Spider-Man’s The City That Never Sleeps DLC-pack debuteerde een maand geleden met het eerste deel genaamd The Heist. Sinds deze week mogen we aan de slag met Turf Wars, het tweede hoofdstuk in dit drieluik. Laten we eens even kijken of dit tweede deel ook de moeite waard is.
Iets minder dan een maand geleden speelde ik The Heist door en ik gaf de DLC opzettelijk geen score. Als losstaande DLC was deze namelijk niet echt de moeite waard. Oké, het verhaal was nog best spannend te noemen maar was gewoon te kort en had teveel losse eindjes waardoor je kon merken dat je alle drie de hoofdstukken zou moeten spelen. Daarnaast was het weer net iets teveel van hetzelfde qua de zijmissies en de Screwball-challenges. Helaas biedt Turf Wars niet echt iets nieuws. Sterker nog, ik kan misschien wel zo ver gaan om te zeggen dat het een stap in de verkeerde richting is. Om te beginnen, het verhaal is typisch en ik vind Hammerhead misschien wel een van de minst interessante schurken ooit. Zeker, hij is dreigend gevaar, maar het plot tuft gewoon een beetje door zonder intrigerende wendingen of verrassingen. Aan de positieve kant speelt Yuri dit keer een vrij grote rol in de verhaalscènes en het is geweldig om te zien hoe ze steeds meer woede kweekt.
Screwed Ballen
In Turf Wars zien we ook weer Screwball terugkeren met een aantal nieuwe uitdagingen, maar deze zijn niet zoals we die we in The Heist gewend waren. In plaats van je zo snel en stijlvol mogelijk door controlepunten te werken, moet je dit keer zo sneaky mogelijk een tiental vijanden binnen een bepaalde omgeving uitschakelen. Dit klinkt misschien tof, maar ik vind niet dat de gameplay van Marvel’s Spider-Man zich goed leent voor stealth. Tuurlijk, het is leuk om vijanden één voor één uit te schakelen en het biedt wat afwisseling, maar de gameplaymechanics zijn iets te gevoelig in de game en Spider-Man kan zich snel en onregelmatig bewegen, waardoor hij gemakkelijk kan worden opgemerkt wat resulteert in het falen van een challenge. Dit leidt tot de nodige frustratie en kapotte controllers…
Kort, korter, kortst
Eén segment in Turf Wars dat veel beter is dan in The Heist is het gedeelte waarin je een Spider-Bot mag besturen. In The Heist mocht je bommen onschadelijk maken wat langzamerhand iets teveel van het goede werd, maar in Turf Wars bestuur je de Spider-Bot om gesprekken tussen Hammerhead’s handlangers af te luisteren. Ik vond dit vooral goed gedaan omdat je de Spider-Bot voorzichtig moet bewegen om door niemand gezien te worden, dit terwijl je jezelf door een volle bar moet zien te loodsen. Je moet je veelvuldig verstoppen en er zijn genoeg objecten waar je slim gebruik van kan maken zoals muren en hellingen. Dit geheel geeft een soort van een puzzelachtig gevoel, wat eigenlijk best goed uitgewerkt is.
Ik had het er over dat The Heist nogal aan de korte kant was, maar ik zweer dat Turf Wars nog veel korter is. Zo niet, dan voelde het op zijn minst zo aan, wat waarschijnlijk te wijten is aan het feit dat het allemaal ongelooflijk in de herhaling valt. Het grootste deel van de paar uurtjes die je in Turf Wars doorbrengt, bestaat uit vechtpartijen, wat wellicht slaat op de naam van deze tweede episode, maar het is nog steeds zo ongelooflijk repetitief… Pluspuntje zijn de drie nieuwe suits die de DLC kent (waarvan de Spider-Clan suit wel het vetst is), die je hieronder kunt checken!
Conclusie
Turf Wars is een flinke stap terug als ik het vergelijk met The Heist. Dit komt voornamelijk door de onveranderlijke gameplay en de erg korte campaign, die bestaat uit een onsamenhangend en stereotype verhaal. Beetje jammer van Insomniac Games, want dit alles staat in schril contrast met de basegame die ze hebben uitgebracht. Ik ben daarom ook benieuwd wat ze voor ons in petto hebben met het laatste deel in dit drieluik…
Als ik de DLC losstaand moet beoordelen kan ik concluderen dat ook Turf Wars in grote lijnen flink tegen valt. Daarom vindt je onder deze DLC review dan ook geen score, en krijgt het complete pakket pas een beoordeling wanneer The City That Never Sleeps compleet is uitgekomen.
