In dit tijdperk van grafisch geweld en urenlang vermaak is het soms verfrissend om terug te kijken naar de games die ons vroeger vermaakten. Eerder al schreef ik een top 5 van de DOS-games die mij het meest zijn bijgebleven, maar de game die ik vandaag ga reviewen zou sowieso in de top 10 beland zijn. Vroeger speelde ik Torin’s Passage heel vaak, en ik heb hem weer eens onder het stof vandaan getoverd om te kijken hoe de game zich nu houdt.
Torin’s Passage is in 1995 uitgegeven door Sierra games. Het spel is geschreven door Al Lowe, die voornamelijk bekendheid heeft verworven met de gamereeks Leisure Suit Larry; een spel dat in een iets minder onschuldige categorie is te plaatsen dan Torin’s Passage. En dat is waarschijnlijk ook precies de reden waarom ik Torin’s wereld wel mocht verkennen van mijn ouders. Torin’s Passage is namelijk echt een familiespel; enerzijds de grapjes die je als kind hilarisch vindt (denk aan Torin die boven op zijn kat gaat staan), maar ook verstopte grapjes die alleen ouders snappen. Ik had een klein beetje een crush op Torin (een soort blonde Aladdin), en als kind vond ik het een uitdagend spel. Ik heb hem maar een keer uitgespeeld, en toen was ik echt al wat ouder dan toen ik het spel voor het eerst uitspeelde… en had ik er al heel wat uurtjes ingestoken.
Je speelt het spel als Torin die vergezeld wordt door zijn maatje Boogle, een paarse kat/hond/mysterieus wezen. Hij woont op een boerderij met zijn ouders, maar die worden door een magische betovering van evil witch (bitch?) Lycentia ontvoerd naar een van de “lagere werelden”. Torin gaat op reis om zijn ouders te zoeken en bevrijden, al reizend door de verschillende lagen van de aarde die elk hun eigen uiterlijk en uitdagingen hebben. Gaandeweg komen we erachter dat onze vriend ten eerste niet zo snugger is, en ten tweede de prins blijkt te zijn van een van de ondergelegen werelden. Much wow. Het verhaal is een typisch sprookje en zeker voor kinderen heel vermakelijk. Is het hoogstaand? Niet echt, maar wel vermakelijk genoeg, zeker in combinatie met de vele personages die je tegenkomt. De diepte en rijkdom van deze personages maken dat het spel kleurrijk, grappig en leuk is.
Het spel is een echte point-and-click game, zoals Sierra ze vaker maakte in die tijd. De gameplay is daarmee misschien wel een grondlegger van de huidige point-and-click games waar we tegenwoordig zowat in verdrinken. Door te klikken op voorwerpen kun je spullen verzamelen, die je dan later weer kunt gebruiken voor puzzels of om verder te komen in het spel. En het zijn juist die puzzels die dit spel interessant maken, en voor kinderen soms zelfs moeilijk. Ze variëren namelijk van het simpelweg gebruiken van een voorwerp in je inventory om een interactie aan te gaan met de omgeving, tot aan het volbrengen van complexere puzzels die aanvoelen alsof ze uit Myst komen. En een waardevolle toevoeging voor een tijdperk waarin we nog amper toegang hadden tot internet: je kon gebruik maken van hints in het spel. In plaats van urenlange scheldpartijen en rondvliegende keyboards kon je daadwerkelijk verder komen in het spel als je de puzzel even niet meer snapte. Bovendien biedt het spel bijna drie uur vermaak als je het in een zitting uitspeelt. Niet slecht. En zeker als kind heb ik heel wat meer uurtjes doorgebracht in de magische wereldlagen als ik een puzzel weer eens niet snapte.
Het spel is in tekenfilmsetting, en ik weet dat alle mooie kleurtjes en plaatjes me enorm aanspraken als kind. Ook als volwassene kan ik absoluut nog genieten van de mooie achtergronden en vergezichten die het spel bieden. Elke wereld heeft een eigen smaak en tint gekregen, en in combinatie met een soundtrack die weer anders is voor elk gebied dat je betreedt is het spel aantrekkelijk voor jong en oud. Sterker nog, er is menig spel dat voor mij niet eens in de buurt komt van het gevoel dat dit spel met zich meebrengt.
Als volwassene heb je echter iets minder moeite met de puzzels en iets meer moeite met de humor en het niveau van het spel. Dat ik als kind verliefd was op de wereld en op Torin is niet verwonderlijk, maar de magie is toch enigszins verdwenen.
https://www.youtube.com/watch?v=W8zigaUoyyA
