Waar we in de jaren ’90 nog letterlijk kapot gegooid werden met RTS-games is het de afgelopen jaren relatief stil geweest in dit landschap. Het is meer de gevestigde orde die een grote aanhang blijft houden, zoals StarCraft. De populaire Command & Conquer-reeks is daarentegen een stille dood gestorven, terwijl fans smekend zitten te wachten op iets wat hun honger kan stillen. Gelukkig is daar ontwikkelaar Eugen Systems met hun nieuwe game Act of Aggression! Zal deze game je honger stillen, of krijg je van deze game voedselvergiftiging? Rowdy stapte in zijn tank en zocht het voor je uit.
Zwakke taferelen
RTS-games, wie is er niet groot mee geworden? Onlangs had Rowdy nog een leuke feature geschreven waarin de geschiedenis van dit genre werd beschreven. Omdat het ook zo stil was in het genre is het dan ook een verademing dat er eindelijk weer eens een RTS-game verschijnt.
Een echte RTS kent natuurlijk een verhaal, zo ook Act of Aggression. In de nabije toekomst stort de complete wereldeconomie in. Hierdoor ontstaan er drie supermachten die op zoek zijn naar complete werelddominantie. De drie partijen bestaan uit: de Verenigde Staten, Chimera en The Cartel. Ze vertellen een zwak verhaal wat natuurlijk alleen dienst doet om een oorlogje uit te lokken. Je speelt de game voornamelijk vanuit de Chimera factie en hiermee speel je ook nog wat Cartel missies vrij.
De verhaallijn doet eigenlijk meer dienst als een gecamoufleerde tutorial om de game te leren kennen. Het verhaal zelf is in eerste instantie niet bijster origineel en naarmate de game vordert blijft het verhaal zwak. De voice-acting is ook bijzonder te noemen en dan bedoel ik dit niet positief. Verwacht in ieder geval geen vette Red Alert taferelen…
Hands up, kut!
Zoals het een echte RTS betaamt mag je van de diverse facties ook verschillende specialiteiten verwachten. Iedere factie heeft niet alleen zijn eigen eenheden, maar ook de structuur van de gebouwen zijn verschillend onderling. Zo zou het een en ander goed uitgebalanceerd moeten zijn en dat is nog niet helemaal gelukt. Gelukkig is Eugen Systems nog flink aan het patchen en zullen de oneffenheden langzamerhand uit de game worden gehaald.
Een terugkerend element in Act of Aggression is het bouwen van basissen. Elk spel begin je met jouw hoofdkwartier dat omgeven wordt door een kleine omgeving waarin je diverse gebouwen kunt plaatsen. Het micromanagementsysteem komt hier ook even om het hoekje kijken, want ook hier is het de bedoeling om diverse grondstoffen te verzamelen om jouw basis uit te breiden en eenheden op te leiden. Je begint met het verzamelen van olie en aluminium, maar hoe uitgebreider je basis wordt, hoe meer diverse grondstoffen je nodig zult hebben. Leuk detail is dat je vijandelijke soldaten gevangen kunt nemen om losgeld te vragen. “Hands up, kut!” Zo kan het dus ook.
De grondstoffen vind je verspreid over de diverse maps in de game en kun je dus ook alleen maar vinden als je gaat scouten. Dit gaat natuurlijk niet zonder risico’s en je loopt zo nu en dan ook nog wel eens tegen een vijandelijk leger aan dat jouw verkenningsploeg compleet en finaal de grond in trapt.
In het begin beschik je nog over een lage tech-tree, maar door diverse upgrades uit te voeren kun je flink uitbreiden en kun je ook gebruik maken van meer geavanceerde troepen. Lekker hoor!
Bazooka in je gezicht, vlegel
In een game als Act of Aggression wordt natuurlijk ook wat afgevochten op de slagvelden. Ook hier is naar het klassieke concept gekeken van eerdere games. Een normale voetsoldaat met een bazooka is natuurlijk ideaal om tegen gepantserde voertuigen in te zetten, al zal een klein bataljon tanks hier al snel korte metten mee maken. Ook helicopters kunnen lastig zijn om neer te halen, maar met een goed getraind afweergeschut maak jij hier weer korte metten mee. De diverse eenheden in de game zijn goed uitgebalanceerd tegen die van de vijand. Ofwel, om het in Jip en Janneke taal te zeggen: voor elk gif is een tegengif. Gelukkig gaat onder de eenvoud van de game en de diversiteit aan troepen toch aardig wat diepgang in de game zitten.
Atoombom koppen
Om het allemaal nog wat mooier te maken bevat Act of Aggression ook nog wat leuke end-game wapens, of mag ik “weapons of mass destruction” zeggen? Zo zijn er Orbital Strikes en atoombommen in de game gepropt om het die lekkere destructieve lading te geven. Deze krachtige wapens zijn een van de weinige dingen die nog uitgebalanceerd mogen worden naar mijn mening. Voornamelijk de Chimera heeft een aantal upgrades en wapens waarbij de wapens van de andere twee facties aanvoelen of je met je puddingbuks een deuk in een pak boter aan het schieten bent.
Shit happens?
Act of Aggression moet het echt hebben van zijn multiplayer battles. De game is gewoon heerlijk om te spelen en voelt ongelooflijk oldschool aan. Alleen maar hulde hiervoor, want er zijn tegenwoordig maar weinig games in het genre die dit kunnen bewerkstelligen. En hoe sterk de multiplayer is, hoe slecht de singleplayer is als het aankomt op de kunstmatige intelligentie. De gehele singleplayer is namelijk scripted en dat is goed te merken als je diverse missies opnieuw gaat spelen. “Shit happens”, maar het blijft ook happenen! Over and over again… Je weet namelijk precies wat er gaat komen als je de singleplayer campaigns opnieuw speelt en dat maakt de verhalende modus behoorlijk voorspelbaar.
Lekker skirmishen
Gelukkig hebben we ook nog de klassieke skirmish mode. Hier kun je zelf je game maken, je regels instellen en eindeloos plezier hebben. Skirmish is zowel on- als offline beschikbaar en dit zorgt ervoor dat je zelf je tactieken kunt opstellen zonder enige bemoeienis van een verhaallijn of een scripted gebeurtenis. Ik kan zelfs zeggen dat de kunstmatige intelligentie ook uitermate goed is te noemen. Ze zoeken ook werkelijk je zwakke plek op en evolueren mee met jouw beslissingen zodat je altijd op je hoede moet zijn en jouw tactiek aan moet passen waar het nodig is. Deze skirmish mode is gewoon zoals we vroeger eindeloos C&C speelden. Tel daar de online gevechten bij op en je zult in de zevende RTS-hemel zijn.
Conclusie
Liefhebbers van de gouden RTS-tijden in de jaren ’90 kunnen hun hart ophalen met Act of Aggression. Lekker oldschool basisjes bouwen, eenheden trainen, scouten, upgraden en je zooitje ongeregeld over de vijand laten walsen. Dat is waar het in deze game om draait. De game ziet er ongelooflijk lekker uit, je kunt tot op de teennagels inzoomen bij je troepen en dit alles draait ook nog eens zo soepel als glijmiddel op een condoom.
Ondanks dat Act of Aggression niks nieuws doet qua RTS-gameplay is het een heerlijke game om te spelen. Zowel voor de die-hard als de casual RTS-gamer. Mijn advies is dan ook om deze game te kopen en zo snel mogelijk online te gaan. De campaign mode is een dikke no-no en kun je dan ook het beste links laten liggen, of je moet jezelf wel echt heel erg vervelen.
