Wie had ooit kunnen denken dat Soulslike-games steeds meer mainstream gamers aan wisten te spreken? De Dark Souls-franchise kende al een flink wat trouwe volgers, maar met de komst van Bloodborne, Sekiro en voornamelijk Elden Ring is dit genre zo ontzettend gaan groeien. Lords of the Fallen is een game die al eerder in 2014 verscheen en werd ook goed ontvangen door zowel pers als gamers. Anno 2023 mogen we opnieuw aan de slag met Lords of the Fallen, maar deze titel is dan ook een complete reboot en dus geen remake of remaster en kent dan ook nieuwe lore en nieuwe gameplay elementen. Of dit werkelijk leuk is om te spelen, dat lees je in de onderstaande review!
Lords of the Fallen onderscheidt zich van andere Soulslike-games, doordat het twee werelden op elkaar gestapeld heeft die je af kunt wisselen met behulp van een magische lantaarn. Wanneer je bijvoorbeeld de normale spelwereld doorkruist, zal je vaak een wegversperring vinden in het land van de levenden dat bekend staat als Axioma en zal je dus moeten overschakelen naar Umbral, het dodenrijk. Door je lantaarn omhoog te houden kun je tussen deze twee rijken gluren, maar je zult zo nu en dan ook volledig moeten overstappen naar Umbral als er bijvoorbeeld een pad aanwezig is die in Axiom totaal niet te begaan is.
Het verhaal van Lords of the Fallen zit, net als vele andere Soulslike-games, verstopt in de spelwereld zelf. Je zal dus echt op zoek moeten gaan naar de lore, en hoewel de diverse cutscenes je hier en daar wel wat vertellen gaat het allemaal veel dieper dan wat je denkt.
Twee werelden
Te veel tijd doorbrengen in Umbral heeft echter ook gevolgen. Dit onaardse rijk van de doden wordt bevolkt door monsters die anders niet te zien zijn in Axiom en ze worden nog dodelijker naarmate de tijd verstrijkt en je Dread opbouwt. Terwijl je vastzit in Umbral, geeft het Lords of the Fallen je ook een beetje een survival horror-sfeertje, want het ziet er best akelig en beklemmend uit als je achterna gezeten wordt door al het gespuis wat hier rondloopt. Als je trouwens sterft in Umbral heeft dat ook grote gevolgen, want je verliest voor altijd de Vigor die je met je meedraagt en nodig hebt om bijvoorbeeld je personage te levellen.
Dit Dual World-concept loopt ook over naar de gevechten van de game. Net als Sekiro: Shadows Die Twice kun je ineens terugkeren uit het graf en nog een poging doen om de vijand te verslaan die je geveld heeft. Als je je lantaarn hebt opgeladen, kun je ook een move doen genaamd Soul Fray, waarmee je de ziel van een vijand uit zijn lichaam kan trekken, waardoor je nog meer damage kunt aanrichten. En zo kent Lords of the Fallen nog een aantal elementen die de game best uniek weten te maken. Toch moet ik er wel bij zeggen dat dit concept van twee werelden best complex aanvoelt, en dat je wel even de tijd moet nemen om zo in de game te komen. Al met al zorgt dit dus voor iets unieks in het (verzadigde) genre, waardoor de game wel een eigen smoel heeft gekregen.
Classes enzo
Waar ik meteen van onder de indruk was, is dat Lords of the Fallen spelers negen verschillende classes biedt om je avontuur mee te beginnen. Deze variëren van een betrouwbare allrounder Partisan klasse, een ongelooflijk tanky Hallowed Knight klasse en een Pyric Cultist klasse, welke bedreven is in het uitvoeren van inferno spreuken. Elk van deze klassen is uitgerust met hun eigen bepantsering en wapenuitrusting en een reeks startstatistieken voor verschillende speelstijlen.
Naast het introduceren van een aantal toffe nieuwe elementen binnen het genre, houdt Lords of the Fallen zich wel vast aan de combat basis van Soulslike-games. Doordat de game probeert om op 60 fps te draaien zorgt dit over het algemeen voor een goede combat-flow en voelen de aanvallen in grote lijn ook vloeiend aan. De game kent daarnaast een grote verscheidenheid aan wapens en kun je jezelf voorzien van bijlen tot zwaarden en speren waarmee je jezelf kunt uitrusten. Deze wapens kunnen met één hand of twee handen worden gebruikt, afhankelijk van of je prioriteit wilt geven aan schade of snelheid.
Struikelen
Waar de game naar mijn mening wel een beetje mee struikelt is dat de moeilijkheidsgraad in het begin al iets te vroeg wordt opgevoerd. Dit gegeven, naast het feit dat jezelf in twee werelden kunt voortbewegen, zal spelers met beperkt geduld naar mijn mening behoorlijk afschrikken. Net als andere Soulslike-games kent ook Lords of the Fallen een “skills check” -boss welke is ontworpen om te zien of je de gameplay-mechanics van de game onder de knie hebt. In deze game begint het al gelijk bij de eerste boss die je tegenkomt en deze heeft sweeping ranged attacks, kent een tweede fase en heeft aanvallen die je met een slag naar het graf weten te sturen. Om deze indrukwekkende eerste dreiging te vellen zal je dan ook zorgvuldig zijn aanvalspatronen moeten bestuderen en zal je al gelijk een beetje experimenteren met je loadout.
Hoewel de combat soepel werkt en lekker aanvoelt kent het ook zijn tekortkomingen. De prestaties van de game zijn niet altijd even stabiel en de framerate kan weleens inkakken tot een misselijkmakend tempo wat je vijanden in staat stelt om met een paar brutale hits je een koppie kleiner te maken. Dit is ook terug te zien in de cutscenes en laadschermen van de game, welke nog weleens willen stotteren en wat je ook een beetje uit de spelervaring trekt. Dit zijn zaken die wellicht via een patch of update nog recht getrokken gaan worden, maar het zorgt zo nu en dan wel voor lichte irritaties.
You’re not alone
Lords of the Fallen kent een multiplayer component. Zo is de game in co-op te spelen maar kent het ook PVP. In tegenstelling tot andere games heb je hier geen item nodig om teamgenoten te vinden. In plaats daarvan kun je bij elk opslagpunt beginnen met matchmaking en specifiek een vriend uitnodigen, een vreemde helpen of als vijand een andere speler invaden. Dit alles werkt vlot en intuïtief en het blijft natuurlijk leuk om met andere dit soort games te spelen.
Conclusie
Net als het onlangs uitgebrachte Lies of P is Lords of the Fallen een toffe Soulslike-game maar kent het ook zijn eigen tekortkomingen. De game is op veel momenten adembenemend mooi en voelt ook uniek aan met zijn Dual World-concept, wat in het begin een beetje overweldigend complex aan kan voelen. De combat is in grote lijnen lekker soepel en vloeiend en het voelt gevarieerd aan. Toch zorgen de kleine prestatie problemen voor de nodige frustraties en haalt dit je ook een beetje uit de spelervaring. Over het algemeen is de learning-curve in dit soort games behoorlijk hoog, maar in Lords of the Fallen is het in ieder geval nog net wat hoger als andere games binnen het genre. Mocht het alsnog allemaal teveel voor je worden, dan kun je gelukkig hulp zoeken in het online component van de game.
Liefhebber van Soulslike-games zullen zich in ieder geval al heel snel thuis voelen in Lords of the Fallen, en voor dit groepje gamers is de game dan ook zeker een aanrader!
