleindochter vertelt. De verhalen spelen zich niet direct in chronologische volgorde af, wat een van de pluspunten is van dit spel vind ik. Zo weet je bijvoorbeeld als speler soms al wat je tegen gaat komen op bepaalde plekken en is het vermakelijk om in latere “levels” meer uitleg te krijgen over sommige stukken in het spel waarvan je dacht dat deze niet al te veel waarde hadden.
Het verhaal
Het verhaal, of eigenlijk de verhalen in dit spel zijn een groot pluspunt. Je wordt meegesleept in een fantasierijke wereld vol met vreemde wezens, draken, ridders, koningen en verrekt weinig koninginnen. Serieus, geen woord over de koningin in het eerste hoofdstuk. Maar zoals ik al eerder zei, Graham strijdt mee in het jaarlijkse ridder toernooi voor een plek in de hofhouding van de koning. In dit toernooi strijdt hij tegen een viertal andere ridders in proeven van hoffelijkheid, moed, kracht, snelheid en intelligentie die uiteraard allemaal gerepresenteerd worden door een bepaald stereotype ridder in de game. Laten we het opnieuw “toeval” noemen. Echter, als Graham aankomt in Deventry gaat alles al mis en het is aan jou de taak al deze problemen op te lossen door gebruik te maken van jouw intellect en uiteindelijk het toernooi te winnen.
De gameplay
Dit spel is een zogeheten “point and click adventure game”. Je beweegt je vrij over verschillende scenes van het landschap en in iedere scene is er wel wat te doen om verder te komen in het verhaal. Het doel van het spel is om puzzels en raadsels op te lossen door interactie met personages en voorwerpen in de juiste volgorde. Al lijkt dit zeer uitdagend, dit is op sommige punten van de game niet echt het geval. De puzzels zijn uitdagend op het eerste gezicht maar veel van de puzzels zijn vrij makkelijk op te lossen. De twee à drie puzzels die echt een niveautje hoger zitten zijn dan weer zo moeilijk dat het langdradig en een tikkeltje saai begint te worden om ze steeds weer opnieuw te moeten doen. Dat is mijn grootste ergernis aan de game, want iedere keer als je een puzzel, scenario of zelfs een interactie met een personage opnieuw in gaat kun je de cutscenes niet doorspoelen en geloof me, het zijn er veel… heel veel. Ik begrijp dat er veel cutscenes in de game moeten zitten aangezien het gaat om een verhaal dat we beleven, maar om iedere keer dat je doodgaat, iets verkeerd doet of zelfs per ongeluk met iemand nog een keer praat het zelfde filmpje te krijgen wordt een beetje irritant. Er zijn een aantal puzzels waarin je niet zomaar in een of twee keer kan overleven en om dan steeds weer door een cutscene van een minuut of twee te moeten zitten is zwaar, geloof me. Ik begon letterlijk mee te praten met sommige scenes, simpelweg omdat na twaalf keer een gruwelijke dood te sterven en weer door dat filmpje heen te moeten zitten… ach je snapt waarschijnlijk m’n punt wel. De cutscenes zijn zeker niet slecht; ze zitten vol met humor, leuke woordgrappen en fenomenale voice acting, maar het geeft de game een uitgerekt gevoel en het maakt de game veel langer dan dat het hoort te zijn, jammer genoeg.
De wereld
Het koninkrijk Deventry is werkelijk een wonderlijke plek. Niet alleen kom je hier vreemde wezens en bijzondere karakters tegen maar ook de prachtige landschappen zelf zeggen heel wat over de aandacht die de developers in de game hebben gestopt. De sets in deze wereld zijn prachtig vormgegeven en al is de wereld best klein voelt dat zeker niet zo. De style is wat mij betreft de grootste reden om het spel te kopen. Het doet me het meest denken aan de Borderlands franchise en om deze style te zien in een middeleeuwse setting is een geweldige ervaring. De style geeft de game iets extra’s; het geeft je nooit een vervelend gevoel om een stuk te moeten back tracken omdat je echt van het uitzicht kan genieten, en dat is maar goed ook want je gaat heel wat kilometertjes afleggen wil je dit spel uitspelen. Ook geeft het je een geweldig gevoel als je eindelijk naar een nieuw stuk op de map kan gaan. Ikzelf heb het spel geen een keer kunnen betrappen op een slechte performance. Iedere set in de game laadde vrijwel gelijk; geen frame skips, bugs, of zelfs clip errors. Alles liep soepel en zag er fantastisch uit. Ook een grote pre aan de game is de voice acting. Je hebt niet het gevoel dat je met dode personages te maken hebt. Alles in Deventry is levendig en alle stemmen sluiten volledig aan bij het personage. Ook de lip syncing is perfect gedaan. Dit zorgt ervoor dat je met alle personages meeleeft en een band met de wereld en zijn inwoners opbouwt.
Vrije non-lineaire gameplay?
Volgens de makers van het spel zouden er verschillende keuzemogelijkheden zitten in het spel. Zo zouden bijvoorbeeld de dialogen die je hebt met personages de game beïnvloeden. Naar mijn mening en ervaring is dit volledig niet waar. Ik heb meerdere malen echt geprobeerd meerdere keuzes en antwoorden te kiezen zelfs een deel van het spel opnieuw gespeeld maar wat je ook kiest je blijft steeds bij het zelfde resultaat uitkomen. Dit is ook best logisch aangezien je een verhaallijn volgt die al vast staat. Toch is het wel jammer dat dit principe niet geïmplementeerd is in de game, want dit had denk ik wel een grote toevoeging kunnen zijn op de gameplay.
Conclusie
King’s Quest: A Knight To Remember’s eerste hoofdstuk in de franchise reboot van 1984 is al met al een redelijke game. Er zitten zo zijn voor- en nadelen aan. Zo heeft de game een prachtige art style, een fenomenale wereld, geweldige voice acting en een meeslepend verhaal, maar verliest het wat puntjes op de gameplay. De gameplay zelf voelde geforceerd aan en gaf me het gevoel dat ik een uitgerekte versie van Putt-Putt aan het spelen was. Je loopt, je klikt op iets wanneer nodig, puzzeltje hier en daar en klaar. De puzzels waren niet echt uit dagend en werden daarom nogal saai en herhaaldelijk. Mijn grootste ergernis was het niet door kunnen spoelen of wegklikken van de cutscenes. Ik had liever gezien dat ze de eerste keer verplicht waren en daarna als je ze al eens gezien had dat je ze kon skippen. Dit zou er naar mijn mening voor zorgen dat de game niet te langdradig en frustrerend wordt, vooral omdat het trial en error concept aanwezig is in de game. Ik hoop dat ze in het volgende hoofdstuk zich meer gaan focussen op gameplay, want alle gamers hebben de art style dan wel een beetje gezien en willen naar mijn mening dan liever een goed werkende en speelbare game.
