De Metro-reeks heeft nu eindelijk zijn trilogie te pakken. Na het eerste avontuur in 2010 waren veel gamers verkocht aan de enge, claustrofobische shooter. Op een vervolg hoefden we niet lang te wachten, en Metro Last Light verscheen dus ook kort daarop. Maar nu, ruim zes jaar later, vervolgen we het avontuur van Artyom en zijn vriendjes in Metro Exodus.
Metro Exodus begint erg claustrofobisch en kent gelijk al een angstaanjagende sfeer. Een beetje zoals we de Metro-reeks hebben mogen leren kennen. Artyom gaat, uitgerust met zijn radio, naar buiten en moet weer naar de welbekende tunnels vluchten om zo via de riolen uiteindelijk fel gehavend bij een basis aan te komen. De manier waarop dit allemaal gaat zet gelijk de bekende toon die we kennen uit de serie. Dit zijn tevens de beste momenten in Metro Exodus, wanneer je ouderwets door kleine, donkere ruimtes navigeert terwijl de enge geluiden je kippenvel bezorgen terwijl je opgejaagd wordt door monsters die uit elke hoek zomaar op je af komen. Maar naast het ouderwetse claustrofobische gevoel, doet de game ook iets totaal nieuws. Al snel worden we op de trein richting de buitenwereld gezet, waardoor de game ineens heel vernieuwend aan voelt.
Artyom, hou je bek!
De game speelt zich dus niet meer uitsluitend af in de bekende metrotunnels, maar dit keer voornamelijk in de buitenlucht. Hoe we nu eindelijk in de weide open wereld terecht komen is een aardig stukje verhaal wat best goed is uitgewerkt. Helaas gaat het hierna verhaaltechnisch een stuk naar beneden. Als ik eerlijk moet zijn is dit namelijk net iets te simpel en rechtlijnig opgezet. Het verhaal is daarentegen duidelijk en probeert bepaalde emoties over te brengen naar jou als gamer, maar helaas komen die emoties niet altijd even goed over. Dit komt door diverse redenen, maar vooral omwille van het gebrek aan goede voice-acting. Artyom is de stille Willie en houdt de gehele game zijn bek. Daarentegen horen wij hem wel praten tijdens diverse laadschermen, maar ingame houdt de beste man zijn kaken stijf op elkaar… Het gebrek van woorden van het hoofdpersonage wordt dan weer (overdreven) gecompenseerd door de diverse NPC’s in de game, aangezien deze personages juist niet stoppen met praten. In zekere zin niets mis mee, ware het niet dat de stemmen enorm monotoon en slecht ingesproken zijn. De emoties in de stemmen ontbreken, en dat is heel erg jammer voor een game die juist probeert om emoties over te brengen.
Knallen, craften en hoarden
Gelukkig is daar de gameplay die een berg goed maakt en erg sterk te noemen is. Het weet de game zelfs naar een hoger niveau te tillen, als ik het heel kort door de bocht moet brengen. De gameplay is dit keer een stuk minder claustrofobisch, en we mogen juist veel buiten spelen, in een generieke open-wereld, wat helemaal anders is dan wat we in de voorgaande twee games voorgeschoteld kregen. De game is daardoor een stuk minder lineair, en ondanks dat er nog wel de nodige rechttoe, rechtaan stukken zijn, is het vooral verkennen en overleven wat de klok slaat in Metro Exodus. Dat betekent dus een shitload aan monsters afknallen, zoeken naar materialen om kogels en andere zooi zoals medkits te craften en angstvallig afwachten of je wel genoeg kogels op zak hebt om te overleven. Dat wordt dus veel zoeken, speuren en looten in de game in de hoop om steeds meer materialen te vinden om te overleven.
Het craften op zich is relatief simpel gehouden. Met enkele drukken op de knop sla je aan het craften en maak je munitie, medkits en meer. De ontwikkelaar heeft het geheel niet willen bemoeilijken door het craften te ingenieus te maken, en voor een game als deze werkt dat best goed. De game doet gewoon veel dingen goed, en het survival-aspect, het craften en het kapot knallen van monsters voelt intuïtief.
Not So Smooth Criminal
Misschien zal de game niet super smooth en snel aanvoelen, maar wat verwacht je van een game welke zich afspeelt in de vrieskou, met sneeuw en andere bizarre en barre omstandigheden. De pace van de game is optimaal afgesteld op de setting, en daardoor krijg je het gevoel dat dit zo hoort. Het voelt in het begin allemaal misschien wat log, aangezien je de wendbaarheid van een cementmolen hebt, maar het stoort eigenlijk niet. Het moet gewoon zo zijn in deze Metro-game en het slaagt erin om een rauwe shooter-beleving af te leveren.
Top-Notch
Grafisch is de game gewoon top-notch, met prachtige visuals en genoeg detail om je te laten watertanden. In de donkere tunnels van de Metro heerst een grimmige sfeer, en achter elk gedetailleerd hoekje kan gevaar schuilen. De animatie van de gemuteerde monsters zijn fenominaal te noemen en het zijn ook werkelijk angstaanjagende gedrochten. Als je eenmaal bovengronds komt zal je bek echt van verbazing open vallen. De game kent een prachtige uitgestrekte post-apocalyptische open-wereld met een trieste ondertoon. 4A Games heeft ontzettend goed werk geleverd om dit allemaal geloofwaardig neer te zetten. Het is dan weer een beetje jammer dat de menselijke personages niet die extra detail en aandacht hebben gekregen als de complete spelwereld in de game.
Misgeslagen planken
Metro Exodus is een vette en gestroomlijnde ervaring, die helaas een beetje de plank mis slaat met zijn verhaal en voice-acting. Toch zijn er nog een aantal andere zaken die niet helemaal optimaal te noemen zijn. Zo zijn de laadtijden tussen diverse locaties net iets te lang. Nu lijkt dit vooral een console probleem te zijn en blijkt de PC-versie daar een stuk minder last van te hebben. Al met al geen spelbrekende dingen, maar wel die kleine schoonheidsfoutjes die gewoon zonde zijn in een game van dit kaliber.
Conclusie
Metro Exodus is een heerlijke game om te spelen, welke een heleboel dingen goed doet, en helaas ook een paar dingetjes minder. Het is een vettee survival shooter die er én goed uit ziet én je een gevoel bezorgt dat je alleen maar wilt blijven spelen. Afgezien van het verhaal, wat verder in de game in kakt, de matige voice-acting en de soms best lange laadtijden op console is Metro Exodus een grimmige en sfeervolle beleving. Knap werk van 4A Games!
