Het is een zwaar leven als gamer. Zo heb ik de afgelopen dagen door moeten brengen in de hel voor een review. Gelukkig heb ik mezelf hierop mentaal kunnen voorbereiden, het werd ver van tevoren duidelijk gemaakt dat deze klus op mijn schouders zou rusten. Daarnaast heb ik op kosten van StarGamers een zwavelbron in huis laten installeren om alvast te wennen aan de geur van de hel en om mezelf te kunnen ontspannen. Nog even het bonnetje declareren en dan heb ik daar ook geen omkijken naar. Gelukkig kan ik mijn trip naar de hel navertellen, anders was deze review er nooit geweest.
Oude demonen uit de sloot halen
Keycards, secrets, traps, lava/zuur, ingewikkeld leveldesign, non-lineair, snelle gameplay, gore, geweld en een constant gevoel van ongemak. Dat is voor mij de essentie van de eerste 2 Doom games. Het is alweer 23 jaar geleden dat het eerste deel uitkwam en dus is er een hoop veranderd. Doom heeft ondertussen een klassieke status gekregen; iedere FPS-fan heeft er wel een mening over. Wijkt de nieuwe Doom te veel af van de oude vertrouwde gameplay, zal menig elitaire old skool First Person Shooter fan zich op zijn rondslingerende plasser getrapt voelen. Tegelijkertijd verwachten we ook allemaal dat deze game laat zien dat het in 23 jaar gelukt is om Doom te evalueren naar een volwaardig moderne game. Dat is de lastige taak die id Software is aangegaan. Time to dig in!
Zodra je het spel opstart zie je 3 opties: campaign, multiplayer en SnapMap. Campaign en multiplayer zullen vrij duidelijk zijn. SnapMap is de mogelijkheid je eigen map te maken: singleplayer, multiplayer of andere challenges en maps. Dan weet je een beetje wat je te wachten staat. Laten we beginnen met het hart van Doom games (naar mijn menig): de singleplayer campaign.
Van schuilen komt huilen
Je begint natuurlijk als de Doomguy en aangezien je je nogal bloot voelt gaat al snel je pantser en helm op en ben je klaar om wat demons te verdelgen. Je opent de poort, en je mag je eerste stappen mag zetten op de planeet Mars. Je ziet de grote rode vlaktes, zandstormen en op de achtergrond hoor je een soort heipaal-achtige machines de oppervlakte onder handen nemen. De setting lijkt te kloppen en de graphics zijn strakker en gladder dan ooit in Doom, hoewel de game zich eigenlijk niet leent om daar te veel op te letten; er moet immers gevochten worden. Het begin kan wat lastig aanvoelen: het is minder schuilen en meer rennen voor je leven. En denk maar niet dat je na een gevecht even kan chillen om gerevived te worden, bloeden zal je in de zoektocht naar health. Nouja, niet zo erg… misschien er is genoeg health in de wereld, maar na een zwaar gevecht knijp je je billetjes toch even samen op zoek naar een medikit.
De game speelt als een moderne,versie van Doom met traditionele gameplayelementen. Houd rekening met non-lineaire levels, zoektochten naar keycards, switches, secrets, snelle actie en geweld. Alles wat de afgelopen jaren schaars is geweest, is allemaal weer terug in een game en ook goed uitgewerkt. De omgevingen zijn wat meer levendig geworden, machines draaien door, je krijgt data logs met informatie over de omgevingen, wapens, vijanden en dergelijke. Daarnaast kom je regelmatig hologrammen tegen van personen en demonen die in de omgeving rond hebben gedwaald en soms kan dat ook helpen om de keycard van de persoon te vinden. Er zaten een aantal momenten van spelonderbreking bij, zoals monologen en cutscenes, maar gelukkig zijn deze vrij beperkt aanwezig en ook niet al te lang (en storend). Het tempo van de actie ligt daardoor lekker hoog in de game.
Niet geschoten is altijd mis
In het begin van het spel schuilt het gevaar in een klein hoekje. Gewapend met een miezerige, standaard shotgun en een pistooltje, terwijl je moet wennen aan de moderne vijanden (die veel sneller lopen, bewegen en imps die met vaart vuurballen naar je bakkes gooien), maakt dat het begin (vooral op hogere difficulties) zeker geen eitje is. Hoewel de imps en demons zo’n 23 jaar ouder zijn, zijn ze vitaler dan ooit en rennen en springen door de omgeving. Vooral vond ik het vet te zien dat imps ook aan palen konden hangen om je vanaf een hogere plek onder vuur te nemen. Aangezien de shotgun je enige redmiddel is in het begin en deze slechts 20 shells kan dragen zul je er in het begin spaarzaam mee om moeten gaan.
Gaandeweg merk je echter dat de game verandert. De non-lineaire gameplay vol met gevaar verandert zich ongeveer halverwege in een shooter, waarbij je van vechtarena naar vechtarena hopt om met je arsenaal aan wapens een potje te apenkooien. Vervolgens voltooi je een objective, verzamel je een key of activeer je een switch om je weg te vervolgen naar de volgende arena. Het deed mij wat denken aan de avonturen van Serious Sam. De gevechten voelen strak en de ophitsende muziek zullen je een adrenalineboost geven waar je anders een overdosis Red Bull voor in je mik moet gieten. Het leveldesign kakt helaas wel wat in tegen het eind, maar op geen moment heb ik me hieraan geïrriteerd. De bossfights blijven vrij trouw aan wat je van Doom mag verwachten: een huge boss, nu natuurlijk met wat meer moves en jij die eromheen aan het strafen bent en springt om aanvallen te ontwijken en een stortvloed aan raketten af te vuren. Niet heel origineel of vernieuwend, maar het werkt na al die jaren nog steeds even tof!
Een demon verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken
Kort gezegd biedt de nieuwe Doom weer een old-school, niet-lineaire ervaring, compleet met keycards en omgevingen uit hel en secrets die te ontdekken zijn. Het voegt daar moderne graphics aan toe. De monsters zijn veelal oude bekenden, waarbij Cacodemons en Demons (nu Pinky’s genoemd) een flinke boost hebben gekregen en sterker zijn, terwijl de Hell Knight en Revenant nu juist wat meer gebruikelijker kanonvoer zijn geworden. Het is wat dat betreft een geslaagde reboot die de Doomgames eer aan doet met zoveel bekende monsters.
Naast dit zijn er nog secret levels te ontdekken, dit keer niet door “secret exits”, maar door een hendel te vinden in een level om vervolgens de old-school room te vinden. De secret levels zijn oude levels (Doom I en II), maar met de wapens en vijanden uit de nieuwe game. Iets wat helaas niet zo lekker werkt, omdat de oude levels nauwer zijn en niet gemaakt zijn voor de sterkere vijanden. De hordes aan nieuwe en sterkere Demons/Pinky’s maken het onverwacht zo lastig dat het niet in verhouding staat tot de campaign. Een leuke ode aan de oude games, maar helaas werkt het niet.
Toch kunnen we ook een aantal mechanics afschrijven wat betreft deze Doom. Verwacht geen traps meer, zoals bijvoorbeeld een luik dat ineens opengaat met hordes met monsters, of dat je plotseling gecrushed blijkt te worden door een muur of plafond, geen secrets meer waarbij je op willekeurige plekken tegen een muur staat te drukken en ook geen lava of slijm waar je doorheen moet lopen met een radiation suit of iets dergelijks. Er is ook een hoop veranderd.
Verandering van spijs doet eten
Nieuw in dit deel zijn de glory kills, waarbij je als je genoeg schade hebt aangericht, een Demon nog gruwelijker te grazen kan nemen: zijn hart eruit rukken of zijn kaak eruit trekken en meer van dat soort zaken. Behalve gruwelijke beelden en een goregasme levert het je ook wat health of ammo op, wat zeker tijdens de grote arenafights handig kan zijn mocht je net in nood zitten. Overigens helpt het extra om met een kettingzaag aan de slag te gaan. Wanneer je een grotere demon daarmee aanpakt zul je flink wat ammo bijvullen.
Daarnaast heb je ook nog alle upgrades en collectables die te verzamelen zijn. Zo zijn er uitdagingen (rune challenges) in levels verstopt waarmee je perks kan verdienen en er zijn drones te vinden die wapenmods voor je hebben (zoals een scope of raketten voor je machine gun). Vervolgens kun je die weer upgraden door het voltooien van challenges or weapon masteries; met argent cells kun je je health, armor of ammo hoeveelheid upgraden en elite guard chips zijn er om je wapens te upgraden. Daarnaast heb je nog voice logs om te verzamelen en er zijn kleine figurines te vinden in de levels. Doom is daarmee ook de ideale game voor de fanatieke postzegelverzamelaar.
Hoe meer souls, hoe meer vreugd?
Over de Doom multiplayer kan ik redelijk kort zijn: het is fun, maar zeker niet de revolutie die er tegen huidige moderne games in gaat hakken. Er is geprobeerd om een old-school ervaring af te leveren en daarin zijn ze slechts ten dele geslaagd. Health, armor en pick-ups liggen verspreid over de maps en zul je gaandeweg collecten. Het probleem ligt er echter in dat Doom wel met een load-out systeem werkt. Je begint dus al met de wapens die jij wilt: rocket launcher, super shotgun, plasma gun. Zodra je ze met je ranks hebt unlocked kun je er onbeperkt mee aan de slag (als je je ammo af en toe bijvult). Het probleem wat je in een hectische game als Doom krijgt is dat je uiteindelijk vaak als een kip zonder kop, met een flinke adrenalineboost door het level aan het racen bent zonder echt doel. Bij old-school shooters werd dit vaak opgelost door “points of interest” in het level waar meer mensen op af komen, zoals die ene rocket launcher of overpowered weapon of pick-up. Je hebt nog steeds pick-ups of demon runes die spawnen op gezetten tijden, maar er lijkt geen natuurlijke flow in te komen en iedereen loopt rond als kip zonder kop. Dit is best voor even leuk, maar gaat toch ook snel vervelen.
Nog pijnlijker werd dit alles toen ik de afgelopen week voor de verandering wat objective based modes wou uitproberen, met Freeze Tag. Een team based eliminatie, 6 tegen 6, en killed betekent wachten tot de volgende beurt. Het zou 6 tegen 6 moeten zijn, maar werd na lang zoeken 2 tegen 3. Daarnaast missen ook nog eens modes als free-for-all, deathmatch, of capture the flag, waardoor de afwisseling beperkt is tot team-deathmatch & soul harvest (waarbij je na kills ook de soul nog moet oppakken), domination (met 3 te capturen zones), warpath (met 1 bewegende zone) en Freeze Tag en Clan Arena (die bijna niet gespeeld lijken te worden). Uiteindelijk heb je dus 6 gamemodes, waarvan een aantal op elkaar lijken of te weinig spelers lijken te hebben om goede matches te regelen. Het is jammer dat multiplayer Doom geen blijvertje lijkt te worden, met slechts 6 multiplayer modes en 9 maps. Het had zeker wel mogelijk geweest om tot meer modes te kunnen komen en dat bewijst de SnapMap functie.
De beste stuurlui staan aan wal
SnapMap is Doom’s manier om de content in de game vers te houden. Je kunt er je eigen maps maken voor singple player, co-op multiplayer, of je eigen capture the flag of game mode. Op het eerste gezicht is SnapMap daarom ideaal. Wil je een soort zombie-achtige (Call of Duty) map maken, terwijl je wapens kan kopen of barriers kan verwijderen met punten die je hebt verdient, dan kan dat. Wil je een mode waarbij bepaalde delen van de map alleen toegankelijk zijn voor bepaalde teams of waarbij demons zij aan zij vechten met een team, dan kan dat ook. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het met logistics aan elkaar koppelen en zo je eigen gamemode bedenken. Het probleem zit hem echter in dat je in SnapMap gelimiteerd wordt door pre-made rooms die zich allemaal afspelen in een industriesetting. Je kunt de kamers donker, licht, warm, koud of een andere uitstralingen geven en dat ene muurtje vervangen door lockers of een of andere machine, maar dat kan niet voorkomen dat het bijna niet mogelijk is je eigen uitstraling te geven.
Ik heb eerst een poging gedaan een soort “triathlon” map te maken, waarin 4 teams eerst een schietbaan moesten doorlopen, vervolgens een gevecht met demons, waarna de teams bij elkaar uit zouden komen en het team dat als eerst de knop indrukt en de timer van 1 minuut overleeft, zou winnen. Ik merkte echter al snel op dat de SnapMap functie niet zoveel items en spullen aankon, waardoor het weer een kale bedoeling zou worden. Uiteindelijk ben ik nu bezig met een singleplayer level dat al wat beter uit de verf komt. Het wordt voor de rest nog even aankloten met de logics, aangezien er zoveel mogelijk is, er zoveel schakels zijn en het nog lastig is de juiste overal voor de vinden. Het werkt en je kan er super veel mee, als je de tijd erin wilt steken het te begrijpen. De tutorials leggen in ieder geval duidelijk de basis uit en daarnaast zijn er veel referentie maps die voorbeelden geven over hoe je enemies kan laten spawnen, hoe je licht- en geluidseffecten kan toevoegen, hoe je gameplaysettings van een map kan veranderen en dat soort zaken. Dat hebben ze in ieder geval wel netjes gedaan.
Oude liefde roest niet
Doom haalt met deze game de old school gameplay terug naar 2016, met enige aanpassingen. Doom leeft met een dikke singleplayercampaign die zich zonder problemen onderscheidt van de huidige reeks bekende shooters. Afgezien van een paar kritiekpuntjes zoals het leveldesign in het latere deel van de campaign en de classic levels die toch niet zo lekker lopen, zijn de gevechten en gameplay precies zoals je mag verwachten. Doom is een flinke adrenalineboost direct geïnjecteerd in het hart van old-school gaming en mag zich daarom prijzen. Met de singleplayer weet id Software een BFG blast in de roos te schieten wat betreft de old school gameplay naar 2016 te tillen.
De multiplayer en SnapMapfunctie zijn leuke toevoegingen maar het is duidelijk dat het niet de kwaliteit kan brengen die de singleplayer kan brengen. De multiplayer heeft niet de impact die het had kunnen hebben en is vrij eenzijdig; gamemodes als Freeze Tag en Clan Arena worden nauwelijks gespeeld. Je bent eigenlijk vooral bezig met rennen en schieten, je hebt je load-out al en kunt aan de gang: rennen, springen schieten.
De SnapMap functie lijkt meer op een functie om met logics je eigen gamemode in elkaar te zetten en dat werkt nog best lastig. Met logistics is het zo uitgebreid dat je het zo ingewikkeld kan maken als je wilt. Het is echter te beperkt mogelijk om zelf een unieke setting voor maps of missies te creëren, omdat je telkens vast zit aan het fabrieksthema. Het is een leuke toevoeging en je kan er wel degelijk wat leuks mee maken, maar ze hadden met meer moeten komen om deze game de boost van de community en content mee te kunnen geven.
Kortom, Doom heeft een zeer vette singleplayer die je na het doorspelen gerust nog een keer kan spelen om alle collectables op te pikken of om de moeilijkheid een tandje op te voeren. Als afwisseling is er nog de multiplayer en SnapMap die best geinig zijn om uit te checken en waar je je best een aantal uur mee kunt vermaken, maar daar blijft het ook bij. Hopelijk kunnen ze met updates en DLC de multiplayer nog de boost geven die het nodig heeft!
