Had je voor 1998 gevraagd wat een “Solid Snake”was, dan had je vast wat rare antwoorden gekregen. Zeker als je daarbij verteld dat deze Solid Snake regelmatig in een doosje kruipt. Nu weten we wel beter, want Snake zou tussen helden als James Bond, Superman en Wim Helsen recht overeind blijven, dat staat als een ferme paal boven water. Nu we de meest flauwe grappen wel gemaakt hebben, kunnen we verder met het serieuze werk: Metal Gear Solid.
Ode aan de Oorsprong
Vanaf het moment dat ik Metal Gear Solid voor het eerst in handen kreeg, was ik verkocht aan de serie. Dat Metal Gear Solid de kracht van de Playstation zou benutten om zaken totaal anders aan te pakken, dat was duidelijk. Hoewel we vandaag de dag met een schaterlach kijken naar de PS1 graphics (helaas is de Playstation geen eeuwige jeugd gegeven), was het in die tijd fenomenaal. De kracht van de Playstation vroeg om een nieuwe benadering van de Metal Gear games, een meer filmachtige benadering waarbij het verhaal minstens zo belangrijk was als de gameplay.
Toch is het ook opvallend hoeveel van het oorspronkelijk concept werd behouden. Zo zijn er weer verschillende “buildings” die bezocht moeten worden met meerdere verdiepingen verbonden met een lift. Ook op de Playstation zijn de kelderverdiepingen meer complex met traps (valluiken, gas, enz). Het is niet toevallig dat in de kelder van de Tank Hanger, de enige opblaasbare muren te vinden zijn. En dat in de Nucleair Waste Facility de kelderverdieping vrijwel helemaal vol met gas staat is ook geen toeval. Het is duidelijk dat Metal Gear Solid werd gemaakt met Metal Gear in het achterhoofd.
Science Friction
Toch geldt Metal Gear Solid als de grondlegger van de moderne “Solid” reeks. De serie kreeg ineens een wat donkerdere toon. De actieheld “Snake” maakte plaats voor iemand met menselijke trekken. Iemand die in een bijna apocalyptisch toekomstbeeld verstrikt raakt, maar vol blijft houden dat het hem niet raakt. Het verhaal combineert science-fiction met ruwe hedendaagse thema’s. Het fictieve is verweven met thema’s als de nucleaire wapenwedloop, de onbetrouwbare politieke macht, internationale conflicten en vertrouwen & wantrouwen. Je bent niet alleen een held, maar voornamelijk een pion in handen van een politiek spel en juist dat schuurt.
Het verhaal doet niet onder voor de succesvolle blockbusters van deze tijd. Dit komt mede doordat de personages flink zijn uitgediept. Zelfs de meest geduchte bazen, blijken echte mensen van vlees en bloe… eh pixels en polygonen. Ze hebben allemaal hun rede om je te dwarsbomen. Als je de motivatie begrijpt kan je haast niet anders dan enig empathie opbrengen voor de meeste. Zeker op het moment dat de lijn tussen goed en kwaad begint te vervagen. Zo blijkt Sniper Wolf in constante oorlog te zijn opgegroeid en blijk ze een zachtere kant te hebben, waardoor Otacon ook verliefd op haar wordt. In Cyborg Ninja blijkt uiteindelijk toch een vriend te schuilen die verkeerde keuzes in zijn leven heeft gemaakt
De mogelijkheden van de Playstation werden volledig gebruikt om het verhaal te vertellen dat Kojima in gedachte had. Niet voor niets had het spel 2 discs nodig om alles te kunnen bevatten. Grote boosdoener hierin zijn de lange cut scenes en de grote hoeveelheid (optionele) gesprekken en filmpjes. Soms werden echte beelden gebruikt van oorlog en nucleair materiaal om de impact te versterken en ik moet zeggen dat het spel hierdoor toch rauwer overkomt, wetende dat de werkelijkheid in zekere mate dezelfde gruwelijkheden kent.
Slangenmens
Je speelt de game als Solid Snake, een spion met een uitstekende reputatie als het aankomt op ongezien infiltreren van een vijandig complex. In 2005 denkt Snake te kunnen genieten van zijn pensioen wanneer kolonel “Roy Campbell” hem duidelijk maakt dat het tijd is z’n sneaking suit af te stoffen. “Foxhound” heeft een nucleaire wapenfabriek in handen en dreigt deze speeltjes uit te proberen als de Verenigde Staten geen biljoen dollar wil lappen en het lichaam van Big Boss wil overdragen. Aan Snake is het de bedoeling om “Foxhound” te ontmantelen en het wapen (Metal Gear Rex) te vernietigen.
Al snel kom je er achter dat zaken niet kloppen tijdens de missie. Twee gevangen personen: de DARPA-chief Donald Anderson (de man die in opdracht van de VS onderzoek doet naar wapens en technologie) en Baker (hoofd van wapenfabrikant ArmsTech, gespecialiseerd in rail guns) overlijden onder verdachte omstandigheden wanneer je ze wilt bevrijden. Later zal blijken dat je missie net wat anders in elkaar zit en dat je flink besodemietert wordt door je team.
Als rot in het vak merk je dan pas hoe kwetsbaar je bent. Vooral als je er tegen het eind achterkomt dat jij Metal Gear hebt geactiveerd, dat je bent geïnfecteerd met een virus genaamd “FoxDie” en dat je niet ingeroepen bent om de nucleaire dreiging voor de wereld uit te schakelen, maar juist om het in handen te brengen van het Pentagon. Met FoxDie moet Foxhound van binnenuit worden omgelegd en schakelde zo ook de DARPA-chief en Baker uit. Voor het redden van Meryl (je liefje in de game) blijk je afhankelijk van Ocelot’s genade en nadat Metal Gear Rex gesloopt is, blijkt de president het niet te laten de basis (inclusief Snake) te bombarderen. Snake met al zijn ervaring krijgt maar geen grip op de situatie. Ondanks dat hij alle kanten op wordt geslingerd en gebogen, breekt Snake niet en maakt de missie naar z’n kunnen af. Op het eind krijgt hij FoxDie op ieder moment hem ook fataal kan worden en dat hij zuinig om moet gaan met de tijd die hem rest.
Adempauze
Kojima heeft flink wat tijd gestoken in het verhaal en je zou het bijna een interactieve film kunnen noemen. De gameplay was minstens zo puik en je had tal van mogelijkheden de vijand te foppen. Je kon in kruipruimtes, schuilen onder wagens, knoppen tegen de muur om een vijand af te leiden of voetafdrukken achterlaten in de sneeuw. Waren er geen goede opties voorhanden, kon je altijd nog in je doos kruipen tot de storm was overgewaaid.
Metal Gear Solid bood kwaliteit en indrukwekkende boss fights waarbij het gevecht tegen Psycho Mantis natuurlijk een van de meest memorabele gamemomenten blijft. De creativiteit en liefde die Kojima had voor de serie was duidelijk. Je moest van je luie reet af om je controller in poort 2 te steken, omdat hij anders je controller kon “lezen”. Ook kon Mantis je memory card lezen, waarbij ik van geluk mag spreken dat ik hem niet op de PC had gespeeld, anders had Snake vast ook moeten uitleggen waarom hij naar “schaars geklede dames” had gegoogeld.
Behalve rauw is Metal Gear Solid ook wel weer luchtig met de nodige Easter Eggs. Zo kun je Mei Ling Lastig vallen en stalken met gesprekjes of kun je Meryl een flinke tijd in de ogen staren tot ze bloost. Ook breekt het de Fourth Wall regelmatig af door je erop te wijzen dat het een spel is, dat je misschien ook af en toe een pauze moet nemen of dat je achter op het hoesje van de game moet kijken om de Codec-code van Meryl te vinden. Het zijn de nodige adempauzes die het spel luchtig houden tussen de serieuzere zaken en de actie door.
Metal Gear Mania
Het was duidelijk dat Solid Snake zich in ons hart had geïnfiltreerd en een plekje had veroverd in het gamelandschap. In deeltje twee “Sons of Liberty” stal Raiden de hoofdrol en bleek hij in zijn eerste missie over een stuk meer moves te beschikken dan onze oude rot. Zo kon Raiden hangen aan , schieten hekken en randen, kon hij in first person schieten, dog tags verzamelen en lijken verstoppen in kluisjes. Ondanks dat Raiden badass was, doordat hij die moves in zijn eerste missie al onder de knie te had, was Raiden eigenlijk een beetje een kneusje.
Uiteindelijk kwam een remake van het eerste deel uit op de Nintendo Gamecube: Metal Gear Solid: The Twin Snakes”. In deze versie had Snake wel alle moves tot ze beschikking en de graphics waren ook een stuk verbeterd. Toch waren er ook kritiekpunten. Zo was het toch wennen aan de besturing op de Nintendo GameCube en werd Snake neergezet als een over de top actieheld met extreme cut scenes and moves. Daarnaast was een heel stuk van de sfeer weg doordat niet alle muziek van het origineel kon worden gebruikt. Daarbij verloren Natasha en Mei Ling ook nog hun typische accenten.
In 2005 besloot Roy Campbell Snake op te roepen om de wereld te redden. Daarbij blijkt hij ook een hele serie te hebben gered, want Metal Gear Solid kan wel een van de meest succesvolle series genoemd worden. Zelfs in de periode waarin Kojima en Konami fittie had en Kojima vertrok, blijkt Metal Gear Solid V: Phantom Pain een top game te zijn geworden. In de toekomst kunnen we Metal Gear Survival nog verwachten, waarin het draait om het overleven met zombies. Of het echt tof gaat worden is nog even wachten, maar het feit dat het de naam Metal Gear met zich meedraagt maakt me enthousiast.
