We mogen wel stellen dat het begin van 2017 al erg goed begonnen is met een shitload aan dikke titels. En deze stormlading aan goede games is nog steeds niet over, want elke maand verschijnt er wel een pareltje. Zo ook met de komst van NieR: Automata, de nieuwste liefdesbaby van ontwikkaar PlatinumGames en Square Enix. Laten we vast verklappen dat Rowdy verrast was door deze game.
NieR: Automata is een vervolg op NieR, welke in 2010 verscheen. De game laat zich omschrijven als een open wereld RPG met flink wat mengelingen van diverse genre’s. Het origineel, welke verscheen op de Playstation 3 en Xbox 360, wist niet echt indruk te maken maar met de komst van Automata moet hier verandering in komen. Dit “tweede” deel heeft qua verhaal dan ook weinig te maken met zijn voorganger, en daardoor is het dan ook een makkelijke binnenkomer als je het origineel niet hebt gespeeld.
Android op naaldhakjes
NieR: Automata speelt zich een honderdtal jaren later af in de toekomst. De aardkloot zoals wij deze kennen is niet meer van ons en een buitenaards ras heeft gewelddadige machines naar onze planeet gestuurd om de mensheid uit te roeien. Gelukkig zijn er een flink aantal mensen verhuist naar de maan, en deze gemeenschap hebben een wapen in elkaar geflanst om onze planeet weer terug te nemen van de moordlustige robots. Voordat dit wapen gebruikt kan worden, worden er een handjevol androids naar de Aarde gestuurd om alvast wat voorwerk te verrichten, en zoveel mogelijk robots de pleuris in te rammen. Laat het nu zo zijn dat jij een van deze androids bent, verkleed als über mooie dame met naaldhakjes en al en de originele naam 2B (hoe verzin je het…).
Bizarre Japanse taferelen
In het begin komt NieR: Automata nogal apart en bizar over, en dat is ook wel te begrijpen van een game van Japanse makelij. Naarmate je vordert in de game kom je er al snel achter dat het verhaal behoorlijk intrigerend is, en dat je op het puntje van je stoel blijft zitten. De game is nogal serieus in het vertellen van zijn verhaal en neemt je mee op reis waar onderwerpen als filosofie en religie zeker de revue gaan passeren. Zonder te verklappen waar dit allemaal heen gaat, kan ik stellen dat de game een emotionele rollercoaster is, en dat bedoel ik een positieve zin.
NieR speelt behoorlijk leentjebuur bij diverse genre’s, en dankzij de diversiteit in de gameplay zorgt dit voor een unieke spelervaring. In essentie is NieR: Automata een action-RPG pur sang, maar dankzij een paar slimme cameratruukjes die de game kent, veranderd de gameplay ineens in een hele andere ervaring. Je speelt de game voornamelijk vanuit een third-person view, maar zo nu en dan gaat de camera op een andere hoek staan en ben je ineens een twin-stick shooter aan het spelen of een oldschool 2D hack-‘n-slash platform game. De gameplay past zich dus aan deze situaties aan, en dankzij het soepele verloop van de omschakeling voelt dit alles ook nog eens natuurgetrouw aan.
Same old RPG everyday shizzle
NieR: Automata is in ieder geval behoorlijk actie georienteerd, en het hack-’n-slash gehalte is dan ook erg hoog. Desondanks de snoeiharde en flitsende actie is de game stiekem toch een ordinaire RPG. Het woordje ordinair gebruik ik dan ook vanwege het feit dat NieR: Automata in dat opzicht weinig tot geen nieuwe dingen doet. Je verslaat vijanden, krijgt XP, hier en daar voltooi je een (side)quest en heb je genoeg XP dan ga je level-up en mag je shit verbeteren en wordt je dus sterker. Niks nieuws dus…
Ondanks deze traditionele manier van gameplay kent NieR: Automata wel zijn eigen stijl. Zo is de skilltree waarin je jouw vaardigheden kunt verbeteren aangepast aan het concept van de game. Deze skilltree is een soort van moederbord waarin je chippies kunt pleuren om zo diverse skills vrij te spelen, en hoe krachtiger de chip, hoe groter deze is om in te prikken op het moederbord. Het is tevens niet alleen mogelijk om je vaardigheden te verbeteren, maar het is ook mogelijk om de HUD naar je eigen wens te maken of juist te verwijderen. Sowieso hebben alle onderdelen op je moederbord invloed op de game, en het is zelfs uitkijken geblazen. In totaliteit kent de game 26 eindes, waarvan er 21 gemaakt zijn om je te nakken. Deze eindes kunnen zomaar ineens voorkomen als je bijvoorbeeld de Operating System-chip van jouw personage verwijderd.
Technische missers
En ondanks dat we heerlijk kunnen hakken en zagen, en dankzij de cameravoering de illusie krijgen dat we elke keer nieuwe gameplay voorgeschoteld krijgen, is het dan jammer om te zien dat de game niet goed geoptimaliseerd is. Oké, grafisch ziet het er allemaal wel aardig uit en de game weet ook zeker een soort van apocalyptische toon te zetten van een Aarde die verwoest is door buitenaards tuig. Toch is het dan zonde te noemen dat de game de nodige pop-up kent en de nodige glitches welke je aardig uit de gamebeleving weten te halen. Daarnaast is de framerate ook niet echt stabiel en dat merk je voornamelijk op momenten wanneer het krioelt van de baddies om je heen. Een euvel die we weleens eerder tegen zijn gekomen in de spellen van PlatinumGames. Gelukkig is het euvel van lege spelwerelden, zoals de Turtles- en Transformer games, wel opgelost en hebben we nu een prachtig aangeklede wereld op ons schermpje.
Conclusie
NieR: Automata is een vette game, die wel wat bizarre momentjes kent. Het is dan ook een game van Japanse makelij, en dit soort games is niet voor een heel breed publiek weg gelegd. Ondanks dat kent de game een geweldig verhaal, vloeiende gameplay en een vette vibe. Daarom is het ook zo jammer dat NieR: Automata wel een aantal technische missers kent, die de spelbeleving lichtelijk weten te bederven. Desondanks is NieR: Automata een aanrader voor de liefhebbers van hack-‘n-slash JRPG games.
