Het is alweer 35 jaar geleden dat we kennis mochten maken met Prince of Persia, welke toentertijd behoorlijk wat hoge ogen gooide op de PC en Apple II. Ondertussen zijn er maar liefst 16 games gemaakt in de franchise, en met The Lost Crown keert Prince of Persia weer terug naar zijn roots. We mogen namelijk weer genieten van een 2D platform avontuur. Of dat dit anno 2024 de moeite waard is, lees je in de onderstaande review.
De originele Prince of Persia werd in 1989 bedacht door Jordan Mechner en was een van de eerste filmische platformgames. De game maakte gebruik van rotoscoping, waarbij acteurs op film werden opgenomen om zo te zorgen voor realistische en soepele animaties. Hierdoor werd de game een regelrechte hit en Prince of Persia werd dan ook geport naar elk denkbaar platform, waaronder SNES en MegaDrive. In 2001 kwam Ubisoft om de hoek kijken en kocht de rechten op van Prince of Persia. Vanuit hier zijn er diverse nieuwe games verschenen, waarvan The Sands of Time wellicht de bekendste game is in de franchise. Ondertussen is het op console vlak behoorlijk stil geweest omtrent Prince of Persia, en we hebben dan ook 14 jaar moeten wachten op een nieuwe game binnen de serie.
Niet de prins?
In Prince of Persia: The Lost Crown speel je niet als de prins, maar neem je de rol aan van de heldhaftige Sargon, een van de zeven Immortals. Deze Immortals zijn de beste krijgers van Perzië en hebben de taak om hun land te beschermen tegen vijanden uit alle uithoeken van deze aardkloot. Na een aantal gebeurtenissen is de prins van Perzië, Ghassan, ontvoert en is het Sargon’s taak om de prins te redden van zijn kidnappers. Al snel ontdek je dat er een complot speelt dat Sargon’s overtuigingen en begrip van de wereld op zijn kop zet, en dit leidt onze held op een reis door de tijd om het motief achter deze ontvoering te ontdekken. De rest van de Immortals zet dan ook de achtervolging in en hun tocht brengt hen onder andere naar de mysterieuze berg Mount Qaf. Al snel ontdekken zij dat hun reddingspoging niet eenvoudig zal worden, want er rust een vloek over deze plaats waardoor heden, verleden en toekomst door elkaar lopen.
Hoewel het verhaal best vermakelijk is te noemen, merk je al snel op dat alles oppervlakkig blijft, en Ubisoft niet genoeg doet met het interessantste punt van het plot, namelijk het verloop van tijd op Mount Qaf. Zo blijkt dat bepaalde personages al jaren op deze berg vastzitten en dat voor andere personages de tijd juist sneller of trager lijkt te gaan. Het is jammer dat hier niet echt veel mee gedaan wordt, en het verhaal wordt dan ook mondjesmaat en oppervlakkig kenbaar gemaakt door eenvoudige zinnetjes van de diverse NPC’s. Hierdoor wordt het niet altijd even duidelijk wat er werkelijk aan de hand is, en bepaalde elementen worden niet echt uitgediept.
Vlotte ervaring
Al met al doet het verhaal wel zijn ding, en het belangrijkste is dat The Lost Crown een fijne en vlotte Metroidvania-achtige gameplay ervaring weet te bieden zonder al teveel problemen. De game is daarnaast ook goed in balans en kent een gezonde mix van uitdagend platformactie, puzzels en combat. De game is over het algemeen best pittig te noemen, maar The Lost Crown kent over het algemeen een mooi voortgang systeem welke we kennen uit andere Metroidvania-games. Een klein hekelpunt is dat de game misschien iets te weinig save-points kent, maar dit zorgt wel voor de nodige uitdaging.
Zoals het een goede game in de genre betaamt, exploreer je de spelwereld en kom je regelmatig op locaties waar je niet verder kan tot je later in het spel een nieuwe vaardigheid vrijspeelt. Een toffe toevoeging aan de gameplay van The Lost Crown is dat je in deze game niet enkel verschillende icoontjes op je kaart kan plaatsen op deze locaties, maar je ook de mogelijkheid hebt om een screenshot van de locatie waar je jezelf bevindt op de kaart vast te pinnen zodat je later perfect kan zien waarom je terug moet gaan naar die plek. Hierdoor zal je niet zo snel verdwaald raken in deze uitgebreide spelwereld.
Dat de gameplay vloeiend en vlot is, merk je al snel aan de behendigheid die Sargon kent. Het platformen en het vechten gaat dan ook opvallend soepel en de game speelt dan ook als boter weg. Zo zal je tijdens het verkennen van de wereld diverse, voor de serie typische, traps moeten ontwijken en zal je van paal naar paal moeten slingeren. Ook is walljumpen aanwezig in deze game en is het mogelijk om door kleine openingen te glijden om in andere gebieden te komen. Langzamerhand speel je nieuwe vaardigheden vrij, waardoor je dus op nieuwe plekken kunt komen, zoals de Double Jump (die iets te laat naar mijn smaak in de game vrijgespeeld wordt) en de Air Dash. Ook zullen bepaalde tijdskrachten uit The Sands of Time hun opwachting maken, welke best tof zijn maar misschien niet werken op de manier zoals je die zou verwachten.
Dikke combat
Naast de platformactie is ook de combat dik in orde. De gevechten verlopen lekker vlot, en het werkt diepgaander dan je zou denken. Zo heb je niet alleen de beschikking over diverse combo’s, maar als je eenmaal de boel onder de knie krijgt kun je vijanden ook in de lucht jugglen. Daarnaast heb je naast je twee zwaarden ook de beschikking tot een boog en chakram. Ook kun je aanvallen blokkeren en kent The Lost Crown ook een getimede parry-systeem. Vijanden kun diverse aanvallen doen welke hun eigen kleur kent. Met een goede timing kun je gewone aanvallen afweren en zal je rode aanvallen moeten ontwijken. Als je de gele aanvallen afweert kun je ervoor zorgen dat vijanden of bazen extra veel schade oplopen.
Als je het combatsysteem eenmaal goed onder controle hebt, dan zal je jezelf ook zeker een baas voelen. Buttonbashen is dan ook zeker niet aan te raden, want vijanden zijn sluw en hebben je zo een kopje kleiner gemaakt. Door offensief te spelen zal je ook snel opmerken dat er een balk wordt gevuld waarmee je een heel krachtige vaardigheid kan gebruiken. Daarnaast zijn de toffe kleine effecten en details ook ontzettend goed uitgewerkt, waardoor de combat ook nog eens flitsend oogt.
Juweeltje
Gameplay technisch is The Lost Crown een juweeltje te noemen, maar ook qua vormgeving is de game van een hoog niveau. Zo neemt dit avontuur je mee naar prachtige, gevarieerde en kleurrijke gebieden. De animaties van zowel Sargon als zijn vijanden passen goed bij de vlotte gameplay, en de stijlvolle mini-cutscene wanneer je een speciale aanval doet of een roekeloze aanval van een vijand bestraft, spatten van je beeld. Op audio gebied weet The Lost Crown ook goed te scoren, en de muziek is dan ook gecomponeerd door Gareth Coker. Deze man voorzag de Ori-games ook van muziek, en zijn tunes zorgen dan ook voor een sprookjesachtige ervaring tijdens de gameplay. Qua voice-acting is er ook degelijk werk geleverd en dit zorgt ervoor dat de personages weten te overtuigen, wat heel belangrijk is in een spelbeleving van dit kaliber. Hoewel Ubisoft heeft toegegeven dat er hier en daar gebruik is gemaakt van AI, is dit zeker niet storend te noemen.
Conclusie
Na jaren niks vernomen te hebben van de Prince of Persia-franchise weet de serie zichzelf opnieuw uit te vinden door terug te gaan naar zijn wortels. The Lost Crown is dan ook een stijlvolle Metroidvania-ervaring geworden, welke je van begin tot eind op het puntje van je stoel weet te houden. De game combineert precisie platforming, met uitdagende puzzels en pittige gevechten. De game is dan ook zeker niet voor iedereen weggelegd, en de moelijkheid ligt dan ook ietsje hoger dan wat je misschien gewend bent. Al met al staat Prince of Persia: The Lost Crown garant voor uren speelplezier, welke een goede balans kent en je daarnaast goed weet te belonen als je bepaalde segmenten hebt behaald.
