Dit jaar was een droog jaar voor mij en eerlijk gezegd ook voor videogames. Firstlook 2017 was een “mwwuaaa” ervaring en ik werd daar niet echt gekieteld bij mijn ballen. Nadat ik door een cosplayende Uruk-Hai gedomineerd werd en een strop om mijn nek kreeg, had ik ineens een vreemd gevoel van opwinding. Ik kwam erachter dat het geen auto-erotic asphyxiation was welke mij een plezierige gevoel gaf, maar juist de hack ’n slash ervaring in de vorm van Shadow of War. Ik speelde het, kreeg een boner en had David bijna misbruikt tijdens de beurs in Utrecht. Mijn baby preview voor de camera was much exciting en such, wow! Maar nadat ik het thuis gespeeld had zijn er toch wat opmerkingen. Bereid jullie flamoesjes en rookworsten maar weer voor. Sceptische ikke is terug en heb jullie wat te vertellen.
Hakkuh en slachten of toch verfijnd?
Ik heb me tijdens Firstlook 2017 laten vertellen (en mezelf overtuigd) dat SoW meer is dan een hack & slasher in de video game wereld. Alhoewel 80% hack en slash is en de overige 20% rennen/vliegen en collectibles vergaren is. Ga je na een tijdje op internet om gamer handcrème te zoeken omdat je weak ass fingers kramp krijgen na een uurtje spelen. Fuck, wat moet ik veel button bashen. Of het dan verfijnd is? Gameplay-wise is het soepel als mijn 30 jarige Yoga lerares. De mobiliteit van Assassin’s Creed en sneak vaardigheden meegenomen. Met de ruthlessness van God of War is het in dat kader een dijk van een ervaring. Maar ja, het verveeld… Yep, gooi me maar op de brandstapel. Alhoewel de eerste twintig executions jouw een bloeddorstige nasmaak geeft en een rush van hier tot whatever. Raak je snel uitgespeeld en raak je in een stoïcijnse trance en zie je het verschil niet meer.
Niet vullen maar voeden
Na het eerste kwartier is het al overduidelijk dat SoW ram-vol content zit. Een discutabele 30 tot 40 uur gameplay. Wellicht meer als je vaak dood gaat en een Japanse manier van collectables verzamelen ondergaat. Alhoewel dit SoW complimenteert geef het tegelijk niet het gevoel van urgentie. Ik kreeg na de eerste tien uur spelen niet meer de drang om alle fucking towers af te gaan of te gaan zoeken naar collectables. Ik wilde legers afslachten en captains domineren. Wat moet ik ervan vinden? Het is positief dat het spel vol zit, maar een spel vol te pompen om maar te pompen is ook niet alles. Wel is de positieve kanttekening dat er voor ieder wat wils is. Ik hoef geen kapotte banners te zoeken of gedichten. Ik kies om dat te negeren en verder te gaan met SoW. Waar de ander dat wel allemaal wilt is die optie er ook. Let er alleen op dat het sommige mensen kan afschrikken. Het zal ergens in het midden liggen: Ben jij een minimalist? Skip this game. Ben je een grinder? Is SoW perfect voor jou. Wel zijn de rewards voor het eindeloze gegrind een beetje pover. Maar daar kom ik zomenteen op terug. Wel ben ik blij met het eindeloze combat system. Daar kan het nooit genoeg van zijn als je het mij vraagt. De ene keer executeer je een Orc door hem door midden te splijten. De andere keer bevries je hem en hak je zijn kop eraf. De andere keer snijd je zijn keel door. Lekker gewelddadig. Keep it coming!
The Palantir, The palantir, The palantir, The Placentaplir
GUYS, jullie hoeven niet 40505030340 keer The Palantir te zeggen. Man dat wordt een partijtje herhaald als een broken record. Jeez, ik snap het al, The Palantir is fucking belangrijk.
Ik moet eerlijk zijn met de protagonist, Talion. Dat is een saaie dude. Ik heb nul connectie met hem, die man heeft echt een serieuze rework nodig. Het Verhaal? Gewoon cool met hetzelfde argument die ik eerder aangaf. Urgentie is belangrijk in een video game maar bij SoW ontbreekt dat een beetje. Ik ben nooit echt helemaal meegenomen door het verhaal wegens de vele afleidingen die SoW bied. Nee, ik ga niet in details treden want dit is een review zonder spoilers (qua verhaal dan). Het is duidelijk dat The Palantir belangrijk is en deze ten alle tijden beschermd moet worden en niet in de verkeerde handen moet vallen want anders is het doom scenario waar iedereen bang voor is een realiteit. You save the world, done.
Nemesis System… Goddamn wat goed
Ik denk wel dat onze lezers er beetje bekend mee zijn. Zo niet lees dit stukje maar even. Verspreid over de wereld zijn er veel captains. Captains zijn de big motherfuckers die speciaal aangepakt moeten worden wil je hen snel verwijderen van de wereld. Elke captain heeft zijn sterkte en zwakte punten. Hoe hoger level de captain, des te meer de nood is om eerst even uit te zoeken hoe je zo’n captain kapot krijgt. Door middel van intel vergaren kom je er dus achter wat een captain nodig heeft om een toontje lager te zingen. Je vind de intel bij de zogeheten Worms. Worms worden als groen afgebeeld op de map en als icoontje boven het hoofd in de wereld. Door hen over te nemen kan je diep in de gedachte kijken van de Worm en zo de intel verkrijgen die je zoekt. Vervolgens krijg je een spread sheet te zien van schaduwachtige figuren. Je kan op random iemand selecteren en voilà. Je hebt nu de traits en weaknesses te pakken van de captain plus zijn locatie. Nu kan je aan de slag. Wat het Nemesis System zo mooi maakt is dit: Mocht jij denken een badass te zijn en te denken dat je een captain kan domineren zonder schade op te lopen. Think again buddy want captains die hoger zijn qua level dan jij zijn een uitdaging. Mocht je falen in je zoektocht naar je kill of als captain ontsnapt, kom je hem later weer tegen. Je gefaalde broke ass actie tegen hem heeft ervoor gezorgd dat hij binnen the ranks gepromoveerd word. Zijn hele titel word zelfs aangepast en is sterker geworden. Hoop dat jij er dan wel klaar voor bent.
FUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU
YOU GUYS DONE FUCKED UP. Micro transacties zijn een zwaar aanwezige element in SoW en ik ben het spuugzat om dit soort shit te zien in video games. Why the fuck is SoW ineens een mobiele game op console? Ja so what Leo. Je kan het toch negeren? Vriend dat is het hele punt niet. Er komt een dag waarin wij geforceerd worden om dit soort transacties te maken om uberhaubt verder te gaan in een game. Elke keer als ik start druk word ik eraan herinnerd dat er een online mode is om Orcs te kopen om je legertje aan te sterken en er is een market place om loot chests te kopen. Je hebt WB Play newsletter om je bij aan te sluiten. Dan krijg een 3% skill boost en al het fijne nieuws van nieuwe aankopen die je kan maken binnen in de game. Je hebt de season pass en natuurlijk 3 verschillende edities die qua prijs variëren. De geflipte lootboxes zijn nutteloos as fuck dus ik snap NIET WAAROM deze verwerkt zitten in de game. Om ons eraan te laten wennen wellicht? Dat dit als normaal wordt beschouwd? Zware let down. Ten 2e is de drop rate zo gemaakt dat jij toch je wapens krijgt. Je gaat een lootbox kopen en vind een legendary wapen die toegespitst is aan jouw level. Om vervolgens 2 uur verder te spelen en een random drop te krijgen van precies dat zelfde wapen waar jij je Eurootjes tegenaan hebt gegooid, sukkel.
El conclusion
Kijk, niemand of niks is perfect en dat maakt de wereld heel mooi. Dit geld uiteindelijk ook voor Shadow of War. Het is een dijk van een game als het om content gaat. Het kan als repetitief worden beschouwd maar dat zijn veel RPG’s. Er is genoeg te doen en als je dit alles lekker door elkaar husselt heb je een prima ervaring. Ik heb me laten verassen door de souplesse van de gameplay en de gewelddadigheid ervan. Grafisch is het een mooie game en conceptueel erg dicht bij de Lord of the Rings-franchise gebleven. Ik ben blij dat ik deze heb mogen spelen maar blijf volgende games namens WB met argus ogen bekijken. De business model die eromheen hangt baart mij zorgen en stemt mij niet gelukkig. Gelukkig is het nu nog enigszins te negeren maar er gaat een dag komen van niet. Hasta luego puto’s.
