Remember, remember the tenth of November… Vorige week was de dag waar ik en vele andere mensen jarenlang op hadden gehoopt. Om hadden gebeden… Toen het spel werd aangekondigd kon ik mijn geluk niet op. En vorige week was het moment daar. Ik start het spel op en de eerste woorden geven me gelijk kippenvel. “War. War never changes.” De herkenbare muziek en het bekende kriebelende gevoel dat je krijgt als je ontzettend veel zin hebt om een spel te beginnen waren beide heftig aanwezig en ik kon niet wachten om te beginnen met een nieuw spel.
En gelijk aan het begin van het spel word ik teleurgesteld. Vooral door het verhaal. We maken kennis met een perfect gezinnetje dat geniet van elkaar en hun jonge baby, Shaun. We kregen al redelijk snel te zien hoe het character creation proces eruit ziet in de game, en hoe we onze S.P.E.C.I.A.L. points konden kiezen. Wist ik veel dat de introductie van het spel ook bijna niks meer inhield dan dit. Al vrij snel is het gedonder en moet je rennen voor je leven naar de Vault die je zou beschermen voor de bommen. We krijgen dus niet de kans om kennis te maken met je levenspartner, baby, buren of leefomgeving. Hoppa, die Vault in en bek houden. Wat ik zo bijzonder vond aan Fallout 3 was dat ik echt een band kreeg met papa (maar wat wil je als je papa wordt ingesproken door Liam Neeson) en dat ik niets liever wilde dan de wereld intrekken om hem op te sporen. In Fallout 4 kom je een heel aantal jaren later weer uit die Vault en dan zoek je het maar uit…
Ben ik alleen maar negatief over het spel? Nee, dat zeker niet. Maar ik ben ook niet overtuigd dat dit de beste RPG of all times is. Verre van. Ben ik alsnog verslaafd aan het spel geworden? Jep. Toch wel.
LET OP: ik geef in mijn review kleine SPOILERS over de verhaallijn van het spel, dus als je verrast wil worden en niks wil weten, read no further!
Het verhaal en de protagonist
Ik heb in Fallout 4 gekozen voor de vrouwelijke hoofdpersoon en ben ongeveer een half uur bezig geweest om er perfect uit te zien aan het begin van het spel, want ik moet natuurlijk wel een hete babe zijn in die post-apocalyptische wereld… De rest van het spel verstop ik dat prachtige hoofd wel onder een gasmasker, want stats zijn belangrijker dan looks, maar dat is een detail. Als je dan met de Vault-Tec verkoper hebt gepraat en je S.P.E.C.I.A.L. stats hebt toegewezen ren je al snel je lange benen onder je lijf vandaan om je weg te banen naar de Vault. Je ziet een paar vriendelijke gezichten, krijgt een Vault Suit aan en moet in een Cryo-pod klimmen van de vriendelijke wetenschappers. What’s the worst that could happen, right? Een cutscene volgt en je krijgt te zien hoe je baby, Shaun, wordt gekidnapped door een paar mensen in hazard suits en hoe je man wordt doodgeschoten omdat hij niet wil dat je baby wordt meegenomen. Bijna word ik er verdrietig van. Not my kid, goddammit! Na een nieuw cryo-dutje word je wakker in de Vault, en moet je eruit zien te ontsnappen. Is dat eenmaal gelukt bevind je je in een prachtige, post-apocalyptische wereld. Wow. Niets van die bruine filters die we kennen uit Fallout 3, maar een kleurrijke wereld die echt aanvoelt als een Wasteland. Of als de Commonwealth, in dit geval.
En wat wil je dan liever dan op zoek gaan naar de motherfuckers die je baby hebben? Juist, niets. Opsporen en afmaken die lui. Zo simpel blijkt dat nog niet te zijn… De wereld is zo groot, er zijn zo veel quests en er is zo veel te doen dat je al snel het overzicht kwijt bent. Baby? Welke baby? Fuck that baby, ik ga op zoek naar shiny loot. De map is wederom gigantisch, en je kunt nog geen minuut lopen zonder een nieuwe point of interest tegen te komen, of Mole Rats, of een radiofrequentie met een nieuwe quest… Dit is zowel de kracht van het spel als de zwakte. Je kunt enorm veel kanten op en het is duidelijk dat het spel uren aan vermaak kan bieden aan elke gamer… maar hoe zit het dan met je verhaal? Met je baby? Met je man en je wraakgevoelens?
Als het gaat om RPG’s vind ik het verhaal een van de belangrijkste aspecten. Je wilt je inleven in een character en beslissingen maken die je een geluksdansje laten doen als het lukt, of je hart breken als je iets moet doen wat je eigenlijk niet wilt. Ik wil die ervaring dat ik helemaal word meegetrokken in een verhaal en word ondergedompeld in emoties en keuzes. Daarnaast vermoord ik graag wat vijanden, en als dat met een fancy geweer mag hoor je mij niet klagen. Maar zodra ik begin met het spel en de kans krijg om nieuwe quests aan te nemen en gesprekken aan te gaan met andere characters blijkt dat mijn persoonlijkheid haarzelf nogal badass vindt. Ik kan regelmatig sarcastisch zijn en lullige opmekringen maken… what the fuck? Ik ben tweehonderd jaar later wakker geworden in een compleet veranderde wereld terwijl ik heb gezien dat mijn baby is gekidnapped en mijn man voor mijn ogen is vermoord, en ik hang een beetje de lollige, sarcastische bitch uit tegen wie het ook maar wil horen? I just don’t buy it. Ik mis echt dat gevoel van inleving. En hoewel de stemactrice goed haar werk doet en overtuigend klinkt, kan ik me des te minder inleven in haar persoonlijkheid en beweegredenen. In Fallout 3 was het gevoel van immersion juist groter omdat ik mijn eigen stem zelf invulde. Dit aspect aan het spel vind ik persoonlijk een gemiste kans.
Graphics en bugs
De andere bekende “problemen” van Fallout 4 zijn de graphics en de bugs in het spel. Ja, de graphics zijn niet hetzelfde als in andere grote RPG’s van dit jaar (denk aan Dragon Age: Inquisition of The Witcher 3). Ik vind dit persoonlijk niet erg. De upgrade ten opzichte van Fallout 3 is namelijk aanzienlijk; de wereld biedt prachtige plaatjes en momenten, en ik heb regelmatig even stilgestaan als er een gigantische aircraft van The Brotherhood of Steel overvloog of ik in de lift in Diamond City stond. De “verouderde” graphics zijn voor mij dan ook niet een graadmeter voor de kwaliteit van het spel. Heel af en toe had ik een drop in de framerate, maar tot nu toe is het bij mij toch redelijk stabiel gebleven. Ik geniet dus volop van deze vernieuwde, kleurrijke setting van Fallout. Het voelt als het vertrouwde wereldje, vol uitgebrande gebouwen en opgeblazen auto’s, alles in de eigen distinctieve artstyle van Fallout, maar dan met een stuk meer kleur en details.
Wat me wel meer stoorde waren de laadtijden. Zo vaak als ik een quest aan het doen was verraste het me hoe lang ik moest wachten voordat een nieuwe zone was geladen. En ik heb echt geen trage pc. Soms als je gewoon even ergens binnen wilt kijken ben je langer aan het wachten tot alles geladen is dan je daadwerkelijk ergens binnen bent. Is dit onoverkomelijk? Nope, maar je moet af en toe wel iets meer geduld uitoefenen.
En die bugs die in het spel zitten? Tsja, soms zweeft Dogmeat naast me in de open lucht. No biggie, heb daar niet zoveel moeite mee. Laat Dogmeat lekker zweven. Als hij in een trap blijft hangen vind ik het iets minder leuk, maar ook dit zijn relatief kleine puntjes van irritatie. Als je ze al zo mag noemen…
Gameplay: Fallout 3 in een nieuw jasje
Wat betreft de gameplay is Bethesda trouw gebleven aan de succesformule van Fallout 3, met hier en daar de nodige upgrades om het spel te verbeteren. Zo is het spel nu een stuk beter te spelen zonder de V.A.T.S., het speciale actiesysteem waarbij je kunt richten op specifieke lichaamsdelen van je vijanden om de kans dat je daadwerkelijk raak schiet te verhogen. Plus, bloederige graphics in slow-motion. Maar kies je ervoor om de V.A.T.S. minder te gebruiken, dan is dat nu ook echt een optie. Wat dat betreft is Fallout 4 meer een shooter geworden (maar nog altijd een RPG met FPS-elementen, en niet andersom). Maak je wel gebruik van de V.A.T.S. dan is de grootste verandering dat we nu in slow-motion kijken naar onze vijanden; de kansen om ze op verschillende lichaamsdelen te raken veranderen dus ook naarmate een vijand draait of dichterbij komt, en dat maakt het systeem een stuk dynamischer en uitdagender. Zweethandjes gegarandeerd als je in een gevecht zit met meerdere enemies, want wie schiet je eerst? Wie is je grootste bedreiging?
The Sims meets Fallout 4
Een nieuwe toevoeging die me heeft verrast is het bouwsysteem. Vooral omdat ik een lootwhore ben. In Fallout 3 was ik ALTIJD te zwaar beladen omdat ik tien koffiekopjes, vijftien bezems en vierhonderd potloden bij me had. Want ja, ik kan het meenemen, dus waarom zou ik het niet doen? Toen had het geen enkele zin. Maar nu… alles kan gebruikt worden om in je eigen settlement te hergebruiken voor bijvoorbeeld watervoorzieningen of elektriciteit. Awesome! Ik moet regelmatig afreizen naar mijn settlement om alle junk die ik heb verzameld weer even te dumpen, maar als je eenmaal genoeg hebt verzameld kan je mooie nieuwe toevoegingen bouwen in je dorp. Je kunt alle junk ook gebruiken om wapens en armor te upgraden. Heerlijk! Nooit meer twijfelen of je iets nodig hebt. Huppa, vullen die rugzak, dumpen in je stadje en upgraden/bouwen maar!
Ik moet wel bekennen dat ik nog niet heel goed ben in het daadwerkelijke bouwen. Als ik de mogelijkheden zie dan begint het wel te kriebelen, maar ik moet er echt een in-game dag voor vrijnemen om me helemaal bekend te maken met alle mogelijkheden die je hebt in je settlement. Je kunt zo veel bouwen en het zo grootschalig maken dat het wat tijd kost om het allemaal uit te zoeken.
Jammer genoeg ben ik wel redelijk vaak in gevecht met de camera en de user interface. Instinctief zijn er bepaalde knoppen die je altijd gebruikt in het spel, en die zijn in het bouwmenu net iets anders. Bovendien zijn de locaties om iets neer te zetten niet altijd even makkelijk te zien. Ze hadden dit wat mij betreft beter kunnen maken als het een soort top-downmogelijkheid had gehad. Zoals in The Sims. Van bovenaf lekker bouwen voor meer overzicht en betere locaties. Desalniettemin heeft deze nieuwe toevoeging absoluut meerwaarde! Dit alleen al zorgt voor heel wat extra uurtjes plezier in het spel.
Conclusie
Ik kan nog wel heel wat pagina’s volschrijven over het spel. Het is zo’n uitgebreide game dat het moeilijk is om in een relatief kort artikel alle facetten te belichten die het spel te bieden heeft. Dus laat ik de belangrijkste dingen even op een rijtje zetten.
Het spel is verslavend. Als een chem-addict heb ik al redelijk wat uurtjes achter mijn pc doorgebracht om de Commonwealth te verkennen, quests te volbrengen, irritante Bloodbugs of Mole Rats neer te knallen en mijn nederzetting op te bouwen. Er is ongelooflijk veel te doen in het spel. Ik heb er bijna 30 uur inzitten en ik heb nog niet het gevoel ook maar een tiende van het spel gezien te hebben. Bethesda is er wat dat betreft dus in geslaagd om me weer in deze wereld te trekken en me te vermaken met droge, harde humor of te verbazen om bepaalde verhaallijnen.
Maar het belangrijkste aspect voor mij, de hoofdverhaallijn, valt tegen. Dat weerhoudt me ervan om me echt in te leven in de hoofdpersoon en haar situatie. Dat de graphics niet de beste van deze tijd zijn maakt mij niet uit, want daar is mijn speelplezier niet minder om. Dat de laadtijden wat lang kunnen zijn vind ik wel een groter nadeel, maar ook dit stopt mij niet om het spel vaak op te starten. De nieuwe mogelijkheden met het bouwen en upgraden van wapens en armor hebben een grote toegevoegde waarde en zorgen voor nog langer speelplezier.
Heeft Bethesda hiermee mijn verwachtingen overtroffen? Helaas niet. Ik ben zelfs een klein beetje teleurgesteld. Is het dan wel een goede game? Absoluut. Het is een heel goed spel dat heel veel te bieden heeft.
