Pro Evolution Soccer maakte er jaren een sport van élke versie van PES een totaal nieuwe game op de mat te leggen. Sinds een jaar of drie zien ze bij Konami in dat ze in de basis echt wel een goede formule hebben liggen. Vorig jaar was een verbetering van de vorige editie (en werd door ons beoordeeld met een 80%) die weer voortborduurde op het jaar daarvoor. Dit jaar is ‘perfectionering’ het kernwoord.
Van David de Gea naar Franck Grandel
Vorig jaar was een lage voorzet voor de goal garantie voor een doelpunt, twee jaar geleden heb ik zonder overdrijven 80% van mijn goals met een boogballetje gescoord. Dit jaar scoor ik uit uitgespeelde aanvallen en zijn de doelpunten spectaculairder en gevarieerder. En dat komt allemaal door de keepers.
Digitale doelmannen zijn jaren een pijnpunt geweest in voetbalgames, ze doken over de makkelijkste ballen heen, lieten een terugspeelbal door de benen lopen en snapten er in zijn geheel gewoon geen kloot van. Vorig jaar waren de keepers in PES al degelijk. Die echte flaters kwamen weinig voor, al scoorde ik nog wel eens met een sliding als de keeper de bal te lang aan de voet had. Het leek echter alsof een soepel lopende aanval simpelweg te snel voor het spel ging, de code achter de doelman kon het niet bijbenen en daardoor scoorde je makkelijk van heel dichtbij – het liefst dus uit een lage voorzet.
Dit jaar zijn de keepers enorm verbeterd. Het verschil tussen pak ‘m beet David de Gea en Mark Birighitti (de doelman van NAC die er geen reet van kan, voor de niet-voetbalnerds onder ons) is veel duidelijker. Je ziet echt een verschil in reactievermogen en de kwaliteit om een bal te pakken, maar vooral in atletisch vermogen. Goede keepers die nog een bal onder hun lichaam vandaan grabbelden waarbij een modale doelman al lang en breed geklopt zou zijn – ik heb meer dan eens ‘oh fuck wat een redding!’ naar mijn scherm geroepen. De keepers zijn onvoorspelbaarder, in de goede zin van het woord. Ik heb in elk geval nog geen standaardactie gevonden waarmee een goal een zekerheidje is. In PES 2019 is een goal pas een goal als je de bal over de lijn ziet gaan.
Tiki-Taka of Catenaccio, wat jij wilt
Ik noemde het net al even bij de keepers, maar de vorige jaren dwong PES me voor mijn gevoel tactisch een beetje in een hoekje. Uiteindelijk stelde ik steeds hetzelfde soort speler op in dezelfde formatie, omdat ik anders gewoon niet door de verdediging heen kwam. Ik moet tot de schaamte van mij en mijn hele familie zelfs bekennen dat ik vorig jaar in de offline Master League besloten heb de moeilijkheidsgraad te verlagen naar niveau 4 (van 6), omdat ik het anders gewoon niet leuk vond dat de verdediging van Exeter City leek te bestaan uit enkel mannen van het niveau Sergio Ramos, Giorgio Chiellini en Virgil van Dijk. Daarnaast zette ik schieten op handmatig omdat de geassisteerde variant alles recht op de keeper schoot.
Dit jaar vind ik dat geen probleem. Ik heb vooral online gespeeld, maar zolang je zelf een goede aanval op de mat legt heb je een realistische kans door de verdediging heen te komen. Je moet het absoluut zelf verdienen en de tegenstander straft fouten met plezier af, maar je kunt lekker je eigen ding doen. Behoudend voetballen vanuit balbezit kan net zo effectief zijn als vloeiend one-touch voetbal. En juist door die dynamische keepers geeft een doelpunt uit een vlot-lopende aanval veel voldoening.
Je hebt tactisch meer keuze dan voorgaande jaren. Zo kun je je team opdragen de gevaarlijkste man van de tegenstander te neutraliseren.
Promovendus MyClub
Elk jaar omschrijf ik MyClub als ‘het FUT van PES’. Je stelt in deze mode je eigen team samen op zoek naar online werelddominantie. Waar MyClub zich de laatste jaren al ontwikkelde tot stabiele subtopper in de Jupiler League (of ‘Keuken Kampioen divisie,’ zo u wilt), lijken ze dit jaar promotie te hebben gemaakt naar de Eredivisie. Een internationale topper is het nog niet, maar met ‘het FUT van PES’ doe je MyClub inmiddels echt te kort. De ‘bouw je eigen droomteam’ modus van Pro Evolution Soccer heeft inmiddels echt zijn eigen identiteit.
Het grootste verschil met FUT is dat je beperkte invloed hebt op welke spelers je bij je team krijgt. Er is geen mogelijkheid één bepaalde speler aan te kopen, wel kan met een combinatie van scouts een zoekopdracht worden verfijnd. Verder is het op hopen dat je die speler krijgt die je wilt. Daar zullen de meningen over zijn verdeeld, maar het gaf mij best een kick dat van zo’n 1000 opties bleek dat juist Mo Salah zich aansloot bij mijn team.
Verder is de matchmaking verbeterd (minuten wachten op een tegenstander is inmiddels een ding uit het verleden) en zijn er gewoon meer opties toegevoegd om de mode afwisselender te houden. Daarnaast is teammanagement iets waar je goed over na moet denken. Spelers trekken het fysiek niet om maar elke wedstrijd te spelen en de kwaliteit van de trainer bepaalt hoe goed het team is dat je op kunt stellen. Die trainer moet je op zijn beurt ook weer tevreden houden door aan door hem gestelde doelen te voldoen. Wat die doelen precies zijn, heb ik dan weer niet kunnen vinden tussen de vele (en soms onoverzichtelijke) menu-opties van MyClub.
Alsof David Beckham bij je in de huiskamer zit
Zo zijn de graphics ongeveer. PES blinkt al jaren uit in het implementeren van levensechte gezichten van (belangrijke) spelers, dit jaar gaan ze daarin weer wat verder. Grafisch is de game gewoon dik in orde.
Het publiek is weer een stukje dynamischer en vooral de animaties van spelers en de bal hebben weer een stap gemaakt. Je ziet bijna niet meer dat ledematen of objecten in elkaar verdwijnen en zeker de bal reageert realistisch op hoe deze geraakt wordt.
Licentiegeneuzel als elk jaar
PES heeft minder licenties dan FIFA etc. Lang verhaal kort, wordt aan gewerkt. Konami is bezig om meer gelicenseerde clubs en competities in de game te brengen en heeft nu oa. Portugal, Schotland en Rusland gelicenceerd. De Champions League daarentegen zijn ze kwijt, dat was licentietechnisch het enige wat PES wel had en FIFA niet. De rechten van het miljoenenbal zijn sinds dit jaar echter exclusief van EA. Behalve de tune, logo’s en tussenfilmpjes mis je daar echter niet extreem veel aan. Als je vindt dat er te weinig licenties in de game zitten, kun je altijd een Data Pack opsnorren op internet, die meer inhoud toevoegt.
Paradepaardje Master League
Want dat is het. Konami loopt graag te koop met zijn uitgebreide offline speltype. In de Master League kun je beginnen op het laagste niveau of aan de top en je eigen carrière vormen. Meestal met maar één doel, alles winnen wat er te winnen valt.
Er is vooral gekeken naar spelersontwikkeling. Met specifieke trainingen heb je meer opties om je spelers diverser op te leiden. Backs kunnen worden omgeturnd tot ‘voorzet-expert’ en verdedigers kunnen worden ingezet als sloophamer.
Daarnaast zijn de onderhandelingen verbeterd. De opties zijn uitgebreid. Nieuw is het doorverkooppercentage en dat je tegelijk met de club en speler moet onderhandelen.Geen wereldschokkende veranderingen, maar zoals ik al zei is dit jaar het codewoord ‘perfectionering’.
Conclusie
Samenvattend doet PES 2019 weinig nieuws, maar dat was ook niet nodig. Vorig jaar legde Konami een solide voetbalgame op de mat en dit jaar borduren ze daar op voort en proberen ze de game te verbeteren, wat ze op bijna elk front lukt. Grafisch is de game top, vooral qua animaties / physics en de uitdrukkingen van spelers.
De belangrijkste ontwikkeling zit hem echter in het voetbal zelf. PES 2019 voetbalt weer een stuk lekkerder weg dan de vorige editie en dat zit hem er vooral in dat meer speelstijlen rendabel zijn en de game minder voorspelbaar is. De keepers zijn magnifiek, nooit zijn in een voetbalgame doelmannen zo realistisch overgekomen.
Pro Evolution Soccer 2019 is zoals gewenst een verbetering van vorig jaar. Is iets ooit perfect? In elk geval respect voor de wil van Konami om elk jaar naar perfectie te streven.
