Ik vond honkbal altijd al een leuke sport, maar fan? Nee, zeker niet. Tot ik een aantal maanden geleden een wedstrijd van de San Francisco Giants bezocht. De relaxte, ongedwongen en vriendelijke sfeer die in het stadion hing, kreeg me helemaal te pakken. En waar ik normaal ongeduldig en snel afgeleid ben, heb ik urenlang vol aandacht het spel gevolgd. Uiteraard met de nodige snacks op schoot en een grote cola light in de bekerhouder naast mijn stoel. Nu was dan ook het moment voor mij om hét honkbalspel op de Playstation 4 uit te proberen: MLB The Show 20. Zou het mij terugvoeren naar die zomeravond in Oracle Park? Het antwoord is duidelijk: ja!
Geen snelle sport
Voor de hyperactieve jongens en meiden onder ons is het goed om één ding duidelijk te stellen: honkbal is geen snelle sport. Het kan zomaar dat in het stadion je buurman innings van zijn plek is, om een rondje langs alle kraampjes te wandelen, het toilet te bezoeken en een nieuwe portie garlic fries te halen. En dan heeft-ie meestal niet veel gemist. Wanneer je MLB The Show speelt, kan eenzelfde gevoel je bekruipen. Ik kijk even op mijn telefoon, haal een wasje uit de machine of ga een tosti maken in de keuken. Dit tempo kan heel goed voor je werken, maar ook omslaan in een stukje verveling. Al is het maar omdat veel spelsituaties zich constant herhalen.
Wat dat betreft spreekt het in het voordeel van het spel dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Er zijn veel verschillende modi om uit te kiezen. Van een snelle, historische spelsituatie tot het opbouwen van een carrière met alles erop en eraan. Het mooie van de uitgebreide modi is dat ook deze zijn opgebouwd in behapbare partjes. Je kan het dus urenlang spelen, maar ook even snel tussendoor wat vorderingen maken in je saved game.
Onervaren
Toen ik aan MLB The Show 20 begon, had ik nog geen ervaring met eerdere versies van het spel. Gelukkig kon ik starten met een korte kennismaking. Ik mocht per situatie verschillende controls uitproberen en uiteindelijk degenen opslaan die mij in deze oefenomgeving het beste bevielen. Het is prettig dat je daarin de keuze hebt tussen basisinstellingen en ingewikkeldere controltypes voor de ervaren speler. Nadat ik het niveau op beginner had ingesteld en de Giants als mijn favoriete team had gekozen, kon ik echt beginnen.
En op dat moment raakte ik overprikkeld. Wat een keuzes! Diamond Dynasty, online spelen, Custom league, Play now, Franchise, March to October, Road to the show en verschillende mini modi. Het duurde een poos voor ik alles rustig had bekeken, de uitleg had gelezen en besloot wat het beste bij mij zou passen. Een aantal speltypes heb ik kort uitgeprobeerd. Zoals Franchise. Daarin heb je de leiding over een MLB-team. En zijn zaken te ingewikkeld? Dan kan je die op automatisch zetten. Dus geen hoofdbrekers over statistieken en opstellingen. Maar gewoon lekker spelen en je team naar de top brengen.
Road to the show
Ook March to October bekeek ik. Dit is een snellere versie om een seizoen te spelen. Je wordt alleen opgeroepen voor belangrijke momenten. En een aantal mini modi werd onder de loep genomen. Onder meer Moment, waarin je een historische wedstrijd kan spelen, of Home run derby. Niets is beter dan het digitale gevoel wanneer je een bal de tribunes in ramt! Maar dé modus voor mij was Road to the show. Daarin kan je jezelf als honkbalspeler aanmaken en een carrière van onderaf opbouwen. Dus je bestuurt niet het hele team, maar alleen jezelf.
In Road to the show komt eigenlijk alles uit het volledige spel terug. Ook hierin weer veel, veel opties! Nadat je een klein uurtje bezig bent geweest om onder meer je nationaliteit, ambities, kwaliteiten, attributen, uiterlijk en positie in te stellen, mag je meedoen aan Scouting Day. Ik had ervoor gekozen om in het veld bij het tweede honk te staan. Als pitcher ben je bij elke spelsituatie betrokken, maar in eerdere (team)modi was me dat al te saai en eentonig geworden.
Droom komt uit
Vervolgens is hét moment daar om je te bewijzen: testwedstrijden. Alle MLB-clubs zitten op de tribune, dus je moet je jezelf van je beste kant laten zien. Aan het begin van elke wedstrijd kan je aangeven dat je alleen de momenten van de wedstrijd ziet waar je zelf in actie hoeft te komen. Dus wanneer je aan slag bent of wanneer een tegenstander, in mijn geval, een bal tussen eerste en tweede honk slaat. Daardoor ga je lekker rap door alle wedstrijden heen.
Nadat ik een paar balletjes had geslagen en gevangen, was het tijd voor de draft. Dit is elk jaar aan het begin van een Amerikaans sportseizoen. De verschillende clubs mogen achter elkaar spelers kiezen. Ik had bij mijn manager aangegeven dat ik hoopte op de Giants. En wat wilde het ‘toeval’? Uitgerekend door hen werd ik gekozen. Een droom die uitkomt! Mocht je overigens al het bovenstaande al in MLB The Show 19 hebben doorstaan, kan je ervoor kiezen om je saved game uit dat spel terug te halen. Dus in The Show 20 lekker verder spelen op wat je een jaar eerder had bereikt. Een groot voordeel, waar ze in de voetbalgames van mij een voorbeeld aan mogen nemen.
Keuzes, keuzes, keuzes
En dan begint het pas. Ook hier werd ik overspoeld met alle mogelijkheden. Trainingen, heel veel (persoonlijke) statistieken, het opbouwen van een persoonlijkheid door prestaties en dialogen, nog meer statistieken, interactieve relaties met manager en medespelers, een beroep op je verzamelwoede (je kan attributen verdienen, zoals knuppels, stadions, spelerskaarten, kleding enzovoorts) en tot slot nog wat statistieken. Gedurende alle acties krijg je eveneens steeds keuzes, hoe je je verder wilt ontwikkelen en wat je in bepaalde spelsituaties wilt bereiken. En alles heeft invloed op je kwaliteiten, persoonlijkheid en relaties met anderen.
Voor echte baseball-kenners is dit een goudmijn, maar voor leken als mij is het overzicht snel zoek. Ik snap van de meeste statistieken niet wat ze inhouden en van veel ontwikkelingen niet wat het precies betekent. Ik verzandde dus snel in het ‘blind’ doorklikken van keuzes. Dit doet echter niets af aan de actie in het stadion. Daar is bijna geen kritiek op te geven. De graphics zijn om te smullen. En het commentaar is heerlijk herkenbaar voor iedereen die wel eens een honkbalwedstrijd kijkt op een Amerikaanse zender.
Veel teams en stadions
Ondanks dat ik alleen spelsituaties zie waar ik zelf betrokken bij ben, gaat alles in een prettig, rustig tempo. Waar ik tijdens mijn voetbalgames continu ‘aan’ sta, flow ik lekker door MLB heen. En dat gaat niet ten koste van mijn spel. De uitdaging om de ballen op het juiste moment, op de juiste plek te raken gaat niet vervelen. En elke keer dat de bal in het veld richting mijn handschoen komt, ben ik scherp genoeg om een goede worp naar mijn mattie op het eerste honk te geven.
Daarnaast komt een stadion-freak als ik volledig aan zijn trekken. Naast alle MLB-stadions zijn er keuzes te over. Van kleine stadions bij een baai, midden in een stad of in woestijnachtige omgevingen tot grote, klassieke stadions van gerenommeerde clubs. Je hebt het gevoel dat alle aspecten van de Verenigde Staten aan je voorbij trekken. Daarnaast zijn niet alleen de MLB-teams vertegenwoordigd, maar ook double A- en triple A-teams. Dat zijn satellietteams van de grote clubs, waar zij hun talentvolle spelers stallen op het derde (double A) of tweede (triple A) niveau.
Beter worden
En ook daar had het spel mij te pakken. Ik ging niet als nitwit meteen in de grootste competitie ter wereld aan de slag. Neen. De Giants leenden me uit aan de Richmond Flying Squirrels. In kleine, half lege stadions door het hele land kan ik rustig leren wat baseball nou eigenlijk precies inhoudt. En kan ik oefenen aan mijn techniek, om steeds belangrijker te worden voor mijn team. Langzaam opbouwen van de grond af aan. Zo zie ik het ’t liefst.
Inmiddels heb ik tientallen potjes gespeeld en merk ik dat ik beter word. Ik leer de ballen op het juiste moment op de beste manier te raken. En ook mijn eerste homerun in een officiële wedstrijd heb ik op mijn naam. Ik vind het elke keer weer leuk om aan een nieuwe wedstrijd te beginnen. Het gevoel te hebben dat ik midden in de actie sta en nuttig probeer te zijn voor mijn team. Daarbij helpen de camera-standpunten, waarmee je je letterlijk op het veld begeeft.
Conclusie
Ik snap nog steeds niet alles, maar ik weet beter wat ik tijdens wedstrijden moet doen. En ik begrijp hoe mijn team ervoor staat in de stand. Meer dan dat heb je eigenlijk niet nodig om vermaakt te worden. De controllers laten mij tot op de millimeter bepalen waar ik mijn knuppel heen stuur. Daardoor geeft een rake klap nog elke keer voldoening. En wanneer ik een klote bal sla of in het veld misgrijp op een bal, baal ik van mezelf. Maar gelukkig zijn er snel nieuwe wedstrijden om het weer beter te doen. En bestuur je liever een compleet team dan alleen één speler? Dan zijn er nog genoeg modi om uit te kiezen.
Kortom, MLB the Show 20 is een must-have voor honkbal-freaks. Voor liefhebbers als ik is het een fijn spel, als je een modus weet te vinden om het voor jezelf interessant te houden. Mocht je als niet-honkballer een keer MLB willen proberen; verdiep je dan eerst goed in de regels en de wereld van de MLB. Want anders kan je al snel gedemotiveerd raken door de wirwar aan opties en informatie. Of speel het met vrienden. Een onderling potje honkbal is altijd enerverend. Ik ben in ieder geval blij met mijn keuze en kan niet wachten op mijn debuut bij de Giants. Dat moet na de zorgvuldige opbouw in het spel enorme voldoening geven.
