Lost Sphear is de tweede game van Tokyo RPG Factory, en de ontwikkelaar heeft een duidelijk passie voor het opnieuw creëren van wat klassiekers in het genre zo aantrekkelijk maakten. Dit zagen we al in hun eerste game, I Am Setsuna. Ook Lost Sphear is een aardige JRPG welke gemakkelijk tientallen uren van je tijd in beslag kan nemen.
Ik heb I Am Setsuna ook gespeeld bij zijn release, maar om eerlijk te zijn was ik druk met andere games toen deze game uitkwam. Hierdoor heb ik niet echt volledig van de game kunnen genieten, ondanks dat ik het wel een toffe ervaring vond. Toen ik hoorde dat Tokyo RPG Factory bezig was met Lost Sphear, dacht ik dat het een goed moment zou zijn om eindelijk uit te proberen waar de ontwikkelstudio toe in staat is. Nu dit uit de weg is, was ik blij om te zien wat Lost Sphear doet met zijn cast van personages en het bijhorende verhaal. Hoewel de game je zonder al te veel uitleg de spelwereld in duwt, ga je uiteindelijk snel van elk individueel karakter houden in de tijd dat het ingewikkelde plot zich geleidelijk ontvouwd. Het verhaal lijkt in de eerste instantie heel cliche te worden in de eerste twaalf uur, maar na deze tijd komen er een aantal drastische wendingen aan te pas welke ik absoluut niet aan zag komen. Over het algemeen hielden de personages en het boeiende plot mijn interesse op het puntje van mijn stoel en ik heb werkelijk genoten van de complete spelervaring die de game kent.
JRPG all the way
Lost Sphear is een rasechte JRPG, en dat vindt je in alles terug, waaronder het combatsysteem. Je kunt dit element dan ook zien als een actievere versie van wat je zou vinden in de SNES klassieker Chrono Trigger. Het is niet persé beter uitgevoerd, maar er is meer een actievere betrokkenheid tijdens de gevechten. Dit vanwege omdat je getimed knoppen in moet drukken en diverse aspecten moet managen om een gevecht succesvol af te ronden. Zo beveel je bijvoorbeeld je partymembers in feite om aanvallen te ontketenen die het potentieel hebben om meerdere vijanden in één klap te verwoesten. Over elke beweging moet je goed nadenken en daarnaast ook nog eens snel uitvoeren als je niet wilt dat je vijanden jouw binnen één of twee aanvallen een kopje kleiner maken. De sleutel tot vechten is dus snel denken en effectief een strategie neer zetten.
Het is ook goed om party zo snel mogelijk bekwaam te maken, want de diverse bossbattles zijn behoorlijk pittig te noemen. Wat ten goede komt aan de game. Aan de andere kant vond ik de gevechten met reguliere vijanden behoorlijk eentonig omdat ze bijna geen tegenstand bieden. Ik merkte dat ik makkelijk door hordes normale vijanden kon lopen toen ik door de kerkers van de game liep. Dit biedt niet echt voldoening, maar het zogenaamde kannonnenvoer zorgt er wel voor dat je makkelijk je party kan levellen. Gelukkig maken de bazen de tekortkomingen van hun ondergeschikten meer dan goed.
Van een schoon bord kun je niet eten…
De gamewereld die Lost Sphear kent is goed uitgedacht. De sfeer die deze kent is boeiend genoeg en wordt gecomplimenteerd met zachte orkestrale melodieën en prachtige omgevingen. Dit alles smelt samen in een spelwereld welke absoluut op zichzelf staat. Reizen over deze wereld is echter andere koek. Zo kun je bijvoorbeeld reizen door gebruik te maken van een wereldkaart en hier is geen enkel gevecht te bekken. Alles wat je hier doet is het verzamelen van items en een beetje blij rondhuppelen. De steden zijn vergelijkbaar met de wereldkaart en kennen allemaal winkeltjes die er allemaal bijna hetzelfde uitzien. Ook kent Lost Sphear de nodige kerkers en deze zijn vrij lineair en kennen allemaal aardig platte puzzels waardoor ze bijna even eentonig zijn als de overworld en de steden. Ondanks dat de spelwereld interessant oogt, met al zijn plekjes, steden en kerkers, is er maar weinig te ontdekken en te beleven. Hierdoor voelt de game nogal monotoon aan, en al snel bekruipt je het gevoel dat Tokyo RPG Factory de boel wal wat boeiender had mogen uitwerken.
Onduidelijke dingen
Exploratie speelt dus geen grote rol in Lost Sphear, toch kan het vaak lastig zijn om uit te zoeken wat je moet gaan doen. Omdat de spelwereld net niet genoeg boeit, is dit een game die je snel even speelt om het vervolgens weer neer te leggen om iets anders te gaan doen. Hierdoor weet je al snel niet meer waar je mee bezig was, de volgende keer dat je de game opstart. Gelukkig kun je met je party praten, waardoor ze je enkele hints geven over wat je vervolgens moet doen, maar toch is het niet altijd duidelijk. Je krijgt oppervlakkige opdrachten toegereikt: Maar in godsnaam welk artefact moet ik maken? Hoe moet ik de naam van een onbelangrijk NPC herinneren? Waar is dat continent eigenlijk? Het kan snel ongelooflijk frustrerend worden, vooral als je een uur of wat ronddwaalt in de game.
Conclusie
Als je op zoek bent naar een meeslepend verhaal in een boeiende wereld met leuke personages, dan is Lost Sphear zeker een RPG om toe te voegen aan je verzameling. Houd er alleen wel rekening mee dat de spelwereld heel erg entonig aan kan voelen door het gebrek aan exploratie. Het combatsysteem is heel erg tof te noemen, maar voor nieuwkomers in het JRPG-genre kan het wellicht allemaal iets teveel van het goede zijn. De kerkers zijn iets te lineair naar mijn smaak, de gevechten met reguliere vijanden zijn te makkelijk en de puzzels zijn te oppervlakkig. Gelukkig zijn daar nog de bossbattles welke een leuke afwisseling zijn in de game, en dankzij de moeilijkheidsgraad erg belonend aanvoelen en je net die drive geven om de game door te spelen.
