Wat Mario is voor Nintendo, Sonic voor Sega, is Master Chief voor Xbox: alleen dan honderd maal meer badass. De iconische (anti)held is weer helemaal terug van weggeweest met Halo 5: Guardians, klaar om Covenant kont te schoppen. Of Promethean kont, Big Chief geeft in ieder geval geen fuck. Alleen wordt er in dit deel sterk getwijfeld aan de motieven van de ‘eindbaas in green’ en krijgt hij een team getrainde Spartanen onder leiding van Spartan Locke achter zich aan. Los van waar dit naartoe gaat, is natuurlijk de belangrijkste vraag of 343 Industries een waardige Halo heeft neer kunnen zetten na het relatief ‘geflopte’ vierde deel.
Het Masterplan van Chief
Master Chief a.k.a. John-117 wordt door de United Nations Space Command op pad gestuurd met zijn eigen roedel Spartanen, genaamd ‘Team Blue’, om het heelal weer een veilige plek te maken. Maar net zo snel als hij de orders krijgt, verandert hij ongeveer alweer van gedachten en gaat zijn eigen weg. Niet zozeer om de middelvinger richting de UNSC op te steken, maar omdat hij gelooft dat zijn manier dé manier is om het universum nog een aantal (licht)jaartjes langer mee te laten gaan.
In de tussentijd dat Chief van de radar verdwijnt gaan er een aantal koloniën in rook op. De UNSC vindt dit opzich-zeg-maar-best-wel-niet-heel-erg-tof en wekt argwaan op over MC (hoeveel namen kan je hem geven) zijn handelingen en motieven. Dus aan de hand van deze evenementen besluit de raad om de supergetrainde soldaat Spartan Locke en zijn ‘Team Osiris’ achter de Green Man aan te sturen. Je kan het al raden: dat is where the schijt hits the ventilator.
Het moeilijke leven van een protagonist
Om El Chievo in dit deel een mogelijke ‘anti-held’ te maken, is een erg gewaagde stap geweest van 343 Industries. Hij is natuurlijk dusver de grote held in de serie geweest en wordt alom geprezen, maar gelukkig is de vertelwijze op een unieke manier vertaald. ‘Waarom dan David?’ Nou, je speelt het verhaal namelijk uit de ogen van beide partijen, die een volwassen kat-en-muisspelletje spelen.
Helaas is de opbouw een beetje suf, omdat de echte confrontatie tussen Team Blue en Osiris erg lang uitblijft. Net op het moment dat je denkt dat het gaat gebeuren, word je blij gemaakt met een dode mus. De ‘jacht op’ voelt meer als een sidequest ter ondersteuning van het daadwerkelijke verhaal.
Daarbovenop is het maar vreemd dat Master Chief in één klap als de bad guy aanschouwd wordt, zeker als hij al minstens VIER keer het GEHELE universum gered heeft. Hoe interessant het verhaal ook wordt verkocht, ik kan niet echt inzien hoe je zo snel aan een held van dat formaat zijn motieven kan twijfelen. Missertje hiero.
Spartanen, wat is jullie beroep?!?
De game speelt soepeltjes weg op een dikke 60 frames per seconde, en de wapens voelen aan alsof ze een fikse impact geven. Beetje á la Destiny, waar de gunplay ook superb is. Daarnaast zijn je Spartan Abilities ook prominent aanwezig, waardoor je je nog meer dan ooit een een echte superheld voelt. Met je ‘boosterpack’ ben je namelijk in staat om te dodgen, een WWF-achtige ‘ground pound’ tussen een groep vijanden in te doen of iemand een snoeiharde ‘Spartan Charge’ te verkopen. Daarmee bedoel ik trouwens niet dat ze het daadwerkelijk zouden willen kopen, want het doet best wel pijn… Als je er van doodgaat lijkt het mij in ieder geval aardig veel pijn te doen.
De gehele storyline is uiteraard helemaal te solo-en, maar ditmaal is er ook nog eens plaats gemaakt voor een 4-player online co-op! Helaas is de gehele splitscreen ervaring verdwenen, zowel in de campaign als versusmode, en ik weet nu al dat dit in slechte aarde valt bij fans van de serie. Deze optie heeft de Halo-reeks altijd uniek gemaakt. Hotseat-gaming is al stervende en het is daarom een eeuwige zonde te noemen dat ’t eruit is gehaald.
Als je je weg weet te vinden in menig shooter, is het aan te raden om de campaign te starten op minimaal de Heroic moeilijkheidsgraad. Ik betrapte mezelf er op dat we met 4 player co-op onder dit niveau door de levels heen jaagden als debielen, zo mis je de schoonheid van de wereld en merk je niks van de goed uitgedachte levelstructuur. De omgevingen zijn prachtig vormgegeven, divers en open genoeg om confrontaties op meerdere manieren aan te gaan.
Ik heb het bijvoorbeeld op de Legendary moeilijkheidsgraad op bepaalde stukken vaker dan eens af moeten leggen en de omgeving gaandeweg moeten scouten naar ammunitie, want meeeehn wat is dat schaars. Niet alleen dat maakt het moeilijk, want je vijanden hebben de aim van de John F. Kennedy sniper en je teammaten (singleplayer hé, rustig aan!) het verstand van een kokosmakroon. Vooral dat tweede kan soms ernstig op je zenuwen werken, maar wie speelt er nou alleen als het ook met vier man te doen is? Precies mijn punt.
Multiplayer Madness
Zoals de meesten al wisten schijnt niet alleen de campaign in deze scifi-shooter, de multiplayer is bijna altijd minstens zo sterk geweest. Is dat in dit deel anders? Absoluut niet! De souplesse loopt naadloos door van de single- naar de multiplayer en zorgt voor heeeeel wat uurtjes vermaak. De klassieke Arena-modus staat als een huis met bekende speltypes als Team Slayer, Team Arena, SWAT en Free-For-All, maar daar is nu ook ‘Breakout’ aan toegevoegd.
Dit speltype debuteert in Halo 5, en is gebouwd op de fundering van het immens populaire eSports fenomeen. Je wordt hier vanaf een platform met twee teams van vier man in een perfect symmetrische paintball-achtige arena gelanceerd. Het doel is om alle tegenstanders uit te schakelen of de vlag die in het midden van de arena ligt naar de vijandelijke basis te brengen. Op bepaalde keypoints in de map liggen krachtige wapens, maar zoals je begrijpt wil de tegenstander deze ook bemachtigen. Herhaal dit totdat één team vijf rondes gewonnen heeft en verlaat victorieus de arena.
Wat deze gamemode vooral zenuwslopend maakt is dat je maar één leven per ronde hebt, dat maakt dat er erg weinig ruimte is voor fouten. Skills en goede communicatie met je team zijn van essentieel belang. Zweethandjes gegarandeerd!
Battlefield: Guardians
Als je denkt dat het daar bij blijft, heb je het mooi mis. Zo is ‘Warzone’ ook een compleet nieuwe toevoeging aan het Halo-universum. Qua gameplay doet dit erg denken aan Conquest in de Battlefield-reeks. Deze gamemode maakt plaats voor 24(!!!) spelers waarin drie controlepunten op een vrij grote map vast moeten worden overgenomen worden door jouw team. Zodra jij al deze punten onder controle hebt, verdien je Victory Points en wordt de vijandelijke core op de hoofdbasis van de vijand blootgesteld. Die moet jij met je team finaal aan gort schieten om te winnen, of 1000 Victory Points zien binnen te harken.
De spelmodus is vrij complex en biedt nog meerdere mogelijkheden om te winnen, die de balans tussen punten binnen enkele minuten om kan gooien. Zoals misschien al bij jullie bekend was wordt er ook gebruik gemaakt van AI-gestuurde teammaten en vijanden, die voornamelijk de controlepunten bestoken en verdedigen. Maar eens in de zoveel tijd spawnen er ook AI-bazen random in de map die Victory Points opleveren, die soms een enorm grote som op hun hoofd hebben. Weet het team met een achterstand deze alsnog uit te schakelen, kan dat ervoor zorgen dat ze alsnog winnen. Alom een erg interessante gamemechanic.
Helaas is het in de praktijk erg moeilijk om op de laatst genoemde manier te winnen en gooit het de modus een beetje uit balans. Wat ook meespeelt is het feit dat er REQ-stations zijn op elk controlepunt waarmee je voertuigen kan oproepen of wapens vandaan kan halen. Je kan uiteraard niet klakkeloos de dikste tank of ziekste rocketlauncher in het speelveld oproepen, alleen voor niks gaat de zon op hè.
Get REQ-ED
Zowel in Arena als in Warzone vergaar je zogenaamde REQ-points, waarmee je verschillende kaartpakketten kan kopen die bepaalde wapens, voertuigen of power-ups bevatten. Afhankelijk van welk pakket je koopt worden de rewards steeds sicker. Zo bevat een Gold Pack mooiere beloningen dan wanneer je bijvoorbeeld een Silver Pack koopt, maar uiteraard lever je hier ook meer REQ-points voor in.
De inhoud van de pakketten bevat veelal gear om te gebruiken in Warzone, maar er kan ook nieuwe armor of een dikke helmet in zitten om je character mee te customizen. Dit is dan alleen esthetisch, maar ik ben sowieso een loot-hoer dus ik klaag niet…
Wat wel erg jammer is, is dat de game hier gebruik maakt van microtransacties. Natuurlijk kan je alles verzamelen door de ingame currency ‘REQ points’ in te leveren, maar als je het te langzaam vindt gaan kan je pakketten ook kopen met daadwerkelijk geld. Zo zie je mensen die er een hoop geld in pompen wel rondrijden in de dikste voertuigen en rondlopen met de gruwelijkste gear en wapens, maar zo hoort het in mijn ogen niet gespeeld te worden.
Daarnaast is het gewoon een feit dat kids die nog niet echt een besef hebben van geld hier gewoon afgetroggeld worden. Een hoop kleine bedragen maakt uiteindelijk ook een groot bedrag, iets wat de ‘Candy Crush-generatie’ nog niet begrijpt. Excuse my language, maar als je je aangesproken voelt ben je deel van het probleem. *kusje*
Conclusie
Halo 5: Guardians is een erg vermakelijke titel, met hier en daar wat missertjes. Zo is het kat-en-muisspel tussen Locke en Master Chief een beetje omslachtig en is het slecht onderbouwd waarom Master Chief gezien wordt als de ‘bad guy’. De missende splitscreen-functie en de microtransacties zijn jammerlijk, maar niets wat de titel niet kan overleven.
Four player online co-op en een uitstekende multiplayer zijn al twee punten die de missers ruimschoots goedmaken. Zowel veteranen als nieuwkomers zullen deze game waarschijnlijk nog lang gaan spelen, zeker met alle gratis content die ons ook nog eens beloofd is. Met in ieder geval nog 15 gratis maps, nieuwe speltypes en Forge in het verschiet zal de Halo-fanatic nog lang niet uitgespeeld zijn. 343 Industries heeft laten zien dat ze een capabele studio zijn om de reeks voort te zetten, dus al met al geloof ik dat we nog wel even zoet zijn tot Halo 6!
