Waar het af en toe tussen de redacteuren nog wel eens een veldslag is wie welke game mag reviewen, verliep dat bij Homefront een stuk anders. Menig crewlid had in de afgelopen weken (of jaren) al ervaring met de Homefront serie gehad en hadden daarom niet veel trek in de game en dus werd ik voor de leeuwen geworpen om deze vloek te trotseren. Zelf heb ik weinig ervaring met Homefront, behalve dat bij de vorige game een lekker stuk ram- en gitaarwerk diende als soundtrack. Zodoende duik ik vrij neutraal en zonder al te veel voorkennis de game in. Kom maar op met die game en laat het de revolutie zijn, waar ik op hoop!
Fight Fire With Fire
De game speelt zich af in Philadelphia, maar dan in eentje waar Noord-Korea de digitale en technologische oorlog heeft gewonnen. APEX Corporation is een Noord-Koreaans bedrijf dat begon met maken van technologische apparaten als MP3-spelers en telefoons, maar uiteindelijk ook begint met productie van wapens. Door conflicten en oorlogen in het Midden-Oosten is Amerika in 2025 in zware economische omstandigheden terecht gekomen en heeft het schulden bij de APEX Corporation vanwege wapenleverancies. Uiteindelijk besluit Noord-Korea zelf het geld terug te komen halen en valt Amerika binnen en daarbij wordt alle APEX-technologie in de VS uitgezet. Het is 2029 en Philadelphia wordt onderdrukt door Noord-Korea. Jij bent Ethan Brady, een lid van de verzetsgroep “The Voice of Freedom”. Bij een inval van de “Koreans People’s army (KPA)” worden leden van de verzetsgroep gemarteld en vermoord en jij bent de enige die het overleefd. Genoeg rede dus om door te gaan met het verzet.
The Thing That Should Not Be
Waar in ieder geval de revolutie niet in zit, is de flow van de game. Zo lijkt er flink te zijn bezuinigd op het aantal frames die per seconde over het beeldbuis worden gegoten, je karakter loopt wat traag (wat overigens weer op te lossen is door een item te kopen waarmee je 25% sneller loopt). De game kent de nodige horten en stoten bij actie en een automatisch savesystem die het spel even onderbreekt. Toen ik tijdens een gevecht werd omsingelt en er vervolgens een savepoint werd gemaakt, waardoor ik bij doodgaan mezelf eerst weer uit die benarde positie moest werken, wist ik het zeker: dit is een stroef begin!
Dat gevoel werd versterkt toen ik de game opnieuw opstarten en ik opmerkte dat het laden van de game wel erg lang duurt. Aangezien de concentratieboog van de jeugd van tegenwoordig te wensen overlaat, zou het me niet verbazen als sommige spelers al vergeten waren dat ze de game hadden aangezet wanneer het spel eindelijk is opgestart. Het opstarten van mijn save file duurde bij mij (Xbox One) 4 minuut en 36 seconden. Pak daarom gerust nog wat drinken, draai die bolus alvast of bak nog een eitje op. De game geeft je er genoeg tijd voor. Nee, deze game lijkt nog niet de revolutie te zijn.
Welcome Home
De star Philadelphia is het decor van het spel en deze is prima vormgegeven, met genoeg details die een realistische bezetting vormgeven. De stad is een puinhoop, angst onder de bewoners, het machtsvertoon van de KPA met soldaten, drones en het nodige legermateriaal als voertuigen en vliegtuigen die boven de stad rondvliegen opzoek naar verzetsstrijders. Je proeft dat de bevolking snakt naar de bevrijding. De stad kent natuurlijk ook de kant van het verzet, met propaganda, graffiti en tekens in de stad om andere verzetsstrijders te helpen naar bevoorrading en safehouses. De bewoners hoor je langzaam wat in opstand komen en vervolgens hoor je ook nog “Fuck the KPA!” door de straten galmen Rood kan wel de kleur van passie, lippen en Marco Borsato zijn, maar voor het echte verzet moet je toch echt de blauwe kleuren volgen. Philadelphia is getekend door de strijd, vanuit beide kampen.
Aan de andere kant heeft de KPA en ook het nodige machtsvertoon en helpen lichtreclame voor propaganda voor de KPA en de APEX Corporation. De straten zijn in puin, autowrakken liggen over de straten en er staan betonblokken en over de speakers in de straten galmen de strikte regels waar de bewoners zich aan moeten houden. De verschillende districten verschillen van elkaar. Zo zijn er rode en gele districten, waarbij rode districten de strijd is uitgevochten en de stad in puin is. Toch trekken veel verzetsstrijder naartoe om materialen te vergaren voor het maken van bommen en dergelijke. De gele districten, zijn gebieden die worden onderdrukt door de KPA, zonder al te veel gevechten op dat moment. De beveiliging is opgeschroefd en je moet je onopvallend gedragen, dus wapens moeten keurig zijn opgeborgen en je moet contact met de KPA en overige camera’s en voertuigen vermijden. Je moet hier stealth te werk gaan en proberen de burgers voor je te winnen met propaganda, sabotage en goede daden verrichten.
Disposable Heroes
Waar het met de setting en verhaal best goed gaat, gaat het technisch vaak mis. Lange laadtijden, haperingen, onverwachte savepunten en de intelligentie en programmering van de vijanden zijn allemaal geen sterke punten van het spel. De soldaten hebben soms het denkvermogen van een in de frituurpan leeggelopen kalfskroket. Zo hebben ze er geen enkel probleem mee om hun magazijnen geheel te legen tegen een muur waar je net achter staat. Ook heb ik het meegemaakt dat ze een trap op komen lopen bij een gevecht en in plaats van je in het gevecht aankijken, gewoon rechttoe naar boven lopen alsof er niets aan de hand is, en vervolgens boven er wee achter komen dat ze in een gevecht waren geraakt. Als je met regelmaat ook nog losse ledematen van een soldaat door een muur uit ziet steken krijg je echt een gevoel van nostalgie. Ik dacht dat we dat soort zaken ondertussen al een jaar of achter ons hadden gelaten. Het is niet dat het spel onspeelbaar is, maar het haalt wel een stuk van de fun omlaag. We gaan richting het 4K tijdperk en dan wordt het toch tijd dat deze zaken verdwijnen.
Seek & Destroy
Het is de bedoeling om KPA even flink op z’n plaats te zetten en de KPA van Philadelphia weg te vagen. Dit gebeurt door een soort van Turf War (beetje zoals de Gang Wars in GTA San Andreas of het veroveren van outposts in Far Cry). Philadelphia is onder de macht van de KPA, wat betekend dat je niet gespot mag worden door de soldaten en dat het leven als verzetsstrijden lastig is. Je moet eigenlijk stukje bij beetje de straten van Philadelphia terug veroveren van de KPA. Dit doe je door Strike Points over te nemen. Dit zijn belangrijke gebouwen in een wijk (zoals een school, flat of bedrijf). Voordat je alle Strike Points zichtbaar hebt, moet je de burgers voor je winnen door het vinden van radio’s (en verzetspropaganda uit te zenden), het helpen van burgers en het saboteren van KPA apparatuur en wagens.
Wanneer je de burgers voor je gewonnen hebt, heb je beschikking over de Strike Points op je map. Het overnemen van een Strike Point gebeurt door een pomp in een bedrijf uit te zetten, of om jezelf in de beveiliging te hacken of iedereen overhoop te knallen. Dit verschilt per Strike Point, maar voor de gameplay maakt het niet heel veel uit. Je gaat naar de Strike Point toe, voltooid de opdracht wanneer mogelijk) stealthy en het gebied is van jou. Per district zijn er zo’n ongeveer 10 Strike Points, maar je hoeft ze echt niet allemaal te verzamelen om jezelf door de game te werken. De hoofdmissies vertellen tegelijkertijd ook het verhaal van de game, maar echt een ervaring die is blijven hangen is uitgebleven. Misschien die ene missie dan waarbij je een groot voertuig van de KPA moet stelen, een andere verzetsstrijder rijdt hem langzaam weg, terwijl jij moet voorkomen dat het ding kapot wordt geschoten.
Fuel & Battery
Nadat je Strike Point hebt verovert en missies en jobs hebt voltooid, wil je natuurlijke ook beloond worden voor je werk. Laat die flappen maar rollen of uhm, flappen ofzo. Van je hard verdiende centen kun je wapenmods, uitrustingen en items kopen. Verwacht niet datje de hele Kalverstraat bij elkaar kunt kopen met hoeden, sierraden en bontkraagjes en je als een carnavalsganger door de stad kunt lopen , maar gewoon de noodzakelijke zaken voor overleven: pantsers, schoenen waarmee je voetstappen zachter zijn, lichtgewicht uitrusting om sneller te lopen of andere spuiten om sneller te genezen. Het customizen van wapen is wel vet gedaan. Je hebt een basis “gun” en met een druk op de knop verander je hem in een small machinegun of zet je er een demper op.
Naast het inleveren van geld, verzamel je gedurende het spel ook de nodige voorwerpen. Een groot deel hiervan is allemaal rotzooi die je bij de eerstvolgende safe house kan verpatsen voor geld, maar een ander gedeelte kun je gebruiken voor het craften van items. Denk bijvoorbeeld aan brandstof, ontstekingsvloeistof en batterijen waarmee je items kunt maken als granaten, hack tools en dergelijke. Het is niet zo dat je de stad uit moet kammen om niet zonder granaten te komen, maar het zorgt er in ieder geval voor dat je tijdens je missies wordt uitgenodigd om in de omgeving te kijken naar items. Daarnaast kun je de items ook gewoon voor een klein bedrag bij de shops kopen dus een groot probleem is het niet.
Sad But True
Helaas is Dambuster Studios er niet in geslaagd om met Homefront om te toveren tot een revolutie die het had kunnen zijn. De gameplay is wat eentonig, maar wel vermakelijk en ook de gevechten met de verschillende eenheden in combinatie met de stealth actie is prima. Het is alleen technisch zo tergend en je hebt het gevoeld daardoor alsof je een alpha versie van de game aan het spelen bent. Had deze game de tijd gekregen die het nodig was, dan was het een degelijk spel. Niet een revolutie, niet een garnalenkroket, maar op z’n minst een goede kalfkroket. Nu is het een soort kalfkroket die net open is gebarsten en waarvan de ragout er al een beetje uitdruipt. Als je hij toch al gaar is, eet je hem ook op, maar je hoort niemand in een snackbar ooit vragen om een opengebarste kroket.
[mbYTPlayer url=”https://youtu.be/n7gBDWhxKWU” opacity=”.5″ quality=”medium” ratio=”auto” isinline=”false” showcontrols=”false” realfullscreen=”true” printurl=”true” autoplay=”true” startat=”11″ mute=”true” loop=”true” addraster=”true” stopmovieonblur=”false” gaTrack=”false”]
