Heeft deze franchise nog een introductie nodig? Één van de meest iconische characters uit de gaming-industrie maakt opnieuw zijn opkomst in ondertussen alweer deeltje 11. Dit keer mogen we weer lekker op de ouderwetsche manier huishouden van links naar rechts met onze geliefde ‘Blue Bomber’, beter bekend als Mega Man. Zoals we al gewend zijn van de serie, mogen we robotisch gespuis van alle soorten en maten afknallen in allerlei kleurrijke omgevingen. Natuurlijk is dit al tien keer eerder gedaan.. Weet ontwikkelaar Capcom het deze keer ook spannend te houden, of misschien zelfs te vernieuwen?
Zelfde geintje
Om maar even genadeloos met de deur in huis te vallen; het verhaal is net als zijn voorgangers nog platter dan Nederland, een pannenkoek en de Flat Earth Society theorie bij elkaar. In het kwadraat. Maar weet je wat de kracht is van de Mega Man-reeks? Het maakt helemaal geen klap uit, want de kracht zit ‘m in de gameplay.
Hierbij toch even in short what the deal is: De uitvinder van Mega Man, de getalenteerde robotten-in-elkaar-zetter Professor Light, was ooit eens dikke homies met de alom bekende antagonist Dr. Wily. Ooit toen de twee ooit op Robot Academy zaten, was Wily bezig met een Double Gear-systeem, die robots ver voorbij hun eigen grenzen kon laten presteren. Professor Light zag hier het gevaar van in, dus werd dit project stopgezet.
Fast forward naar nu: na te reflecteren op zijn jongere jaren herinnert Wiley zich het Double Gear-systeem om het daarna af te maken. Nog steeds gebrand op wereld-dominatie jat Wily acht robots van Professor Light, waarna Mega Slave de boutjes en moertjes weer mag opharken. Geïnstalleerd met een prototype van het Double Gear-systeem natuurlijk, want hypocriet jeweetoch.
Robot Galore
Okay, dus even simple math; 8 robots x 11 delen = 88 robots gestolen. Kil, verander het combinatieslot op je robotkluis eens for fuck sake. Maar goed, je neemt het oldskool weer op tegen acht Robot Masters die allen hun eigen stage hebben, met allemaal hun eigen thema’s en bijpassende powers. Zo is er Block Man, Fuse Man, Blast Man, Acid Man, Tundra Man, Torch Man, Impact Man en Bounce Man.
De game oogt overigens superpretty, werkelijk een genot voor het oog. De kleuren springen uit je beeldscherm en elke stage heeft zijn eigen ambiance. De Robot Masters zijn weer ouderwets tough, en hebben allemaal hun eigenheid. Wat de namen trouwens niet doen vermoeden.. Seriously, wie word hiervoor betaald?
Deze stages loop je al platformend af terwijl je gebruik maakt van alle bekende Mega Man elementen. Met je Mega Buster schiet je jezelf al slidend soepeltjes een weg door de levels heen. Dat alles terwijl je gebruik maakt van je afgetrainde robothond Rush door op hem af te zetten om op hoger gelegen platformen te geraken of om een stukje op hem te vliegen. Wat moet je anders doen met een trouwe viervoeter?
Als de formule werkt..
Zoals net al wel duidelijk werd, vergaar je dus net als in de vorige delen de power van iedere verslagen Robot Master die je dan naar eigen wil kunt gebruiken. Dit zal je ook zeker nodig hebben, want net zoals de vorige delen is Mega Man 11 geen makkelijke game! Het leveldesign is erg slim, en je zal elke stage meerdere malen door moeten lopen om te weten waar de vijand opduikt. Daar komen je vergaarde powers goed bij te pas en kunnen je leven een stuk makkelijker maken. Een typisch gevalletje ‘easy to play, hard to master’.
Elke Mega Man to date heeft een ideale volgorde van Robot Masters om te verslaan, omdat ze allemaal een zwakte hebben voor de power van een ander. Never seems to fail to amuse me, met het uitzoeken daarvan ben je vaak alleen al even zoet! Wil alleen iemand degene die verantwoordelijk is voor het leveldesign van de vuurstorm-sequences van de Torch Man- en de gehele Bounce Man-stage even omleggen? Kay thx. Het klinkt superleuk hoor, maar na het gehele level ongecontroleerd rondgestuiterd te hebben was ik er wel klaar mee. Kan je alles over zeggen, maar dit had niks met skill te maken; dit was gewoonweg treiteren.
Natuurlijk moet ik het Double Gear-systeem ook niet vergeten te noemen, want dat zou de gamechanger moeten zijn. Het systeem heeft drie verschillende standen, namelijk de Power Gear, Speed Gear en Double Gear stand. In de Power Gear stand vergaar je voor korte tijd extra kracht, met Speed Gear vertraag je de tijd en met Double Gear gebruik je beiden tegelijk. Na de eerste twee standen ben je extra kwetsbaar als in dat je minder mobiel bent en minder projectielen kan afvuren; in de Double Gear stand is dit vele malen langer.
Ik zou eigenlijk willen zeggen dat je er wijs mee om moet gaan, maar ik ben er achter gekomen dat ik het vaak eigenlijk niet gebruik. Vooral met je eerste playthroughs ben je zo druk bezig met je omgeving dat je bijna vergeet om het te gebruiken. Het is gewoonweg te chaotisch om er optimaal gebruik van te kunnen maken. Misschien dat het voor MM-legends en/of speed runners the way to go is, ik heb mezelf er nog niet zo in kunnen vinden. Wisselen tussen mijn verschillende powers wil mijn hoofd soms al bijna laten ontploffen.
Onvergeeflijk
Bedenk daar ook even bij dat ik al moeite had met de game op Casual, de tweede van de vier moeilijkheidsgraden. Je kunt gelukkig in de spelwereld een valuta vinden in de vorm van Gears, die je uit kan geven in de Professor Light Store om extra levens, upgrades en dergelijke voor Mega Man te kopen. Maakt de game iets minder onvergeeflijk als dat het is, want als je al je levens kwijt bent mag je de stage lekker helemaal opnieuw aflopen. Geloof mij; nare woorden hebben mijn strot verlaten, vraag het aan mijn vriendin.
Op hogere niveaus belagen je vijanden je zelfs vanuit andere hoeken en in grotere getallen, waardoor je de game eigenlijk helemaal opnieuw mag leren (wat een kutspel is het ook eigenlijk..) Je gaat natuurlijk ook nog eens makkelijker dood, helemaal super. En als kers op de taart zijn er challenge modes voor de ekte die-hards, die je na de main game vrijspeelt. Denk hierbij aan bronzen/zilveren/gouden medailles die je vrijspeelt in time trails, boss only battles, of zelfs stages waarin je zo min mogelijk moet jumpen enzo. Hey, veel plezier hé!
Conclusie
Als je van een goede, uitdagende platformer houd, heeft Mega Man 11 alles in huis wat je zoekt. Het is een prachtige game waaraan je merkt dat er een team met veel liefde aan heeft gewerkt. De grafische update zorgt ervoor dat de game weer een tijdje mee kan, en dat is mooi want de replayvalue van de game is ontzettend hoog. Het leveldesign is devilishly slim, en met elke verschillende moeilijkheidsgraad krijg je eigenlijk een compleet nieuwe game voorgeschoteld omdat enemies op andere plekken spawnen. Jammer dat het Double Gear-systeem een beetje overbodig aanvoelt, maar ik zou het mezelf misschien vaker zien gebruiken als ik alles meer onder controle heb.
Mega Man heeft altijd gedraaid om het perfect uitvoeren van een stage, bijna microseconde-timing, en deeltje 11 doet dit zeker niet anders. Speedrunners en completionists eat your heart out, er gaat zeker flink wat afgevloekt worden in de aankomende tijd. Maar voor de mensen die het gevoel niet kennen; het perfect beaten van een stage staat bijna gelijk aan een uitgesteld orgasme, en daar doen we het voor toch?
Oja, en fuck Torch Man en Bounce Man, they lil’ bitches.
