Ubisoft is bekend om het jaarlijks uitbrengen van dikke games. Denk aan de Assassin’s, Far Cry en in mindere mate Splinter Cell franchises. Zo heel af en toe probeert de uitgever ook wat andere games uit te brengen. Zo hadden we begin 2014 natuurlijk Watch Dogs maar ook indie-achtige games als Valiant Hearts en Child of Light. Nu probeert Ubisoft om het universum van Assassin’s Creed in een nieuw jasje te steken met de Chronicles spin-off reeks. Rowdy, als groot AC fan, gaat eens kijken hoe de 2D actiongame bevalt.
De tijd van onbezorgdheid is voorbij…
Assassin’s Creed Chronicles is een spin-off reeks die uit drie delen gaat bestaan. Het eerste deel speelt zich, schrikbarend genoeg, af in China. In de game krijg je een chick genaamd Shao Jun onder de knopjes. Deze naam doet bij sommigen misschien al een belletje rinkelen. Zij verscheen namelijk al eerder in de animatiefilm Assassin’s Creed: Embers.
Helaas kan ik jullie mededelen dat het verhaal van deze Chronicles game behoorlijk tegenvalt. Het is ongelooflijk oninteressant en onnavolgbaar. Ik weet niet uit welke grot Ubisoft de storywriters vandaan heeft gehaald, maar een gemiddelde aflevering van GTST is beter uitgewerkt dan in deze sidescrolling platformgame…
Vandaag begint de lange weg naar morgen…
Oké, tof! Ubisoft probeert eindelijk eens iets anders maar de game mechanics komen duidelijk uit het antieke Prince of Persia, een game die een kleine honderd jaar geleden is verschenen voor de PC, Amiga en weet ik welke prehistorische andere consoles. Je beweegt Shao Jun vol souplesse van het ene naar het andere platform. Hier en daar kom je nog weleens een tegenstander tegen. Zaak is om zo onopvallend deze dude of chick de nek om te draaien. Ondanks dat het een 2D platform game is, kun je jezelf wel heel sneaky verstoppen. Er zijn verschillende schaduwplaatsen en corridors waar je jezelf op kunt laten gaan in de schaduwen. Tot het moment dat er een poppetje voorbij komt. Je springt achter hem (of haar) en ramt met een soepele beweging je dolk in zijn strot! Booya mofo! Helaas gaat het niet altijd zo, maar daar lees je zodadelijk nog iets meer over.
Je moet wel een beetje oppassen met het gezichtsveld en de looproutes van de vijand. Gelukkig heb je in Chronicles ook de beschikking over de welbekende “Eagle Vision”. Zo kun je dus de looproutes van alle vijanden checken zodat je niet voor verrassingen komt te staan.
Naarmate je verder komt in het spel speel je ook nieuwe dingen vrij. In het begin beschik je nog niet over een wapen maar al snel vind je een zwaard. Mocht het zijn dat je gespot wordt door de vijand en je niet meer kunt vluchten, dan kun je altijd nog het gevecht aangaan. Ubisoft heeft geprobeerd om het bekende vecht/counter systeem te integreren in deze platformer. Je kunt dus aanvallen blokkeren om zo zelf een counter te maken. Eenmaal als je verder komt in het spel en je vaardigheden nemen toe, worden de vijanden ook steeds sterker.
Zaak is om zo onvoorspelbaar mogelijk te blijven. Helaas is de combat iets te oppervlakkig om onvoorspelbaar te kúnnen blijven. Zoals we al weten, zijn gevechten met meerdere vijanden een “no-go” in Assassin’s Creed. Dus kies je gevecht verstandig, Padawan.
De dromen komen als een vlinder vrij…
De game bestaat uit diverse stukjes level. Ja, je leest het goed! Ubisoft is naar de slager gegaan en heeft het hele spel in stukjes gechopped. Dit om een bepaald spelmechanisme toe te voegen aan de game. Met elk level is het de bedoeling dat je zo goed mogelijk sluipt, zo weinig mogelijk opvalt en zo min mogelijk dood. Hierdoor krijg je aan het einde van een level een beoordeling. Hoe beter je score, hoe meer punten je krijgt en hoe sneller je diverse shit vrij kan spelen.
Helaas wil het, zonder dat je er zelf erg in hebt, vaak voorkomen dat je in gevechten beland. Hierdoor keldert jouw score en kun je fluiten naar de diverse upgrades. Daarnaast nodigt de game niet uit om levels meerdere malen te doorlopen waardoor het je op de lange duur ook geen f*ck meer uitmaakt of je wel of niet vaardigheden kunt gaan vrijspelen.
Niet langer in geborgenheid verborgen…
Zoals het een platformer betaamd is frustratie een kernwoord in dit genre en dus ook deze game. Niet vanwege de moeilijkheidsgraad, het is gelukkig nog geen Bloodborne, maar vanwege het feit dat de game net niet lekker genoeg werkt. Zonder dat je het wilt beland je in gevechten en je sneuvelt daardoor vaker dan je lief is. Wat nou sluipen? WTF! Ze zien je gewoon in de schaduwen zitten, de schavuiten…
Op een gegeven moment houdt je het ook voor gezien, want de game heeft geen enkel doel om je doorzettingsvermogen te bevredigen. De collectibles zijn niet boeiend en het verhaal is te oninteressant om door te spelen. Je wordt niet beloond door iets tofs, de hele game door niet… Een grote gemiste kans voor deze titel, waar ik persoonlijk heel wat meer van had verwacht.
Conclusie
Assassin’s Creed Chronicles: China is gewoon Prince of Persia met sluipmoordenaars. Het enige verschil zijn de paar stealth elementen in de game, het bar slechte beloningssysteem en een verhaal waar GTST een blockbuster bij te noemen is.
Dat de game er wel netjes en verzorgd uitziet is een bijzaak. Het draait om keiharde gameplay, die shit moet jou als gamer vermaken, toch? Het vermaak kon ik na een aantal uren nog steeds niet vinden en heb dan vol pijn in mijn hart deze spin-off afgesloten en verwijderd van mijn gamelaptop. Hopelijk kan Ubisoft met het volgende deel in de Chronicles trilogie wat goed maken, want ondanks dat deze game één heel tientje kost, voel ik me toch flink bekocht!
