Eindelijk is hij daar dan, het dikke liefdeskindje van Hideo Kojima. We hebben 6 jaar moeten moeten wachten op het nieuwe deel, en met een game als Metal Gear is elk jaar een jaar te lang. Hoe hooggespannen de verwachtingen ook zijn, is het natuurlijk altijd de vraag of de game de lat wel gaat halen. Is Metal Gear Solid 5 DE ultieme stealthgame geworden, of kan je deze stilletjes aan je voorbij laten sluipen?
Stealth is a way of life
Ten eerste moet wel even gezegd worden dat ik sowieso al een groot fan ben van stealth-games. Ik ben vorig jaar zelfs verkleed als Sam Fisher wezen carnavallen for fuck’s sake! Nee maar even zonder dollen, ik heb wel enige ervaring met het genre. Metal Gear Solid 1 staat hoog in mijn ‘all-time favorites’ lijstje, en ik heb van Rowdy niet heel lang geleden ook nog eens de Metal Gear Collection gehad voor de Xbox 360. ‘Zodat ik me voor kon bereiden op deeltje 5.’ Wat een droppie is het ook!
De afgelopen jaren lijkt het genre aardig aan het versoepelen te zijn geraakt, want het betrok meer actie dan het daadwerkelijk te maken had met geduld en zoveel mogelijk in de schaduw blijven. Vooral Splinter Cell is een serie die hier flink onder geleden heeft, en niet persé voor het beste. Spreek de fans van de oude garde maar eens, en vraag ze wat ze van de recente ontwikkelingen binnen het gehele genre vinden.
Hideo San had er duidelijk ook genoeg van, en heeft beloofd met MGS V de ‘spion’ in ’tactical espionage’ terug te brengen. Helaas zijn mooie woorden ook alleen maar mooi tot ze waar gemaakt worden, dus is het de hoogste tijd om ze eens aan de tand te voelen!
Grote moedergevende Baas
Het verhaal luidt als volgt: Big Boss ontwaakt uit zijn coma na de gebeurtenissen die MGS V: Ground Zeroes afsloten. Even een korte recap voor de mensen die het gemist hebben: Snake was in het bezit van een privéleger en een fucking groot platform op zee, maar was weg om een missie uit te voeren op een vijandelijke basis. Op het moment dat hij terugkeert naar zijn eigen basis blijkt dat het platform wordt aangevallen door Cipher (een andere huurlingengroep) onder leiding van Skull Face.
Uiteraard loopt dit gruwelijk uit de hand, heel de basis naar de tering, jij stoot je harses tegen de wieken van een helikopter, raakt in een coma en verdwijnt een jaar of 9 van de aardbodem. Op het moment dat je ontwaakt breekt dan ook gelijk de hel los, want blijkbaar wil IEDEREEN je dood hebben. Je geraakt tenauwernood uit het ziekenhuis waar je gelegen hebt, maar dat weerhoud je niet om zo goed als gelijk een wraakactie te plannen.
*Je heet niet voor niets Boss natuurlijk. Big motherf*ckin’ Boss.*
Wat wel aangekaart moet worden, is dat als je nu pas in de serie stapt er een hoop vreemde shit in je gezicht gegooid word. Het complete verhaal is ontzettend complex, en kent veel characters. Zo zullen er minstens evenveel oude bekenden als nieuwe gezichten verschijnen, en zullen er veel throwbacks naar oudere delen gedaan worden.
Ondanks alle ‘weirdness’ is dat geen reden om het spel niet te spelen, want gameplaywise is er genoeg te beleven. Zolang je onthoud dat het een Japanse game is, kun je er waarschijnlijk wel vrede mee vinden. Misschien zelfs een beetje respect voor opbrengen!
Soepel Snake
Het grootste gedeelte van het verhaal speelt zich af in Afghanistan en Afrika, waarin je naar hartelust kunt freeroamen. We hebben het hier niet over een wereld ter grootte van GTA5, maar het is groot genoeg om je in te vermaken.
Snake glibbert soepeltjes over het landschap heen, het schieten voelt vertrouwd en zelfs de voertuigen rijden fantastisch. Je wisselt feilloos tussen je gadgets, van third-person naar first person view.. Het kan met gemak tegen elke shooter op die je kent. Dat is een flinke verbetering tegenover het grofst van de vorige delen, waarin het soms een beetje hakkelig en omslachtig werkte.
Zodra je de eerste voet in Afghanistan zet, raak je misschien een beetje overweldigd door alles wat de wereld te bieden heeft. Ten eerste ziet het er echt fe-no-me-naal uit. De details zijn ongekend, bijna fotorealistisch te noemen. Tip: neem soms eens even de tijd om even te genieten van het uitzicht, dan dringt de pracht van het spel pas goed tot je door.
De dag/nacht cyclus en het dynamische weersysteem lijken opzich niet zo bijzonder, totdat je je beseft dat we het hier over een stealthgame hebben. Elk aspect van de wereld heeft invloed op een missie, en zo creeërt iedereen zijn eigen verhaal. Ik durf te beweren dat iedereen elke missie op zijn eigen manier voltooid, met alle randomheid van dien.
Hier een korte persoonlijke situatieschets:
Je infiltreert een basis in de nacht om een gevangene naar buiten te loodsen. Je hebt er rekening mee gehouden dat je een X aantal uur hebt voordat het licht wordt en de guards van shift wisselen, maar door onverwachte uitloop verloopt de situatie anders.
Als guards van shift wisselen lopen zij andere patrouille-routes en jij het risico dat een guard een check-up op de gevangene gaat doen, dus je moet snel handelen. De route die je heen hebt genomen is te gevaarlijk om terug te nemen met een gevangene op je rug, dus het is een optie om een support-chopper in te schakelen.
Helaas had je daar de AA-turret en radar die in de basis staan voor uit moeten schakelen, maar daar ben je nu al te laat voor.. Gelukkig steekt er een zandstorm de kop op, en weet je in de chaos nog veilig naar de extraction zone te sprinten.
Zo zul je nog honderden situaties gaan ervaren. Je moet zo vaak improviseren met missies dat het bijna lijkt alsof het scripted is, maar dat is simpelweg onmogelijk in een open wereld. Een hele knappe prestatie van team Kojima, die je écht het gevoel geeft dat de wereld leeft.
Stront aan de knikker is er af te wassen
Zelfs al gaat het mis en beland je in een penibele situatie, is het vermakelijk en niet onmogelijk om de missie alsnog met een hoge (alsniet de hoogste) ranking te voltooien. De game is bij verre niet zo streng als dat Ground Zeroes hierin was, een klein detail die een fijne toevoeging vormt.
Alle fouten die je in het begin van de game maakt, zul je niet snel een tweede keer maken. Onthoud gewoon dat je altijd voorbereid aan een missie moet beginnen, maar naarmate je verder komt gaat dat steeds natuurlijker. Bestudeer de looproutes van de vijanden, zoek alle ‘points of interest’ in het kamp op en vergaar informatie van vijandelijke soldaten door ze te ondervragen. In de houdgreep met een mes op de adamsappel dan.. En na de vraag pas schillen. Dat is erg belangrijk. Schillen na de vraag.
Naast alle missies die je doet, heb je ook zogenaamde side-ops. Dit zijn momenteel een kleine 157(!!!) mini-missies, waarin je bijvoorbeeld een blueprint voor een wapen kan scoren, een high-value target kan extracten and so on. Deze missies zijn er voornamelijk om je basis verder uit te laten groeien, zodat je met meer gear en informatie het veld in kan duiken. ‘Maar wat de f*ck bedoel je dan met je basis uitbreiden David?!?’ Dat lees je nadat je mijn filmpje/gameplayshort over side-ops hebt gezien!
Managing the Snake-way
Zoals ik al eerder kon vertellen, ben je als Big Boss je privéleger ‘Diamond Dogs’ opnieuw aan het opbouwen. Je goede vrienden Miller en Revolver Ocelot steunen je daar in, en zijn ook degenen die naast je stonden voordat je in coma raakte. Je bezit een groot platform op zee die fungeert als je hoofdbasis, en helemaal kunt uitbreiden naar je eigen wensen.
Deze zogenaamde ‘Mother Base’ bestaat uit verschillende departementen, die bijvoorbeeld de groei van je basis bevorderen, onderzoek naar nieuwe wapens doen of intel voor in het veld kunnen aanleveren. Je zal wat tijd in de menu’s doorbrengen om van Mother Base een geoliede machine te maken die past bij je speelstijl, maar je kan er natuurlijk ook voor kiezen om dit te laten zitten. Zou niet slim zijn, maar het kan in ieder geval.
Je basis heeft natuurlijk manschappen en grondstoffen nodig om verder uit te groeien, zodoende kun je deze ook uit de open wereld halen. Via een kleine luchtballon (Fulton) kun je bijvoorbeeld voertuigen, zeecontainers en soldaten die je buiten bewustzijn hebt geslagen op laten pikken en zo over laten vliegen naar Mother Base. Het loont dus daadwerkelijk om niet te doden in MGS V, ga niet klakkeloos op een killing spree!
Nadat je een bepaalde missie hebt voltooid wordt het zelfs mogelijk om mini-‘Mother Bases’ te maken, genaamd F.O.B.’s, waar je ook soldaten en resources op kunt stallen. Het leuke van dit verhaal is dat spelers deze Forward Operating Base kunnen ‘invaden’ om je shit en soldaten te jatten. Aan jou natuurlijk de taak om daar een stokje voor te steken zodra dat gebeurd, en misschien hier en daar zelf een basis te een bezoekje te brengen. Worthy sidenote: een Mother Base kan nooit geïnfiltreerd worden!
Snake & Friends
Je start de game met je koppige viervoeter D-Horse. Met hem zul je veel van de dorre vlakten van het droge Afghanistan en het natte Afrika afdraven, maar hij is niet de enige ‘buddie’ die je in het verhaal kan ondersteunen. Later wordt het namelijk mogelijk om te spelen met je trouwe hond/wolf D-Dog. Als klapper op de vuurpijl hebben we Quiet, de verdomd sexy sniper in een bikini met een kapot gescheurde panty eroverheen aan. Ik heb vooral veel met haar gespeeld (see what I did there).
Ze hebben allemaal hun eigen specialiteiten, die goed uitkomen afhankelijk van wat je speelstijl is.
- D-Horse is uiteraard voor goed en snel vervoer, en hij kan schijten op commando. Erg belangrijk.
- D-Dog ruikt vijanden, markeert ze op je map en maakt ze eventueel van kant.
- Quiet is los van dat ze leuk is om naar te kijken ook nog eens een uitmuntende sniper. Had ik ook al gezegd dat ze leuk was om naar te kijken?
Van een oud bekende krijg je later ook walker gear, een soort van robot onderstel/exoskelet waarmee je agressieve aanvallen kan plegen. Ik rekende deze badboy niet bij de buddies omdat het geen ‘persoon’ is.. Nahmean.
Conclusie
Ik heb het gevoel dat Hideo toch echt zijn ultieme meesterwerk heeft afgeleverd. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain is beter als de beste stealthgames die je kent, maar dan nóg beter. Omdat er zoveel factoren zijn die elke missie beïnvloeden, word je gedwongen om te improviseren; maar nooit voelde dat zo natuurlijk als in deze game. Iedereen is een volwaardige Big Boss, en heeft na het uitspelen van MGS5 een persoonlijk verhaal te vertellen.
De enigste downside aan het spel die ik mij voor kan stellen, moet het verhaal an sich zijn. Het is voor sommige van ons nuchtere westerlingen misschien echt te vreemd, en als je nu pas in het spel duikt zal het verhaal voor de meesten way te complex zijn.
Gelukkig is het verhaal niet wat The Phantom Pain draagt, maar de ervaring die het spel je bied. Het is werkelijk de ultieme stealthgame, en ik ga hier samen met veel anderen nog uren en uuuuuren instoppen!
(Metal Gear Online kan op dit moment niet in de eindscore meegenomen worden, omdat het component pas in oktober online komt. Losse review volgt nog)
