Omdat StarGamer-opperbaas Rowdy een flink aantal weken moet knallen in zijn campingkroeg, mag ik in de tussentijd zijn Playstation 4 misbruiken. Ondanks dat ik Xbox ‘all-the-way’ ben, zijn er toch flink wat toffe titels die ik moet missen vanwege exclusiviteitsrechten. Daaronder valt ook de kunstzinnige indie-titel Journey, die ooit al op de PS3 te spelen was, maar nu is geremastered voor de PS4. Zoals jullie misschien al wisten heb ik een enorm zwak voor eigenzinnige games, dus ik kon niet wachten om aan mijn bedevaart te beginnen.
Hoe helden worden geboren
In den beginne is er een enorme zandbak (of woestijn if you will), waar vandaan je een enorme berg kunt zien. Om een onverklaarbare reden weet je dat die berg belangrijk is voor je avontuur, dus begin je rustig die richting op te slenteren. Zonder duidelijk doel van wat de fuck je eigenlijk moet doen stap je rechtstreeks in het onbekende. En als je vindt dat het verhaal nu nog niet genoeg mysterie bevat, check dan het volgende: de main character is naamloos, gehuld in een gewaad die bijna zijn complete lichaam bedekt en is ook nog eens gemaskerd.
En daar slaat Journey al gelijk de spijker op de kop, want dat is precies wat ze willen bereiken. Ze willen iedere speler een unieke ervaring laten beleven, waarin je je ‘eigen’ verhaal afloopt. Er is ook geen enkele vorm van tekst in de wereld te bekennen, alleen hier en daar slechts wat muurschilderingen die je avontuur enigzins duidelijker kunnen maken. Althans, als je brein er naar staat… En of de capaciteit toereikend is. (Gelukkig wisten we al dat SG-lezers een bovengemiddeld IQ hebben, dus jullie hoeven je nergens druk om te maken *smiley-poppetje*.)
Indrukwekkende zandbak
Ondanks de prachtige reflectie van het zand is de vormgeving van het spel erg simpel gehouden. Het spoor dat het slepen van jouw voeten door het zand achterlaat is adembenemend, en gaf me absoluut een gevoel van immersie in de wereld. Ja ik weet het, ik ben een sucker voor details. Voor de rest is het grafisch vrij vlak, maar dat is helemaal niet storend en zou in mijn ogen nog niet eens per se wat toevoegen.
Journey geeft je het gevoel dat je er compleet alleen voor staat, omdat je het enige levende wezen lijkt dat er rondloopt. De woestijn die tot de horizon doorloopt versterkt dit gevoel intens, en laat het gevoel achter dat je maar een klein iets van een groter geheel bent.
Nu wil ik natuurlijk niet de indruk achterlaten dat je echt alleen maar tegen enorme hopen zand aan het klimmen bent, want hier en daar loop je tegen ruïnes van een (zoals het lijkt) oude beschaving. Die vormen een soort van broodkruimels die zijn achtergelaten, zodat jij ongeveer weet waar je heen moet.
Ik wil niets spoilen, maar geloof mij maar als ik zeg dat de omgevingen later in het spel wel gevarieerder worden dan ik net beschreven heb.
De vriendelijke onbekende
Ik heb misschien eerder gezegd dat het ‘lijkt’ alsof je het spel in je eentje speelt, maar niks is minder waar. Op een gegeven moment krijg je de mogelijkheid om samen met één metgezel die je random tegenkomt het avontuur samen verder te beleven. Een soort van tweemans-Fellowship of the Ring. Alleen dan zonder ring.
Wat nog wel aangekaart moet worden: je kan het spel echt alleen maar met een vreemdeling spelen. Co-op met een vriend zit er niet in, en je kan alleen via een simpel geluidje onder een knop communiceren met elkaar. Je zal ook wel snel merken dat je niet veel meer nodig hebt dan een simpel geluidje om elkaar te begrijpen, en dat vind ik oprecht kunst.
Je hoeft natuurlijk niet samen te spelen, maar het is wel echt een toevoeging omdat je elkaar daadwerkelijk kunt helpen. Uiteraard kan je puzzels samen oplossen, maar het gaat verder dan dat. Kom ik straks nog op terug.
Jij en je geoorloofde hipstersjaal
De gamemechanics zijn erg simpel: lopen en springen. Alleen één punt; springen kan alleen als je een soort van lichtgevende ‘runes’ verzamelt. Zodra je deze krijgt, krijg je een soort sjaal die je in staat stelt om te kunnen springen. Hoe meer runes je verzamelt, hoe langer je sjaal wordt, hoe hoger/verder je kunt springen. Een kind kan de was doen. (Ik niet, maar een kind wel.)
Je kan alleen niet oneindig blijven springen, want na elke sprong neemt je sjaal in kracht af. Om deze op te laden moet je een soort van verdwaalde, zwevende mini-tapijtjes vinden, en die vullen op hun beurt weer jouw sjaal aan. Ze zijn op zich genoeg te vinden, maar als je met een partner speelt kunnen jullie elkaars sjaal aanvullen door dicht tegen elkaar aan te lopen. Ik weet trouwens zeker dat de partner waar ik mee speelde een vrouw was, dus geen kutgrapjes nu.
Niet alleen schone schijn
Helaas lijdt elke game wel onder teleurstellingen, en daar is Journey geen uitzondering in. De moeilijkheidsgraad van de game ligt erg laag, en de actiemomenten zijn maar op een hand te tellen. Het geeft je wel de tijd om 100% te genieten van de spelwereld, maar ik kan begrijpen dat het daarom niet voor iedereen is weggelegd. Het is volgens mij niet eens mogelijk om dood te gaan, ’t is mij in ieder geval niet gelukt. Zelfs mijn vriendin als ‘casual gamer super-deluxe’ kreeg het in haar playthrough niet voor elkaar… zou genoeg moeten zeggen lijkt mij.
Gelijk nog één van de weinige minpunten die ik over de game weet te benoemen: de speelduur. Ik heb de game van voor naar achter in ongeveer 2 uur uitgespeeld, en mijn vriendin deed er ongeveer 3 uur over. Erg jammer, want ik had me graag verder onder willen dompelen in de wondere wereld van Journey.
Conclusie
Als games een schilderij zouden kunnen zijn, zou Journey makkelijk in de expositie passen. Het is werkelijk waar een game die bijna sprookjesachtige plaatjes op je scherm weet te toveren, en je compleet opslokt als je je open weet te stellen. Het was een avontuur dat ik in ieder geval niet snel meer zal vergeten. Het enigse punt is dat het natuurlijk een niche game blijft die niet voor iedereen is weggelegd. De korte speelduur en lage moeilijkheidsgraad zullen ook zwaar wegen voor vele gamers, zelfs al is de game voor een leuke prijs op de kop te tikken.
Het enigste wat ik zou kunnen zeggen: probeer het eens een keer. Misschien dat je wel positief verrast wordt, want een heuse PS-klassieker als deze mag je eigenlijk gewoon niet gemist hebben. Rowdy weet het misschien nog niet, maar als Journey 2 uitkomt gap ik zijn Playstation gewoon weer.
