De jaren ’80 waren een kweekvijver voor een heleboel beat ‘m up games zoals Kung Fu, Final Fight en Teenage Mutant Ninja Turtles II. Het genre kwam pas echt op gang met de komst van Double Dragon. Waar het in 1987 als eerste uitkwam in de arcadehallen volgde al snel een NES-port van de game, die we dan ook even uitgebreid gaan bespreken!
Vanaf het begin dat je de game aanzet op de NES is het voor mij een feest van herkenning. Als een malle sprong ik op de bank, begon ik te springen op de beat en neuriede ik de titelsong mee. Hoe oldschool wil je het hebben!
Blauwe held zoekt zijn vriendin
De opzet van Double Dragon is heel simpel. Jij bent Billy Lee en jouw vriendinnetje is ontvoerd door een stel gangsters. In de unieke en simpele intro zie je dat een aantal stuk tuig het nodig vinden om haar een ram tegen de baarmoeder te geven, en haar zodoende te ontvoeren. Jij als blauw geklede held wil dit natuurlijk zo snel en efficient mogelijk oplossen door het gebruik van je vuisten en gaat op pad in vier missies om je meissie terug te krijgen. Waar het in de arcade versie nog een complete straatbende was waar je het tegen op moest nemen, is voor de NES-versie het verhaal lichtelijk omgegooid. Dit vanwege de beperkingen van de NES hardware…
Tijdens je speurtocht naar je liefje kom je behoorlijk wat gespuis tegen. Deze knokken met hun blote knuisten of hebben zo hier en daar een mes of een zweepje(!) bij zich om jou het leven zuur te maken. Maar met een paar goed gemikte vuistslagen en highkicks laten ze die shit vallen zodat jij ze kan gebruiken. Niets is lekkerder om die ene SM-chick een koekje van eigen deeg te laten voelen, toch?
NES vs. Arcade
Aangezien we het hier hebben over de NES-versie van de game, wil ik nog wel even aanhalen hoe ongelooflijk vet de speelhalversie van Double Dragon was. In deze tijd van technologische hoogstandjes waarin onze ogen verwend zijn, is het vooralsnog heerlijk om de arcadeversie van de game te zien. Ondanks het feit dat de formule op de NES bijna hetzelfde is, doet deze versie lichtelijk pijn aan je ogen vanwege de grove pixels. Dit maakt het natuurlijk wel nostalgisch, maar als we beide versies naast elkaar leggen valt op welke concessies er in de NES-versies zijn gedaan vanwege de beperkte hardware. Hieronder zie je een video van de originele arcade versie:
De beperkingen
Vanwege deze hardware is het niet mogelijk om met de broer van Billy te spelen, dit vanwege het beperkte kleurenpalet van de NES. Hierdoor is er geen co-op tweespeler modus, maar kun je wel omstebeurt aan de gang. Door de beperkingen is het in deze versie mogelijk om twee vijanden te tegelijk te laten zien, die ook nog eens identiek zijn, vanwege het feit dat de console anders zou ontploffen ofzo… Dit zorgt er voor dat de game nogal leeg aanvoelt op bepaalde momenten. Maar ongeacht dit tegenvallende feitje, is de game alsnog behoorlijk pittig te noemen. Je babyface zal sowieso niet onaangeraakt blijven. Daarnaast is het verhaal omgegooid vanwege het ontbreken van de co-op. Want waar je in de arcade versie met Billy’s broer simultaan mee kan spelen, hebben ze broerlief in de NES-versie omgedoopt tot bad guy om het verhaal recht te trekken.
De verbeteringen
Ondanks dat er dus aardig wat beperkingen waren, is er ook het een en ander opgelost. Zo is het leveldesign aangepast, waardoor de game soepeler loopt dan zijn arcadebroer. Een andere toevoeging is een level-up systeem. Naarmate je verder komt in de game, speel je nieuwe moves vrij waardoor je nog veel vetter ass kan kicken. Voor die tijd was het natuurlijk mindblowing, want er was geen NES beat ‘m up die dit had in die tijd.
Brawl je gek!
Een andere toevoeging was de B-mode van de game. Dit was een soort versus-mode waarin jij het op kon nemen tegen een andere speler, of de computer. Zie het maar als de voorganger van Street Fighter, alleen dan zonder de diepgang en brute specialmoves uiteraard. Ik kan me eigen als klein Rowdytje nog goed herinneren dat ik mijn matties alle hoeken van de kamer liet zien in deze mode. Alleen waren we er wel snel op uitgekeken en voordat we het wisten waren we buiten weer aan het voetballen.
Conclusie
Ondanks dat ik behoorlijk wat te zeiken heb over de NES-versie van Double Dragon moet ik wel stellen dat ik tijdens het spelen hiervan een warm en behaaglijk gevoel kreeg van binnen. De arcade versie en NES-versie naast elkaar leggen is appels en peren vergelijken. Double Dragon is zeker geen slechte NES-game en ook een van de grondleggers van de populariteit van het beat ‘m up genre. Daardoor zou elk gerespecteerde retrogamer de game ooit ’n keer moeten spelen om datzelfde gevoel van binnen te krijgen. En ondanks dat de game niet de mooiste is die je ooit gezien hebt, is een terugblik zeker de moeite waard vanwege de historische waarde van de game en de complete serie.
