Assassin’s Creed is een jaarlijkse aangelegenheid geworden, maar of we daar zo blij van moeten worden? Waar de serie in het begin nog vernieuwend was en een totaal nieuw soort gameplay introduceerde, begint het nu op een jaarlijkse herhalingsoefening te lijken. Is dit met Syndicate ook zo? Rowdy trok zijn sluipmoordenaars hoodie aan en kroop over de daken van Londen om te ontdekken of de nieuwe Assassin’s game je zuurverdiende centen waard is.

Laten we eerlijk zijn, het vorig jaar uitgebrachte Unity was een aardige game, maar als Assassin’s game was het behoorlijk ondermaats te noemen. Leo gaf het in zijn REVIEW destijds ook een schokkend, maar terecht cijfer. De game viel flink tegen qua verhaal en speelbaarheid. Ondanks dat de game er ongelooflijk goed uit zag was het in vergelijking met voorgaande games een flinke stap terug qua gameplay. Tel daarbij de bugs, glitches, framedrops en ander soort oneffenheden op tijdens de launch en we hadden stiekem een misbaksel van een spel. Begrijp me niet verkeerd, ik heb me kostelijk vermaakt met Unity, maar de game voelde als Assassin’s game gewoon niet goed aan.

De “drive” gevonden

Met de komst van Syndicate pakt Ubisoft het allemaal net ietsje anders aan. Om met de deur in huis te vallen: deze game is zeker niet grensverleggend en ook zeker niet vernieuwend, maar de “drive” om door te spelen is er wel. Dat had ik niet verwacht, zoals je in mijn PREVIEW kon lezen. Ook zijn er concessies gedaan om de game soepeler te laten draaien. Zo zijn de straten bijvoorbeeld minder druk bevolkt, loopt alles veel soepeler en hebben we minder last van pop-ups. Niks haalt de spelervaring zo naar beneden als dat er ineens een groepje mensen uit het niets voor je neus verschijnt, of dat je erachter komt dat er blijkbaar een boom staat die nog niet was ingeladen. Dit is bij Syndicate een stuk minder het geval, maar het gebeurt nog steeds, zoals je hieronder kunt zien:

Effe snel in een notendop

Laten we het eerst eens vluchtig (snel dan!) hebben over het verhaal van Syndicate. De game speelt zich af in het grauwe Victoriaanse Londen van 1868. Er is een grimmige scheidingslijn tussen de welgestelden en de armoedige arbeiders. De Templars houden behoorlijk huis in de grote stad en de diverse wijken lijden ook onder het tyrannische gezag van de tempelier Starrick. De assassijnen Evie en Jacob Frye verlaten het boerengehucht Crawley voor de grote stad Londen om daar het bewind van Starrick ten einde te brengen. Hierdoor moeten ze infiltreren in de donkere onderwereld van Londen om zodoende hun eigen straatbende, genaamd The Rooks, te kunnen stichten. Daarnaast worden ze ook nog eens geholpen door historische legendes zoals de romanschrijver Charles Dickens en bioloog Charles Darwin.

Nu niet één, maar twee

In dit deel van franchise speel je dus niet met één, maar met twee karakters: Jacob en Evie. De game geeft je de keuze met wie je wilt spelen, al is er voor de missies wel reeds bepaald met wie je op dat moment speelt. Beide sluipmoordenaars hebben hun eigen vaardigheden. Zo is Jacob meer een lompe vechtersbaas die je eerst tot pulp slaat voordat hij vragen stelt. Evie is meer de verstandige sluiper, die liever eerst antwoord op haar vragen heeft voordat ze een complete streetgang uitmoordt.

Is er nog wat te doen hiero?

Qua opzet verschilt Syndicate niet heel erg veel van Unity. De game bestaat uit verschillende sequences (hoofdstukken, jij n00b!) die weer bestaan uit verschillende missies. Als je de missies hebt voltooid kom je op het einde van de sequence en moet je als laatste missie een Templar kopstuk vermoorden. Heb je effe geen zin in een missie? Niet getreurd, want net als voorheen heb je genoeg activiteiten in de stad om je tijd door te brengen. Zo heb je dus verschillende zijmissies waarin je een belangrijk personage moet helpen. Denk hierbij dus aan Charles Darwin of Karl Marx. Ook zijn er verschillende activiteiten te vinden, zoals een heuse fightclub, of het overvallen van treinen. Ik kan zo nog wel even door gaan, want er is een hoop te beleven in Londen. Maar ondanks de hoeveelheid activiteiten is het weer allemaal meer van hetzelfde. Naar verloop van tijd wordt het allemaal herhaaldelijk en gaat het zelfs vervelen.

I’m a train, I’m a train, I’m a tjoeka-tjoek train

Ook heb je ditmaal een thuisbasis en verrassend genoeg is het ditmaal een heuse trein die dienst doet als assassin’s schuilplaats. Een leuke en originele keuze in de tijd dat de industriële revolutie plaatsvond. In de trein staat je kluis, waar al het verdiende geld opgeslagen wordt. Daarnaast vind je bepaalde souvenirs in de game die je in je trein terug kunt vinden om te bekijken. Ook kun je hier de keuze maken welke sequentie je gaat spelen. En vergeet niet dat je ook je upgrades uit kunt voeren in deze trein. Leuk detail, want als de game vordert, wordt je trein ook steeds luxer en dat ga je zien!

Lekker gang-bangen

De game kent ook verschillende zijmissies om gebieden te heroveren, waardoor je de wijken in Londen voor je wint. In iedere wijk heb je diverse opdrachten. Het is namelijk zo dat de straten van Londen worden gecontroleerd door de vijandige Blighters, een gewelddadige straatbende in dienst van Starrick.  Zo moet je bijvoorbeeld een bepaalde Tempelier vermoorden, of kinderarbeiders uit een fabriek redden om een straat voor je te winnen. Zodra je al deze missies hebt voltooid kun je volledig controle krijgen over een wijk. Enige wat je nog moet doen is de bendeleider van de wijk vermoorden. Dit gebeurt doormiddel van een bendeoorlog. Als je alle Blighters hebt vermoord, vecht je mano-el-mano tegen de bendeleider van de wijk. Win je van hem, dan wordt de wijk van jou en je Rooks en is Londen weer een wat veiligere plek voor iedereen. Jay!

Create some shit!

Naarmate de game vordert, wordt het ook allemaal wat moeilijker. Het zou dan ook geen Assassin’s Creed game zijn als we al die shitzooi zoals wapens, outfits en vaardigheden niet kunnen upgraden. Als je missies speelt verdien je geld, grondstoffen en vaardigheidspunten. Met geld en grondstoffen kun je wapens en andere items maken. De wapens zijn dit keer aardig beperkt, want je hebt alleen de keuze uit de Kukri (een soort kapmes), een wandelstok met verborgen mes of een brute boksbeugel. Elk heeft weer zijn eigen voor- en nadelen, maar je hebt voor jezelf al snel een favoriet waarmee je vecht. Grondstoffen heb je meestal in combinatie met geld nodig. Er zijn diverse grondstoffen te vinden, al zijn deze schaars. Je hebt deze rotzooi nodig voor het maken van kledingstukken, maar ook voor het upgraden van je straatbende.  Heb je geen zin om deze te verzamelen kun je altijd nog gebruik maken van microtransacties. Voor een beetje echte cash ben je veel sneller de held van Londen. Een echte gamer blijft hier natuurlijk vanaf, want hoe nep wil je het hebben?

Stealthy skullcrushen

Dan hebben we ook nog de vaardigheidspunten (skillpoints klinkt eigenlijk toch veel beter, niet?). Deze verdien je met missies en zijmissies. Deze punten kun je weer gebruiken in de skilltree van Jacob en Evie. Elk van de twee heeft zijn eigen tree, al is de basis voor de twee hetzelfde. Naarmate je verder in de game komt speel je de speciale vaardigheden van beide los. Zo is er voor Evie een vaardigheid vrij te spelen die haar onzichtbaar maakt zolang ze maar stil zit. Jacob kan daarentegen leren om headshots uit de losse pols uit te delen. Het is pas later in de game dat beide personages zich van elkaar onderscheiden. De missies met Evie lenen zich vaak meer voor een stealthy aanpak, terwijl de missies van Jacobs vaker neerkomen op een potje skullcrushen.

Dadadadadadadadadaa Batman

“Zeg Rowdy?”
-“Ja?”
-“Zijn er ook nog nieuwe gadgets ofzo?”
-“Yep! Die zijn er lieve lezer.”
Beide personages hebben een setje nieuwe gadgets die ze beide kunnen gebruiken. De belangrijkste is denk ik wel de Rope Launcher. Dit is heel stiekem een goede toevoeging, maar toch een beetje inspiratieloos. Als een soort Batman kun je op de top van een gebouw komen en al soepeltjes vlieg je van punt naar punt over de daken van Londen. Dit gaat een stuk sneller dan freerunnen, maar wil je nog sneller op je bestemming komen, kun je net zo goed een koets kapen.

Naarmate je vordert in je missies krijg je in de loop van de game van Alexander Graham Bell (de uitvinder van de telefoon, jeweetzelf…) een elektronisch granaatje, waarmee je tegenstanders kunt stunnen. Wajooo, vet hoor…

Schilderachtige ongeloofwaardigheid

Volg je het allemaal nog? Goed zo! Laat ik het nog even hebben over de sfeer van de game. Ubisoft heeft het voor elkaar gekregen om het grimmige Londen aardig geloofwaardig neer te zetten. De diverse gebouwen, de diverse reclameborden en muurschilderingen en bezienswaardigheden zoals de Big Ben, Buckingham Palace, en de Tower of Londen zijn ongelooflijk gedetailleerd in beeld gebracht. Ook als je over de straten van Londen hobbelt, spat de sfeer eraf. De straten zijn belegd met kinderkopjes, de plassen water reflecteren de omgeving, de straatlantaarns lichten op als het donker wordt en de hemel is kleurrijk hemel wanneer de zon ondergaat. Deze effecten zorgen voor een schilderachtig schouwspel. Het is dan ook jammer dat de geloofwaardigheid lichtelijk verpest wordt door het gebrek aan variatie van de diverse mensen die de straten van Londen bevolken. Helemaal als je kijkt naar de vijandelijke Blighters, want deze kennen maar een vijftal variaties. Ook de politie die de straten bewandelt lijkt allemaal op elkaar en dit valt tijdens het spelen heel erg op… Een beetje jammer, want de geloofwaardige sfeer wordt zo wel aardig naar beneden gehaald.

De plank misslaan

Zoals je al kon lezen heeft Assassin’s Creed: Syndicate nog wel wat fouten, maar laat ik hier nog even wat laatste dingen over zeggen. De game is zeker beter dan het voorgaande deel in de reeks, maar perfect is Syndicate zeker niet. Diverse NPC’s rennen glitchend door de straten en komen vast te zitten in de muren. Ook kent de game lange laadtijden als je snel wilt reizen tussen bepaalde punten, waardoor je het woordje “snel” al gauw weg kan laten. En hoe leuk het ook is om met koets en paard door de straten van Londen te stormen, realistisch is het niet. Het is net of je met een tank in camouflage door de straten rijdt, want struiken, bomen, lantaarnpalen en andere koetsen rijd je net zo goed omver als een echte M1 Abrams tank die door dezelfde straten zou rijden. Dit zijn opvallende zaken die lichtelijk afbreuk doen aan de algehele spelervaring.

Conclusie

Assassin’s Creed: Syndicate is geen slechte game, maar zeker ook niet de beste Assassin’s game die je gespeeld hebt. Het gaat Unity aan alle kanten voorbij, maar heeft ook zeker last van zijn eigen problemen. Opvallend genoeg heeft Ubisoft ervoor gekozen om de game te focussen op de singleplayerervaring. Dit merk je goed, want het verhaal steekt beter in elkaar dan dat van Unity. Desalniettemin is Syndicate een leuke spelervaring die wat steken laat vallen; deze zijn niet “gamebreaking”, maar wel opvallend tijdens het spelen van de game.

Syndicate is in ieder geval een aardige game die je flink wat uurtjes zoet zal houden. Met de vraag of de game je zuurverdiende centjes waard is? Ik zeg twijfelachtig ja. Fans van de serie zullen dan ook beamen dat dit een aardige stap vooruit is na het debacle van vorig jaar, maar er moet nog wel flink wat gefinetuned gaan worden, wil de serie weer op het niveau komen van bijvoorbeeld Assassin’s Creed 2. Laten we hopen dat Ubisoft stopt met de jaarlijkse uitgave van de serie en deze eens wat tijd gunt om zichzelf opnieuw uit te vinden!